Ο Ματιέ (Pierre Niney) είναι ένας νεαρός επίδοξος συγγραφέας, που όσο αναζητά την έμπνευση κάνει περιστασιακές δουλειές. Καθώς οι ιδέες του έχουν στερέψει, όταν θα βρει μια ενδιαφέρουσα ιστορία που κάποιος άλλος έχει γράψει, την οικειοποιείται αμέσως, την δημοσιεύει ως δική του και εκτοξεύεται στην συγγραφική διασημότητα.
Ο Ματιέ παντρεύεται την γοητευτική Αλίς (Ana Girardot) και περνάει τον περισσότερο χρόνο στην παραθαλάσσια βίλα των γονιών της στην Côte d’ Azur ψάχνοντας το θέμα του επόμενου βιβλίου του.
Όμως κάποιος γνωρίζει τι έχει συμβεί...
Ένα αγωνιώδες θρίλερ γυρισμένο στο Παρίσι και την Côte d’Αzur με τον πλέον ανερχόμενο νεαρό Γάλλο σταρ Pierre Niney («Yves Saint Laurent», Francois Ozon’s «Franz»).
Από την Πέμπτη 6 Οκτωβρίου στους κινηματόγραφους
Πώς προέκυψε η ιδέα για την ταινία;
Μετά το «Captives», την πρώτη μου ταινία, ήθελα να κάνω ένα θρίλερ. Ήθελα να κάνω μια ταινία σε ένα τυποποιημένο genre με έναν χαρακτήρα που κάνει μια συμφωνία με τον διάβολο για να επιτύχει το όνειρο του, να ζωγραφίσω το πορτρέτο ενός νεαρού άνδρα σε αναζήτηση ταυτότητας, ο οποίος δεν θα καταφέρει να κερδίσει.
Η ταυτότητα είναι ένα θέμα που πάντα με συνάρπαζε. Είναι ένα θέμα παγκόσμιο και ιδιαίτερα ρομαντικό. Το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα σε αυτό που είμαστε και σε αυτό που φιλοδοξούμε να γίνουμε. Τι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε για να το πετύχουμε; Ποιο είναι το τίμημα που πληρώνουμε; Κλέβοντας το χειρόγραφο ενός νεκρού ο Mathieu Vasseur, ο ήρωας μου, αιχμαλωτίζεται σε ένα ψέμα που οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο από τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει.
Μπορεί να χαθείς σε ένα ψέμα, μπορεί να τρελαθείς. Το θέμα μού φαίνεται πολύ επίκαιρο με όλα αυτά τα περιστατικά λογοκλοπής που έχουν πολλαπλασιαστεί τελευταία.
Σε αντίθεση με πολλούς απατεώνες που ενδιαφέρονται μόνο για την κοινωνική επιτυχία, τον Mathieu (Pierre Niney) κυριολεκτικά τον «στοιχειώνει» η αγάπη του για την συγγραφή.
Ο Mathieu έχει πραγματικά τη φιλοδοξία να γίνει ένας μυθιστοριογράφος και εξοργίζεται που δεν μπορεί να το πετύχει. Από την αρχή, μπορεί κανείς να αισθανθεί συμπάθεια για το πρόσωπό του, να δείξει κατανόηση, και αργότερα να μην τον απορρίψει ολοκληρωτικά όταν αρχίζει να διαπράττει αδικήματα. Το πρόβλημά του είναι η έλλειψη γενναιοδωρίας. Ο Mathieu εξαρτάται από ένα άλλο άνθρωπο, την Alice, την γυναίκα που αγαπά, μια διανοούμενη που ανήκει σε οικογένεια της ανώτερης μεσαίας τάξης, η οποία γοητεύεται από το συγγραφικό του ταλέντο.
Με το να δημοσιεύσει το κείμενο ενός άλλου, όχι μόνο αποκτά όλα όσα πάντα ήθελε να έχει, αλλά κατακτά και την Alice, την οποία ονειρευόταν, όμως ήταν απρόσιτη για εκείνον. Παρόλο που θα ήθελε να τον αγαπά για αυτό που πραγματικά είναι, χωρίς ταλέντο και έμπνευση, η σχέση τους βασίζεται σε αυτό το αρχικό ψέμα, και για εκείνον αυτό αποτελεί ένα πραγματικό ψυχολογικό βασανιστήριο. Η Alice καταλήγει να γίνει η κινητήρια δύναμη της κάθε του πράξης. Είναι έτοιμος για οποιαδήποτε θυσία για να κρατά ανέπαφη την εικόνα του ανθρώπου με τον οποίο εκείνη πιστεύει ότι ζει. Μέχρι το τελικό τέχνασμα που στο τέλος τον οδηγεί να γίνει ένα φάντασμα. Ο μηχανισμός αυτός με γοητεύει.
