Κάποτε στο… Χόλιγουντ (Once upon a time in Hollywood, ΗΠΑ, 2019).
Κοινωνική του Κουέντιν Ταραντίνο. Η ένατη κινηματογραφική δημιουργία του σκηνοθέτη με το ένα και μοναδικό αποτύπωμα, του απόλυτου σταρ δημιουργού του σινεμά αυτή τη στιγμή παγκοσμίως, είναι η εξαιρετικά προσωπική ματιά του στο Χόλιγουντ του 1969, χρονιά οριακή για την αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία την οποία ο Ταραντίνο τόσο πολύ αγαπά και θαυμάζει.
Μια βροχερή μέρα στη Νέα Υόρκη (A rainy day in New York, ΗΠΑ, 2019). Κομεντί του Γούντι Αλεν
Μεσοκαλόκαιρο (Midsommer, ΗΠΑ / Σουηδία, 2019). Θρίλερ του Αρι Αστερ
Κοινότητα φιλήσυχων νοματαίων σε απομονωμένο, φιλήσυχο χωριό της Σουηδίας, εκεί όπου κάθε μεσοκαλόκαιρο λαμβάνει χώρα ένα φεστιβάλ που παραπέμπει σε παρελθούσες εποχές (λευκές κελεμπίες, σανδάλια, προσευχές, τάξη, ασφάλεια κ.ο.κ.) αποδεικνύεται πολύ πιο σκοτεινή, παρά τη φωτεινότητα στην οποία είναι λουσμένη. Τι θα μπορέσουν να κάνουν για να ξεφύγουν από το αδιέξοδο οι τέσσερις αμερικανοί και οι δύο βρετανοί νεαροί επισκέπτες της;
Ο τρίτος άνθρωπος (The third man, Αγγλία,1949). Δραματική περιπέτεια του Κάρολ Ριντ
Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ένας συγγραφέας φτηνών μυθιστορημάτων τσέπης (Τζόζεφ Κότεν) επισκέπτεται τη Βιέννη προκειμένου να βρει τον φίλο του (Ορσον Γουέλς) που όπως μαθαίνει έχει μυστηριωδώς εξαφανισθεί. Η έρευνά του μέσω της κοπέλας τού φίλου του (Αλίντα Βάλι) θα τον οδηγήσει σε έναν λαβύρινθο απάτης, διαφθοράς, αδιέξοδου έρωτα, προδοσίας και απογοήτευσης. Παρότι εφέτος κλείνει τα 70 του χρόνια, ο «Τρίτος άνθρωπος» δεν έχει παλιώσει πουθενά. Παραμένει ένα φιλμ μοναδικό σε σκηνοθετικό ύφος (Κάρολ Ριντ), σενάριο (Γκράχαμ Γκριν), φωτογραφία (Ρόμπερτ Κράσκερ) και μουσική (Αντον Κάρας), μια σκοτεινή αλλά ελκυστική περιπλάνηση στην γκρεμισμένη, μεταπολεμική Βιέννη που θυμίζει πόλη ζωντανών νεκρών και κατά μια έννοια είναι. Το φωτεινό, τροφαντό πρόσωπο του Γουέλς με το σαρκαστικό χαμόγελο και έναν σχεδόν απάνθρωπο κυνισμό αποτελεί την ψυχή, τη σάρκα και τα οστά αυτού του πραγματικά αξεπέραστου αριστουργήματος που είναι η αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών.
Φθινοπωρινή σονάτα (Höstsonaten, 1978, Σουηδία). Ψυχολογικό δράμα του Ινγκμαρ Μπέργκμαν.
Τυπικότατος Μπέργκμαν στην προτελευταία ταινία που o σουηδός μετρ της σκηνοθεσίας γύρισε για τον κινηματογράφο.
Ο Διαβολάκος (Il piccolo diavolo, Ιταλία, 1988). Κωμωδία φαντασίας του Ρομπέρτο Μπενίνι.
Ένας ιερέας απελευθερώνει άθελά του ένα δαίμονα κατά τη διάρκεια εξορκισμού, ο οποίος πλέον δεν θέλει να επιστρέψει στην κόλαση, αλλά να γευτεί τις χαρές της ζωής.
