Είναι ένα από τα πιο γοητευτικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει εδώ και κάμποσο καιρό. Και το «κοντέρ» μου γράφει περίπου δύο βιβλία την εβδομάδα…
Δεν έχω επισκεφθεί την Κωνσταντινούπολη, όπου αποτελεί τον καμβά της ιστορίας της Αναστασιάδου, κι όμως μέσα απ’ τις σελίδες της σεργιάνισα στους δρόμους, τις γωνιές και τα προάστειά της. Μπήκα στα μαγαζιά, τα στέκια, τα μπακάλικα, τα ζαχαροπλαστεία, τα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία της, γεύτηκα τα καλούδια τους, βίωσα το μύθο του τόπου αλλά και την… Πολίτικη καθημερινότητα του σήμερα και τους χθες.
Και κατάλαβα την νοοτροπία του Έλληνα Κωνσταντινοπολίτη, το δέσιμο με την πόλη του, που στην ουσία είναι και η «πατρίδα» του…
Κι ακόμη πως αντιμετώπισε τον τραγικό «διωγμό» και τα «ζόρια» που ακολούθησαν αλλά και πως εν τέλει θωρεί ο ίδιος τον εαυτό του «πρωταγωνιστή» στο πολυεθνικό της χαρμάνι καθώς και πως αντιμετωπίζει τους «ξένους» με τους οποίους συμπορεύεται.
Μερικές χαρακτηριστικές στιγμές, σαν «κέρασμα»:
Η Πόλη μας αλλάζει, η ρέγουλα μας όχι.
Ξέρουμε όλοι από ψαλτική εδώ στην Πόλη και, όποτε θέλουμε, ψέλνουμε όλοι μαζί με το αναλόγιο.
Πάντα μπολμπολτζού ήμουνα εγώ. Που θα πει αν δεν περισσέψουνε, δε φτάσανε.
Όταν σωπαίνει η αγάπη, να ξεύρεις αλλού μιλεί.
Τα στόματα των ηλιθίων είναι καταστροφή, και τα χείλια τους είναι παγίδα.
Ψεύτικοι καταντάμε χωρίς ψυχή και παρελθόν…
Στην Πόλη κάθε απαρτμάν έχει το όνομά του σαν άνθρωπος…
Ακόμη και πεθαμένοι να είμαστε, η ψυχή μας την Πόλη γυρεύει…
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο της έκδοσης:
Αυτή είναι η ιστορία της Αθηνάς, μιας ασυμβίβαστης Πολίτισσας που κοσκινίζει το παρελθόν της, σερβίρει σπιρτόζικες συμβουλές και μαγειρεύει το μέλλον της. Γεννημένη στην Κωνσταντινούπολη, έζησε τα Σεπτεμβριανά, κάμποσους αρραβώνες, τις απελάσεις του 1964 και ένα μάτσο χούντες. Τώρα είναι το 2016, η χρονιά που υποσχέθηκε, σαράντα χρόνια πριν, να συναντηθεί με τον Ραφαήλ, έναν παλιό εραστή από τον οποίο δεν έχει λάβει ποτέ νέα. Αναμένοντας το ραντεβού, η Αθηνά μπλέκεται σε δολοπλοκίες και καυγάδες, βάζει σε κίνδυνο όλες τις φιλίες της και αγωνίζεται να απελευθερωθεί από κουρασμένες προκαταλήψεις. Ματιές στην ιστορική και σύγχρονη Πόλη πασπαλίζονται με στοχασμούς για το γέρασμα, τη μοναξιά, τον έρωτα, αλλά και την κουζίνα, σε μια λογοτεχνική εκδήλωση αγάπης προς τους ελεύθερους ανθρώπους όλου του κόσμου.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Το 2019, η Νεκταρία Αναστασιάδου κέρδισε το πρώτο βραβείο στον «Ζωγράφειο Αγώνα», λογοτεχνικό διαγωνισμό που θεσμοθετήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον 19ο αιώνα (Κριτική Επιτροπή: Κατρίν Βελισσάρη, τ. Διευθύντρια Εθνικού Κέντρου Βιβλίου· Θανάσης Βαλτινός, Πρόεδρος Ακαδημίας Αθηνών· Θέμης Πάνου, Ηθοποιός, Συγγραφέας· Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Συγγραφέας· Κατερίνα Σχινά, Δημοσιογράφος, Κριτικός Λογοτεχνίας, Μεταφράστρια).
To 2023, συμμετείχε στο υψηλού κύρους International Writing Program στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα εκπροσωπώντας την Ελλάδα και την Τουρκία.