Η ταινία μιλά για τη μεγάλη δυσκολία της τέχνης και της δημιουργίας. Με την προσπάθεια που καταβάλλει ο Matthieu και τον πλούτο της φαντασίας που επιστρατεύει για να κρατήσει το μυστικό του, στερεύει από έμπνευση για να γράψει ένα πραγματικό μυθιστόρημα. Γίνεται ένα άδειο κέλυφος.
Γνωρίζατε τον σκηνοθέτη Yann Gozlan;
Δεν είχα δει το «Captives» αλλά ήξερα δύο μικρού μήκους ταινίες του. Θυμάμαι όταν διάβασα το σενάριό του στο αεροπλάνο με το οποίο πήγαινα στο Φεστιβάλ των Καννών πριν από δύο χρόνια. Σκέφτηκα να διαβάσω δεκαπέντε σελίδες και στην συνέχεια να κάνω τίποτα άλλο, αλλά δεν μπορούσα να το αφήσω κάτω. Όταν τελείωσα την ανάγνωση, είχα ανατριχιάσει. Μόλις το αεροπλάνο προσγειώθηκε άνοιξα το κομπιούτερ μου και συμφώνησα να κάνουμε την ταινία…
Στη Γαλλία, όταν κάποιος αποφασίζει να κάνει ένα θρίλερ, η τάση είναι συνήθως να κάνει μια πολύ σκοτεινή ταινία. Στον Yann Gozlan όμως, ξαναβρήκα πραγματικά τους κώδικες ενός Ghostwriter του
Roman Polanski ή του Match Point του Woody Allen. Μια ποιότητα γραφής αμερικάνικης που συνδυάζεται με μια εικόνα της Γαλλίας γεμάτη ήλιο, όπως στην ταινία Plein Soleil της René Clément, ή την La Piscine του Jacques Deray.
Η ανάγνωση του σεναρίου μού έφερε στο μυαλό επίσης την ταινία Ο Χάρι ένας φίλος από παλιά, του Dominik Moll, μια αφήγηση δηλαδή που αρχίζει έτσι ώστε στη συνέχεια δεν μπορεί φυσιολογικά να υπάρξει καμιά δυνατότητα για επιστροφή.
Τί σας προσέλκυσε σε αυτή την ιστορία;
Τα θέματα ταυτότητας και τα ζητήματα που η ταινία θέτει για την τέχνη είναι πολύ ενδιαφέροντα για έναν ηθοποιό. Από τη στιγμή που είναι παγιδευμένος στο ψέμα του, ο Mathieu βυθίζεται σε ένα μηχανισμό που τον εισάγει στο λαβύρινθο του κακού και δίνει τροφή για πολλά ερωτήματα. Χρειάζεται να περάσει κανείς τέτοιες δοκιμασίες ώστε να δημιουργήσει κάτι; Τι είναι αυτό που έχει να πει;
Μου άρεσε ιδιαίτερα η ιδέα ότι ο πρωταγωνιστής παρόλο του το πάθος, δεν είναι ταλαντούχος.
Ο κινηματογράφος συχνότερα ενδιαφέρεται για καλλιτέχνες που έχουν ένα χάρισμα. Λίγοι σκηνοθέτες αντιμετωπίζουν το θέμα από αυτήν την οπτική. Ίσως οι αδελφοί Κοέν που αγαπώ. Εδώ ο Mathieu εφευρίσκει ένα «χάρισμα», το ταλέντο, επειδή γίνεται γι’ αυτόν θέμα επιβίωσης!
Έχει συμβεί να αντιμετωπίσετε και εσείς αυτό το είδος του άγχους, όταν ερμηνεύετε έναν ρόλο;
Όλες οι ερμηνείες κατά καιρούς πάσχουν από διακοπές της έμπνευσης. Αλλά η πρόκληση είναι να καταλήξεις στην εύρεση της λύσης. Ο χαρακτήρας που υποδύομαι, υποκινείται από ίδια την ανάγκη για επιβίωση: αυτό είναι που τον κάνει να φτάσει ακόμα και στον φόνο για να ρυθμίσει - πολύ προσωρινά - τα προβλήματα που του παρουσιάζονται.
