Πάντα όταν έλεγα το επώνυμο μου, με ρωτούσαν αν έχω σχέση με τον Βασίλη. Εγώ απαντούσα τον Βασίλη τον λένε Κεσογλίδη, έχει βγάλει και ένα 45άρι με το κανονικό του όνομα το «παράγκες και παλάτια».
Ας ξετυλίξουμε ένα κουβάρι από το παρελθόν. Στο σχολείο ήμουν λίγο «κλόουν», λίγο από όλα, λίγο μουσικός, λίγο ηθοποιός, λίγο dj. Γνώριζα έτσι λοιπόν την δισκογραφία του Βασίλη, βοήθησε και το τότε δισκοπωλείο της γειτονιάς. Θυμάμαι ακόμη και την μεταγραφή του Βασίλη στην Minos ήταν τότε με το σουξέ Λέγε ότι θες λέγε. Που να ήξερα τότε ότι θα τον γνώριζα.
Γύρω στο 2004 ο Μάνος Ξυδούς μου έλεγε για τον Βασίλη πόσο καλός άνθρωπος είναι, πόσο κόσμο βοηθάει, χωρίς να θέλει να ξέρει κανείς τίποτα από τις αγαθοεργίες του. Έχω ένα φίλτρο που αποκτήθηκε με τα χρόνια, ανεξάρτητα με το αν είναι κάποιος «σκύλος», «έντεχνος», «ροκ» ή άλλες υποδιαιρέσεις, εάν με συγκινεί η αλήθεια του, δεν με νοιάζουν οι ταμπέλες. Κράτησα όσα μου είπε ο Μάνος για τον Βασίλη και τα κοίμισα μέσα μου.
Το 2011 ή το 2012 γράφω το «Όλοι για τα μπετά δουλεύουμε» καλώ τον Σωκράτη Μάλαμα και του εκφράζω την επιθυμία μου να το τραγουδήσει. Μου λέει ότι αυτό θα ήταν ωραίο να το έλεγε ο Βασίλης Καρράς. Νομίζω ότι μου κάνει πλάκα. Όταν ήρθε στο στούντιο να το πει, μου το ξαναλέει. Βρίσκω το τηλέφωνο του Βασίλη από τον Άγγελο Σφακιανάκη. Τον καλώ, αφού ξυπνήσαν μέσα μου οι κουβέντες του Ξυδούς. Μου απαντάει η βραχνή χαρακτηριστική φωνή του, του λέω με λένε Δημήτρη Καρρά, γελάει. Του λέω έχω ένα τραγούδι που το έχει πει ο Σωκράτης και μου πρότεινε να το πείτε μαζί, (εγώ άλλο που δεν ήθελα), μου απαντάει βεβαίως και δίνουμε ένα ραντεβού τις επόμενες μέρες στην Γλυφάδα. Ήταν μεσημέρι, νομίζω ότι είχαμε πάει με τον Νίκο Γύρα που ενορχήστρωσε το τραγούδι μαζί μας και ο Στράτος Γκιάτας. Μεσημέρι ήταν όπως είπα αλλά εγώ είχα άγχος πήρα δύο τρία σκατς και ρωτάω τον Βασίλη, συγχώρησε με αλλά γιατί δέχτηκες χωρίς να ακούσεις; Ήρθε μια επική απάντηση. Πιτσιρίκο, μου λέει, ο άνθρωπος που θα τραγουδήσουμε το κομμάτι είναι πολύ έμπειρος, εγώ τι ήθελες να το παίξω, στραβωμένο άλογο. Εντάξει, τέλος είπα. Αυτός είναι φίλος μου. Έτσι και έγινε μέχρι και στίχους του μου έδωσε να μελοποιήσω.
