Τι σημαίνει άραγε ο όρος «ελληνικό punk» σήμερα; Σίγουρα πάντως όχι το ίδιο που σήμαινε όταν το ιδίωμα εμφανίστηκε για πρώτη φορά και άκμασε, από τις αρχές μέχρι λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’80.
Ο πρώτος λόγος για αυτό είναι ότι ο τρόπος ζωής, η ίδια η ζωή έχει αλλάξει πάρα πολύ από τότε, σε όλο τον κόσμο και φυσικά και στην Ελλάδα. Ο δεύτερος και σημαντικότερος είναι ότι μια ελληνική punk μπάντα σήμερα εκ των πραγμάτων δεν έχει τις ίδιες επιρροές που είχε μία από τις αρχικές αντίστοιχες, δηλαδή το βρετανικό punk των μέσων της δεκαετίας του ’70 και την αμερικανική «σχολή» των Ramones που σύντομα μετεξελίχθηκε στο no wave της Νέας Υόρκης και στη συνέχεια σε αυτό το οποίο έγινε γνωστό ως new wave.
Εκτοτε το punk πέρασε και σε πολλές ευρωπαϊκές και όχι μόνο χώρες που κάθε μία δημιούργησε την δική της εκδοχή για αυτό. Επίσης όμως γνώρισε και τουλάχιστον δύο «αναβιώσεις» σε αμφότερες τις πλευρές του Ατλαντικού που κάθε μία τους φυσικά ήταν μια όλο και μεγαλύτερη διαφοροποίηση της αρχικής μουσικής φόρμας και εμπλουτισμός της πρώιμης στιχουργίας του ιδιώματος η οποία ήταν πολύ συγκεκριμένη θεματολογικά και αρκετά φτωχή από πλευράς λεξιλογίου.
Εξαρχής το punk ήταν και παρέμεινε μια αστική, urban μουσική. Οι Τσιμέντο είναι μια τετραμελής punk μπάντα από την Αθήνα και το δείχνουν ήδη με τον τίτλο του εναρκτήριου τραγουδιού του πρώτου album τους «45ο Υπό Σκιάν» που κυκλοφόρησε λίγο μετά τις αρχές του περυσινού φθινοπώρου, δηλαδή «Αθήνα – Τσιμέντο». Οι επιρροές τους προέρχονται από το αγγλικό punk της δεκαετίας του ’90 που χαρακτηριζόταν από μια εφηβική ευαισθησία και μια περισσότερο ή λιγότερο έντονη ποπ μελωδικότητα και από το λεγόμενο nu disco συγκροτημάτων όπως οι Bloc Party και άλλων της σκηνής της Νέας Υόρκης στις αρχές της δεκαετίας του ’00. Το δεύτερο διακρίνεται αφενός στη ρυθμολογία τους και αφετέρου και περισσότερο στο ότι πέρα από το κλασικό και τυπικό κιθάρα – μπάσο – ντραμς το line up τους περιλαμβάνει και keyboards.
To «45ο Υπό Σκιάν» περιέχει μόλις επτά τραγούδια που ταλαντεύονται ανάμεσα στο να είναι anthems ή anathemas και το πρώτο το οποίο δείχνουν είναι ότι οι Τσιμέντο δεν επέλεξαν διόλου τυχαία το όνομα τους. Επτά «ωδές» στα δομικά υλικά, άσφαλτο και μπετόν αρμέ, κάθε μητρόπολης του δυτικού κόσμου, της Αθήνας εν προκειμένω αφού εδώ μεγάλωσαν και ζουν τα μέλη του γκρουπ (το κατά πόσον η πρωτεύουσα κατάφερε να γίνει μητρόπολη είναι μια άλλη και πολύ μεγάλη ιστορία, όχι όμως και άσχετη τελικά με το περιεχόμενο του δίσκου).
