Κάποια στιγμή το απομεσήμερο
έγειρα προς τη μεριά των πεύκων
δεν σε καλοείδα μέσα σε τόση σκόνη
που είχε σηκώσει ο δαίμονας της επιθυμίας
αυτός που διψάει όχι για το αίμα
αλλά για τη δική μας την αλήθεια
την κρυφή
που υποψιάζεται όμως
ότι μπορεί να είναι το ψεύδος
η απάτη μιας ολόκληρης ζωής.
Η «Περιποίηση» του Γιώργου Βέη μέσα απ’ τον «Καταυλισμό» του, την 15η ποιητική συλλογή του.
Αντιπροσωπευτική στιγμής της «ματιάς» και «ευαισθησίας» του, καθώς και των «θέλω» του μέσα από το έργο του.
Ο Γιώργος Βέης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955 και σπούδασε νομικά. Το πρώτο του βιβλίο «Φόρμες και άλλα ποιήματα», εκδόθηκε το 1974.
Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε επτά ευρωπαϊκές γλώσσες και στα κινεζικά. Από το 1976 ασχολείται, μεταξύ άλλων, με την κριτική της λογοτεχνίας.
Υπηρέτησε επί σειρά ετών στο Διπλωματικό Κλάδο του Υπουργείου Εξωτερικών.
Έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Μαρτυρίας το 2000 και με το Κρατικό Βραβείο Χρονικού-Μαρτυρίας το 2010. Η ποιητική του συλλογή «Λεπτομέρειες κόσμων» απέσπασε το Βραβείο Λάμπρος Πορφύρας της Ακαδημίας Αθηνών, το 2007.
Το 2012 του απονεμήθηκε ο Ανώτερος Ταξιάρχης του Φοίνικος για τις υπηρεσίες του στο διπλωματικό σώμα. Το 2014 τιμήθηκε με το Βραβείο Ποίησης του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου του, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ύψιλον.
Αντιγράφω απ’ το diastixo.gr απόσπασμα από το σημείωμα της Ανθούλας Δανιήλ για τον Γιώργο Βέη και τον «Καταυλισμό» του:
«Στην ποίηση του Βέη, πρέπει να το επαναλάβουμε, η Φύση είναι κώδικας της ζωής. Τα δέντρα τα «σκεφτικά», τα δέντρα τα πανύψηλα, τα δέντρα τα καμένα, η μυρωδιά της φλούδας του ευκάλυπτου, ο σκίουρος που κάνει νοήματα, ο Ηράκλειτος που παρακολουθεί σκοτεινός και σκυθρωπός πίσω από κάθε δέντρο. Ο παράδεισος είναι εκεί, αλλά δεν διαρκεί για πάντα και όλα τρέχουν με ταχύτητα την οποία αντιλαμβάνεται κανείς μόνον όταν πλησιάζει στο τέλος της διαδρομής...
Μέσα στη φύση, λοιπόν, κι ο Βέης, νιώθει τη μεταμόρφωση, μπαίνει στα φυλλώματα των δέντρων, ανεβαίνει στα ψηλά, κατεβαίνει στις ψυχές, βυθίζεται στα κύματα της θάλασσας και των ποταμών, στα βιβλία και στις σκέψεις των σοφών, επανέρχεται πατώντας γερά στη γη…».
Κέρασμα διπλό, «Ένα κοχύλι», από τον «Καταυλισμό» του Γιώργου Βέη
Κι αν είναι άνοιξη, ακόμα άνοιξη
μέσα σ' αυτό το άδειο στόμα
ένα τσόφλι αιωνιότητας όμως
κι ούτε λάμπει ούτε πουλιέται
οι ντόπιοι το μαζεύουν πάντα
όπου κι αν το βρουν
το φυλάνε με προσοχή
κοντά στο μαξιλάρι τους
πρόχειρο να είναι
γιατί, όπως μου λένε,
φέρνει τα καλά όνειρα.
Συνεχίζω με μια ακόμη αντιγραφή, αυτή τη φορά από την Άννα Γρίβα και την «Εφημερίδα των Συντακτών» και τις περίφημες «Σελίδες βιβλίου» που επιμελείται ο Μισέλ Φάις:
«Μια άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή του βιβλίου είναι ο στοχασμός για τη φύση της γλώσσας, η ανίχνευση της αλήθειας και των νοημάτων μέσα σε κάθε λέξη, τη στιγμή που ο κόσμος μοιάζει ρευστός και διασπασμένος και τα σημαινόμενα χαμένα μέσα στις δίνες μιας καθημερινότητας, η οποία συχνά δεν μας αφήνει να δούμε το μυστικό που μας προσφέρει ο λόγος και που τελικά μονάχα η ποίηση μπορεί να φέρει ξανά στο προσκήνιο».
Ο ιππόκαμπος του εξωφύλλου είναι έργο της συζύγου του συγγραφέα, Κλάρας Πεκ Βέη, μέσα από την ιδιωτική συλλογή τους.
Κλείνοντας σας μεταφέρω τις προσωπικές αφιερώσεις του Γιώργου Βέη στο πρωτοξεφύλλισμα του «Καταυλισμού» του:
«Του Μιχάλη, για τις ιστορίες που μου έστελνε από το Άμστερνταμ, της Άρτεμης που λέει ότι είναι γιατρός από τα τρία της χρόνια και της Αθηνάς που ήδη μιλάει ελληνικά στα ελάφια».