Έγινε το ντουέτο και γεννήθηκε παράλληλα και η ιδέα για τον μουσικό κύκλο των επτά-ιντσών δίσκων. Στο μεσοδιάστημα ήρθε μία πρόταση να βγει το ντουέτο με μία εφημερίδα για 10.000 ευρώ φυσικά την απέρριψα γιατί θα έπρεπε να δώσω το ένα τρίτο στον Σωκράτη το άλλο ένα τρίτο στον Βασίλη και στο φινάλε δεν ήθελα για 3.000 ευρώ να χαλάσω την ιδέα, δηλαδή το να ξεκινήσουν τα 45άρια με ένα τόσο δυνατό ντουέτο που δεν είχε ξαναγίνει. Αρχίζω να το πηγαίνω στα ραδιόφωνα πριν βγει. Πολύ λαϊκό για τα έντεχνα, πολύ έντεχνο για τα λαϊκά. Απίστευτο μου φαινόταν.
Τελικά βγήκε με την υποστήριξη του Love radio, μόνο αυτός δέχτηκε να το στηρίξει. Θυμάμαι όταν πήγα στον Βασίλη το 45άρι, εκτός το ότι μου είπε με το χιούμορ που τον διέκρινε, καλά με έκανε ο σκιτσογράφος πιο κοντό από τον Μάλαμα, του απάντησα είναι η προοπτική του δρόμου και γελάσαμε, μετά όμως μου λέει στα σοβαρά, κάτι τέτοιες μαλακίες κάνεις και δεν θα ακουστεί το τραγούδι τα βγάζεις μόνος σου και δεν τα παίρνει χαμπάρι κανείς. Σωστό. Αλλά τότε, όπως και τώρα χαίρομαι το να μάθετε ένα τραγούδι (μιλάω σε εσένα αναγνώστη και ακροατή) αλλά και να μην το μάθετε δεν λιγοστεύει η χαρά μου γιατί ξέρω στην δουλειά μας, το γιατί συμβαίνει κάθε τι, πολύ παρασκήνιο, λίγα πράγματα συμβαίνουν μόνο με το άστρο ενός καλλιτέχνη πλέον. Απλά ο Βασίλης, με το δίκιο του, σου λέει, με τέτοιο ντουέτο θα έπρεπε να γίνει χαμός.
Θυμάμαι ένα από τα βράδια που είχα πάει να τον δω, μέχρι και βραζιλιάνικη ταινία βλέπαμε στο καμαρίνι όπου ο Βασίλης λόγω της ευαισθησίας του ζούσε την κάθε στιγμή της ταινίας. Όταν βγήκε να τραγουδήσει σε 2000 κόσμο κατά την διάρκεια του προγράμματος του, μου φωνάζει από την πίστα Δημητράκη ακούς, ήθελε να μου επιστήσει την προσοχή στην στιγμή που έλεγε ένα “έντεχνο” κομμάτι. Εγώ ήμουν τόσο κουρασμένος που έκλειναν τα μάτια μου και ακούω την φωνή του Στράτου καλά σου μιλάει ο καλλιτέχνης από την πίστα και εσύ κοιμάσαι…Ντράπηκα τόσο. Μία άλλη φορά κατά τις 4 το πρωί μου λέει πάμε να πιούμε κανένα ποτό, του λέω καλά πως το μαγαζί είναι στα κάγκελα, μου λέει εγώ τελειώσα, που να ξέρω εγώ πως λειτουργεί μια πίστα, και βρεθήκαμε κάπου άλλου μέχρι τα ξημερώματα.
Τον εκτιμούσα τον Βασίλη και με εκτιμούσε και αυτός. Όποτε τον κάλεσα το σήκωσε, όποτε δεν μπόρεσε με κάλεσε πίσω, όπως θα έκανε ένας άνθρωπος και όχι μια φίρμα. Ή μάλλον έτσι όπως κάνουν οι κανονικές φίρμες, δεν κρύβονται. Ένας καθαρός άρχοντας της νύχτας που φεύγοντας χάνεται και ένα παλιό μοτίβο αγνού καλλιτέχνη που δρα με το ένστικτο και με την καρδιά του.
