Ο Ηλίας Ανδριόπουλος παραχώρησε συνέντευξη στον Δημήτρη Κανελλόπουλο και την Εφημερίδα των Συντακτών.
Αφορμή της συνάντησής τους, η συναυλία του δημιουργού την Τετάρτη, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τίτλο «Σε ήχο ελληνικό», με έργα σταθμούς της 40χρονης πορείας του, ερμηνευμένα από τους Μανώλη Μητσιά και η Θεοδώρα Μπάκα.
Σταχυολόγησα ορισμένες «χαρακτηριστικές» στιγμές της πολύ ενδιαφέρουσας συνομιλίας του Ηλία Ανδριόπουλο με τον έμπειρο δημοσιογράφο:
Και τι ήταν εκείνο που αρνηθήκατε κατηγορηματικά να κάνετε μέσα από την πολυετή καριέρα σας;
Να ευτελίσω την τέχνη μου και να γράψω «κατά παραγγελία» τραγούδια για τις φίρμες της δεκαετίας του 1980, που μου ζητούσαν πιεστικά οι δισκογραφικές εταιρείες.
Είναι εύκολο να βγουν σήμερα εμβληματικά έργα όπως τα «Γράμματα στο Μακρυγιάννη» και τα «Λαϊκά προάστια» ή δεν ευνοεί πλέον η εποχή;
Δεν είναι εύκολο για πολλούς και σοβαρούς λόγους. Ο λεγόμενος λαϊκός κόσμος, εξουθενωμένος από τις μουσικές αρένες των τηλεοπτικών σταθμών, είναι αισθητικά προσανατολισμένος σε άλλα πράγματα. Μετά, έχουν καταρρεύσει οι δισκογραφικές εταιρείες που θα μπορούσαν να προκαλέσουν τέτοιες συνεργασίες και να τις στηρίξουν οικονομικά. Το φιλόμουσο κοινό δεν αγοράζει πλέον ούτε δίσκους ούτε cd, γιατί κατεβάζει τις μουσικές και τα τραγούδια από το ίντερνετ. Αυτό ξέρετε πόσο έχει τραυματίσει και παγώσει τη σχέση καλλιτέχνη - κοινού; Και το τελευταίο: Μήπως δεν σηκώνει η καινούργια εποχή αναφορές, μέσα από τα τραγούδια, σε συλλογικές ευαισθησίες και συλλογικά οράματα, που δεν υπάρχουν; Δεν βλέπετε ότι η ζωή μας γίνεται όλο και πιο ατομική και αυστηρώς προσωπική; Και ότι τα συναισθήματα δεν έχουν την ίδια καθαρότητα με το παρελθόν;
Υπάρχει λαϊκό τραγούδι σήμερα;
Οχι. Υπάρχει ένα κατ’ επίφαση λαϊκό τραγούδι που απευθύνεται σε ένα λαϊκότροπο κοινό, το οποίο δυστυχώς εκπαιδεύεται αισθητικά από τις φριχτές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, οι οποίες έχουν δημιουργήσει μια διασκεδαστική κατάπτωση, άνευ προηγουμένου. Το τραγούδι διαφορετικής κοπής, που είναι έξω από το πλαίσιο της διασκέδασης, κι ας μην είναι κατ’ ανάγκη λαϊκό, απευθύνεται και έλκει υποψιασμένο και καλλιεργημένο κοινό που εντοπίζεται σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Ξέρετε, το τραγούδι είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Να αναλογιστούμε ότι τα καλύτερα σημεία μιας όπερας ή μιας συμφωνίας είναι εκείνα που ξεδιπλώνουν μια μελωδία που έχει τα χαρακτηριστικά ενός όμορφου τραγουδιού. Ας θυμηθούμε μια γνωστή άρια, ένα χορωδιακό μέρος, την Ενάτη Συμφωνία του Μπετόβεν και άλλα πολλά.
Αφορμή της συνάντησής τους, η συναυλία του δημιουργού την Τετάρτη, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τίτλο «Σε ήχο ελληνικό», με έργα σταθμούς της 40χρονης πορείας του, ερμηνευμένα από τους Μανώλη Μητσιά και η Θεοδώρα Μπάκα.
Σταχυολόγησα ορισμένες «χαρακτηριστικές» στιγμές της πολύ ενδιαφέρουσας συνομιλίας του Ηλία Ανδριόπουλο με τον έμπειρο δημοσιογράφο:
Και τι ήταν εκείνο που αρνηθήκατε κατηγορηματικά να κάνετε μέσα από την πολυετή καριέρα σας;
Να ευτελίσω την τέχνη μου και να γράψω «κατά παραγγελία» τραγούδια για τις φίρμες της δεκαετίας του 1980, που μου ζητούσαν πιεστικά οι δισκογραφικές εταιρείες.
Είναι εύκολο να βγουν σήμερα εμβληματικά έργα όπως τα «Γράμματα στο Μακρυγιάννη» και τα «Λαϊκά προάστια» ή δεν ευνοεί πλέον η εποχή;
Δεν είναι εύκολο για πολλούς και σοβαρούς λόγους. Ο λεγόμενος λαϊκός κόσμος, εξουθενωμένος από τις μουσικές αρένες των τηλεοπτικών σταθμών, είναι αισθητικά προσανατολισμένος σε άλλα πράγματα. Μετά, έχουν καταρρεύσει οι δισκογραφικές εταιρείες που θα μπορούσαν να προκαλέσουν τέτοιες συνεργασίες και να τις στηρίξουν οικονομικά. Το φιλόμουσο κοινό δεν αγοράζει πλέον ούτε δίσκους ούτε cd, γιατί κατεβάζει τις μουσικές και τα τραγούδια από το ίντερνετ. Αυτό ξέρετε πόσο έχει τραυματίσει και παγώσει τη σχέση καλλιτέχνη - κοινού; Και το τελευταίο: Μήπως δεν σηκώνει η καινούργια εποχή αναφορές, μέσα από τα τραγούδια, σε συλλογικές ευαισθησίες και συλλογικά οράματα, που δεν υπάρχουν; Δεν βλέπετε ότι η ζωή μας γίνεται όλο και πιο ατομική και αυστηρώς προσωπική; Και ότι τα συναισθήματα δεν έχουν την ίδια καθαρότητα με το παρελθόν;
Υπάρχει λαϊκό τραγούδι σήμερα;
Οχι. Υπάρχει ένα κατ’ επίφαση λαϊκό τραγούδι που απευθύνεται σε ένα λαϊκότροπο κοινό, το οποίο δυστυχώς εκπαιδεύεται αισθητικά από τις φριχτές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, οι οποίες έχουν δημιουργήσει μια διασκεδαστική κατάπτωση, άνευ προηγουμένου. Το τραγούδι διαφορετικής κοπής, που είναι έξω από το πλαίσιο της διασκέδασης, κι ας μην είναι κατ’ ανάγκη λαϊκό, απευθύνεται και έλκει υποψιασμένο και καλλιεργημένο κοινό που εντοπίζεται σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Ξέρετε, το τραγούδι είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Να αναλογιστούμε ότι τα καλύτερα σημεία μιας όπερας ή μιας συμφωνίας είναι εκείνα που ξεδιπλώνουν μια μελωδία που έχει τα χαρακτηριστικά ενός όμορφου τραγουδιού. Ας θυμηθούμε μια γνωστή άρια, ένα χορωδιακό μέρος, την Ενάτη Συμφωνία του Μπετόβεν και άλλα πολλά.
