*Φωτογραφίες (εκτός των τυριών και του ανοίγματος): Γιάννης Κολλιός
Οι γεύσεις ορισμένων τροφίμων -και των ποτών- είναι ικανές να προκαλέσουν μοναδικά συναισθήματα στους καταναλωτές τους.
Η διαδικασία είναι σαν μια παράσταση, όπου πρέπει ο καλλιτέχνης να θέλει και να μπορεί να τα πεί αλλά να έχει και το κατάλληλο υλικό για να φτάσει η τέχνη του στους αποδέκτες της.
Παίζουν κομβικό ρόλο οι συμπορευτές του ερμηνευτή, οι επιλογές των τραγουδιών, ο ηχολήπτης, ο φωτιστής, ο τεχνικός εξοπλισμός… και άλλα ιδιαίτερα που κάνουν τη διαφορά. Για να «πετύχει» το πάντρεμα, πρέπει και το ακροατήριο να επιθυμεί αλλά και να είναι σε θέση να εκτιμήσει τα δώρα που του δίνονται ώστε να τα ανταποδώσει με τον τρόπο του στον δωρίζοντα και ν’ αρχίσει αυτό το μαγικό πάρε δώσε που καταλήγει στη μέθεξη.
Υπάρχουν άνθρωποι που γεύτηκαν μοναδικές στιγμές… και δεν τις κατάλαβαν, με αποτέλεσμα, κάποιες φορές να πικράνουν και να χαλάσουν εκείνον που τις κερνά, με κίνδυνο η απογοήτευσή του να βγει στις… «ερμηνείες» του.
Εδώ και δύο δεκαετίες σχεδόν περνώ μέρος ή και ατόφια τα καλοκαίρια μου (διακοπές) στον Αγιάννη της Κυνουρίας. Ένα μαγικό χωριό, στα 700 μέτρα, μιας πλαγιάς του ευρύτερου Πάρνωνα, περίπου 15 χιλιόμετρα πάνω απ’ το ονομαστό παράλιο Άστρος.
Το χωριό έχει δύο βασικούς παραγωγούς, αναγνωρισμένους σε όλον τον νομό και όχι μόνο. Τα τυριά του Καραματζάνη και του Φούντα. Μάλιστα ο δεύτερος έχει και το τυροκομείο του εντός του χωριού.
Επίσης και οι δύο διατηρούν τις ομώνυμες ταβέρνες τους, πόλος έλξης για τους παραθεριστές της πλατιάς περιοχής, ενώ ο Φούντας διαθέτει και ξενώνα, με πολύ προσεγμένα δωμάτια
Βαθιά η ιστορία τους στη γύρω ζώνη και όχι μόνο. Ο πατέρας Φούντας υπήρξε «ταυτότητα» του χωριού όπως και οι Καραματζαναίοι.
Οι πρώτες ύλες για τα τυριά τους προέρχονται αποκλειστικά απ’ την Ορεινή Αρκαδία. Έχω επισκεφτεί τα παρασκευαστήριά τους, είμαι, αν όχι φίλος, καλός γνωστός και με τους δύο, έχω μοιραστεί στιγμές μαζί τους, έχουμε μιλήσει πάρα πολύ για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους.
Δεν είναι τυχαίο πως όλα τα καλούδια τους αναφέρουν της λεπτομέρειες της γέννησης και της ωρίμανσής τους.
Η οικογένεια Καραματζάνη μάλιστα που διαχειρίζεται μεγαλύτερες ποσότητες γάλακτος έχει πλέον και ομώνυμο κατάστημα στο Άστρος όπου πουλάει τα τυριά του τυροκομείου ενώ η φήμη τους έχει ταξιδέψει πια για τα καλά σε γωνιές της Ελλάδας αφού πολλοί ψαγμένοι μαγαζάτορες αγοράζουν προϊόντα τους.
