O Τζέημς Μπράουν ήταν ο μαύρος καλλιτέχνης, που τόλμησε να πει πράγματα, που κανείς μέχρι τότε ομόχρωμός του δεν τόλμησε. Όπως όταν τραγούδησε το Say it loud: I’m black and I’m proud (Πες το δυνατά: Είμαι μαύρος και είμαι περήφανος), το 1968, σε μια πολύ ταραγμένη εποχή για τους αφρο-αμερικανούς. Επίσης, υποστήριξε πολλά προγράμματα κατά των ναρκωτικών κι έγραψε το περίφημο τραγούδι του “King Heroin” το 1972 γι’ αυτό ακριβώς το λόγο.
Ο κοντόσωμος αυτός μοναδικός σόουμαν, που έδινε την ψυχή του στην σκηνή κάνοντας φιγούρες που μόνο εκείνος μπορούσε φτάνοντας σε τέτοιο σημείο έκστασης που χρειαζόταν μετά βοήθεια από την ομάδα του για να επανέλθει σε πιο φυσιολογικά επίπεδα, τάραξε με τον τρόπο του τα λιμνάζοντα νερά της αμερικανικής πραγματικότητας. Όμως, ήταν δύσπεπτος για πολλούς λευκούς, με αποτέλεσμα οι πωλήσεις δίσκων του, αν και καλλιτέχνης – φαινόμενο, να μην είναι αυτές που έπρεπε να είναι.
Κέρδισε με την αξία του τον τίτλο του «Νονού της Σόουλ». Επίσης, του αποδόθηκαν μεταξύ άλλων το «Υπουργός Super Heavy Funk», καθότι υπήρξε πρωτοπόρος της funky –soul και το «Ο πιο σκληρά εργαζόμενος άνθρωπος στο σόου μπίζνες». Στην μακροχρόνια πορεία του υπήρξε καινοτόμος και ολοκληρωμένος μουσικός, καθότι έγραφε και ο ίδιος τα τραγούδια που ερμήνευε με τόσο πάθος, καθώς και ένας ανεπανάληπτος σόουμαν.
Χρειάστηκε να περάσουν 30 χρόνια από την εμφάνισή του το 1956 για να φθάσει στο Νο1, αν και είχε τα περισσότερα τραγούδια μετά τον Elvis Presley - συνολικά 116 - στο hit parade. Αυτό συνέβη το 1986, όταν έφθασε στην κορυφή με το “Living in America”, τριάντα χρόνια μετά την πρώτη του επιτυχία “Please, Please, Please”.
Σε μια μικρή πόλη που ονομαζόταν Harmonyville, στη Νότιο Καρολίνα της Αμερικής, ζούσε ένα νεαρό αγόρι ονόματι James Brown (Τζέιμς Μπράουν). Έζησε φτωχή παιδική ηλικία στην αγροτική Νότια Καρολίνα με στοιχεία παραβατικότητας. Από πολύ μικρός, ο Τζέιμς είχε μια ακόρεστη περιέργεια και ένα περιπετειώδες πνεύμα. Πάντα ονειρευόταν να εξερευνήσει τον κόσμο, να αναζητήσει νέες εμπειρίες και να κάνει τη διαφορά στη ζωή των άλλων.
Καθώς ο Τζέιμς μεγάλωνε, το πάθος του για τη μουσική άρχισε να ανθίζει. Περνούσε ώρες ακούγοντας διαφορετικά είδη, βυθιζόμενος στις μελωδίες και τους ρυθμούς. Η αληθινή του κλήση αποκαλύφθηκε, όταν ανακάλυψε τη μαγεία της σόουλ μουσικής. Τα δυνατά φωνητικά, οι εγκάρδιοι στίχοι και τα groovy beat αντηχούσαν στην ψυχή του, ανάβοντας φωτιά μέσα του.
Αποφασισμένος να κυνηγήσει το πάθος του, ο Τζέιμς έμαθε να παίζει διάφορα μουσικά όργανα. Ασκήθηκε ακούραστα, ακονίζοντας τις δεξιότητές του και τελειοποιώντας το μοναδικό του στυλ. Με τη χαρισματική του σκηνική παρουσία και τις ηλεκτρισμένες ερμηνείες του, άρχισε να κερδίζει την προσοχή σε τοπικούς χώρους, μαγνητίζοντας το κοινό με τη γεμάτη ψυχή φωνή και τις ενεργητικές χορευτικές του κινήσεις.
Ο James Brown στο αεροδρόμιο LAX, το 1969 ποζάρει με το Lincoln Continental Mark III Coupe και το Learjet
Ένα μοιραίο βράδυ, ένας διάσημος μουσικός παραγωγός έτυχε να βρίσκεται στο κοινό σε μια από τις παραστάσεις του Τζέιμς. Εντυπωσιασμένος από το ταλέντο και το χάρισμά του, ο παραγωγός τον πλησίασε και του πρότεινε να ηχογραφήσει το πρώτο του άλμπουμ. Πανευτυχής από την ευκαιρία, ο Τζέιμς άρπαξε την ευκαιρία και δέχτηκε αμέσως.
To 45άρι του James Brown με τους The Famous Flames “Please, Please, Please” με flipside το “Why Do You Do Me”flipside κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1956 και ήταν η πρώτη επιτυχία του καθώς έφθασε στο Νο6 του R’n’B τσαρτ. Ακολούθησε η κυκλοφορία του πρώτου μεγάλου δίσκου του με τον ίδιο τίτλο “Please, Please, Please” τον Δεκέμβριο του 1958 με δικές του συνθέσεις. Ένα μεγάλο αστέρι είχε ανατείλει. Μετά από μια σειρά δίσκους 45 στροφών, το πρώτο μεγάλο άλμπουμ ως James Brown χωρίς πια τους The Famous Flames που γνώρισε επιτυχία ήταν το “Prisoner of Love” το Σεπτέμβριο του 1963 στην King Records – υπάρχει και το “Good, Good, Twistin’ With James Brown” το 1962, αλλά αυτό δεν λογίζεται σαν σταθμός της καριέρας του, καθότι ήταν μοδάτο λόγω της επικρατούσας τρέλας του twist, επίσης στην King Records - έκανε αμέσως αίσθηση δείχνοντας τον πραγματικό μουσικό δρόμο που θα ακολουθήσει.
