ορκισμένους «άπιστους» που γυρνούν επιδεικτικά την πλάτη τους και μόνο στο άκουσμα του ονόματός του. Κι όμως ο ερμηνευτής απ’ το ντεμπούτο στην δισκογραφία στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 μέχρι και τις μέρες μας έχει καταθέσει μια σειρά δίσκων με αξιοπρόσεκτα χαρακτηριστικά. Δίχως να πηγαίνει κόντρα στο «ρεύμα» της εποχής του και επιζητώντας και διεκδικώντας την επιτυχία, ο Σφακιανάκης επέλεξε να αποδώσει τραγούδια «σουξέ» που όμως είχαν μια ευρηματικότητα αλλά και «ουσία». Για την κατηγορία του, αυτή των λαμπερών αστέρων της πίστας, μοιάζει με τη μύγα μες το γάλα, αφού παντρεύοντας την εμπορικότητα με την «ποιότητα» κατάφερε να έχει μια ισχυρή προίκα από διαχρονικά σουξέ και ταυτόχρονα να δημιουργήσει μια σχέση εμπιστοσύνης και αληθινής επικοινωνίας με «πυρήνες» οπαδών του που πίνουν νερό στο όνομά του. Ένα ακόμη σημαντικό γεγονός είναι η σταθερή ρότα του προς τα «κοινωνικά θέματα» ακόμα κι αν αυτό γίνεται με μια φορτισμένη και για ορισμένους απλουστευμένη οπτική. Κι όμως και σε αυτόν τον τομέα, ο Σφακιανάκης, με την επιμονή και τη φλόγα του πέτυχε και καλή και ανθεκτική σπορά.
Κορυφαίο παράδειγμα της «εκλεκτικότητάς» του και του γεγονότος ότι ο καλλιτέχνης διαθέτει πλατιά τραγουδιστική «κουλτούρα», οι επιλογές του από ελληνικό αλλά και το ξένο ρεπερτόριο στις ζωντανές παραστάσεις του -και όχι μόνο- ορισμένες από τις οποίες αποτυπώθηκαν και δισκογραφικά. Όταν ο Σφακιανάκης διαλέγει να ερμηνεύσει τραγούδια «ξένα», τα βέλη του κυριολεκτικά καρφώνονται στο κέντρο του στόχου επανασυστήνοντας --με το δικό του τρόπο που ενδεχομένως για ορισμένους να σηκώνει πολύ «συζήτηση»- σ’ ένα ευρύ κοινό τραγούδια «ξεχασμένα» η ακόμη και άγνωστα σε αυτό.
Ακούστε το «Εμπειριών Συλλέκτης», το (1997) «Ενθύμιον ΧΧΧ» (1999), τις «Νύκτες Μαγικές» (2007) τις επανεκτελέσεις στα «Γενέθλια», στο «Είναι ν’ απορείς», στο «Του γέρου κόσμου η καρδιά» και θα καταλάβετε τι εννοώ. Άλλωστε ο Νότης απ’ το πρώτο του μόλις δίσκο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Πρώτη Φορά» (1991) έδειξε την ταυτότητά του τραγουδώντας το παραδοσιακό «Σιγανά και ταπεινά».
Φωτογραφία: Θωμάς Χρυσοχοϊδης