Τόσο εκείνοι όσο και ο Φούντας κυριολεκτικά ξεπουλάνε γρήγορα την πραμάτεια τους: Μυζήθρα ξερή και μαλακή, Γραβιέρα κανονική και «αναπαμένη» (παλαιωμένη) και βέβαια φέτα και γιαούρτι.
Πέρσι ξεχάστηκα και άργησα να κάνω «κράτηση» και έμεινα χωρίς ξερομυζήθρα και οι μακαρονάδες, όσο κι αν ήταν καλοφτιαγμένες, μου φαινόντουσαν… αλλιώς, κάπως λειψές.
Αν σας βγάλει ο δρόμος ή βρείτε τρόπους, δοκιμάστε τα τυριά τους, θα εκπλαγείτε από τον πολύπλοκο γευστικό τους πλούτο κι ο καθένας σας, θα νιώσει τα δικά του σκιρτήματα που μόνο τα αληθινά έργα τέχνης που στηρίζονται σε μοναδικές πρώτες ύλες είναι σε θέση να προσφέρουν. Όσοι φίλοι τα έχουν γευτεί με ευλογάνε ακόμα!
Κλείνοντας, να προσθέσω πως οι γραβιέρες τους, μέσα στο αθηναϊκό ψυγείο με το οποίο τις «φορτώνω» όλα αυτά τα χρόνια, εξελίσσονται γευστικά με ξεχωριστό κάθε φορά απολαυστικό μέστωμα.
*Ανηφορίζοντας απ’ το Άστρος στον Αγιάννη υπάρχει και το πρατήριο του τυροκομείου Θυρέας (απ’ την ομώνυμη αρχαία πόλη) με επίσης πολύ καλά τυροκομικά. Και βέβαια μην ξεχνάμε πως κι άλλες μεριές της Αρκαδίας φημίζονται για τα «κατασταλάγματά» τους όπως η ξακουστή Βυτίνα και όχι μόνο. Απλώς στάθηκα σε προϊόντα που έχω επανειλημμένα «τεστάρει» ως μικρό φόρο τιμής στα όσα οι δύο παραγωγοί εδώ και χρόνια μου προσφέρουν.
Οι γεύσεις ορισμένων τροφίμων -και των ποτών- είναι ικανές να προκαλέσουν μοναδικά συναισθήματα στους καταναλωτές τους.
Η διαδικασία είναι σαν μια παράσταση, όπου πρέπει ο καλλιτέχνης να θέλει και να μπορεί να τα πεί αλλά να έχει και το κατάλληλο υλικό για να φτάσει η τέχνη του στους αποδέκτες της.
Παίζουν κομβικό ρόλο οι συμπορευτές του ερμηνευτή, οι επιλογές των τραγουδιών, ο ηχολήπτης, ο φωτιστής, ο τεχνικός εξοπλισμός… και άλλα ιδιαίτερα που κάνουν τη διαφορά. Για να «πετύχει» το πάντρεμα, πρέπει και το ακροατήριο να επιθυμεί αλλά και να είναι σε θέση να εκτιμήσει τα δώρα που του δίνονται ώστε να τα ανταποδώσει με τον τρόπο του στον δωρίζοντα και ν’ αρχίσει αυτό το μαγικό πάρε δώσε που καταλήγει στη μέθεξη.
Υπάρχουν άνθρωποι που γεύτηκαν μοναδικές στιγμές… και δεν τις κατάλαβαν, με αποτέλεσμα, κάποιες φορές να πικράνουν και να χαλάσουν εκείνον που τις κερνά, με κίνδυνο η απογοήτευσή του να βγει στις… «ερμηνείες» του.
Εδώ και δύο δεκαετίες σχεδόν περνώ μέρος ή και ατόφια τα καλοκαίρια μου (διακοπές) στον Αγιάννη της Κυνουρίας. Ένα μαγικό χωριό, στα 700 μέτρα, μιας πλαγιάς του ευρύτερου Πάρνωνα, περίπου 15 χιλιόμετρα πάνω απ’ το ονομαστό παράλιο Άστρος.