Το πρώτο μεγάλο άλμπουμ του “Please, Please, Please”
Η πλούσια φωνή και τα μοναδικά grooves του άγγιξαν τις καρδιές εκατομμυρίων σε όλο τον κόσμο. Τα τραγούδια του έγιναν ύμνοι αγάπης, ενδυνάμωσης και κοινωνικής αλλαγής. Έγινε σύμβολο ελπίδας και έμπνευσης, καταρρίπτοντας τα εμπόδια και ενώνοντας ανθρώπους από όλα τα κοινωνικά στρώματα μέσω της δύναμης της μουσικής.
Καθώς η δημοτικότητα του Τζέιμς ανέβαινε στα ύψη, ξεκίνησε μια παγκόσμια περιοδεία, μοιράζοντας τις συγκλονιστικές ερμηνείες του με θαυμαστές σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Από sold-out στάδια μέχρι οικεία γήπεδα, ο Τζέιμς συνδέθηκε με το κοινό του σε βαθύ επίπεδο, αφήνοντας ανεξίτηλο σημάδι όπου κι αν πήγαινε.
Αλλά το ταξίδι του Τζέιμς δεν αφορούσε μόνο τη μουσική. Είχε επίσης μια βαθιά ριζωμένη επιθυμία να δώσει ό,τι μπορούσε περισσότερο στην κοινότητά του και να έχει θετικό αντίκτυπο στον κόσμο. Εμπνευσμένος από το δικό του ταπεινό ξεκίνημα, ίδρυσε το Harmonyville Foundation, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό που στόχευε στην παροχή ευκαιριών και υποστήριξης σε μη προνομιούχα παιδιά που έδειξαν πολλά υποσχόμενα στις τέχνες.
Μέσω του ιδρύματος, ο James Brown χρηματοδότησε μουσικά προγράμματα σε σχολεία, οργάνωσε εργαστήρια και υποτροφίες για επίδοξους μουσικούς. Πίστευε ότι όλοι πρέπει να έχουν πρόσβαση στη εξελικτική δύναμη της μουσικής, ανεξάρτητα από τις περιστάσεις τους. Η ακλόνητη αφοσίωση του Τζέιμς στις φιλανθρωπικές του προσπάθειές του κέρδισε, όχι μόνο τον θαυμασμό των θαυμαστών του, αλλά και τον σεβασμό των συνομηλίκων του και της ευρύτερης κοινότητας.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, ο Τζέιμς συνέχισε να δημιουργεί όμορφη μουσική, να κυκλοφορεί επιτυχημένα άλμπουμ και να κερδίζει πολλά βραβεία. Ωστόσο, δεν ξέχασε το ταπεινό ξεκίνημά του και τη σημασία του να είναι πιστός στον εαυτό του. Παρέμεινε ένα προσγειωμένο και συμπονετικό άτομο, αναζητώντας πάντα νέους τρόπους δράσης για το ευρύτερο καλό.
Αξέχαστες στιγμές
Κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ο James βρέθηκε να μοιράζεται τη σκηνή με το είδωλό του, τον Ray Charles. Οι δύο μουσικές δυνάμεις συνεργάστηκαν σε μια αυτοσχέδια παράσταση που άφησε το κοινό γεμάτο δέος. Η δυναμική τους ενέργεια και οι ηλεκτρισμένες φωνές τους αλληλοσυμπλήρωναν τέλεια, δημιουργώντας μια μαγική μουσική συγχώνευση που θα θυμόμαστε για τα επόμενα χρόνια.
Στη μέση των παγκόσμιων περιοδειών του, ο Τζέιμς πήρε μια αυθόρμητη απόφαση να επισκεφθεί την Αφρική στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Παρασυρμένος από την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά και τις προγονικές ρίζες της ηπείρου, ξεκίνησε ένα ταξίδι αυτο-ανακάλυψης και μουσικής εξερεύνησης. Εμπνευσμένος από τους ζωντανούς ρυθμούς και τους ήχους της Αφρικής, ο Τζέιμς βυθίστηκε στις τοπικές κοινότητες, συνεργαζόμενος με ντόπιους μουσικούς και εμποτίζοντας τη μουσική του με την μουσική παράδοση της ηπείρου. Η εμπειρία βάθυνε τη σύνδεσή του με την αφρικανική κληρονομιά του και άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στο μουσικό του στυλ.
Την εποχή του “Sex Machine” στην αρχή των 70s
Στη δεκαετία του ’70, ο Τζέιμς βρέθηκε στην πρώτη γραμμή μιας κοινωνικής επανάστασης. Εμπνευσμένος από το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα και οδηγούμενος από τις δικές του εμπειρίες με τις διακρίσεις, έγινε ειλικρινής υπέρμαχος της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Διοργάνωσε ευεργετικές συναυλίες, συμμετείχε σε ειρηνικές διαδηλώσεις και χρησιμοποίησε τη μουσική του ως πλατφόρμα για την ευαισθητοποίηση σχετικά με τη φυλετική αδικία. Ο Τζέιμς έγινε σύμβολο ενδυνάμωσης και ενότητας, εμπνέοντας γενιές να σταθούν ενάντια στην καταπίεση και να αγωνιστούν για έναν καλύτερο κόσμο.
Μία από τις πιο εμβληματικές περιπέτειες της ζωής του Τζέιμς συνέβη το 1974, κατά τη διάρκεια του "Rumble in the Jungle" στην Κινσάσα του Ζαΐρ (τώρα Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό). Στο πλαίσιο του ιστορικού αγώνα πυγμαχίας μεταξύ του Μοχάμεντ Άλι και του Τζορτζ Φόρμαν, ο Τζέιμς κλήθηκε να δώσει μια θρυλική συναυλία για την εκδήλωση. Η ενέργεια και ο ενθουσιασμός του Τζέιμς μόλις ανέβηκε στη σκηνή, συνεπήρε το συγκεντρωμένο πλήθος χιλιάδων ανθρώπων. Η μουσική του αντηχούσε στην αφρικανική νύχτα, ενώνοντας ανθρώπους από όλα τα κοινωνικά στρώματα σε μια γιορτή ελευθερίας, ανθεκτικότητας και δύναμης της μουσικής.