Τελευταία είχα πάρει την άδεια από τον Γιάννη Βαρδή γιατί είχα μια ιδέα να τραγουδήσει ένα τραγούδι του Αντώνη Βαρδή ο Βασίλης. Το προλάβαμε όπως προλάβαμε και ένα άλλα δύο ένα δικό μου και ένα που εκείνος έφτιαξε τους στίχους και εγώ την μουσική. Τα δύο από αυτά τα τραγούδησε ήδη απλά δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμη. Κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό. Λυπάμαι επίσης γιατί σε ένα σενάριο που φτιάξαμε με έναν συνεργάτη, ήταν για να υλοποιηθεί πριν ένα χρόνο αλλά σκάλωσε στο οικονομικό, είχα πει στον Βασίλη να παίξει και να κάνει τον εαυτό του, γούσταρε πάρα πόλυ και με ρωτούσε στο τηλέφωνο, τι έγινε με την ταινία, για αυτό είχαμε κάνει και ένα από τα ραγούδια. Τέλος πάντων. Δεν του έδωσα αυτή την χαρά, δεν πρόλαβα. Όπως και ένα τραγούδι που του έστειλα μου είπε θέλω να το πω αλλά δεν είμαι πολύ κάλα, όμως θα γίνω και θα το πω μου θυμίζει καλές στιγμές Μητροπάνου.
Βασίλη μου, αν υπάρχει ένα βαρόμετρο ανθρωπιάς σε αυτό τον κόσμο σίγουρα ζυγίζει λιγότερο από την παραμονή χριστουγέννων που κοιμήθηκες. Θα σε θυμόμαστε, ο κόσμος σε αγάπησε πολύ και ξέρεις ίσως το ότι είχαμε το ίδιο επίθετο και γνωριστήκαμε και συνεργαστήκαμε ίσως τελικά δεν είναι τυχαίο. Σε αποχαιρετώ με αυτό, το δικό σου και το χαρίζω σε όλους όσους σε αγάπησαν.
Όταν τα χρόνια σου περάσουν
κι όταν οι νύχτες σε γεράσουν,
εσύ θα 'χεις εμένα.
Κι άμα θα δεις ότι σου λείπω,
βάλ' το πορτρέτο μου στον τοίχο,
μην κλαις για μένα, μην κλαις για μένα.
Ας ξετυλίξουμε ένα κουβάρι από το παρελθόν. Στο σχολείο ήμουν λίγο «κλόουν», λίγο από όλα, λίγο μουσικός, λίγο ηθοποιός, λίγο dj. Γνώριζα έτσι λοιπόν την δισκογραφία του Βασίλη, βοήθησε και το τότε δισκοπωλείο της γειτονιάς. Θυμάμαι ακόμη και την μεταγραφή του Βασίλη στην Minos ήταν τότε με το σουξέ Λέγε ότι θες λέγε. Που να ήξερα τότε ότι θα τον γνώριζα.
Γύρω στο 2004 ο Μάνος Ξυδούς μου έλεγε για τον Βασίλη πόσο καλός άνθρωπος είναι, πόσο κόσμο βοηθάει, χωρίς να θέλει να ξέρει κανείς τίποτα από τις αγαθοεργίες του. Έχω ένα φίλτρο που αποκτήθηκε με τα χρόνια, ανεξάρτητα με το αν είναι κάποιος «σκύλος», «έντεχνος», «ροκ» ή άλλες υποδιαιρέσεις, εάν με συγκινεί η αλήθεια του, δεν με νοιάζουν οι ταμπέλες. Κράτησα όσα μου είπε ο Μάνος για τον Βασίλη και τα κοίμισα μέσα μου.