έγειρα προς τη μεριά των πεύκων
δεν σε καλοείδα μέσα σε τόση σκόνη
που είχε σηκώσει ο δαίμονας της επιθυμίας
αυτός που διψάει όχι για το αίμα
αλλά για τη δική μας την αλήθεια
την κρυφή
που υποψιάζεται όμως
ότι μπορεί να είναι το ψεύδος
η απάτη μιας ολόκληρης ζωής.
Η «Περιποίηση» του Γιώργου Βέη μέσα απ’ τον «Καταυλισμό» του, την 15η ποιητική συλλογή του.
Αντιπροσωπευτική στιγμής της «ματιάς» και «ευαισθησίας» του, καθώς και των «θέλω» του μέσα από το έργο του.
Ο Γιώργος Βέης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955 και σπούδασε νομικά. Το πρώτο του βιβλίο «Φόρμες και άλλα ποιήματα», εκδόθηκε το 1974.
Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε επτά ευρωπαϊκές γλώσσες και στα κινεζικά. Από το 1976 ασχολείται, μεταξύ άλλων, με την κριτική της λογοτεχνίας.
Υπηρέτησε επί σειρά ετών στο Διπλωματικό Κλάδο του Υπουργείου Εξωτερικών.
Έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Μαρτυρίας το 2000 και με το Κρατικό Βραβείο Χρονικού-Μαρτυρίας το 2010. Η ποιητική του συλλογή «Λεπτομέρειες κόσμων» απέσπασε το Βραβείο Λάμπρος Πορφύρας της Ακαδημίας Αθηνών, το 2007.
Το 2012 του απονεμήθηκε ο Ανώτερος Ταξιάρχης του Φοίνικος για τις υπηρεσίες του στο διπλωματικό σώμα. Το 2014 τιμήθηκε με το Βραβείο Ποίησης του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου του, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ύψιλον.
Αντιγράφω απ’ το diastixo.gr απόσπασμα από το σημείωμα της Ανθούλας Δανιήλ για τον Γιώργο Βέη και τον «Καταυλισμό» του:
«Στην ποίηση του Βέη, πρέπει να το επαναλάβουμε, η Φύση είναι κώδικας της ζωής. Τα δέντρα τα «σκεφτικά», τα δέντρα τα πανύψηλα, τα δέντρα τα καμένα, η μυρωδιά της φλούδας του ευκάλυπτου, ο σκίουρος που κάνει νοήματα, ο Ηράκλειτος που παρακολουθεί σκοτεινός και σκυθρωπός πίσω από κάθε δέντρο. Ο παράδεισος είναι εκεί, αλλά δεν διαρκεί για πάντα και όλα τρέχουν με ταχύτητα την οποία αντιλαμβάνεται κανείς μόνον όταν πλησιάζει στο τέλος της διαδρομής...
Μέσα στη φύση, λοιπόν, κι ο Βέης, νιώθει τη μεταμόρφωση, μπαίνει στα φυλλώματα των δέντρων, ανεβαίνει στα ψηλά, κατεβαίνει στις ψυχές, βυθίζεται στα κύματα της θάλασσας και των ποταμών, στα βιβλία και στις σκέψεις των σοφών, επανέρχεται πατώντας γερά στη γη…».
Κέρασμα διπλό, «Ένα κοχύλι», από τον «Καταυλισμό» του Γιώργου Βέη
Κι αν είναι άνοιξη, ακόμα άνοιξη
μέσα σ' αυτό το άδειο στόμα
ένα τσόφλι αιωνιότητας όμως
κι ούτε λάμπει ούτε πουλιέται
οι ντόπιοι το μαζεύουν πάντα
όπου κι αν το βρουν
το φυλάνε με προσοχή
κοντά στο μαξιλάρι τους
πρόχειρο να είναι
γιατί, όπως μου λένε,
φέρνει τα καλά όνειρα.
Συνεχίζω με μια ακόμη αντιγραφή, αυτή τη φορά από την Άννα Γρίβα και την «Εφημερίδα των Συντακτών» και τις περίφημες «Σελίδες βιβλίου» που επιμελείται ο Μισέλ Φάις:
«Μια άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή του βιβλίου είναι ο στοχασμός για τη φύση της γλώσσας, η ανίχνευση της αλήθειας και των νοημάτων μέσα σε κάθε λέξη, τη στιγμή που ο κόσμος μοιάζει ρευστός και διασπασμένος και τα σημαινόμενα χαμένα μέσα στις δίνες μιας καθημερινότητας, η οποία συχνά δεν μας αφήνει να δούμε το μυστικό που μας προσφέρει ο λόγος και που τελικά μονάχα η ποίηση μπορεί να φέρει ξανά στο προσκήνιο».
Ο ιππόκαμπος του εξωφύλλου είναι έργο της συζύγου του συγγραφέα, Κλάρας Πεκ Βέη, μέσα από την ιδιωτική συλλογή τους.
Κλείνοντας σας μεταφέρω τις προσωπικές αφιερώσεις του Γιώργου Βέη στο πρωτοξεφύλλισμα του «Καταυλισμού» του:
«Του Μιχάλη, για τις ιστορίες που μου έστελνε από το Άμστερνταμ, της Άρτεμης που λέει ότι είναι γιατρός από τα τρία της χρόνια και της Αθηνάς που ήδη μιλάει ελληνικά στα ελάφια».