Το πρώτο της βιβλίο, Α Recipe for Daphne, γραμμένο στα αγγλικά, εκδόθηκε από τον American University in Cairo Press το 2021 και είναι το bestseller του οίκου. Χαρακτηρίστηκε από την Washington Post ως «ένα λαχταριστό ντεμπούτο, ίσως το πρώτο σύγχρονο αγγλόφωνο μυθιστόρημα που καταπιάνεται με τους Ρωμιούς της Πόλης». Η Elif Shafak, γράφοντας στους NewYork Times, συμπεριέλαβε το A Recipe for Daphne στη λίστα των αγαπημένων βιβλίων της για την Κωνσταντινούπολη. Το 2022, το βιβλίο προκρίθηκε στη Short List για το Runciman Award, έλαβε εύφημη μνεία στο Eric Hoffer Award, και ήταν επίσης υποψήφιο για το Dublin Literary Award. Το μεταφράζει η ίδια στα ελληνικά.
«Στα Πόδια της Αιώνιας Άνοιξης» είναι το δεύτερο μυθιστόρημά της.
Η γραφή της Αναστασιάδου αποτέλεσε αντικείμενο σπουδής στο University of Iowa, Boğaziçi University, Bilkent University, και Boston College, και έχει επίσης παρουσιαστεί σε συνέδριο του Duke University. Διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε ανθολογίες και στον τύπο διεθνώς, συμπεριλαμβανομένου και του Ελληνικού περιοδικού Χάρτης.
Πράγματι ο τρόπος της Αναστασιάδου είναι δεξιοτεχνικά απολαυστικός. Άμεσος μες την μεστή πολυπλοκότητά του. Ειδικά για όποιον θέλει να ακούει τα λόγια πίσω απ’ τα λόγια… Κεντράρει γερά την ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών της, καδράρει μοναδικά το «πέρασμά» τους στο έργο. Σε ωθεί να σκάψεις στην ψυχή σου, στις αλήθειες, στα θέλω σου. Κατασταλάγματα ακριβά. Δεν θες να το αφήσεις απ’ τα χέρια σου. Κι όταν το τελειώνεις, χαίρεσαι για τ ακριβά που γεύτηκες αλλά και λυπάσαι.
Αλλά όπως όμως γράφει η Αναστασιάδου: Όταν μια γιορτή τελεύει, άλλη αρχεύει…
Δεν έχω επισκεφθεί την Κωνσταντινούπολη, όπου αποτελεί τον καμβά της ιστορίας της Αναστασιάδου, κι όμως μέσα απ’ τις σελίδες της σεργιάνισα στους δρόμους, τις γωνιές και τα προάστειά της. Μπήκα στα μαγαζιά, τα στέκια, τα μπακάλικα, τα ζαχαροπλαστεία, τα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία της, γεύτηκα τα καλούδια τους, βίωσα το μύθο του τόπου αλλά και την… Πολίτικη καθημερινότητα του σήμερα και τους χθες.
Και κατάλαβα την νοοτροπία του Έλληνα Κωνσταντινοπολίτη, το δέσιμο με την πόλη του, που στην ουσία είναι και η «πατρίδα» του…
Κι ακόμη πως αντιμετώπισε τον τραγικό «διωγμό» και τα «ζόρια» που ακολούθησαν αλλά και πως εν τέλει θωρεί ο ίδιος τον εαυτό του «πρωταγωνιστή» στο πολυεθνικό της χαρμάνι καθώς και πως αντιμετωπίζει τους «ξένους» με τους οποίους συμπορεύεται.
Μερικές χαρακτηριστικές στιγμές, σαν «κέρασμα»:
Η Πόλη μας αλλάζει, η ρέγουλα μας όχι.
Ξέρουμε όλοι από ψαλτική εδώ στην Πόλη και, όποτε θέλουμε, ψέλνουμε όλοι μαζί με το αναλόγιο.
Πάντα μπολμπολτζού ήμουνα εγώ. Που θα πει αν δεν περισσέψουνε, δε φτάσανε.
Όταν σωπαίνει η αγάπη, να ξεύρεις αλλού μιλεί.
Τα στόματα των ηλιθίων είναι καταστροφή, και τα χείλια τους είναι παγίδα.