Το 2011 ή το 2012 γράφω το «Όλοι για τα μπετά δουλεύουμε» καλώ τον Σωκράτη Μάλαμα και του εκφράζω την επιθυμία μου να το τραγουδήσει. Μου λέει ότι αυτό θα ήταν ωραίο να το έλεγε ο Βασίλης Καρράς. Νομίζω ότι μου κάνει πλάκα. Όταν ήρθε στο στούντιο να το πει, μου το ξαναλέει. Βρίσκω το τηλέφωνο του Βασίλη από τον Άγγελο Σφακιανάκη. Τον καλώ, αφού ξυπνήσαν μέσα μου οι κουβέντες του Ξυδούς. Μου απαντάει η βραχνή χαρακτηριστική φωνή του, του λέω με λένε Δημήτρη Καρρά, γελάει. Του λέω έχω ένα τραγούδι που το έχει πει ο Σωκράτης και μου πρότεινε να το πείτε μαζί, (εγώ άλλο που δεν ήθελα), μου απαντάει βεβαίως και δίνουμε ένα ραντεβού τις επόμενες μέρες στην Γλυφάδα. Ήταν μεσημέρι, νομίζω ότι είχαμε πάει με τον Νίκο Γύρα που ενορχήστρωσε το τραγούδι μαζί μας και ο Στράτος Γκιάτας. Μεσημέρι ήταν όπως είπα αλλά εγώ είχα άγχος πήρα δύο τρία σκατς και ρωτάω τον Βασίλη, συγχώρησε με αλλά γιατί δέχτηκες χωρίς να ακούσεις; Ήρθε μια επική απάντηση. Πιτσιρίκο, μου λέει, ο άνθρωπος που θα τραγουδήσουμε το κομμάτι είναι πολύ έμπειρος, εγώ τι ήθελες να το παίξω, στραβωμένο άλογο. Εντάξει, τέλος είπα. Αυτός είναι φίλος μου. Έτσι και έγινε μέχρι και στίχους του μου έδωσε να μελοποιήσω.
Έγινε το ντουέτο και γεννήθηκε παράλληλα και η ιδέα για τον μουσικό κύκλο των επτά-ιντσών δίσκων. Στο μεσοδιάστημα ήρθε μία πρόταση να βγει το ντουέτο με μία εφημερίδα για 10.000 ευρώ φυσικά την απέρριψα γιατί θα έπρεπε να δώσω το ένα τρίτο στον Σωκράτη το άλλο ένα τρίτο στον Βασίλη και στο φινάλε δεν ήθελα για 3.000 ευρώ να χαλάσω την ιδέα, δηλαδή το να ξεκινήσουν τα 45άρια με ένα τόσο δυνατό ντουέτο που δεν είχε ξαναγίνει. Αρχίζω να το πηγαίνω στα ραδιόφωνα πριν βγει. Πολύ λαϊκό για τα έντεχνα, πολύ έντεχνο για τα λαϊκά. Απίστευτο μου φαινόταν.
Τελικά βγήκε με την υποστήριξη του Love radio, μόνο αυτός δέχτηκε να το στηρίξει. Θυμάμαι όταν πήγα στον Βασίλη το 45άρι, εκτός το ότι μου είπε με το χιούμορ που τον διέκρινε, καλά με έκανε ο σκιτσογράφος πιο κοντό από τον Μάλαμα, του απάντησα είναι η προοπτική του δρόμου και γελάσαμε, μετά όμως μου λέει στα σοβαρά, κάτι τέτοιες μαλακίες κάνεις και δεν θα ακουστεί το τραγούδι τα βγάζεις μόνος σου και δεν τα παίρνει χαμπάρι κανείς. Σωστό. Αλλά τότε, όπως και τώρα χαίρομαι το να μάθετε ένα τραγούδι (μιλάω σε εσένα αναγνώστη και ακροατή) αλλά και να μην το μάθετε δεν λιγοστεύει η χαρά μου γιατί ξέρω στην δουλειά μας, το γιατί συμβαίνει κάθε τι, πολύ παρασκήνιο, λίγα πράγματα συμβαίνουν μόνο με το άστρο ενός καλλιτέχνη πλέον. Απλά ο Βασίλης, με το δίκιο του, σου λέει, με τέτοιο ντουέτο θα έπρεπε να γίνει χαμός.