Το album λοιπόν είναι ο ήχος, οι ποικίλοι θόρυβοι, ενίοτε ακόμα και ο επιθανάτιος ρόγχος της Αθήνας. Ενας ήχος που κυριότερα στοιχεία του είναι η ηθελημένα «χωμένη» μέσα στην μουσική ερμηνεία, η περισσότερο «οξεία» παρά σκληρή κιθάρα η οποία ενισχύεται από τα «τεθλασμένα» σχεδόν drones παρά σχήματα των keyboards και ελάχιστες φορές επιτρέπει στον εαυτό της εξαιρετικά σύντομα και απρόσμενα μελωδικά, με έναν δικό τους τρόπο βέβαια, σόλο και οι επίμονοι ρυθμοί από ένα γρανιτένιο rhythm section.
Αυτές οι αστικές «ωδές» είναι γλυκόπικρες, κάποτε «ξινές», πάνω από όλα όμως δικαιολογημένα οργισμένες. Πίσω από όλες τους υποφώσκει μια βουβή, εσωτερική, «υπόγεια» και εντέλει μάλλον απελπισμένη - καθότι καταδικασμένη σε αποτυχία - εξέγερση («Ονειρεύομαι Έναν Κόσμο Με Καπνό Και Φωτιά»). Κεντρικό τραγούδι και ταυτόχρονα κορυφαία στιγμή του album το ομότιτλο, πιθανότατα το signature tune της μπάντας.
«Δράστες» του «45ο Υπό Σκιάν» είναι ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Ιάσων Λεοντίδης, η κιμπορντίστρια (και μέλος επίσης των εξαίρετων Yeah!) Αλίκη Πριόβολου, ο μπασίστας Μιχάλης Σεμερτζόγλου και ο ντράμερ Σπύρος Παπακώτσης. Ακούστε το όχι μόνον αν σας αρέσει το punk αλλά και αν έχετε και εσείς την ίδια σχέση αθεράπευτης αγάπης και άσβηστου μίσους με την Αθήνα. Ή αλλιώς…
Είναι και οι άνθρωποι
που είναι «βρώμικοι»
και εγώ τρελαίνομαι, τους σιχαίνομαι
δεν τους αντέχω, θέλω να φύγω
θέλω να πάω μακριά, έστω για λίγο…
Ο πρώτος λόγος για αυτό είναι ότι ο τρόπος ζωής, η ίδια η ζωή έχει αλλάξει πάρα πολύ από τότε, σε όλο τον κόσμο και φυσικά και στην Ελλάδα. Ο δεύτερος και σημαντικότερος είναι ότι μια ελληνική punk μπάντα σήμερα εκ των πραγμάτων δεν έχει τις ίδιες επιρροές που είχε μία από τις αρχικές αντίστοιχες, δηλαδή το βρετανικό punk των μέσων της δεκαετίας του ’70 και την αμερικανική «σχολή» των Ramones που σύντομα μετεξελίχθηκε στο no wave της Νέας Υόρκης και στη συνέχεια σε αυτό το οποίο έγινε γνωστό ως new wave.
Εκτοτε το punk πέρασε και σε πολλές ευρωπαϊκές και όχι μόνο χώρες που κάθε μία δημιούργησε την δική της εκδοχή για αυτό. Επίσης όμως γνώρισε και τουλάχιστον δύο «αναβιώσεις» σε αμφότερες τις πλευρές του Ατλαντικού που κάθε μία τους φυσικά ήταν μια όλο και μεγαλύτερη διαφοροποίηση της αρχικής μουσικής φόρμας και εμπλουτισμός της πρώιμης στιχουργίας του ιδιώματος η οποία ήταν πολύ συγκεκριμένη θεματολογικά και αρκετά φτωχή από πλευράς λεξιλογίου.