«Εξαιρετικά κομψό!... O Πιερ Νινέ πετυχαίνει έξοχα έναν δύσκολο συνδυασμό ηθικής και διεστραμμένης γοητείας, που θα επιτρέψει στο κοινό να συνδεθεί βαθειά με τον χαρακτήρα του σχεδόν παρά τις επιλογές και τις πράξεις του». The Hollywood Reporter
«Ο νεαρός Γάλλος σταρ, εδώ παίζει έναν ρόλο στο ύφος του Αλέν Ντελόν στα θρίλερ της δεκαετίας του 1960, όπως το Purple Noon -που βασίστηκε στο πρώτο Ripley μυθιστόρημα της Patricia Highsmith- και το La Piscine του Jacques Deray». The Hollywood Reporter
«Στην ταινία Ο Συγγραφέας δημιουργείται μια διαστρεβλωμένη ηθική προοπτική, που οδηγεί το κοινό να εμπλακεί στις πράξεις του εγκληματία -είμαστε εξίσου ανήσυχοι με τον Mathieu και ανακαλύπτουμε ότι κι εμείς οι ίδιοι ελπίζουμε ότι θα αποφύγει τη δικαιοσύνη, ακόμη και όταν εκείνος καταφεύγει στη δολοφονία προκειμένου να καλύψει τα ίχνη του». The Guardian
Pierre Niney στο ρόλο του Mathieu Vasseur
Ana Girardot στο ρόλο της Alice Fursac
André Marcon στο ρόλο του Alain Fursac
Valéria Cavalli στο ρόλο της Hélène Fursac
Thibault Vinçon στο ρόλο του Stanislas Richer
Marc Barbé στο ρόλο του Vincent
Laurent Grevill στο ρόλο του Stéphane Marsan
Sacha Mijovic στο ρόλο του Franck
Σκηνοθεσία Yann Gozlan
Σενάριο Yann Gozlan, Guillaume Lemans
Προσαρμογή, διάλογοι Yann Gozlan, Guillaume Lemans, Grégoire Vigneron
Ο Ματιέ παντρεύεται την γοητευτική Αλίς (Ana Girardot) και περνάει τον περισσότερο χρόνο στην παραθαλάσσια βίλα των γονιών της στην Côte d’ Azur ψάχνοντας το θέμα του επόμενου βιβλίου του.
Όμως κάποιος γνωρίζει τι έχει συμβεί...
Ένα αγωνιώδες θρίλερ γυρισμένο στο Παρίσι και την Côte d’Αzur με τον πλέον ανερχόμενο νεαρό Γάλλο σταρ Pierre Niney («Yves Saint Laurent», Francois Ozon’s «Franz»).
Από την Πέμπτη 6 Οκτωβρίου στους κινηματόγραφους
Συνέντευξη με τον σκηνοθέτη Γιαν Γκοζλάν
Πώς προέκυψε η ιδέα για την ταινία;
Μετά το «Captives», την πρώτη μου ταινία, ήθελα να κάνω ένα θρίλερ. Ήθελα να κάνω μια ταινία σε ένα τυποποιημένο genre με έναν χαρακτήρα που κάνει μια συμφωνία με τον διάβολο για να επιτύχει το όνειρο του, να ζωγραφίσω το πορτρέτο ενός νεαρού άνδρα σε αναζήτηση ταυτότητας, ο οποίος δεν θα καταφέρει να κερδίσει.
Η ταυτότητα είναι ένα θέμα που πάντα με συνάρπαζε. Είναι ένα θέμα παγκόσμιο και ιδιαίτερα ρομαντικό. Το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα σε αυτό που είμαστε και σε αυτό που φιλοδοξούμε να γίνουμε. Τι είμαστε έτοιμοι να κάνουμε για να το πετύχουμε; Ποιο είναι το τίμημα που πληρώνουμε; Κλέβοντας το χειρόγραφο ενός νεκρού ο Mathieu Vasseur, ο ήρωας μου, αιχμαλωτίζεται σε ένα ψέμα που οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο από τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει.
