“Πηγαίνει για καφέ στην Καλλιδρομίου, στην Πλάκα και στο Θησείο. Δεν κάνει κλάμπινγκ και ακούει κυρίως έθνικ και τζαζ. Τον συναντάς στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, αλλά και σε μπαράκια. «Θυμάμαι συζητήσεις, ξενύχτια, μπαρ, γέλια, πλάκες, μουσικές σκηνές, γήπεδο» αναφέρει ο Γρήγορης Ψαριανός, με τον οποίο παραμένουν φίλοι, παρά την αποχώρησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ: «Είναι κοινωνικός άνθρωπος ο Αλέξης, πραγματικά νοιάζεται. Κυκλοφορεί ακόμη με τη μηχανή, δεν το κάνει για εντυπωσιασμό. Είναι αντικομφορμιστής. Το έχει. Αν πίνει; Nαι. Αλλά όχι σαν εμένα. Είναι πολύ δευτεράντζα σε αυτό. Μπορώ να τον στείλω αδιάβαστο»”.
Αυτά αναφέρονται μεταξύ άλλων σε άρθρο της Έρης Βαρδάκη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Το Βήμα το Μάιο του 2012 με τον τίτλο «Οι μικρές αδυναμίες του Αλέξη Τσίπρα».
Την ίδια εποχή σε δημοσίευμα που υπογράφει ο Διονύσης Ελευθεράτος στο iefimerida διαβάζουμε πως: Μεγάλη «αδυναμία» του είναι η μακαρίτισσα πλέον Cesaria Evora. Ακούει επίσης αρκετή «έντεχνη» ελληνική μουσική. Του αρέσει πολύ ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Ενίοτε ακούει και ελληνικό ροκ.
Στο ελληνικό ροκ «κατέφυγε» ο Αλέξης, όταν τον απείλησε με αγωγή ο επιχειρηματίας Ανδρέας Βγενόπουλος: Αντί άλλης δήλωσης, «επιστράτευσε» ως σχόλιο το ρεφρέν ενός πασίγνωστου τραγουδιού του Γιάννη Αγγελάκα: «Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ».
Ακόμη, στο τέλος της πανηγυρικής του ομιλίας στα Προπύλαια μετά τα αποτελέσματα της πρωτιάς του ΣΥΡΙΖΑ ακούστηκε σε διασκευή το κλασικό τραγούδι των Clash, Rock the Casbah. Λίγες μόλις μέρες νωρίτερα στην προεκλογική ομιλία στην Ομόνοια, όπου έδωσε το παρών και ο ηγέτης των Ισπανών Podemos Πάμπλο Ιγγλέσιας, ακούστηκε το First we take Manhattan, then we take Berlin του Leonard Cohen.
Πέρα από τα παραπάνω, θυμάμαι πως τον είχα συναντήσει κάποιες βραδιές στη μουσική σκηνή Χαμάμ στα Άνω Πετράλωνα. Καθίσαμε για λίγο στο ίδιο τραπέζι. Απ’ τη σύντομη συνομιλία μας μου έδωσε την εντύπωση ενός ακροατή με γνώση των έργων και των πρωταγωνιστών της γενιάς των τραγουδοποιών και του εντέχνου (με την ουσία του όρου).
Μακάρι αυτό το γοητευτικό «μουσικό χαρμάνι» που σκιαγραφεί τα «γούστα» του, η πολυδιάστατη εκλεκτικότητα του, να βγει στην «πράξη» του ως πρωθυπουργός, στην καθημερινότητά μας σαν πολίτες.
Αυτά αναφέρονται μεταξύ άλλων σε άρθρο της Έρης Βαρδάκη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Το Βήμα το Μάιο του 2012 με τον τίτλο «Οι μικρές αδυναμίες του Αλέξη Τσίπρα».
Την ίδια εποχή σε δημοσίευμα που υπογράφει ο Διονύσης Ελευθεράτος στο iefimerida διαβάζουμε πως: Μεγάλη «αδυναμία» του είναι η μακαρίτισσα πλέον Cesaria Evora. Ακούει επίσης αρκετή «έντεχνη» ελληνική μουσική. Του αρέσει πολύ ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Ενίοτε ακούει και ελληνικό ροκ.
Στο ελληνικό ροκ «κατέφυγε» ο Αλέξης, όταν τον απείλησε με αγωγή ο επιχειρηματίας Ανδρέας Βγενόπουλος: Αντί άλλης δήλωσης, «επιστράτευσε» ως σχόλιο το ρεφρέν ενός πασίγνωστου τραγουδιού του Γιάννη Αγγελάκα: «Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ».
Ακόμη, στο τέλος της πανηγυρικής του ομιλίας στα Προπύλαια μετά τα αποτελέσματα της πρωτιάς του ΣΥΡΙΖΑ ακούστηκε σε διασκευή το κλασικό τραγούδι των Clash, Rock the Casbah. Λίγες μόλις μέρες νωρίτερα στην προεκλογική ομιλία στην Ομόνοια, όπου έδωσε το παρών και ο ηγέτης των Ισπανών Podemos Πάμπλο Ιγγλέσιας, ακούστηκε το First we take Manhattan, then we take Berlin του Leonard Cohen.
Πέρα από τα παραπάνω, θυμάμαι πως τον είχα συναντήσει κάποιες βραδιές στη μουσική σκηνή Χαμάμ στα Άνω Πετράλωνα. Καθίσαμε για λίγο στο ίδιο τραπέζι. Απ’ τη σύντομη συνομιλία μας μου έδωσε την εντύπωση ενός ακροατή με γνώση των έργων και των πρωταγωνιστών της γενιάς των τραγουδοποιών και του εντέχνου (με την ουσία του όρου).
Μακάρι αυτό το γοητευτικό «μουσικό χαρμάνι» που σκιαγραφεί τα «γούστα» του, η πολυδιάστατη εκλεκτικότητα του, να βγει στην «πράξη» του ως πρωθυπουργός, στην καθημερινότητά μας σαν πολίτες.
