Ισχυρή προσωπικότητα που αναδύεται μέσα από δηλώσεις της για όλα όσα αφορούν την κοινωνία και τη ζωή μας γενικότερα.
Στο τραγουδιστικό «σκέλος» εδώ και χρόνια πορεύεται με την ίδια ομάδα με σταθερή ρότα, αδιαφορώντας για τα «καλέσματα» των σειρήνων. Δισκογραφικά αλλά και στις ζωντανές παραστάσεις της οι επιλογές της ξεχειλίζουν από «φλόγα» και ειλικρινή διάθεση επικοινωνίας αλλά παράλληλα και από γνώση, μεράκι, τέχνη και τεχνική αλλά και διαύγεια προθέσεων και στόχων.
Ταυτόχρονα, πέρα από τις τακτικές της παραστάσεις, αλωνίζει όλη την Ελλάδα χρίζοντας δεσμούς με το ακροατήριό της. Η συμπόρευσή της με το Σταύρο Ξαρχάκο ανέδειξε ακόμη περισσότερο το πληθωρικό ταλέντο και την εκλεκτικότητα της ερμηνεύτριας.
Στο ogdoo.gr υπάρχει ένα χαρακτηριστικό κείμενο του Κώστα Μπαλαχούτη που εξηγεί «Γιατί η Μποφίλιου» έχει στεριώσει τις «κατακτήσεις» του.
- Γιατί η Μποφίλιου
Και πριν λίγες ημέρες με αφορμή την απρόσμενη παρουσία της Χρυσής Αυγής στο κοινοβουλευτικό προσκήνιο και όσα ακολούθησαν η ερμηνεύτρια έγραψε στο twitter: «Θα έπρεπε να πεθάνουν σε ένδειξη σεβασμού προς την ανθρωπότητα» (αναφέρεται σε ιδεολογικό-πολιτικό θάνατο), χαρακτηρίζοντάς τους «αλήτες» και «κτήνη». Όπως ήταν αναμενόμενο το tweet της προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων αλλά και πάλι η Μποφίλιου υποστήριξε θαρραλέα την αρχική της γνώμη: «Δεν πρόκειται να απολογηθώ για την τοποθέτησή μου και δεν πρόκειται να υποκύψω σε απειλές και τσαμπουκάδες».
Οι ευρύτερες ανησυχίες της ερμηνεύτριας είχαν αποτυπωθεί και μερικούς μήνες νωρίτερα συνδιαλεγόμενη με τον Σπύρο Βούγια, σε κοινή συνέντευξή τους στον Θανάση Θ. Νιάρχο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τα Νέα, στην ενότητα Οι Αταίριαστοι, όπου και πάλι δεν μάσησε τα λόγια της, ξαφνιάζοντας ευχάριστα για την «πολιτική» της σκέψη:
«Το θέµα είναι τι γίνεται τώρα που αφενός τελειώνει, ή µάλλον τελείωσε πια, η περίοδος της ευηµερίας που έτσι κι αλλιώς ήταν απόλυτα ψεύτικη γιατί ήταν αποτέλεσµα δανεισµού και αφετέρου έχουµε χάσει την ουσία των πραγµάτων που είναι οι τέχνες, ο πολιτισµός, η επικοινωνία, η πολιτική. Γιατί ένας άνθρωπος που δεν έχει πολιτική τοποθέτηση, δεν µπορεί να αντιληφθεί τις συνθήκες εντός των οποίων ζει, είναι σαν να µην έχει υπόσταση. Όταν δεν έχεις πολιτική ταυτότητα, είναι σαν να µην έχεις καταγωγή. Και είναι αδιανόητο να υπάρχει κόσµος που δεν ψηφίζει ή όταν τον ρωτάνε τι είναι πολιτικά να απαντάει ότι δεν ασχολείται µε την πολιτική. Αν βάλεις λίγο τη λογική σου να δουλέψει, αντιλαµβάνεσαι πως όταν σταµατάς να ασχολείσαι µε την πολιτική, σταµατάς να ασχολείσαι µε οτιδήποτε σε αφορά. Είναι πολύ µεγάλη αγένεια προς το ίδιο το πολιτικό σύστηµα, του οποίου έτσι κι αλλιώς αποτελείς κοµµάτι αναπόσπαστο, να το απορρίπτεις λέγοντας πως δεν σε ενδιαφέρει η πολιτική. ∆εν µπορεί να µην υπάρχει κάτι που να µην πιστεύεις ότι είναι καλύτερο σε σχέση µε κάτι άλλο. Τίποτε στη ζωή δεν είναι όπως ακριβώς θα το θέλαµε. Ούτε ο σύντροφός µας ούτε οι φίλοι µας ούτε το επάγγελµά µας, τίποτε. ∆ιαλέγουµε όµως αυτό που είναι πιο κοντά σε εµάς…
Προσωπικά αγαπώ πάρα πολύ την Αθήνα. Όλα τα φοιτητικά µου χρόνια ζούσα µέσα στην Αθήνα, στο σπίτι µου απλώς κοιµόµουν. Θυµάµαι που κατεβαίναµε ως φοιτητές στην Σωκράτους και παίρναµε τα βιβλία του πανεπιστηµίου. Σήµερα µια βόλτα στην Αθήνα σε κάνει να νιώθεις ρατσιστής, ένα φρικτό για κάθε άνθρωπο χαρακτηριστικό. Η πόλη που πρέπει να σε ζει και να τη ζεις σε διώχνει µακριά της. Είναι τροµερό ν’ ακούς ανθρώπους που δεν έχουν κανενός είδους ρατσισµό µέσα τους να λένε πως δεν αντέχουν άλλο πια να βλέπουν τους µετανάστες…
Αδυνατείς να πιστέψεις ότι δεν ευθύνεται ο δήµαρχος µιας πόλης όταν υποβαθµίζεται το κέντρο της µε το να υποβαθµίζονται τα ξενοδοχεία του, τα σπίτια του, όλοι γενικά οι χώροι του. Θεωρώ πως όλο αυτό το πράγµα είναι φτιαχτό. Όταν το µεταναστευτικό ρεύµα που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας διακινεί τα ναρκωτικά, τις πόρνες και τα όπλα, τα τρία µεγάλα προβλήµατα της πρωτεύουσας, είναι αδύνατον να µην αναγνωρίσεις αν όχι συγκατάθεση τουλάχιστον ανοχή από πλευράς της Πολιτείας. ∆εν πιστεύεις σε καµιά περίπτωση ότι οι µετανάστες εγκλωβίστηκαν στο κέντρο της Αθήνας, δεν είχαν δηλαδή τι άλλο να κάνουν και κατέληξαν εκεί. Όταν ένας άνθρωπος έρχεται για να εργαστεί και δεν του προσφέρεις τίποτε, στην ουσία του παρέχεις ως µοναδική διέξοδο την παρανοµία. Στην πραγµατικότητα είναι σαν να τους φέρνουµε εµείς οι ίδιοι εδώ πέρα. Και επιπλέον να τους λέµε να παρανοµήσουν γιατί µας βολεύει µε το να µεταβάλλουν σε µια εξαθλιωµένη υπόθεση το κέντρο της Αθήνας».
Θα έχουμε και πάλι την ευκαιρία να μιλήσουμε για την ερμηνεύτρια και τη γενικότερη στάση της καθώς περιμένουνε να ακούσουμε με «αγωνία» και ξεχωριστό ενδιαφέρον τη νέα της δισκογραφική δουλειά.