Μπορεί να χαθείς σε ένα ψέμα, μπορεί να τρελαθείς. Το θέμα μού φαίνεται πολύ επίκαιρο με όλα αυτά τα περιστατικά λογοκλοπής που έχουν πολλαπλασιαστεί τελευταία.
Σε αντίθεση με πολλούς απατεώνες που ενδιαφέρονται μόνο για την κοινωνική επιτυχία, τον Mathieu (Pierre Niney) κυριολεκτικά τον «στοιχειώνει» η αγάπη του για την συγγραφή.
Ο Mathieu έχει πραγματικά τη φιλοδοξία να γίνει ένας μυθιστοριογράφος και εξοργίζεται που δεν μπορεί να το πετύχει. Από την αρχή, μπορεί κανείς να αισθανθεί συμπάθεια για το πρόσωπό του, να δείξει κατανόηση, και αργότερα να μην τον απορρίψει ολοκληρωτικά όταν αρχίζει να διαπράττει αδικήματα. Το πρόβλημά του είναι η έλλειψη γενναιοδωρίας. Ο Mathieu εξαρτάται από ένα άλλο άνθρωπο, την Alice, την γυναίκα που αγαπά, μια διανοούμενη που ανήκει σε οικογένεια της ανώτερης μεσαίας τάξης, η οποία γοητεύεται από το συγγραφικό του ταλέντο.
Με το να δημοσιεύσει το κείμενο ενός άλλου, όχι μόνο αποκτά όλα όσα πάντα ήθελε να έχει, αλλά κατακτά και την Alice, την οποία ονειρευόταν, όμως ήταν απρόσιτη για εκείνον. Παρόλο που θα ήθελε να τον αγαπά για αυτό που πραγματικά είναι, χωρίς ταλέντο και έμπνευση, η σχέση τους βασίζεται σε αυτό το αρχικό ψέμα, και για εκείνον αυτό αποτελεί ένα πραγματικό ψυχολογικό βασανιστήριο. Η Alice καταλήγει να γίνει η κινητήρια δύναμη της κάθε του πράξης. Είναι έτοιμος για οποιαδήποτε θυσία για να κρατά ανέπαφη την εικόνα του ανθρώπου με τον οποίο εκείνη πιστεύει ότι ζει. Μέχρι το τελικό τέχνασμα που στο τέλος τον οδηγεί να γίνει ένα φάντασμα. Ο μηχανισμός αυτός με γοητεύει.
Η ταινία μιλά για τη μεγάλη δυσκολία της τέχνης και της δημιουργίας. Με την προσπάθεια που καταβάλλει ο Matthieu και τον πλούτο της φαντασίας που επιστρατεύει για να κρατήσει το μυστικό του, στερεύει από έμπνευση για να γράψει ένα πραγματικό μυθιστόρημα. Γίνεται ένα άδειο κέλυφος.
Συνέντευξη με τον πρωταγωνιστή Πιερ Νινέ
Γνωρίζατε τον σκηνοθέτη Yann Gozlan;
Δεν είχα δει το «Captives» αλλά ήξερα δύο μικρού μήκους ταινίες του. Θυμάμαι όταν διάβασα το σενάριό του στο αεροπλάνο με το οποίο πήγαινα στο Φεστιβάλ των Καννών πριν από δύο χρόνια. Σκέφτηκα να διαβάσω δεκαπέντε σελίδες και στην συνέχεια να κάνω τίποτα άλλο, αλλά δεν μπορούσα να το αφήσω κάτω. Όταν τελείωσα την ανάγνωση, είχα ανατριχιάσει. Μόλις το αεροπλάνο προσγειώθηκε άνοιξα το κομπιούτερ μου και συμφώνησα να κάνουμε την ταινία…
Στη Γαλλία, όταν κάποιος αποφασίζει να κάνει ένα θρίλερ, η τάση είναι συνήθως να κάνει μια πολύ σκοτεινή ταινία. Στον Yann Gozlan όμως, ξαναβρήκα πραγματικά τους κώδικες ενός Ghostwriter του
Roman Polanski ή του Match Point του Woody Allen. Μια ποιότητα γραφής αμερικάνικης που συνδυάζεται με μια εικόνα της Γαλλίας γεμάτη ήλιο, όπως στην ταινία Plein Soleil της René Clément, ή την La Piscine του Jacques Deray.
