Ο Πέτρος Δουρδουμπάκης υπήρξε από τους πρώτους, της γενιάς του, που, περί τα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα, «ψυχανεμίστηκαν» το επερχόμενο ρεύμα του έθνικ και στηρίχτηκαν, υφολογικά και οργανολογικά, στην μουσική παράδοση του Αιγαίου και της εγγύς ανατολής. Το πρώτο σύνολο τραγουδιών του κυκλοφόρησε το 1983 από τον ανεξάρτητο δισκογραφικό συνεταιρισμό καλλιτεχνών, με το άλμπουμ Μισό ταξί. Ένα πρώτο βήμα (είχαν προηγηθεί βέβαια οι συμμετοχές του στους αγώνες τραγουδιού της Κέρκυρας το 1981 και το 1982) αν και όχι ιδιαίτερα γνωστό, απόλυτα συνεπές ως προς την εν γένει καλλιτεχνική του εικόνα που άρχισε να σχηματοποιείται από το 1988 με την εμβληματική Νέα σελήνη και το Φλυτζάνι, που εκδόθηκαν από τη Λύρα. Ακολούθησαν άλλοι 8 δίσκοι οι οποίοι, με επιμονή σε αρχικές ιδέες, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, επανέφεραν το βασικό κορμό του ρεπερτορίου του. Οι τίτλοι τους: Από όνειρο σε όνειρο, Κόκκινο κρασί, Σαν πεταλούδα, Στολίδια απ’ τα σκουπίδια, Το σχεδόν και το ίσως, Εικόνες παιδεύουν το μυαλό, Τυφλές ελπίδες, 10 Γυναικείες Φωνές. Η φωνή του, αν και όχι ιδιαίτερα προσκολλημένη στα δεξιοτεχνικά standards, απέδωσε ζεστά τα περισσότερα από τα τραγούδια, κάποια από τα οποία γνώρισαν σημαντική επιτυχία και ερμηνεύτηκαν από χαρακτηριστικές φωνές της νεότερης εποχής: Γλυκερία, Ελένη Λεγάκη, Μελίνα Κανά, Σαββίνα Γιαννάτου, Βασίλη Λέκκα, Παντελή Θαλασσινό, Γεράσιμο Ανδρεάτο, Γιάννη Κότσιρα, Κώστα Παυλίδη, Παντελή Θεοχαρίδη, Ειρήνη Χαρίδου, Ελένη Πέτα κ.α.
ΝΕΑ ΣΕΛΗΝΗ (1988)
Πριν από 25 χρόνια η διευρυμένη χρήση των οργάνων της καθ’ ημάς και εγγύς Ανατολής στο ελληνικό τραγούδι υπήρξε ανανεωτική, παρ’ ότι στην διαδρομή κούρασε, όπως κάθε τι καινούριο που μονοπωλεί το ενδιαφέρον, έως ότου εξαντληθεί. Η Νέα σελήνη, είτε ως δίσκος είτε ως συμβολικό σχήμα - έμβλημα του τραγουδοποιού, αποτέλεσε μια από τις πρώιμες αιχμές του world ρεύματος στην Ελλάδα. Το ούτι, οι φλογέρες, οι κιθάρες και το κοντραμπάσο του Αντώνη Απέργη (στον οποίο αναλογεί ένα μεγάλο μέρος της όλης ιστορίας) το βιολί και το λαούτο του Νίκου Οικονομίδη, το κλαρίνο του Μάνου Αχαλινοτόπουλου, το κανονάκι του Πέτρου Ταμπούρη και τα ανατολίτικα κρουστά του Γιώργου Γευγελή και του Ανδρέα Παππά, έδωσαν, με τις οριεντάλ εξάρσεις και τα ταξίμια τους, το ηχητικό στίγμα του δίσκου, απ’ όπου ξεχώρισαν το ομότιτλο, το οργανικό Μούσα και τα Μια λέξη παραπάνω και Ω! Μωρό μου με την Γλυκερία. Η περίπτωση του Πέτρου Δουρδουμπάκη παρουσιάζει ενδιαφέρον και από στατιστικής πλευράς, αφού, σχεδόν πάντα, παλιότερα τραγούδια του επανέρχονται στους δίσκους του ποικιλοτρόπως. Εν προκειμένω από το Μισό ταξί επανήλθαν: το Σαββοπουλικής επιρροής Ερωτοτροπώ, το ζεϊμπέκικο, σε στίχους Θάνου Φουριώτη, Τα μαύρα σύννεφα και η λαϊκή καντάδα Καληνύχτα.
