Το υλικό του πρώτου δίσκου του πέρασε από κάποια γραφειάκια δισκογραφικών εταιρειών, για τη γνωστή ακρόαση, έως ότου, τελικά περάσει δι’ άλλης οδού και δια χειρός Δήμητρας Γαλάνη στην επίσημη δισκογραφία, αποδεικνύοντας πως, εκτός από τις αποφάσεις των εταιρειών, υπάρχουν και ισχύουν οι κανόνες του «φυσικού δικαίου». Από τους σημαντικότερους δημιουργούς της γενιάς του, με ξεχωριστή μουσική και, κυρίως, στιχουργική ιδιοσυγκρασία. Η θεματογραφία των τραγουδιών του, κατά βάση, αποδίδεται σε πρώτο πρόσωπο, ενώ, μουσικά, προτιμά να εκφράζεται με χαμηλόφωνες μπαλάντες.
ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (1993)
Ο δίσκος που έφερε στο προσκήνιο – χωρίς τη χρήση των νέων μέσων επιβολής - δημιουργό και ερμηνευτή, με την υποστηρικτική, όμως, συμμετοχή της Δήμητρας Γαλάνη που ερμήνευσε δύο από τα τραγούδια που ξεχώρισαν (Πόθοι αδιέξοδοι, Τα φιλιά μου θα στά ‘δινα) και έβγαλε το τραγούδι Στην αγορά του Αλ Χαλίλι ως μια από τις μεγαλύτερες ραδιοφωνικές και εμπορικές επιτυχίες της δεκαετίας του ενενήντα. Τα μουσικά στοιχεία του κινούνται από το έντεχνο-λαϊκό (Ζήνωνος, Δύσκολοι καιροί κ.λ.π), ως τη μελωδική μπαλάντα ( Το όνειρο, Καθώς περνά η ώρα), τη σοφτ τζαζ (Όχι μην κλαις) και το ποπ-ροκ (Το κουτί της Πανδώρας). Πλουραλισμός ή μήπως πληθωριστικό χαρακτηριστικό του ανήσυχου να τα συμπεριλάβει όλα σ’ ένα δίσκο πρωτοεμφανιζόμενου; Ομοίως, πάντως, στιχουργικά, περιέχει δημοσιογραφικού ύφους, κοινωνικοπολιτικού σχολιασμού, ταξιδιωτικά και ερωτικά τραγούδια που ομοιογενοποιήθηκαν από την ενορχηστρωτική αντιμετώπιση του μπασίστα και συνθέτη Τάκη Μπουρμά και την ερμηνευτική συνοχή του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Όπως και να ’χει, μιλάμε για έναν δίσκο που απέδωσε το πνεύμα της νεώτερης κατάστασης, αγαπήθηκε και έμεινε κλασσικός.
ΟΠΩΣ ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑ (1995)
Ο δεύτερος δίσκος δημιουργού και ερμηνευτή είναι αυτός που σηματοδοτεί, περισσότερο, την πορεία και την εντοπιότητά τους. Καταλυτικής σημασίας και η ενορχηστρωτική αντιμετώπιση του υλικού από τον Γιώργο Ανδρέου που δοκιμάζει τα όρια των τραγουδιών δίνοντάς τους ταυτόχρονα κι ένα ελληνοκεντρικό χαρακτήρα, μετακινούμενο από την έντεχνη αναφορά στο δημοτικό τραγούδι και το κλίμα του Γιάννη Μαρκόπουλου, ως τα δικά του λημέρια και την βασική για το Νίκο Ζούδιαρη επιρροή του ροκ και της μπαλάντας. Τραγούδια όπως τα Βόσπορος, Ρίξε φλόγα, Της Κυριακής τα όνειρα, Ήρθε ένας μάγος, Δεν μπορώ, αγαπήθηκαν και ακούγονται μέχρι σήμερα, καθιερώνοντας, στη συνείδηση ενός πιο απαιτητικού κοινού αλλά και στους καλλιτεχνικούς κύκλους, συνθέτη και ερμηνευτή ως δύο από τα ουσιαστικά πρόσωπα του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού.