Στο καμαρίνι του στο Rainbow Theatre στο Λονδίνο 1973
Στα τελευταία χρόνια της καριέρας του, ο James συνέχισε να ξεπερνά τα όρια και να εξερευνά νέα μουσικά εδάφη. Συνεργάστηκε με καλλιτέχνες από διάφορα είδη, εμποτίζοντας τον soul ήχο του με στοιχεία funk, rock, ακόμη και hip-hop. Το ριψοκίνδυνο πνεύμα του δεν είχε όρια καθώς συνεχώς ανακάλυπτε τον εαυτό του και παρέμενε στην πρώτη γραμμή της εξελισσόμενης μουσικής σκηνής.
Η ζωή του Τζέιμς Μπράουν ήταν σαν ένα ψηφιδωτό από απίστευτες περιπέτειες, μουσική καινοτομία και ακλόνητη αφοσίωση στην τέχνη του. Από το να μοιράζεται σκηνές με θρύλους μέχρι να αφήσει το στίγμα του στα ιστορικά γεγονότα, άφησε μια ανεξίτηλη κληρονομιά που ξεπερνά τις γενιές. Το περιπετειώδες πνεύμα του συνεχίζει να εμπνέει καλλιτέχνες και θαυμαστές, υπενθυμίζοντάς μας να αγκαλιάσουμε τις ευκαιρίες της ζωής, να ακολουθήσουμε τα πάθη μας και να αφήσουμε το δικό μας μοναδικό στίγμα στον κόσμο.
Συνάντηση κορυφής James Brown- Mick Jagger. Ο frontman των Rolling Stones διδάχτηκε πολλά από την σκηνική παρουσία του «Νονού της Σόουλ».
Η σχέση του με το νόμο
Ενώ ο Τζέιμς Μπράουν ήταν μια εμβληματική φιγούρα στη μουσική βιομηχανία, η ζωή του δεν ήταν χωρίς προβλήματα με το νόμο. Όπως πολλοί καλλιτέχνες, αντιμετώπισε διάφορες νομικές προκλήσεις κατά τη διάρκεια της καριέρας του, οι οποίες μερικές φορές επισκίαζαν τα μουσικά του επιτεύγματα.
Για πρώτη φορά συνελήφθη σε ηλικία 15 ετών στη Νότιο Καρολίνα γιατί μπούκαρε σε αυτοκίνητα. Όμως το πρώτο αξιοσημείωτο περιστατικό από τότε που αφορούσε τον Τζέιμς Μπράουν και τον νόμο συνέβη το 1988 όταν συνελήφθη οδηγώντας πάλι στην ίδια τοποθεσία και γενέτειρά του Τζώρτζια μετά από μεγάλη καταδίωξη για αδικήματα που σχετίζονται με ναρκωτικά, συμπεριλαμβανομένης της κατοχής και χρήσης παράνομων ουσιών, επίσης για κατοχή όπλου. Η σύλληψη οδήγησε σε μια δίκη με μεγάλη δημοσιότητα, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Μπράουν αντιμετώπισε το ενδεχόμενο φυλάκισης. Ωστόσο, η νομική ομάδα του υποστήριξε επιδέξια την υπόθεσή του, τονίζοντας τη συμβολή του στη μουσική και τη θετική επίδραση που είχε στην κοινωνία.
Τελικά, ο Μπράουν κατάφερε να αποφύγει να εκτίσει μια μακρά ποινή, αλλά το περιστατικό είχε σημαντικό αντίκτυπο στην προσωπική του ζωή και τη δημόσια εικόνα του. Αν και…έπεσε στα μαλακά με ποινή 6 ετών. Ο «Godfather» άρχισε να εκτίει την ποινή του στις 15 Δεκεμβρίου 1988 στο Σωφρονιστικό Κέντρο State Park της Νότιας Καρολίνας σε ένα κελί τεσσάρων ατόμων. Αντιμετώπισε την σκληρή πραγματικότητα της ζωής πίσω από τα κάγκελα για ένα διάστημα τελικά 4 ετών. Εξέτισε την μισή ποινή του – έμεινε μέσα τρία χρόνια – και αφέθηκε ελεύθερος το 1991.
Ο James Brown σε μια προφητική για τον ίδιο φωτογράφιση για το άλμπουμ του “Revolution – Off The Mind” του 1971
Η ζωή στη φυλακή
Καθώς ο Τζέιμς έμπαινε στις πύλες της φυλακής, δεν μπορούσε παρά να νιώσει ένα μείγμα συναισθημάτων. Ήταν αποφασισμένος να αξιοποιήσει στο έπακρο τον χρόνο του και να τον χρησιμοποιήσει ως ευκαιρία για προβληματισμό και προσωπική ανάπτυξη. Κατά βάθος, ήξερε ότι αυτή η εμπειρία θα μπορούσε να είναι ένα σημείο καμπής στη ζωή του.
Μέσα στους τοίχους της φυλακής, ο Τζέιμς αντιμετώπιζε τις καθημερινές προκλήσεις να ζήσει ανάμεσα σε μια ποικιλία ατόμων, ο καθένας με τις δικές του ιστορίες και καταστάσεις. Γρήγορα συνειδητοποίησε ότι η μουσική ήταν η σωτηρία του σε αυτό το άγνωστο περιβάλλον. Ακόμη και στη φυλακή, έβρισκε παρηγοριά στο τραγούδι και τη σύνθεση τραγουδιών στο κελί του, χρησιμοποιώντας την τέχνη του ως διέξοδο για τα συναισθήματά του.