ΤΟ ΦΛΥΤΖΑΝΙ (1991)
Με το Φλυτζάνι ο Πέτρος Δουρδουμπάκης συνδυάζει τις διαφορετικές πηγές και αναφορές της μουσικής του. Το Αιγαίο πάλλεται στη φωνή της Ελένης Λεγάκη με το Η προδοσία και η πίστη και το Μη σταματάς (την πιο αναγνωρίσιμη στιγμή του τραγουδοποιού). Οι ρυθμοί και το όραμα της νέας σελήνης παρατείνονται με την οργανική εκδοχή της και το Ουράνιο τόξο. Τα τρίχορδα του Χρήστου Κωνσταντίνου φέρνουν κάτι απ’ το αστικό λαϊκό τραγούδι της ιστορίας. Το κράμα των δυτικών και ανατολικών οργάνων και τεχνοτροπιών (ηλεκτρική Κιθάρα, σάζι, σαξόφωνο, φλογέρα, ούτι, βιολί), στα Στραβά μάτια, Ο καιρός μου περνάει, Ένα βαλς για την μικρή Αγγελική, αποδεικνύεται ενδιαφέρων και ελκυστικό, για μια ακόμη φορά. Κάποιες στιγμές από το τραγούδισμα του και την εν γένει ατμόσφαιρα καταδεικνύουν, ως ένα βαθμό, την επιρροή που, η γενιά αυτή, δέχτηκε από το λεγόμενο νέο λαϊκό ρεύμα. Στο Φλυτζάνι, που όπως η Νέα σελήνη ηχογραφήθηκε στο στούντιο συν ένα με ηχολήπτη τον Σπύρο Χατζηνικολάου, συμμετέχει ακόμη η Σαββίνα Γιαννάτου -με τις χαρακτηριστικές ψηλές της- στα Μαρία και Όλα τα ψέματα και, τέλος, κάποιοι από τους σημαντικότερους μουσικούς της νεότερης εποχής.
Με το Φλυτζάνι ο Πέτρος Δουρδουμπάκης συνδυάζει τις διαφορετικές πηγές και αναφορές της μουσικής του. Το Αιγαίο πάλλεται στη φωνή της Ελένης Λεγάκη με το Η προδοσία και η πίστη και το Μη σταματάς (την πιο αναγνωρίσιμη στιγμή του τραγουδοποιού). Οι ρυθμοί και το όραμα της νέας σελήνης παρατείνονται με την οργανική εκδοχή της και το Ουράνιο τόξο. Τα τρίχορδα του Χρήστου Κωνσταντίνου φέρνουν κάτι απ’ το αστικό λαϊκό τραγούδι της ιστορίας. Το κράμα των δυτικών και ανατολικών οργάνων και τεχνοτροπιών (ηλεκτρική Κιθάρα, σάζι, σαξόφωνο, φλογέρα, ούτι, βιολί), στα Στραβά μάτια, Ο καιρός μου περνάει, Ένα βαλς για την μικρή Αγγελική, αποδεικνύεται ενδιαφέρων και ελκυστικό, για μια ακόμη φορά. Κάποιες στιγμές από το τραγούδισμα του και την εν γένει ατμόσφαιρα καταδεικνύουν, ως ένα βαθμό, την επιρροή που, η γενιά αυτή, δέχτηκε από το λεγόμενο νέο λαϊκό ρεύμα. Στο Φλυτζάνι, που όπως η Νέα σελήνη ηχογραφήθηκε στο στούντιο συν ένα με ηχολήπτη τον Σπύρο Χατζηνικολάου, συμμετέχει ακόμη η Σαββίνα Γιαννάτου -με τις χαρακτηριστικές ψηλές της- στα Μαρία και Όλα τα ψέματα και, τέλος, κάποιοι από τους σημαντικότερους μουσικούς της νεότερης εποχής.
ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΡΑΣΙ (1995)
Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ο πέμπτος για τον μακεδονίτη τραγουδοποιό και κυκλοφόρησε ένα περίπου χρόνο μετά το άλμπουμ Από όνειρο σε όνειρο, που είχε βγάλει τραγούδια όπως τα Τυφλές ελπίδες και Η μάσκα με τη Μελίνα Κανά, καθώς και το καμηλιέρικο Ότι άναψε θα σβήσει, του αείμνηστου Νίκου Καρανικόλα. Στο Κόκκινο κρασί ηχεί η πιο ρυθμική και ταξιδιάρικη διάθεση του δημιουργού του Μη σταματάς, ο οποίος επανέφερε το εν λόγω, είδη καταξιωμένο, τραγούδι, με μια πιο soft εκτέλεση, όπως και τα Μαύρα σύννεφα, για τρίτη φορά! Στο υπόλοιπο μέρος ο δίσκος στηρίχτηκε σε καινούριο υλικό απ’ όπου ξεχώρισαν το ομότιτλο, η λαϊκή ρούμπα Σημαδάκι, σε στίχους της Λιζέτας Καλημέρη με την συμμετοχή της Μαρίας Παπανικολάου και το - βασισμένο στη μελωδία του instrumental Bayaty του Eldar Mansurov, που γνώρισε διεθνή επιτυχία από τους Ashkhabad - Ταξιδιάρικο πουλί σε στίχους του, αδελφού του Πέτρου, Γιώργου Δουρδουμπάκη, που, όπως πάντα, επιμελήθηκε της παραγωγής και του εικαστικού, φωτογραφικού μέρους.
Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ο πέμπτος για τον μακεδονίτη τραγουδοποιό και κυκλοφόρησε ένα περίπου χρόνο μετά το άλμπουμ Από όνειρο σε όνειρο, που είχε βγάλει τραγούδια όπως τα Τυφλές ελπίδες και Η μάσκα με τη Μελίνα Κανά, καθώς και το καμηλιέρικο Ότι άναψε θα σβήσει, του αείμνηστου Νίκου Καρανικόλα. Στο Κόκκινο κρασί ηχεί η πιο ρυθμική και ταξιδιάρικη διάθεση του δημιουργού του Μη σταματάς, ο οποίος επανέφερε το εν λόγω, είδη καταξιωμένο, τραγούδι, με μια πιο soft εκτέλεση, όπως και τα Μαύρα σύννεφα, για τρίτη φορά! Στο υπόλοιπο μέρος ο δίσκος στηρίχτηκε σε καινούριο υλικό απ’ όπου ξεχώρισαν το ομότιτλο, η λαϊκή ρούμπα Σημαδάκι, σε στίχους της Λιζέτας Καλημέρη με την συμμετοχή της Μαρίας Παπανικολάου και το - βασισμένο στη μελωδία του instrumental Bayaty του Eldar Mansurov, που γνώρισε διεθνή επιτυχία από τους Ashkhabad - Ταξιδιάρικο πουλί σε στίχους του, αδελφού του Πέτρου, Γιώργου Δουρδουμπάκη, που, όπως πάντα, επιμελήθηκε της παραγωγής και του εικαστικού, φωτογραφικού μέρους.
ΣΤΟΛΙΔΙΑ ΑΠ’ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ (1997)
Ο δίσκος ανοίγει με την τραγουδιστική εκδοχή της Μούσας της Νέας Σελήνης και συνεχίζει σ’ ένα οικείο μελωδικά τζαζ- έθνικ κλίμα, κοντά στο πιο soft και λιγότερο εκρηκτικό ύφος των Night ark, με τις φωνές του Πέτρου Δουρδουμπάκη και της Κάτιας Παπαδοπούλου να αποδίδουν κάποιες ιδιαίτερες στιγμές όπως το Καραβάνι, το Στεφάνι της ζωής και τα Τριαντάφυλλα. Με μια «παράτολμη» εκτέλεση, ακούγεται και το Πέλαγο του Μάνου Χατζιδάκι, συνοδεία του λυπημένου ήχου της αρμένικης ντουντούκ που παίζει ο Vahan Gallestian. Στο βασισμένο σε παραδοσιακά στιχάκια Πάει κι έρχεται τραγουδά η μικρή Αγγελική Δουρδουμπάκη, στην οποία, κατά πάσα πιθανότητα, είχε αφιερωθεί το βαλς στο Φλυτζάνι που εδώ ακούγεται με την κιθάρα του Σπύρου Χατζηνικολάου και τη φλογέρα του Μιχάλη Χολέβα, μέλη της ορχήστρας της Νέας Σελήνης στην οποία ακόμη ανήκουν: ο Κυριάκος Ταπάκης με το ούτι του, ο Κυριάκος Γκουβέντας με τα βιολιά του, ο Βασίλης Καφούρος με το ακκορντεόν του και ο Βαγγέλης Πέππας με το μπάσο του.
Ο δίσκος ανοίγει με την τραγουδιστική εκδοχή της Μούσας της Νέας Σελήνης και συνεχίζει σ’ ένα οικείο μελωδικά τζαζ- έθνικ κλίμα, κοντά στο πιο soft και λιγότερο εκρηκτικό ύφος των Night ark, με τις φωνές του Πέτρου Δουρδουμπάκη και της Κάτιας Παπαδοπούλου να αποδίδουν κάποιες ιδιαίτερες στιγμές όπως το Καραβάνι, το Στεφάνι της ζωής και τα Τριαντάφυλλα. Με μια «παράτολμη» εκτέλεση, ακούγεται και το Πέλαγο του Μάνου Χατζιδάκι, συνοδεία του λυπημένου ήχου της αρμένικης ντουντούκ που παίζει ο Vahan Gallestian. Στο βασισμένο σε παραδοσιακά στιχάκια Πάει κι έρχεται τραγουδά η μικρή Αγγελική Δουρδουμπάκη, στην οποία, κατά πάσα πιθανότητα, είχε αφιερωθεί το βαλς στο Φλυτζάνι που εδώ ακούγεται με την κιθάρα του Σπύρου Χατζηνικολάου και τη φλογέρα του Μιχάλη Χολέβα, μέλη της ορχήστρας της Νέας Σελήνης στην οποία ακόμη ανήκουν: ο Κυριάκος Ταπάκης με το ούτι του, ο Κυριάκος Γκουβέντας με τα βιολιά του, ο Βασίλης Καφούρος με το ακκορντεόν του και ο Βαγγέλης Πέππας με το μπάσο του.
ΤΥΦΛΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ (2003)
Είναι ο δεύτερος πολυσυμμετοχικός -μετά το Εικόνες παιδεύουν το μυαλό που περιλάμβανε κατ’ αποκλειστικότητα επανεκτελέσεις- δίσκος του. Ισορροπεί τις δυτικές και τις ανατολικές αναφορές της μουσικής του και είναι σχεδόν μοιρασμένος ανάμεσα σε παλιότερα και νέα τραγούδια, που όμως φέρνουν αρκετά στοιχεία απ’ το παρελθόν. Για παράδειγμα το Πλάτη γυρισμένη με τον συνθέτη και την Ειρήνη Χαρίδου βασίζεται στη μελωδία του Ουράνιου τόξου από το Φλυτζάνι, ενώ και ο Καιρός με τον Παντελή Θεοχαρίδη έχει γνώριμα στοιχεία. Ενδιαφέρουσα η ηλεκτρική Μπόρα και η μπαλάντα Κοχύλι μισό. Το Τι να πιστέψω, που ολοκληρώνει την σειρά με τα νέα τραγούδια, είναι ένα σφιχτό σύγχρονο ζεϊμπέκικο, με «έμφαση» στα ντραμς, που ερμηνεύεται από την Μελίνα Κανά, όπως, σε νέα εκτέλεση, το Από όνειρο σε όνειρο και, στηριγμένα στις πρώτες τους ηχογραφήσεις, τα ζεϊμπέκικα Τυφλές ελπίδες και Μάσκα που υποστηρίζονται αναλόγως από τα τρίχορδα του Μανώλη Πάππου. Ο Παντελής Θαλασσινός ξαναθυμίζει το Κόκκινο κρασί, η Ειρήνη Χαρίδου το Σχεδόν και το ίσως και η Martha Moreleon το Μη σταματάς σε μια λάτιν εκδοχή ως No temas mas. Ο δίσκος κλείνει με τη μητέρα του τραγουδοποιού, Μαρία Μηλτιάδου, να τραγουδά, ως μια προσωπική της στιγμή, το παραδοσιακό Τζιβαέρι.
Είναι ο δεύτερος πολυσυμμετοχικός -μετά το Εικόνες παιδεύουν το μυαλό που περιλάμβανε κατ’ αποκλειστικότητα επανεκτελέσεις- δίσκος του. Ισορροπεί τις δυτικές και τις ανατολικές αναφορές της μουσικής του και είναι σχεδόν μοιρασμένος ανάμεσα σε παλιότερα και νέα τραγούδια, που όμως φέρνουν αρκετά στοιχεία απ’ το παρελθόν. Για παράδειγμα το Πλάτη γυρισμένη με τον συνθέτη και την Ειρήνη Χαρίδου βασίζεται στη μελωδία του Ουράνιου τόξου από το Φλυτζάνι, ενώ και ο Καιρός με τον Παντελή Θεοχαρίδη έχει γνώριμα στοιχεία. Ενδιαφέρουσα η ηλεκτρική Μπόρα και η μπαλάντα Κοχύλι μισό. Το Τι να πιστέψω, που ολοκληρώνει την σειρά με τα νέα τραγούδια, είναι ένα σφιχτό σύγχρονο ζεϊμπέκικο, με «έμφαση» στα ντραμς, που ερμηνεύεται από την Μελίνα Κανά, όπως, σε νέα εκτέλεση, το Από όνειρο σε όνειρο και, στηριγμένα στις πρώτες τους ηχογραφήσεις, τα ζεϊμπέκικα Τυφλές ελπίδες και Μάσκα που υποστηρίζονται αναλόγως από τα τρίχορδα του Μανώλη Πάππου. Ο Παντελής Θαλασσινός ξαναθυμίζει το Κόκκινο κρασί, η Ειρήνη Χαρίδου το Σχεδόν και το ίσως και η Martha Moreleon το Μη σταματάς σε μια λάτιν εκδοχή ως No temas mas. Ο δίσκος κλείνει με τη μητέρα του τραγουδοποιού, Μαρία Μηλτιάδου, να τραγουδά, ως μια προσωπική της στιγμή, το παραδοσιακό Τζιβαέρι.