Ψεύτικοι καταντάμε χωρίς ψυχή και παρελθόν…
Στην Πόλη κάθε απαρτμάν έχει το όνομά του σαν άνθρωπος…
Ακόμη και πεθαμένοι να είμαστε, η ψυχή μας την Πόλη γυρεύει…
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο της έκδοσης:
Αυτή είναι η ιστορία της Αθηνάς, μιας ασυμβίβαστης Πολίτισσας που κοσκινίζει το παρελθόν της, σερβίρει σπιρτόζικες συμβουλές και μαγειρεύει το μέλλον της. Γεννημένη στην Κωνσταντινούπολη, έζησε τα Σεπτεμβριανά, κάμποσους αρραβώνες, τις απελάσεις του 1964 και ένα μάτσο χούντες. Τώρα είναι το 2016, η χρονιά που υποσχέθηκε, σαράντα χρόνια πριν, να συναντηθεί με τον Ραφαήλ, έναν παλιό εραστή από τον οποίο δεν έχει λάβει ποτέ νέα. Αναμένοντας το ραντεβού, η Αθηνά μπλέκεται σε δολοπλοκίες και καυγάδες, βάζει σε κίνδυνο όλες τις φιλίες της και αγωνίζεται να απελευθερωθεί από κουρασμένες προκαταλήψεις. Ματιές στην ιστορική και σύγχρονη Πόλη πασπαλίζονται με στοχασμούς για το γέρασμα, τη μοναξιά, τον έρωτα, αλλά και την κουζίνα, σε μια λογοτεχνική εκδήλωση αγάπης προς τους ελεύθερους ανθρώπους όλου του κόσμου.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Το 2019, η Νεκταρία Αναστασιάδου κέρδισε το πρώτο βραβείο στον «Ζωγράφειο Αγώνα», λογοτεχνικό διαγωνισμό που θεσμοθετήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον 19ο αιώνα (Κριτική Επιτροπή: Κατρίν Βελισσάρη, τ. Διευθύντρια Εθνικού Κέντρου Βιβλίου· Θανάσης Βαλτινός, Πρόεδρος Ακαδημίας Αθηνών· Θέμης Πάνου, Ηθοποιός, Συγγραφέας· Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Συγγραφέας· Κατερίνα Σχινά, Δημοσιογράφος, Κριτικός Λογοτεχνίας, Μεταφράστρια).
To 2023, συμμετείχε στο υψηλού κύρους International Writing Program στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα εκπροσωπώντας την Ελλάδα και την Τουρκία.
Το πρώτο της βιβλίο, Α Recipe for Daphne, γραμμένο στα αγγλικά, εκδόθηκε από τον American University in Cairo Press το 2021 και είναι το bestseller του οίκου. Χαρακτηρίστηκε από την Washington Post ως «ένα λαχταριστό ντεμπούτο, ίσως το πρώτο σύγχρονο αγγλόφωνο μυθιστόρημα που καταπιάνεται με τους Ρωμιούς της Πόλης». Η Elif Shafak, γράφοντας στους NewYork Times, συμπεριέλαβε το A Recipe for Daphne στη λίστα των αγαπημένων βιβλίων της για την Κωνσταντινούπολη. Το 2022, το βιβλίο προκρίθηκε στη Short List για το Runciman Award, έλαβε εύφημη μνεία στο Eric Hoffer Award, και ήταν επίσης υποψήφιο για το Dublin Literary Award. Το μεταφράζει η ίδια στα ελληνικά.
«Στα Πόδια της Αιώνιας Άνοιξης» είναι το δεύτερο μυθιστόρημά της.
Η γραφή της Αναστασιάδου αποτέλεσε αντικείμενο σπουδής στο University of Iowa, Boğaziçi University, Bilkent University, και Boston College, και έχει επίσης παρουσιαστεί σε συνέδριο του Duke University. Διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε ανθολογίες και στον τύπο διεθνώς, συμπεριλαμβανομένου και του Ελληνικού περιοδικού Χάρτης.
Πράγματι ο τρόπος της Αναστασιάδου είναι δεξιοτεχνικά απολαυστικός. Άμεσος μες την μεστή πολυπλοκότητά του. Ειδικά για όποιον θέλει να ακούει τα λόγια πίσω απ’ τα λόγια… Κεντράρει γερά την ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών της, καδράρει μοναδικά το «πέρασμά» τους στο έργο. Σε ωθεί να σκάψεις στην ψυχή σου, στις αλήθειες, στα θέλω σου. Κατασταλάγματα ακριβά. Δεν θες να το αφήσεις απ’ τα χέρια σου. Κι όταν το τελειώνεις, χαίρεσαι για τ ακριβά που γεύτηκες αλλά και λυπάσαι.
Αλλά όπως όμως γράφει η Αναστασιάδου: Όταν μια γιορτή τελεύει, άλλη αρχεύει…