Σύντομα η είδηση διαδόθηκε σε όλη τη φυλακή για την παρουσία του διάσημου μουσικού. Οι τρόφιμοι και οι φύλακες έλκονταν από τη μαγνητική ενέργεια που εξέπεμπε ο Τζέιμς. Η φωνή του μεταφερόταν στους διαδρόμους, προσφέροντας μια αχτίδα ελπίδας και έμπνευσης σε όσους την άκουσαν. Η δύναμη της μουσικής του έγινε μια ενωτική δύναμη μέσα στους τοίχους της φυλακής, γεφυρώνοντας τα κενά μεταξύ των κρατουμένων και καλλιεργώντας την αίσθηση της κοινότητας.
Ο Τζέιμς Μπράουν ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης που σάμπλαραν σε δείγμα χιπ-χοπ χάρη στο τραγούδι των Eric B. και Rakims "Eric B. Is President"
Καθώς περνούσε ο καιρός, ο Τζέιμς εκμεταλλεύτηκε επίσης την ευκαιρία για να συμμετάσχει σε διάφορα εκπαιδευτικά και προγράμματα αποκατάστασης που προσφέρονται μέσα στη φυλακή. Συμμετείχε σε συμβουλευτικές συνεδρίες, μουσικά εργαστήρια, ακόμη δίδαξε σε συγκρατούμενους την τέχνη της παράστασης. Μέσα από τις αλληλεπιδράσεις του, έμαθε για τις κακουχίες και τους αγώνες που αντιμετώπισαν άλλοι και έγινε υπέρμαχος της μεταρρύθμισης και της αποκατάστασης των φυλακών.
Ο Τζέιμς χρησιμοποίησε επίσης το χρόνο του στη φυλακή για να μην χάσει την πνευματικότητά του. Πέρασε ώρες διαβάζοντας και στοχαζόμενος, αναζητώντας εσωτερική γαλήνη και βρίσκοντας δύναμη στην πίστη του. Άρχισε να κατανοεί τη σημασία της προσωπικής ευθύνης και λογοδοσίας, υποσχόμενος να αλλάξει τη ζωή του και να χρησιμοποιήσει την επιρροή του για θετικές αλλαγές μετά την αποφυλάκισή του.
Στο ξεκίνημά του στο τηλεοπτικό σόου HBO στα 60s
Μετά την αποφυλάκισή του, ο Τζέιμς προσπάθησε να ξαναφτιάξει τη ζωή και την καριέρα του. Αναζήτησε τη συμφιλίωση με τα αγαπημένα του πρόσωπα, επανορθώνοντας τον πόνο που είχε προκαλέσει. Χρησιμοποίησε επίσης την εμπειρία του για να υποστηρίξει τη μεταρρύθμιση των φυλακών, ρίχνοντας φως στα ζητήματα που είχε δει από πρώτο χέρι.
Καθώς επέστρεφε στη σκηνή, οι ερμηνείες του Τζέιμς απέκτησαν νέο νόημα. Η μουσική του έφερε το βάρος των εμπειριών του, απηχώντας στο κοινό με βαθύ και αυθεντικό τρόπο. Χρησιμοποίησε την εμπειρία του για να προωθήσει μηνύματα ανθεκτικότητας, λύτρωσης και δεύτερων ευκαιριών.
Του έλειψε η σκηνή 3 χρόνια στη φυλακή
Ενδοοικογενειακές καταστάσεις
Άλλο ένα περιστατικό που έφερε τον Τζέιμς Μπράουν πρόσωπο με πρόσωπο με το νόμο συνέβη το 1991. Βρέθηκε εμπλεκόμενος σε οικιακή διαμάχη με την τότε σύζυγό του, Αντριέν Μπράουν. Η διαφωνία κλιμακώθηκε, οδηγώντας σε καταγγελίες για επίθεση. Οι νομικές διαδικασίες ήταν συναισθηματικά προκλητικές και για τους δύο, και η υπόθεση συγκέντρωσε την ευρεία προσοχή των μέσων ενημέρωσης. Τελικά, το ζευγάρι χώρισε και το περιστατικό άφησε σημάδια στην προσωπική ζωή του Μπράουν.
Το 1998 συνελήφθη ξανά με τις ίδιες κατηγορίες που είχε οδηγηθεί για πρώτη φορά στη φυλακή, το 1988. Οπλοκατοχή και σύλληψη μετά από καταδίωξη της αστυνομίας ενώ προσπαθούσε να ξεφύγει οδηγώντας ιλιγγιωδώς το αυτοκίνητό του.
Το 2004, σε ηλικία 70 ετών, ο Τζέιμς Μπράουν αντιμετώπισε ένα άλλο νομικό εμπόδιο όταν συνελήφθη για ένα περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας που αφορούσε τη σύντροφό του, Τόμι Ρέι Χίνι. Το περιστατικό οδήγησε σε κατηγορίες για εγκληματική ενδοοικογενειακή βία και ο δικαστικός αγώνας που ακολούθησε προσέλκυσε για άλλη μια φορά τον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης. Παρά τα νομικά προβλήματα, η μουσική καριέρα του Μπράουν συνέχισε να ανθίζει, αλλά η δημοσιοποίηση της προσωπικής του ζωής επηρέασε τη φήμη του σε κάποιο βαθμό.
Ωστόσο, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι σε όλη του τη ζωή, ο Τζέιμς Μπράουν έδειξε μια ισχυρή προσωπικότητα που επηρέασε την υπέρβαση των προβλημάτων του. Αναγνώρισε τα λάθη του και αναζήτησε τη λύτρωση, τόσο στις προσωπικές του σχέσεις όσο και στη δημόσια εικόνα του. Ο Μπράουν με τη δυναμική του επηρέασε άλλους να ξεπεράσουν τις δικές τους αντιξοότητες.
Παρά τις νομικές προκλήσεις που αντιμετώπισε, η μουσική κληρονομιά του Τζέιμς Μπράουν παρέμεινε απαράμιλλη. Η επιρροή του στη μουσική soul, funk και R&B συνεχίζει να αντηχεί ανά γενιά. Ενώ οι δοσοληψίες του με το νόμο είναι μέρος της ιστορίας του, η συνεισφορά του στη μουσική και η ικανότητά του να συνδέεται με το κοινό σε όλο τον κόσμο είναι που καθορίζουν τη διαρκή του κληρονομιά.