Θυμάμαι ένα από τα βράδια που είχα πάει να τον δω, μέχρι και βραζιλιάνικη ταινία βλέπαμε στο καμαρίνι όπου ο Βασίλης λόγω της ευαισθησίας του ζούσε την κάθε στιγμή της ταινίας. Όταν βγήκε να τραγουδήσει σε 2000 κόσμο κατά την διάρκεια του προγράμματος του, μου φωνάζει από την πίστα Δημητράκη ακούς, ήθελε να μου επιστήσει την προσοχή στην στιγμή που έλεγε ένα “έντεχνο” κομμάτι. Εγώ ήμουν τόσο κουρασμένος που έκλειναν τα μάτια μου και ακούω την φωνή του Στράτου καλά σου μιλάει ο καλλιτέχνης από την πίστα και εσύ κοιμάσαι…Ντράπηκα τόσο. Μία άλλη φορά κατά τις 4 το πρωί μου λέει πάμε να πιούμε κανένα ποτό, του λέω καλά πως το μαγαζί είναι στα κάγκελα, μου λέει εγώ τελειώσα, που να ξέρω εγώ πως λειτουργεί μια πίστα, και βρεθήκαμε κάπου άλλου μέχρι τα ξημερώματα.
Τον εκτιμούσα τον Βασίλη και με εκτιμούσε και αυτός. Όποτε τον κάλεσα το σήκωσε, όποτε δεν μπόρεσε με κάλεσε πίσω, όπως θα έκανε ένας άνθρωπος και όχι μια φίρμα. Ή μάλλον έτσι όπως κάνουν οι κανονικές φίρμες, δεν κρύβονται. Ένας καθαρός άρχοντας της νύχτας που φεύγοντας χάνεται και ένα παλιό μοτίβο αγνού καλλιτέχνη που δρα με το ένστικτο και με την καρδιά του.
Τελευταία είχα πάρει την άδεια από τον Γιάννη Βαρδή γιατί είχα μια ιδέα να τραγουδήσει ένα τραγούδι του Αντώνη Βαρδή ο Βασίλης. Το προλάβαμε όπως προλάβαμε και ένα άλλα δύο ένα δικό μου και ένα που εκείνος έφτιαξε τους στίχους και εγώ την μουσική. Τα δύο από αυτά τα τραγούδησε ήδη απλά δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμη. Κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό. Λυπάμαι επίσης γιατί σε ένα σενάριο που φτιάξαμε με έναν συνεργάτη, ήταν για να υλοποιηθεί πριν ένα χρόνο αλλά σκάλωσε στο οικονομικό, είχα πει στον Βασίλη να παίξει και να κάνει τον εαυτό του, γούσταρε πάρα πόλυ και με ρωτούσε στο τηλέφωνο, τι έγινε με την ταινία, για αυτό είχαμε κάνει και ένα από τα ραγούδια. Τέλος πάντων. Δεν του έδωσα αυτή την χαρά, δεν πρόλαβα. Όπως και ένα τραγούδι που του έστειλα μου είπε θέλω να το πω αλλά δεν είμαι πολύ κάλα, όμως θα γίνω και θα το πω μου θυμίζει καλές στιγμές Μητροπάνου.
Βασίλη μου, αν υπάρχει ένα βαρόμετρο ανθρωπιάς σε αυτό τον κόσμο σίγουρα ζυγίζει λιγότερο από την παραμονή χριστουγέννων που κοιμήθηκες. Θα σε θυμόμαστε, ο κόσμος σε αγάπησε πολύ και ξέρεις ίσως το ότι είχαμε το ίδιο επίθετο και γνωριστήκαμε και συνεργαστήκαμε ίσως τελικά δεν είναι τυχαίο. Σε αποχαιρετώ με αυτό, το δικό σου και το χαρίζω σε όλους όσους σε αγάπησαν.
Όταν τα χρόνια σου περάσουν
κι όταν οι νύχτες σε γεράσουν,
εσύ θα 'χεις εμένα.
Κι άμα θα δεις ότι σου λείπω,
βάλ' το πορτρέτο μου στον τοίχο,
μην κλαις για μένα, μην κλαις για μένα.
