«Το μόνο ντοκιμαντέρ που έχω φτιάξει, μια ταινία συντεθειμένη από φωνές και αιτήματα όπως αυτά διαμορφώθηκαν στους δρόμους της Αθήνας αμέσως μετά την παλινόρθωση της Δημοκρατίας. Μια ταινία ωδή στη λευτεριά»: Αυτά ήταν τα λόγια του Νίκου Κούνδουρου για το ντοκιμαντέρ του «Τραγούδια της Φωτιάς».
Ιούλιος 1974: Η χούντα έχει πέσει και ο Νίκος Κούνδουρος τότε ήταν ήδη καταξιωμένος σκηνοθέτης εντός και εκτός συνόρων, ενώ έχει περάσει μάλιστα και από τη Μακρόνησο για τις ιδέες του.
Ένα ντοκιμαντέρ που αποτυπώνει την αντίδραση του Ελληνικού λαού στη δικτατορία των συνταγματαρχών, και τους πανηγυρισμούς μετά την πτώση της. Παρουσιάζονται οι δύο συναυλίες που πραγματοποιήθηκαν το 1974 για την υποστήριξη του αγώνα των Κυπρίων, οι πορείες του 1974 για την επέτειο του Πολυτεχνείου, και η κηδεία του Κύπριου Δώρου Λοϊζου.
Κύριος κορμός της ταινίας οι δύο μεγάλες συναυλίες που διοργανώθηκαν στην Αθήνα: η συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας τον Ιούλιο του 1974 και του Μίκη Θεοδωράκη στο Στάδιο Καραϊσκάκη τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου. Οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι του πολιτικού τραγουδιού είναι επί σκηνής (Λοΐζος, Μερκούρη, Ξυλούρης, Νταλάρας, Φαραντούρη, Κωχ, Χαλκιάς, Καλογιάννης, Γαργανουράκης) και τραγουδούν ελεύθερα τα απαγορευμένα τραγούδια την περίοδο της 7ετίας.
Ανάμεσα στις φωνές και αυτή της Λιζέτας Νικολάου, που σίγησε στις 11 Αυγούστου 2023.
Μία από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές του ντοκιμαντέρ αφορά την 24η Νοεμβρίου 1974 στο κέντρο της Αθήνας, όπου τα πλήθη στο δρόμο ετοιμάζονται για μία πορεία, ενώ από μεγάφωνα ακούγεται η φωνή της Δαμανάκη και κάποιου «συντρόφου».
Μετά τα «Μαλαματένια Λόγια» που τραγουδάει ο Χαλκιάς, παρακολουθούμε τη συνέντευξη του Χρήστου Ρεκλείτη, ο οποίος περιγράφει με λεπτομέρειες τα βασανιστήρια στα οποία υπεβλήθη στα χέρια της Ασφάλειας κατά τη διάρκεια της επταετίας. Μάλιστα δίνει τα ονοματεπώνυμα των προσώπων που τον βασάνισαν. Και η ταινία κλείνει με τον Μικη να θεριεύει με τη «Ρωμιοσύνη» και τους τραγουδιστές να τον περιστοιχίζουν.
Το δύσκολο έργο του μοντάζ ανέλαβε ο Αριστειδης Καρυδης Φουκς, o oποίος παρέδωσε ένα άρτιο – για τα δεδομένα της εποχής – τελικό αποτέλεσμα.
Ιούλιος 1974: Η χούντα έχει πέσει και ο Νίκος Κούνδουρος τότε ήταν ήδη καταξιωμένος σκηνοθέτης εντός και εκτός συνόρων, ενώ έχει περάσει μάλιστα και από τη Μακρόνησο για τις ιδέες του.
Ένα ντοκιμαντέρ που αποτυπώνει την αντίδραση του Ελληνικού λαού στη δικτατορία των συνταγματαρχών, και τους πανηγυρισμούς μετά την πτώση της. Παρουσιάζονται οι δύο συναυλίες που πραγματοποιήθηκαν το 1974 για την υποστήριξη του αγώνα των Κυπρίων, οι πορείες του 1974 για την επέτειο του Πολυτεχνείου, και η κηδεία του Κύπριου Δώρου Λοϊζου.
Κύριος κορμός της ταινίας οι δύο μεγάλες συναυλίες που διοργανώθηκαν στην Αθήνα: η συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας τον Ιούλιο του 1974 και του Μίκη Θεοδωράκη στο Στάδιο Καραϊσκάκη τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου. Οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι του πολιτικού τραγουδιού είναι επί σκηνής (Λοΐζος, Μερκούρη, Ξυλούρης, Νταλάρας, Φαραντούρη, Κωχ, Χαλκιάς, Καλογιάννης, Γαργανουράκης) και τραγουδούν ελεύθερα τα απαγορευμένα τραγούδια την περίοδο της 7ετίας.
Ανάμεσα στις φωνές και αυτή της Λιζέτας Νικολάου, που σίγησε στις 11 Αυγούστου 2023.
Μία από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές του ντοκιμαντέρ αφορά την 24η Νοεμβρίου 1974 στο κέντρο της Αθήνας, όπου τα πλήθη στο δρόμο ετοιμάζονται για μία πορεία, ενώ από μεγάφωνα ακούγεται η φωνή της Δαμανάκη και κάποιου «συντρόφου».
Μετά τα «Μαλαματένια Λόγια» που τραγουδάει ο Χαλκιάς, παρακολουθούμε τη συνέντευξη του Χρήστου Ρεκλείτη, ο οποίος περιγράφει με λεπτομέρειες τα βασανιστήρια στα οποία υπεβλήθη στα χέρια της Ασφάλειας κατά τη διάρκεια της επταετίας. Μάλιστα δίνει τα ονοματεπώνυμα των προσώπων που τον βασάνισαν. Και η ταινία κλείνει με τον Μικη να θεριεύει με τη «Ρωμιοσύνη» και τους τραγουδιστές να τον περιστοιχίζουν.
Το δύσκολο έργο του μοντάζ ανέλαβε ο Αριστειδης Καρυδης Φουκς, o oποίος παρέδωσε ένα άρτιο – για τα δεδομένα της εποχής – τελικό αποτέλεσμα.