Ανέμελες στιγμές
Ο James Brown πέθανε τα Χριστούγεννα του 2006 σε ηλικία 73 ετών από συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια από επιπλοκές πνευμονίας . Η περιπετειώδης ζωή του αποτυπώθηκε στην βιογραφική ταινία του Get On Up του 2014.
Ο κοντόσωμος αυτός μοναδικός σόουμαν, που έδινε την ψυχή του στην σκηνή κάνοντας φιγούρες που μόνο εκείνος μπορούσε φτάνοντας σε τέτοιο σημείο έκστασης που χρειαζόταν μετά βοήθεια από την ομάδα του για να επανέλθει σε πιο φυσιολογικά επίπεδα, τάραξε με τον τρόπο του τα λιμνάζοντα νερά της αμερικανικής πραγματικότητας. Όμως, ήταν δύσπεπτος για πολλούς λευκούς, με αποτέλεσμα οι πωλήσεις δίσκων του, αν και καλλιτέχνης – φαινόμενο, να μην είναι αυτές που έπρεπε να είναι.
Κέρδισε με την αξία του τον τίτλο του «Νονού της Σόουλ». Επίσης, του αποδόθηκαν μεταξύ άλλων το «Υπουργός Super Heavy Funk», καθότι υπήρξε πρωτοπόρος της funky –soul και το «Ο πιο σκληρά εργαζόμενος άνθρωπος στο σόου μπίζνες». Στην μακροχρόνια πορεία του υπήρξε καινοτόμος και ολοκληρωμένος μουσικός, καθότι έγραφε και ο ίδιος τα τραγούδια που ερμήνευε με τόσο πάθος, καθώς και ένας ανεπανάληπτος σόουμαν.
Χρειάστηκε να περάσουν 30 χρόνια από την εμφάνισή του το 1956 για να φθάσει στο Νο1, αν και είχε τα περισσότερα τραγούδια μετά τον Elvis Presley - συνολικά 116 - στο hit parade. Αυτό συνέβη το 1986, όταν έφθασε στην κορυφή με το “Living in America”, τριάντα χρόνια μετά την πρώτη του επιτυχία “Please, Please, Please”.
Σε μια μικρή πόλη που ονομαζόταν Harmonyville, στη Νότιο Καρολίνα της Αμερικής, ζούσε ένα νεαρό αγόρι ονόματι James Brown (Τζέιμς Μπράουν). Έζησε φτωχή παιδική ηλικία στην αγροτική Νότια Καρολίνα με στοιχεία παραβατικότητας. Από πολύ μικρός, ο Τζέιμς είχε μια ακόρεστη περιέργεια και ένα περιπετειώδες πνεύμα. Πάντα ονειρευόταν να εξερευνήσει τον κόσμο, να αναζητήσει νέες εμπειρίες και να κάνει τη διαφορά στη ζωή των άλλων.
Καθώς ο Τζέιμς μεγάλωνε, το πάθος του για τη μουσική άρχισε να ανθίζει. Περνούσε ώρες ακούγοντας διαφορετικά είδη, βυθιζόμενος στις μελωδίες και τους ρυθμούς. Η αληθινή του κλήση αποκαλύφθηκε, όταν ανακάλυψε τη μαγεία της σόουλ μουσικής. Τα δυνατά φωνητικά, οι εγκάρδιοι στίχοι και τα groovy beat αντηχούσαν στην ψυχή του, ανάβοντας φωτιά μέσα του.
Αποφασισμένος να κυνηγήσει το πάθος του, ο Τζέιμς έμαθε να παίζει διάφορα μουσικά όργανα. Ασκήθηκε ακούραστα, ακονίζοντας τις δεξιότητές του και τελειοποιώντας το μοναδικό του στυλ. Με τη χαρισματική του σκηνική παρουσία και τις ηλεκτρισμένες ερμηνείες του, άρχισε να κερδίζει την προσοχή σε τοπικούς χώρους, μαγνητίζοντας το κοινό με τη γεμάτη ψυχή φωνή και τις ενεργητικές χορευτικές του κινήσεις.
Ο James Brown στο αεροδρόμιο LAX, το 1969 ποζάρει με το Lincoln Continental Mark III Coupe και το Learjet
Ένα μοιραίο βράδυ, ένας διάσημος μουσικός παραγωγός έτυχε να βρίσκεται στο κοινό σε μια από τις παραστάσεις του Τζέιμς. Εντυπωσιασμένος από το ταλέντο και το χάρισμά του, ο παραγωγός τον πλησίασε και του πρότεινε να ηχογραφήσει το πρώτο του άλμπουμ. Πανευτυχής από την ευκαιρία, ο Τζέιμς άρπαξε την ευκαιρία και δέχτηκε αμέσως.
To 45άρι του James Brown με τους The Famous Flames “Please, Please, Please” με flipside το “Why Do You Do Me”flipside κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1956 και ήταν η πρώτη επιτυχία του καθώς έφθασε στο Νο6 του R’n’B τσαρτ. Ακολούθησε η κυκλοφορία του πρώτου μεγάλου δίσκου του με τον ίδιο τίτλο “Please, Please, Please” τον Δεκέμβριο του 1958 με δικές του συνθέσεις. Ένα μεγάλο αστέρι είχε ανατείλει. Μετά από μια σειρά δίσκους 45 στροφών, το πρώτο μεγάλο άλμπουμ ως James Brown χωρίς πια τους The Famous Flames που γνώρισε επιτυχία ήταν το “Prisoner of Love” το Σεπτέμβριο του 1963 στην King Records – υπάρχει και το “Good, Good, Twistin’ With James Brown” το 1962, αλλά αυτό δεν λογίζεται σαν σταθμός της καριέρας του, καθότι ήταν μοδάτο λόγω της επικρατούσας τρέλας του twist, επίσης στην King Records - έκανε αμέσως αίσθηση δείχνοντας τον πραγματικό μουσικό δρόμο που θα ακολουθήσει.