Κοινωνική του Κουέντιν Ταραντίνο. Η ένατη κινηματογραφική δημιουργία του σκηνοθέτη με το ένα και μοναδικό αποτύπωμα, του απόλυτου σταρ δημιουργού του σινεμά αυτή τη στιγμή παγκοσμίως, είναι η εξαιρετικά προσωπική ματιά του στο Χόλιγουντ του 1969, χρονιά οριακή για την αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία την οποία ο Ταραντίνο τόσο πολύ αγαπά και θαυμάζει.
Μια βροχερή μέρα στη Νέα Υόρκη (A rainy day in New York, ΗΠΑ, 2019). Κομεντί του Γούντι Αλεν
Μεσοκαλόκαιρο (Midsommer, ΗΠΑ / Σουηδία, 2019). Θρίλερ του Αρι Αστερ
Κοινότητα φιλήσυχων νοματαίων σε απομονωμένο, φιλήσυχο χωριό της Σουηδίας, εκεί όπου κάθε μεσοκαλόκαιρο λαμβάνει χώρα ένα φεστιβάλ που παραπέμπει σε παρελθούσες εποχές (λευκές κελεμπίες, σανδάλια, προσευχές, τάξη, ασφάλεια κ.ο.κ.) αποδεικνύεται πολύ πιο σκοτεινή, παρά τη φωτεινότητα στην οποία είναι λουσμένη. Τι θα μπορέσουν να κάνουν για να ξεφύγουν από το αδιέξοδο οι τέσσερις αμερικανοί και οι δύο βρετανοί νεαροί επισκέπτες της;
Ο τρίτος άνθρωπος (The third man, Αγγλία,1949). Δραματική περιπέτεια του Κάρολ Ριντ
Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ένας συγγραφέας φτηνών μυθιστορημάτων τσέπης (Τζόζεφ Κότεν) επισκέπτεται τη Βιέννη προκειμένου να βρει τον φίλο του (Ορσον Γουέλς) που όπως μαθαίνει έχει μυστηριωδώς εξαφανισθεί. Η έρευνά του μέσω της κοπέλας τού φίλου του (Αλίντα Βάλι) θα τον οδηγήσει σε έναν λαβύρινθο απάτης, διαφθοράς, αδιέξοδου έρωτα, προδοσίας και απογοήτευσης. Παρότι εφέτος κλείνει τα 70 του χρόνια, ο «Τρίτος άνθρωπος» δεν έχει παλιώσει πουθενά. Παραμένει ένα φιλμ μοναδικό σε σκηνοθετικό ύφος (Κάρολ Ριντ), σενάριο (Γκράχαμ Γκριν), φωτογραφία (Ρόμπερτ Κράσκερ) και μουσική (Αντον Κάρας), μια σκοτεινή αλλά ελκυστική περιπλάνηση στην γκρεμισμένη, μεταπολεμική Βιέννη που θυμίζει πόλη ζωντανών νεκρών και κατά μια έννοια είναι. Το φωτεινό, τροφαντό πρόσωπο του Γουέλς με το σαρκαστικό χαμόγελο και έναν σχεδόν απάνθρωπο κυνισμό αποτελεί την ψυχή, τη σάρκα και τα οστά αυτού του πραγματικά αξεπέραστου αριστουργήματος που είναι η αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών.
Φθινοπωρινή σονάτα (Höstsonaten, 1978, Σουηδία). Ψυχολογικό δράμα του Ινγκμαρ Μπέργκμαν.
Τυπικότατος Μπέργκμαν στην προτελευταία ταινία που o σουηδός μετρ της σκηνοθεσίας γύρισε για τον κινηματογράφο.
Ο Διαβολάκος (Il piccolo diavolo, Ιταλία, 1988). Κωμωδία φαντασίας του Ρομπέρτο Μπενίνι.
Ένας ιερέας απελευθερώνει άθελά του ένα δαίμονα κατά τη διάρκεια εξορκισμού, ο οποίος πλέον δεν θέλει να επιστρέψει στην κόλαση, αλλά να γευτεί τις χαρές της ζωής.