ΑΦΗΛΙΟ (1998)
Το Αφήλιο, σε γενικές γραμμές, χαρακτηρίζεται από έναν συχνά μετέωρο εσωτερισμό, που, εν προκειμένω, παραδόξως, δεν λειτουργεί αβίαστα έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα ισχυρό κλίμα και να κρατηθεί ζωηρό το ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Κυρίως, καταφέρνει να λειτουργήσει αποσπασματικά. Κάπως έτσι άλλωστε ξεχώρισαν οι μελαγχολικοί Χαιρετισμοί με τον Νίκο Κουρουπάκη. Οι μουσικές, στο ύφος της μπαλάντας, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, μόνο, με κάποιες αχνές πινελιές από τζαζ, ροκ ή λίγο έντεχνο, υπηρετούν τον ποιητικό στίχο του Νίκου Ζούδιαρη, που, κατά περιπτώσεις, δεσμεύεται από νεοέντεχνα εκφραστικά πρότυπα. Οι ερμηνείες της Τάνιας Τσανακλίδου, του Νίκου Κουρουπάκη, του δημιουργού και του Τάκη Μπουρμά, παρ’ ότι κινούνται σε διαφορετικά, και ιδιαίτερα στην περίπτωση της τραγουδίστριας, υψηλά, εκφραστικά επίπεδα, καθώς και η αψεγάδιαστη οργανική κάλυψη, δεν καταφέρνουν να ξεκολλήσουν τον δίσκο απ’ την αμηχανία και την επιτήδευση.
ΕΝΑΣ ΚΥΚΝΟΣ ΚΛΑΙΕΙ (2000)
Κάτι θα ξέρει ο ποιητής γιατί ένας κύκνος, κι όχι κάποιο άλλο υδρόβιο πτηνό, κλαίει. Γιατί έτσι συμβολίζεται ένας πιο εύθραυστος, πληγωμένος κόσμος; Ίσως. Είναι γεγονός πάντως, πως ο Νίκος Ζούδιαρης διακατέχεται από μια ανάλογη, «άκαμπτη» σε χαρές και ελαφρότητα, διάθεση και κινητοποιείται από τα προβλήματα του καινούριου κόσμου. Ο κόσμος του καλλιτέχνη είναι κυρίως μοναχικός και στοχαστικός. Δεν μπορεί, είναι αδύνατο να ξεχειλίζει από χαρές, μόνο από πόθους και απουσίες. Αυτά τα τοπία φωτίζει κι εδώ με τις εικόνες του και τις μουσικές του αναφορές σε δρόμους που η γενιά των πενηντάρηδων περπάτησε μέσ’ από το ροκ και την αναζήτηση. Ηλεκτρικές κιθάρες με εμβόλιμους χρωματισμούς από φλάουτα, φυσαρμόνικες, ούτι μπαγλαμάδες και κλαρίνο. Ερμηνευτής (όπως και στο single Φυσαλίδα, που περιέχει τρία τραγούδια του Νίκου Ζούδιαρη) ο Απόστολος Ρίζος, με κάποιες συμπαθητικές στιγμές και μια ενδιαφέρουσα χροιά, χωρίς το άστρο, όμως, που είχε, αντίστοιχα, στην παρθενική του εμφάνιση ο Αλκίνοος Ιωαννίδης.
ΝΕΡΟ ΚΙ ΑΛΑΤΙ (2003)
Συναινετική παράσταση με άξονα τη δισκογραφία. Ένα μουσικό παιχνίδι που θεμελιώνεται κερδίζοντας τη σύζευξη και την επικοινωνία με το νεώτερο, απαιτητικό, κοινό στο οποίο ο Νίκος Ζούδιαρης απευθύνθηκε εξ’ αρχής. Ένας από τους πιο ώριμους δίσκους του ο οποίος επαναπροσδιόρισε ρεπερτοριακά την Μαργαρίτα Ζορμπαλά, έπειτα από την μακρόχρονη ταλάντευση της. Σύγχρονοι ήχοι στη ρότα της κλασικής ροκ μπάντας με μπάσο, κιθάρες, τύμπανα και πλήκτρα και κάποιες εμβόλιμες οργανικές συμμετοχές (πνευστά, κλασικά έγχορδα, ακορντεόν, μαντολίνο και τζουρά) που χρωματίζουν τις εύστοχες και γεμάτες, ενορχηστρωτικές προσεγγίσεις του κιθαρίστα Δημήτρη Μπαρμπαγάλα. Τραγούδια όπως τα Όλο γυρνώ, Μια καλημέρα, Μη ρωτήσεις, Γυάλινο γοβάκι, Προσμονή, Καραβάνια, Έρωτας, Αναποδιές και το επιμύθιο του δίσκου Νερό κι αλάτι αποδεικνύονται στιβαρά και ανθεκτικά στη δοκιμασία των επαναλαμβανόμενων ακροάσεων.