Το πρώτο μεγάλο άλμπουμ του “Please, Please, Please”
Η πλούσια φωνή και τα μοναδικά grooves του άγγιξαν τις καρδιές εκατομμυρίων σε όλο τον κόσμο. Τα τραγούδια του έγιναν ύμνοι αγάπης, ενδυνάμωσης και κοινωνικής αλλαγής. Έγινε σύμβολο ελπίδας και έμπνευσης, καταρρίπτοντας τα εμπόδια και ενώνοντας ανθρώπους από όλα τα κοινωνικά στρώματα μέσω της δύναμης της μουσικής.
Καθώς η δημοτικότητα του Τζέιμς ανέβαινε στα ύψη, ξεκίνησε μια παγκόσμια περιοδεία, μοιράζοντας τις συγκλονιστικές ερμηνείες του με θαυμαστές σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Από sold-out στάδια μέχρι οικεία γήπεδα, ο Τζέιμς συνδέθηκε με το κοινό του σε βαθύ επίπεδο, αφήνοντας ανεξίτηλο σημάδι όπου κι αν πήγαινε.
Αλλά το ταξίδι του Τζέιμς δεν αφορούσε μόνο τη μουσική. Είχε επίσης μια βαθιά ριζωμένη επιθυμία να δώσει ό,τι μπορούσε περισσότερο στην κοινότητά του και να έχει θετικό αντίκτυπο στον κόσμο. Εμπνευσμένος από το δικό του ταπεινό ξεκίνημα, ίδρυσε το Harmonyville Foundation, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό που στόχευε στην παροχή ευκαιριών και υποστήριξης σε μη προνομιούχα παιδιά που έδειξαν πολλά υποσχόμενα στις τέχνες.
Μέσω του ιδρύματος, ο James Brown χρηματοδότησε μουσικά προγράμματα σε σχολεία, οργάνωσε εργαστήρια και υποτροφίες για επίδοξους μουσικούς. Πίστευε ότι όλοι πρέπει να έχουν πρόσβαση στη εξελικτική δύναμη της μουσικής, ανεξάρτητα από τις περιστάσεις τους. Η ακλόνητη αφοσίωση του Τζέιμς στις φιλανθρωπικές του προσπάθειές του κέρδισε, όχι μόνο τον θαυμασμό των θαυμαστών του, αλλά και τον σεβασμό των συνομηλίκων του και της ευρύτερης κοινότητας.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, ο Τζέιμς συνέχισε να δημιουργεί όμορφη μουσική, να κυκλοφορεί επιτυχημένα άλμπουμ και να κερδίζει πολλά βραβεία. Ωστόσο, δεν ξέχασε το ταπεινό ξεκίνημά του και τη σημασία του να είναι πιστός στον εαυτό του. Παρέμεινε ένα προσγειωμένο και συμπονετικό άτομο, αναζητώντας πάντα νέους τρόπους δράσης για το ευρύτερο καλό.
Αξέχαστες στιγμές
Κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ο James βρέθηκε να μοιράζεται τη σκηνή με το είδωλό του, τον Ray Charles. Οι δύο μουσικές δυνάμεις συνεργάστηκαν σε μια αυτοσχέδια παράσταση που άφησε το κοινό γεμάτο δέος. Η δυναμική τους ενέργεια και οι ηλεκτρισμένες φωνές τους αλληλοσυμπλήρωναν τέλεια, δημιουργώντας μια μαγική μουσική συγχώνευση που θα θυμόμαστε για τα επόμενα χρόνια.
Στη μέση των παγκόσμιων περιοδειών του, ο Τζέιμς πήρε μια αυθόρμητη απόφαση να επισκεφθεί την Αφρική στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Παρασυρμένος από την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά και τις προγονικές ρίζες της ηπείρου, ξεκίνησε ένα ταξίδι αυτο-ανακάλυψης και μουσικής εξερεύνησης. Εμπνευσμένος από τους ζωντανούς ρυθμούς και τους ήχους της Αφρικής, ο Τζέιμς βυθίστηκε στις τοπικές κοινότητες, συνεργαζόμενος με ντόπιους μουσικούς και εμποτίζοντας τη μουσική του με την μουσική παράδοση της ηπείρου. Η εμπειρία βάθυνε τη σύνδεσή του με την αφρικανική κληρονομιά του και άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στο μουσικό του στυλ.
Την εποχή του “Sex Machine” στην αρχή των 70s
Στη δεκαετία του ’70, ο Τζέιμς βρέθηκε στην πρώτη γραμμή μιας κοινωνικής επανάστασης. Εμπνευσμένος από το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα και οδηγούμενος από τις δικές του εμπειρίες με τις διακρίσεις, έγινε ειλικρινής υπέρμαχος της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Διοργάνωσε ευεργετικές συναυλίες, συμμετείχε σε ειρηνικές διαδηλώσεις και χρησιμοποίησε τη μουσική του ως πλατφόρμα για την ευαισθητοποίηση σχετικά με τη φυλετική αδικία. Ο Τζέιμς έγινε σύμβολο ενδυνάμωσης και ενότητας, εμπνέοντας γενιές να σταθούν ενάντια στην καταπίεση και να αγωνιστούν για έναν καλύτερο κόσμο.
Μία από τις πιο εμβληματικές περιπέτειες της ζωής του Τζέιμς συνέβη το 1974, κατά τη διάρκεια του "Rumble in the Jungle" στην Κινσάσα του Ζαΐρ (τώρα Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό). Στο πλαίσιο του ιστορικού αγώνα πυγμαχίας μεταξύ του Μοχάμεντ Άλι και του Τζορτζ Φόρμαν, ο Τζέιμς κλήθηκε να δώσει μια θρυλική συναυλία για την εκδήλωση. Η ενέργεια και ο ενθουσιασμός του Τζέιμς μόλις ανέβηκε στη σκηνή, συνεπήρε το συγκεντρωμένο πλήθος χιλιάδων ανθρώπων. Η μουσική του αντηχούσε στην αφρικανική νύχτα, ενώνοντας ανθρώπους από όλα τα κοινωνικά στρώματα σε μια γιορτή ελευθερίας, ανθεκτικότητας και δύναμης της μουσικής.
