(Νότης) Σφακιανάκης. Στα επτά του χρόνια όταν χώρισαν οι γονείς του μετακόμισε στην Κω, όπου μεγάλωσε με τη φροντίδα του παππού και της γιαγιάς του (από την πλευρά της μητέρας του), ενώ κάποια διαστήματα έζησε στη Γερμανία, όπου είχε εγκατασταθεί η μητέρα του μετά τον δεύτερο γάμο της. Τα «ζόρια» συνεχίστηκαν και όταν μετά από ένα «πέρασμα» ως d.j σε τοπικά club του νησιού αλλά και ως «αφεντικό» ενός δικού του χώρου με ζωντανή μουσική επιχείρησε να σταθεί καλλιτεχνικά στην Αθήνα. Η επιμονή και το ταλέντο του νίκησαν τα εμπόδια και ουσιαστικά απ’ τις αρχές του ΄90 μέχρι και τις μέρες μας ο Σφακιανάκης λειτουργεί ως πρωταγωνιστής. Εκείνο που τον κάνει να ξεχωρίζει από τους συναδέλφους της γενιάς του, είναι πως πέρα από την χαρακτηριστική χροιά του και τον υψηλό επαγγελματισμό του (εργασιομανής, δοσμένος στο αντικείμενό του), διαθέτει έντονη προσωπικότητα που «ξεπερνά» ακόμη και τα τραγούδια αλλά και την ιδιότητά του.
Σε αντίθεσή με άλλους συναδέλφους της γενιάς του εκφράζει την γνώμη του για διάφορα ζητήματα που αφορούν την κοινωνία, την πολιτική, την καθημερινότητα με τρόπο συχνά απόλυτο και ακραίο. Το παράδοξο είναι ότι αυτή η στάση του, μαζί με την καλλιτεχνική δράση του, του έχουν αποφέρει φανατικούς ακροατές που τον ακολουθούν πιστά και «πίνουν νερό» στο όνομά του εκτιμώντας την ειλικρίνεια, το θάρρος και τη ντομπροσύνη του. Όσον αφορά το τραγουδιστικό σκέλος, πέρα από ευκαιριακά σουξέ, επέλεξε τραγούδια που είχαν «ουσία» και «νόημα» και που χάρις και την ερμηνεία του αντέχουν στα χρόνια. Επίσης δείχνει μια «αδυναμία» σε κοινωνικά τραγούδια, άλλοτε απλοϊκά κι άλλοτε πιο ουσιαστικά που καταγγέλλουν τα «κακώς κείμενα» ενώ ανασύρει με ευρηματική ματιά «ξεχασμένα τραγούδια» και τα επαναπροσδιορίζει με το δικό του χαρακτήρα. Στην κατηγορία του, εδώ και δύο δεκαετίες τουλάχιστον, ο Σφακιανάκης έχει κάνει τη «διαφορά».
Τον θυμάμαι να δίνει συνέντευξη στον Κώστα Μπαλαχούτη για το Ogdoo.gr και να λέει το περίφημο: «Τι κι αν μπήκα στα ’50. Ακόμη έφηβος νοιώθω. 50 χρονών έφηβος».
