«Bρέθηκα για πρώτη φορά στο Καστελόριζο στις 29 Μαρτίου του 2006. Εγώ και εκατοντάδες άλλοι επισκέπτες από όλο τον κόσμο. Ήταν μια μέρα που το νησί είχε την τιμητική του, αφού ήταν το μοναδικό σημείο της Ευρώπης από όπου θα ήταν ορατή η ολική έκλειψη ηλίου. Εκείνη την Τετάρτη στο Καστελόριζο η μέρα έγινε νύχτα για λίγα λεπτά. Όσοι τυχεροί ήμασταν εκεί, νιώσαμε τη θερμοκρασία να μειώνεται και είδαμε τον ήλιο να σκοτεινιάζει –μόνο μερικές φωτεινές ηλιαχτίδες έμειναν γύρω από τον δίσκο του–, τα φώτα να ανάβουν και αστέρια να εμφανίζονται το καταμεσήμερο. Και κάπου εκεί ανάμεσα σε τηλεσκόπια, τηλεοπτικούς φακούς και φωτογραφικές μηχανές, είπα μέσα μου ότι όλο αυτό με την έκλειψη ήταν κάτι εντελώς μαγικό.
Μέσα από τα χρόνια και ύστερα από δεκάδες φορές που βρέθηκα στο Καστελόριζο, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν μόνο η έκλειψη μαγική, αλλά και το ίδιο το νησί. Τη δεύτερη φορά ήταν καλοκαίρι, νομίζω Αύγουστος. Δεν είχα μαζί μου ειδικά γυαλιά με σκούρα φίλτρα, είχα όμως το ακορντεόν μου. Και έκλειψη ηλίου μπορεί να μην έγινε, έγινε όμως μια υπέροχη συναυλία στο λιμάνι, με φόντο την αυγουστιάτικη πανσέληνο. Το επόμενο πρωί μια βάρκα μάς πήγε στη Γαλάζια Σπηλιά. Η στάθμη του νερού ήταν ψηλά και μπήκαμε με πολλή προσοχή και χαμηλωμένα τα κεφάλια. Η αίσθηση απλώς δεν περιγράφεται. Το φως του ήλιου αντανακλάται στον πυθμένα της σπηλιάς με τους άσπρους σταλακτίτες και τα χρώματα του νερού αποκτούν όλες τις αποχρώσεις του μπλε. Γενικά τα νερά στο Καστελόριζο είναι κρυστάλλινα και πεντακάθαρα. Και ναι μεν δεν υπάρχουν παραλίες (εκτός από το νησάκι της Ρω, όπου υπάρχει παραλία με άμμο), μπορείς όμως να κάνεις μπάνιο μέσα στο λιμάνι, στα σημεία όπου υπάρχουν εξέδρες ή βραχάκια.
Υπάρχουν πολλά θαύματα στο μικρό αυτό νησάκι που αποτελεί το ανατολικότερο άκρο της Ευρώπης. Ανάμεσά τους και ο πολύχρωμος οικισμός με τα δίπατα και τρίπατα νεοκλασικά, που είναι χτισμένα αμφιθεατρικά γύρω από το λιμάνι. Στην άκρη βρίσκεται ο κόκκινος βράχος με το ερειπωμένο μεσαιωνικό Κάστρο στην κορυφή του. Το Καστέλο Ρόσο έδωσε το όνομά του στο νησί, που αρχικά ονομαζόταν Μεγίστη.
Στο Καστελόριζο επιστρέφω ξανά και ξανά. Κάθε φορά ανακαλύπτω κάτι παραπάνω από τη μαγεία του, κάθε φορά αποκτά όλο και πιο ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Θα έλεγα ότι δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα άλλο μέρος στη γη, αν δεν υπήρχε η Σύμη, που είναι για μένα το ομορφότερο νησί στον κόσμο».
Μέσα από τα χρόνια και ύστερα από δεκάδες φορές που βρέθηκα στο Καστελόριζο, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν μόνο η έκλειψη μαγική, αλλά και το ίδιο το νησί. Τη δεύτερη φορά ήταν καλοκαίρι, νομίζω Αύγουστος. Δεν είχα μαζί μου ειδικά γυαλιά με σκούρα φίλτρα, είχα όμως το ακορντεόν μου. Και έκλειψη ηλίου μπορεί να μην έγινε, έγινε όμως μια υπέροχη συναυλία στο λιμάνι, με φόντο την αυγουστιάτικη πανσέληνο. Το επόμενο πρωί μια βάρκα μάς πήγε στη Γαλάζια Σπηλιά. Η στάθμη του νερού ήταν ψηλά και μπήκαμε με πολλή προσοχή και χαμηλωμένα τα κεφάλια. Η αίσθηση απλώς δεν περιγράφεται. Το φως του ήλιου αντανακλάται στον πυθμένα της σπηλιάς με τους άσπρους σταλακτίτες και τα χρώματα του νερού αποκτούν όλες τις αποχρώσεις του μπλε. Γενικά τα νερά στο Καστελόριζο είναι κρυστάλλινα και πεντακάθαρα. Και ναι μεν δεν υπάρχουν παραλίες (εκτός από το νησάκι της Ρω, όπου υπάρχει παραλία με άμμο), μπορείς όμως να κάνεις μπάνιο μέσα στο λιμάνι, στα σημεία όπου υπάρχουν εξέδρες ή βραχάκια.
Υπάρχουν πολλά θαύματα στο μικρό αυτό νησάκι που αποτελεί το ανατολικότερο άκρο της Ευρώπης. Ανάμεσά τους και ο πολύχρωμος οικισμός με τα δίπατα και τρίπατα νεοκλασικά, που είναι χτισμένα αμφιθεατρικά γύρω από το λιμάνι. Στην άκρη βρίσκεται ο κόκκινος βράχος με το ερειπωμένο μεσαιωνικό Κάστρο στην κορυφή του. Το Καστέλο Ρόσο έδωσε το όνομά του στο νησί, που αρχικά ονομαζόταν Μεγίστη.
Στο Καστελόριζο επιστρέφω ξανά και ξανά. Κάθε φορά ανακαλύπτω κάτι παραπάνω από τη μαγεία του, κάθε φορά αποκτά όλο και πιο ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Θα έλεγα ότι δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα άλλο μέρος στη γη, αν δεν υπήρχε η Σύμη, που είναι για μένα το ομορφότερο νησί στον κόσμο».