Το χωριό έχει δύο βασικούς παραγωγούς, αναγνωρισμένους σε όλον τον νομό και όχι μόνο. Τα τυριά του Καραματζάνη και του Φούντα. Μάλιστα ο δεύτερος έχει και το τυροκομείο του εντός του χωριού.
Επίσης και οι δύο διατηρούν τις ομώνυμες ταβέρνες τους, πόλος έλξης για τους παραθεριστές της πλατιάς περιοχής, ενώ ο Φούντας διαθέτει και ξενώνα, με πολύ προσεγμένα δωμάτια
Βαθιά η ιστορία τους στη γύρω ζώνη και όχι μόνο. Ο πατέρας Φούντας υπήρξε «ταυτότητα» του χωριού όπως και οι Καραματζαναίοι.
Οι πρώτες ύλες για τα τυριά τους προέρχονται αποκλειστικά απ’ την Ορεινή Αρκαδία. Έχω επισκεφτεί τα παρασκευαστήριά τους, είμαι, αν όχι φίλος, καλός γνωστός και με τους δύο, έχω μοιραστεί στιγμές μαζί τους, έχουμε μιλήσει πάρα πολύ για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους.
Δεν είναι τυχαίο πως όλα τα καλούδια τους αναφέρουν της λεπτομέρειες της γέννησης και της ωρίμανσής τους.
Η οικογένεια Καραματζάνη μάλιστα που διαχειρίζεται μεγαλύτερες ποσότητες γάλακτος έχει πλέον και ομώνυμο κατάστημα στο Άστρος όπου πουλάει τα τυριά του τυροκομείου ενώ η φήμη τους έχει ταξιδέψει πια για τα καλά σε γωνιές της Ελλάδας αφού πολλοί ψαγμένοι μαγαζάτορες αγοράζουν προϊόντα τους.
Τόσο εκείνοι όσο και ο Φούντας κυριολεκτικά ξεπουλάνε γρήγορα την πραμάτεια τους: Μυζήθρα ξερή και μαλακή, Γραβιέρα κανονική και «αναπαμένη» (παλαιωμένη) και βέβαια φέτα και γιαούρτι.
Πέρσι ξεχάστηκα και άργησα να κάνω «κράτηση» και έμεινα χωρίς ξερομυζήθρα και οι μακαρονάδες, όσο κι αν ήταν καλοφτιαγμένες, μου φαινόντουσαν… αλλιώς, κάπως λειψές.
Αν σας βγάλει ο δρόμος ή βρείτε τρόπους, δοκιμάστε τα τυριά τους, θα εκπλαγείτε από τον πολύπλοκο γευστικό τους πλούτο κι ο καθένας σας, θα νιώσει τα δικά του σκιρτήματα που μόνο τα αληθινά έργα τέχνης που στηρίζονται σε μοναδικές πρώτες ύλες είναι σε θέση να προσφέρουν. Όσοι φίλοι τα έχουν γευτεί με ευλογάνε ακόμα!
Κλείνοντας, να προσθέσω πως οι γραβιέρες τους, μέσα στο αθηναϊκό ψυγείο με το οποίο τις «φορτώνω» όλα αυτά τα χρόνια, εξελίσσονται γευστικά με ξεχωριστό κάθε φορά απολαυστικό μέστωμα.
*Ανηφορίζοντας απ’ το Άστρος στον Αγιάννη υπάρχει και το πρατήριο του τυροκομείου Θυρέας (απ’ την ομώνυμη αρχαία πόλη) με επίσης πολύ καλά τυροκομικά. Και βέβαια μην ξεχνάμε πως κι άλλες μεριές της Αρκαδίας φημίζονται για τα «κατασταλάγματά» τους όπως η ξακουστή Βυτίνα και όχι μόνο. Απλώς στάθηκα σε προϊόντα που έχω επανειλημμένα «τεστάρει» ως μικρό φόρο τιμής στα όσα οι δύο παραγωγοί εδώ και χρόνια μου προσφέρουν.
