Κινήθηκε τόσο καλλιτεχνικά, όσο και εμπορικά. Κατάφερε να συγκεράσει ευρηματικά το δίπτυχο εισιτήρια - υψηλή καλλιτεχνική στάθμη.
Δεν είναι πολλοί οι «μαέστροι» της 7ης τέχνης που πέτυχαν κάτι ανάλογο.
Ο Μπερτολούτσι με τα γονίδια του σινεμά να κυλάν στις φλέβες του απ’ τη μεριά του πατέρα του, αλλά και την αριστερή καταγωγή του, γεννημένος στην Πάρμα της «κόκκινης» Emilia-Romagna, σύντομα έδωσε το «στίγμα» του.
Το 1970 παρουσίασε τον «Κονφορμίστα» μια βαθιά ανθρώπινη πολιτική ταινία που φωτογράφιζε και κρτικάριζε τη φασιστική ιδεολογία, και όπως και η νουβέλα του Μοράβια στην οποία βασίζονταν, ανίχνευε τα όρια του εθνικισμού και την επικινδυνότητα των εθνικοφρόνων.
Μετά την πλατιά αναγνώριση της, δύο χρόνια αργότερα θα σμίξει με τον Μπράντο στο «Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι». Η ταινία δημιούργησε «σκάνδαλο» στον καιρό της για την ανατρεπτικότητά της και για μια σκηνή που… οδήγησε στα «άκρα» την Μαρία Σνάιντερ.
Το «1900» του 1976 είναι ένα αριστουργηματικό έπος που κλείνει μοναδικά μια ολόκληρη εποχή. Κοινωνική, πολιτική, καθημερινή και απολαυστικά κινηματογραφική μαζί ταινία…
Η «La luna» του 1979 θα πορευτεί στο «φεγγάρι» του Παρισιού με μικρότερη όμως «ένταση». Ίσως γιατί η Τζιλ Κλέιμπουργκ, όσο ικανή κι αν είναι, δεν είναι… Μπράντο.
Στην «Τραγωδία ενός γελοίου ανθρώπου» το 1981, ο Μπερτολούτσι αφήνει για λίγο τους διεθνείς αστέρες για να συνεργαστεί με τον σπουδαίο συντοπίτη του Ούγκο Τονιάτσι. Μαζί θα κατακτήσουν τις Κάννες.
Βέβαια τα βραβεία δεν έλειψαν στον Μπερτολούτσι, άλλωστε θα τα ξανάβει μαζεμένα στον «Τελευταίο Αυτοκράτορα» του 1987.
Το «Τσάι στη Σαχάρα» του 1990, είναι ίσως η τελευταία ταινία του που φέρει με πληρότητα το μαγικό άγγιγμά του.
Δεν είναι πολλοί οι «μαέστροι» της 7ης τέχνης που πέτυχαν κάτι ανάλογο.
Ο Μπερτολούτσι με τα γονίδια του σινεμά να κυλάν στις φλέβες του απ’ τη μεριά του πατέρα του, αλλά και την αριστερή καταγωγή του, γεννημένος στην Πάρμα της «κόκκινης» Emilia-Romagna, σύντομα έδωσε το «στίγμα» του.
Το 1970 παρουσίασε τον «Κονφορμίστα» μια βαθιά ανθρώπινη πολιτική ταινία που φωτογράφιζε και κρτικάριζε τη φασιστική ιδεολογία, και όπως και η νουβέλα του Μοράβια στην οποία βασίζονταν, ανίχνευε τα όρια του εθνικισμού και την επικινδυνότητα των εθνικοφρόνων.
Μετά την πλατιά αναγνώριση της, δύο χρόνια αργότερα θα σμίξει με τον Μπράντο στο «Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι». Η ταινία δημιούργησε «σκάνδαλο» στον καιρό της για την ανατρεπτικότητά της και για μια σκηνή που… οδήγησε στα «άκρα» την Μαρία Σνάιντερ.
Το «1900» του 1976 είναι ένα αριστουργηματικό έπος που κλείνει μοναδικά μια ολόκληρη εποχή. Κοινωνική, πολιτική, καθημερινή και απολαυστικά κινηματογραφική μαζί ταινία…
Η «La luna» του 1979 θα πορευτεί στο «φεγγάρι» του Παρισιού με μικρότερη όμως «ένταση». Ίσως γιατί η Τζιλ Κλέιμπουργκ, όσο ικανή κι αν είναι, δεν είναι… Μπράντο.
Στην «Τραγωδία ενός γελοίου ανθρώπου» το 1981, ο Μπερτολούτσι αφήνει για λίγο τους διεθνείς αστέρες για να συνεργαστεί με τον σπουδαίο συντοπίτη του Ούγκο Τονιάτσι. Μαζί θα κατακτήσουν τις Κάννες.
Βέβαια τα βραβεία δεν έλειψαν στον Μπερτολούτσι, άλλωστε θα τα ξανάβει μαζεμένα στον «Τελευταίο Αυτοκράτορα» του 1987.
Το «Τσάι στη Σαχάρα» του 1990, είναι ίσως η τελευταία ταινία του που φέρει με πληρότητα το μαγικό άγγιγμά του.