Εξαρχής το punk ήταν και παρέμεινε μια αστική, urban μουσική. Οι Τσιμέντο είναι μια τετραμελής punk μπάντα από την Αθήνα και το δείχνουν ήδη με τον τίτλο του εναρκτήριου τραγουδιού του πρώτου album τους «45ο Υπό Σκιάν» που κυκλοφόρησε λίγο μετά τις αρχές του περυσινού φθινοπώρου, δηλαδή «Αθήνα – Τσιμέντο». Οι επιρροές τους προέρχονται από το αγγλικό punk της δεκαετίας του ’90 που χαρακτηριζόταν από μια εφηβική ευαισθησία και μια περισσότερο ή λιγότερο έντονη ποπ μελωδικότητα και από το λεγόμενο nu disco συγκροτημάτων όπως οι Bloc Party και άλλων της σκηνής της Νέας Υόρκης στις αρχές της δεκαετίας του ’00. Το δεύτερο διακρίνεται αφενός στη ρυθμολογία τους και αφετέρου και περισσότερο στο ότι πέρα από το κλασικό και τυπικό κιθάρα – μπάσο – ντραμς το line up τους περιλαμβάνει και keyboards.
To «45ο Υπό Σκιάν» περιέχει μόλις επτά τραγούδια που ταλαντεύονται ανάμεσα στο να είναι anthems ή anathemas και το πρώτο το οποίο δείχνουν είναι ότι οι Τσιμέντο δεν επέλεξαν διόλου τυχαία το όνομα τους. Επτά «ωδές» στα δομικά υλικά, άσφαλτο και μπετόν αρμέ, κάθε μητρόπολης του δυτικού κόσμου, της Αθήνας εν προκειμένω αφού εδώ μεγάλωσαν και ζουν τα μέλη του γκρουπ (το κατά πόσον η πρωτεύουσα κατάφερε να γίνει μητρόπολη είναι μια άλλη και πολύ μεγάλη ιστορία, όχι όμως και άσχετη τελικά με το περιεχόμενο του δίσκου).
Το album λοιπόν είναι ο ήχος, οι ποικίλοι θόρυβοι, ενίοτε ακόμα και ο επιθανάτιος ρόγχος της Αθήνας. Ενας ήχος που κυριότερα στοιχεία του είναι η ηθελημένα «χωμένη» μέσα στην μουσική ερμηνεία, η περισσότερο «οξεία» παρά σκληρή κιθάρα η οποία ενισχύεται από τα «τεθλασμένα» σχεδόν drones παρά σχήματα των keyboards και ελάχιστες φορές επιτρέπει στον εαυτό της εξαιρετικά σύντομα και απρόσμενα μελωδικά, με έναν δικό τους τρόπο βέβαια, σόλο και οι επίμονοι ρυθμοί από ένα γρανιτένιο rhythm section.
Αυτές οι αστικές «ωδές» είναι γλυκόπικρες, κάποτε «ξινές», πάνω από όλα όμως δικαιολογημένα οργισμένες. Πίσω από όλες τους υποφώσκει μια βουβή, εσωτερική, «υπόγεια» και εντέλει μάλλον απελπισμένη - καθότι καταδικασμένη σε αποτυχία - εξέγερση («Ονειρεύομαι Έναν Κόσμο Με Καπνό Και Φωτιά»). Κεντρικό τραγούδι και ταυτόχρονα κορυφαία στιγμή του album το ομότιτλο, πιθανότατα το signature tune της μπάντας.
«Δράστες» του «45ο Υπό Σκιάν» είναι ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Ιάσων Λεοντίδης, η κιμπορντίστρια (και μέλος επίσης των εξαίρετων Yeah!) Αλίκη Πριόβολου, ο μπασίστας Μιχάλης Σεμερτζόγλου και ο ντράμερ Σπύρος Παπακώτσης. Ακούστε το όχι μόνον αν σας αρέσει το punk αλλά και αν έχετε και εσείς την ίδια σχέση αθεράπευτης αγάπης και άσβηστου μίσους με την Αθήνα. Ή αλλιώς…
Είναι και οι άνθρωποι
που είναι «βρώμικοι»
και εγώ τρελαίνομαι, τους σιχαίνομαι
δεν τους αντέχω, θέλω να φύγω
θέλω να πάω μακριά, έστω για λίγο…