Η ανάγνωση του σεναρίου μού έφερε στο μυαλό επίσης την ταινία Ο Χάρι ένας φίλος από παλιά, του Dominik Moll, μια αφήγηση δηλαδή που αρχίζει έτσι ώστε στη συνέχεια δεν μπορεί φυσιολογικά να υπάρξει καμιά δυνατότητα για επιστροφή.
Τί σας προσέλκυσε σε αυτή την ιστορία;
Τα θέματα ταυτότητας και τα ζητήματα που η ταινία θέτει για την τέχνη είναι πολύ ενδιαφέροντα για έναν ηθοποιό. Από τη στιγμή που είναι παγιδευμένος στο ψέμα του, ο Mathieu βυθίζεται σε ένα μηχανισμό που τον εισάγει στο λαβύρινθο του κακού και δίνει τροφή για πολλά ερωτήματα. Χρειάζεται να περάσει κανείς τέτοιες δοκιμασίες ώστε να δημιουργήσει κάτι; Τι είναι αυτό που έχει να πει;
Μου άρεσε ιδιαίτερα η ιδέα ότι ο πρωταγωνιστής παρόλο του το πάθος, δεν είναι ταλαντούχος.
Ο κινηματογράφος συχνότερα ενδιαφέρεται για καλλιτέχνες που έχουν ένα χάρισμα. Λίγοι σκηνοθέτες αντιμετωπίζουν το θέμα από αυτήν την οπτική. Ίσως οι αδελφοί Κοέν που αγαπώ. Εδώ ο Mathieu εφευρίσκει ένα «χάρισμα», το ταλέντο, επειδή γίνεται γι’ αυτόν θέμα επιβίωσης!
Έχει συμβεί να αντιμετωπίσετε και εσείς αυτό το είδος του άγχους, όταν ερμηνεύετε έναν ρόλο;
Όλες οι ερμηνείες κατά καιρούς πάσχουν από διακοπές της έμπνευσης. Αλλά η πρόκληση είναι να καταλήξεις στην εύρεση της λύσης. Ο χαρακτήρας που υποδύομαι, υποκινείται από ίδια την ανάγκη για επιβίωση: αυτό είναι που τον κάνει να φτάσει ακόμα και στον φόνο για να ρυθμίσει - πολύ προσωρινά - τα προβλήματα που του παρουσιάζονται.
Reviews
«Εξαιρετικά κομψό!... O Πιερ Νινέ πετυχαίνει έξοχα έναν δύσκολο συνδυασμό ηθικής και διεστραμμένης γοητείας, που θα επιτρέψει στο κοινό να συνδεθεί βαθειά με τον χαρακτήρα του σχεδόν παρά τις επιλογές και τις πράξεις του». The Hollywood Reporter
«Ο νεαρός Γάλλος σταρ, εδώ παίζει έναν ρόλο στο ύφος του Αλέν Ντελόν στα θρίλερ της δεκαετίας του 1960, όπως το Purple Noon -που βασίστηκε στο πρώτο Ripley μυθιστόρημα της Patricia Highsmith- και το La Piscine του Jacques Deray». The Hollywood Reporter
«Στην ταινία Ο Συγγραφέας δημιουργείται μια διαστρεβλωμένη ηθική προοπτική, που οδηγεί το κοινό να εμπλακεί στις πράξεις του εγκληματία -είμαστε εξίσου ανήσυχοι με τον Mathieu και ανακαλύπτουμε ότι κι εμείς οι ίδιοι ελπίζουμε ότι θα αποφύγει τη δικαιοσύνη, ακόμη και όταν εκείνος καταφεύγει στη δολοφονία προκειμένου να καλύψει τα ίχνη του». The Guardian
Ηθοποιοί:
Pierre Niney στο ρόλο του Mathieu Vasseur
Ana Girardot στο ρόλο της Alice Fursac
André Marcon στο ρόλο του Alain Fursac
Valéria Cavalli στο ρόλο της Hélène Fursac
Thibault Vinçon στο ρόλο του Stanislas Richer
Marc Barbé στο ρόλο του Vincent
Laurent Grevill στο ρόλο του Stéphane Marsan
Sacha Mijovic στο ρόλο του Franck
Σκηνοθεσία Yann Gozlan
Σενάριο Yann Gozlan, Guillaume Lemans
Προσαρμογή, διάλογοι Yann Gozlan, Guillaume Lemans, Grégoire Vigneron