Στο καμαρίνι του στο Rainbow Theatre στο Λονδίνο 1973
Στα τελευταία χρόνια της καριέρας του, ο James συνέχισε να ξεπερνά τα όρια και να εξερευνά νέα μουσικά εδάφη. Συνεργάστηκε με καλλιτέχνες από διάφορα είδη, εμποτίζοντας τον soul ήχο του με στοιχεία funk, rock, ακόμη και hip-hop. Το ριψοκίνδυνο πνεύμα του δεν είχε όρια καθώς συνεχώς ανακάλυπτε τον εαυτό του και παρέμενε στην πρώτη γραμμή της εξελισσόμενης μουσικής σκηνής.
Η ζωή του Τζέιμς Μπράουν ήταν σαν ένα ψηφιδωτό από απίστευτες περιπέτειες, μουσική καινοτομία και ακλόνητη αφοσίωση στην τέχνη του. Από το να μοιράζεται σκηνές με θρύλους μέχρι να αφήσει το στίγμα του στα ιστορικά γεγονότα, άφησε μια ανεξίτηλη κληρονομιά που ξεπερνά τις γενιές. Το περιπετειώδες πνεύμα του συνεχίζει να εμπνέει καλλιτέχνες και θαυμαστές, υπενθυμίζοντάς μας να αγκαλιάσουμε τις ευκαιρίες της ζωής, να ακολουθήσουμε τα πάθη μας και να αφήσουμε το δικό μας μοναδικό στίγμα στον κόσμο.
Συνάντηση κορυφής James Brown- Mick Jagger. Ο frontman των Rolling Stones διδάχτηκε πολλά από την σκηνική παρουσία του «Νονού της Σόουλ».
Η σχέση του με το νόμο
Ενώ ο Τζέιμς Μπράουν ήταν μια εμβληματική φιγούρα στη μουσική βιομηχανία, η ζωή του δεν ήταν χωρίς προβλήματα με το νόμο. Όπως πολλοί καλλιτέχνες, αντιμετώπισε διάφορες νομικές προκλήσεις κατά τη διάρκεια της καριέρας του, οι οποίες μερικές φορές επισκίαζαν τα μουσικά του επιτεύγματα.
Για πρώτη φορά συνελήφθη σε ηλικία 15 ετών στη Νότιο Καρολίνα γιατί μπούκαρε σε αυτοκίνητα. Όμως το πρώτο αξιοσημείωτο περιστατικό από τότε που αφορούσε τον Τζέιμς Μπράουν και τον νόμο συνέβη το 1988 όταν συνελήφθη οδηγώντας πάλι στην ίδια τοποθεσία και γενέτειρά του Τζώρτζια μετά από μεγάλη καταδίωξη για αδικήματα που σχετίζονται με ναρκωτικά, συμπεριλαμβανομένης της κατοχής και χρήσης παράνομων ουσιών, επίσης για κατοχή όπλου. Η σύλληψη οδήγησε σε μια δίκη με μεγάλη δημοσιότητα, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Μπράουν αντιμετώπισε το ενδεχόμενο φυλάκισης. Ωστόσο, η νομική ομάδα του υποστήριξε επιδέξια την υπόθεσή του, τονίζοντας τη συμβολή του στη μουσική και τη θετική επίδραση που είχε στην κοινωνία.
Τελικά, ο Μπράουν κατάφερε να αποφύγει να εκτίσει μια μακρά ποινή, αλλά το περιστατικό είχε σημαντικό αντίκτυπο στην προσωπική του ζωή και τη δημόσια εικόνα του. Αν και…έπεσε στα μαλακά με ποινή 6 ετών. Ο «Godfather» άρχισε να εκτίει την ποινή του στις 15 Δεκεμβρίου 1988 στο Σωφρονιστικό Κέντρο State Park της Νότιας Καρολίνας σε ένα κελί τεσσάρων ατόμων. Αντιμετώπισε την σκληρή πραγματικότητα της ζωής πίσω από τα κάγκελα για ένα διάστημα τελικά 4 ετών. Εξέτισε την μισή ποινή του – έμεινε μέσα τρία χρόνια – και αφέθηκε ελεύθερος το 1991.
Ο James Brown σε μια προφητική για τον ίδιο φωτογράφιση για το άλμπουμ του “Revolution – Off The Mind” του 1971
Η ζωή στη φυλακή
Καθώς ο Τζέιμς έμπαινε στις πύλες της φυλακής, δεν μπορούσε παρά να νιώσει ένα μείγμα συναισθημάτων. Ήταν αποφασισμένος να αξιοποιήσει στο έπακρο τον χρόνο του και να τον χρησιμοποιήσει ως ευκαιρία για προβληματισμό και προσωπική ανάπτυξη. Κατά βάθος, ήξερε ότι αυτή η εμπειρία θα μπορούσε να είναι ένα σημείο καμπής στη ζωή του.
Μέσα στους τοίχους της φυλακής, ο Τζέιμς αντιμετώπιζε τις καθημερινές προκλήσεις να ζήσει ανάμεσα σε μια ποικιλία ατόμων, ο καθένας με τις δικές του ιστορίες και καταστάσεις. Γρήγορα συνειδητοποίησε ότι η μουσική ήταν η σωτηρία του σε αυτό το άγνωστο περιβάλλον. Ακόμη και στη φυλακή, έβρισκε παρηγοριά στο τραγούδι και τη σύνθεση τραγουδιών στο κελί του, χρησιμοποιώντας την τέχνη του ως διέξοδο για τα συναισθήματά του.
Σύντομα η είδηση διαδόθηκε σε όλη τη φυλακή για την παρουσία του διάσημου μουσικού. Οι τρόφιμοι και οι φύλακες έλκονταν από τη μαγνητική ενέργεια που εξέπεμπε ο Τζέιμς. Η φωνή του μεταφερόταν στους διαδρόμους, προσφέροντας μια αχτίδα ελπίδας και έμπνευσης σε όσους την άκουσαν. Η δύναμη της μουσικής του έγινε μια ενωτική δύναμη μέσα στους τοίχους της φυλακής, γεφυρώνοντας τα κενά μεταξύ των κρατουμένων και καλλιεργώντας την αίσθηση της κοινότητας.
