Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, 81 ετών και η Τζέιν Φόντα, 79, που συμπρωταγωνιστούν για τέταρτη φορά στη μεγάλη οθόνη, τιμούνται με το Χρυσό Λέοντα για το σύνολο της καριέρας τους στο Φεστιβάλ της Βενετίας.
Οι δύο θρύλοι του παγκόσμιου σινεμά συναντήθηκαν για πρώτη φορά στην ταινία «Η καταδίωξη» του Άρθουρ Πεν, το 1966 και αμέσως μετά, το 1967, στο περίφημο «Ξυπόλητοι στο πάρκο» του Τζιν Σαξ. Το 1979 ξαναέσμιξαν στον «Ηλεκτρικό Καβαλάρη» του Σίντνεϊ Πόλακ. Στα γηρατειά τους πλέον στο «Our Souls at Night» του Ριτές Μπάτρα αποτυπώνουν την ιστορία δύο ηλικιωμένων γειτόνων σε μια μικρή αμερικανή πόλη που κάνουν παρέα για να νικήσουν μοναξιά και καταλήγουν να ερωτευτούν ο ένας τον άλλο.
Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ ήθελε «να γυρίσει μια τελευταία ταινία μαζί της, πριν πεθάνει» και η Τζέιν Φόντα ήθελε «να τον ερωτευτεί και πάλι».
Οι δηλώσεις τους στη Βενετία, αφοπλιστικές:
Τζέιν Φόντα: «Τα φιλιά του είναι μυθικά. Ήταν διασκεδαστικό που τον φιλούσα όταν ήμουν 20 χρονών και που το έκανα και πάλι τώρα, σχεδόν στα 80 μου… Είναι μια ταινία για την ελπίδα. Δεν είναι ποτέ πολύ αργά, αν έχει κανείς το θάρρος, να παίρνει το ρίσκο… Ήθελα να περάσω χρόνο μαζί του και να τον ερωτευτώ και πάλι. Ήμουν πάντα ερωτευμένη μαζί του σε όλες τις ταινίες που γυρίσαμε μαζί! Παίζαμε τον έρωτα της νιότης και τώρα τον έρωτα μεταξύ ηλικιωμένων και το σεξ μεταξύ ηλικιωμένων, έστω και αν κατά την άποψή μου ο σκηνοθέτης έκοψε πολύ γρήγορα την ερωτική σκηνή… Στον Ρέντφορντ δεν του αρέσουν οι ερωτικές σκηνές, εγώ ζω για κάτι τέτοια!».
Ρόμπερτ Ρέντφορντ: «Η Τζέιν κι εγώ έχουμε μακρά ιστορία στον κινηματογράφο. Τα γυρίσματα μαζί ήταν πάντα εύκολα, τα πράγματα μας έρχονταν φυσικά, δεν χρειαζόμασταν πολλές κουβέντες ή προετοιμασία κι έτσι παρέμεινε μέχρι σήμερα… Είναι ελάχιστες οι ευκαιρίες που δίνονται για να γυρίσουμε ταινίες που θα μπορούσαν να ενδιαφέρουν ένα πιο ηλικιωμένο κοινό. Η κινηματογραφική βιομηχανία απευθύνεται κατά κύριο λόγο σε θεατές νεότερης ηλικία».
Όσον αφορά για την υποτιθεμένη σχέση τους στην ταινία «Ξυπόλητοι στο πάρκο», ο Ρέντφορντ τα είπε όλα… με τον τρόπο του: «Νομίζω ότι μπορούμε να πούμε ότι υπήρχαν πράγματα που ειπώθηκαν και άλλα που δεν ειπώθηκαν. Και αυτά που δεν ειπώθηκαν είχαν κάποιο βάρος, μόνο αυτό μπορώ να πω».
Οι δύο θρύλοι του παγκόσμιου σινεμά συναντήθηκαν για πρώτη φορά στην ταινία «Η καταδίωξη» του Άρθουρ Πεν, το 1966 και αμέσως μετά, το 1967, στο περίφημο «Ξυπόλητοι στο πάρκο» του Τζιν Σαξ. Το 1979 ξαναέσμιξαν στον «Ηλεκτρικό Καβαλάρη» του Σίντνεϊ Πόλακ. Στα γηρατειά τους πλέον στο «Our Souls at Night» του Ριτές Μπάτρα αποτυπώνουν την ιστορία δύο ηλικιωμένων γειτόνων σε μια μικρή αμερικανή πόλη που κάνουν παρέα για να νικήσουν μοναξιά και καταλήγουν να ερωτευτούν ο ένας τον άλλο.
Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ ήθελε «να γυρίσει μια τελευταία ταινία μαζί της, πριν πεθάνει» και η Τζέιν Φόντα ήθελε «να τον ερωτευτεί και πάλι».
Οι δηλώσεις τους στη Βενετία, αφοπλιστικές:
Τζέιν Φόντα: «Τα φιλιά του είναι μυθικά. Ήταν διασκεδαστικό που τον φιλούσα όταν ήμουν 20 χρονών και που το έκανα και πάλι τώρα, σχεδόν στα 80 μου… Είναι μια ταινία για την ελπίδα. Δεν είναι ποτέ πολύ αργά, αν έχει κανείς το θάρρος, να παίρνει το ρίσκο… Ήθελα να περάσω χρόνο μαζί του και να τον ερωτευτώ και πάλι. Ήμουν πάντα ερωτευμένη μαζί του σε όλες τις ταινίες που γυρίσαμε μαζί! Παίζαμε τον έρωτα της νιότης και τώρα τον έρωτα μεταξύ ηλικιωμένων και το σεξ μεταξύ ηλικιωμένων, έστω και αν κατά την άποψή μου ο σκηνοθέτης έκοψε πολύ γρήγορα την ερωτική σκηνή… Στον Ρέντφορντ δεν του αρέσουν οι ερωτικές σκηνές, εγώ ζω για κάτι τέτοια!».
Ρόμπερτ Ρέντφορντ: «Η Τζέιν κι εγώ έχουμε μακρά ιστορία στον κινηματογράφο. Τα γυρίσματα μαζί ήταν πάντα εύκολα, τα πράγματα μας έρχονταν φυσικά, δεν χρειαζόμασταν πολλές κουβέντες ή προετοιμασία κι έτσι παρέμεινε μέχρι σήμερα… Είναι ελάχιστες οι ευκαιρίες που δίνονται για να γυρίσουμε ταινίες που θα μπορούσαν να ενδιαφέρουν ένα πιο ηλικιωμένο κοινό. Η κινηματογραφική βιομηχανία απευθύνεται κατά κύριο λόγο σε θεατές νεότερης ηλικία».
Όσον αφορά για την υποτιθεμένη σχέση τους στην ταινία «Ξυπόλητοι στο πάρκο», ο Ρέντφορντ τα είπε όλα… με τον τρόπο του: «Νομίζω ότι μπορούμε να πούμε ότι υπήρχαν πράγματα που ειπώθηκαν και άλλα που δεν ειπώθηκαν. Και αυτά που δεν ειπώθηκαν είχαν κάποιο βάρος, μόνο αυτό μπορώ να πω».