Ο Τζέιμς Μπράουν ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης που σάμπλαραν σε δείγμα χιπ-χοπ χάρη στο τραγούδι των Eric B. και Rakims "Eric B. Is President"
Καθώς περνούσε ο καιρός, ο Τζέιμς εκμεταλλεύτηκε επίσης την ευκαιρία για να συμμετάσχει σε διάφορα εκπαιδευτικά και προγράμματα αποκατάστασης που προσφέρονται μέσα στη φυλακή. Συμμετείχε σε συμβουλευτικές συνεδρίες, μουσικά εργαστήρια, ακόμη δίδαξε σε συγκρατούμενους την τέχνη της παράστασης. Μέσα από τις αλληλεπιδράσεις του, έμαθε για τις κακουχίες και τους αγώνες που αντιμετώπισαν άλλοι και έγινε υπέρμαχος της μεταρρύθμισης και της αποκατάστασης των φυλακών.
Ο Τζέιμς χρησιμοποίησε επίσης το χρόνο του στη φυλακή για να μην χάσει την πνευματικότητά του. Πέρασε ώρες διαβάζοντας και στοχαζόμενος, αναζητώντας εσωτερική γαλήνη και βρίσκοντας δύναμη στην πίστη του. Άρχισε να κατανοεί τη σημασία της προσωπικής ευθύνης και λογοδοσίας, υποσχόμενος να αλλάξει τη ζωή του και να χρησιμοποιήσει την επιρροή του για θετικές αλλαγές μετά την αποφυλάκισή του.
Στο ξεκίνημά του στο τηλεοπτικό σόου HBO στα 60s
Μετά την αποφυλάκισή του, ο Τζέιμς προσπάθησε να ξαναφτιάξει τη ζωή και την καριέρα του. Αναζήτησε τη συμφιλίωση με τα αγαπημένα του πρόσωπα, επανορθώνοντας τον πόνο που είχε προκαλέσει. Χρησιμοποίησε επίσης την εμπειρία του για να υποστηρίξει τη μεταρρύθμιση των φυλακών, ρίχνοντας φως στα ζητήματα που είχε δει από πρώτο χέρι.
Καθώς επέστρεφε στη σκηνή, οι ερμηνείες του Τζέιμς απέκτησαν νέο νόημα. Η μουσική του έφερε το βάρος των εμπειριών του, απηχώντας στο κοινό με βαθύ και αυθεντικό τρόπο. Χρησιμοποίησε την εμπειρία του για να προωθήσει μηνύματα ανθεκτικότητας, λύτρωσης και δεύτερων ευκαιριών.
Του έλειψε η σκηνή 3 χρόνια στη φυλακή
Ενδοοικογενειακές καταστάσεις
Άλλο ένα περιστατικό που έφερε τον Τζέιμς Μπράουν πρόσωπο με πρόσωπο με το νόμο συνέβη το 1991. Βρέθηκε εμπλεκόμενος σε οικιακή διαμάχη με την τότε σύζυγό του, Αντριέν Μπράουν. Η διαφωνία κλιμακώθηκε, οδηγώντας σε καταγγελίες για επίθεση. Οι νομικές διαδικασίες ήταν συναισθηματικά προκλητικές και για τους δύο, και η υπόθεση συγκέντρωσε την ευρεία προσοχή των μέσων ενημέρωσης. Τελικά, το ζευγάρι χώρισε και το περιστατικό άφησε σημάδια στην προσωπική ζωή του Μπράουν.
Το 1998 συνελήφθη ξανά με τις ίδιες κατηγορίες που είχε οδηγηθεί για πρώτη φορά στη φυλακή, το 1988. Οπλοκατοχή και σύλληψη μετά από καταδίωξη της αστυνομίας ενώ προσπαθούσε να ξεφύγει οδηγώντας ιλιγγιωδώς το αυτοκίνητό του.
Το 2004, σε ηλικία 70 ετών, ο Τζέιμς Μπράουν αντιμετώπισε ένα άλλο νομικό εμπόδιο όταν συνελήφθη για ένα περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας που αφορούσε τη σύντροφό του, Τόμι Ρέι Χίνι. Το περιστατικό οδήγησε σε κατηγορίες για εγκληματική ενδοοικογενειακή βία και ο δικαστικός αγώνας που ακολούθησε προσέλκυσε για άλλη μια φορά τον έλεγχο των μέσων ενημέρωσης. Παρά τα νομικά προβλήματα, η μουσική καριέρα του Μπράουν συνέχισε να ανθίζει, αλλά η δημοσιοποίηση της προσωπικής του ζωής επηρέασε τη φήμη του σε κάποιο βαθμό.
Ωστόσο, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι σε όλη του τη ζωή, ο Τζέιμς Μπράουν έδειξε μια ισχυρή προσωπικότητα που επηρέασε την υπέρβαση των προβλημάτων του. Αναγνώρισε τα λάθη του και αναζήτησε τη λύτρωση, τόσο στις προσωπικές του σχέσεις όσο και στη δημόσια εικόνα του. Ο Μπράουν με τη δυναμική του επηρέασε άλλους να ξεπεράσουν τις δικές τους αντιξοότητες.
Παρά τις νομικές προκλήσεις που αντιμετώπισε, η μουσική κληρονομιά του Τζέιμς Μπράουν παρέμεινε απαράμιλλη. Η επιρροή του στη μουσική soul, funk και R&B συνεχίζει να αντηχεί ανά γενιά. Ενώ οι δοσοληψίες του με το νόμο είναι μέρος της ιστορίας του, η συνεισφορά του στη μουσική και η ικανότητά του να συνδέεται με το κοινό σε όλο τον κόσμο είναι που καθορίζουν τη διαρκή του κληρονομιά.
Ανέμελες στιγμές
Ο James Brown πέθανε τα Χριστούγεννα του 2006 σε ηλικία 73 ετών από συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια από επιπλοκές πνευμονίας . Η περιπετειώδης ζωή του αποτυπώθηκε στην βιογραφική ταινία του Get On Up του 2014.
