Ήταν το 1997, 16 χρόνια πριν, όταν ο Μιχάλης Τζουγανάκης «έβαλε» στη ζωή του έναν άνθρωπο, που έμελλε να χαράξει την καλλιτεχνική του πορεία, το μουσικό του χαρακτήρα, τη στάση του και τη ματιά του απέναντι στις επιθυμίες και τα όνειρα, που έκανε μέσα από το τραγούδι...
Στο διαμέρισμα της οδού Στίλπωνος στο Παγκράτι έμενε ο σπουδαίος Ρεθεμνιώτης συνθέτης Νίκος Μαμαγκάκης κι ο 28χρονος τότε Μιχάλης το έκαμε δεύτερο του σπίτι. Η στενή σχέση των δυο δεν αλλοιώθηκε ποτέ, ακόμα και τον καιρό που ο Μιχάλης έλειπε για μεγάλο χρονικό διάστημα στο εξωτερικό για μουσικές σπουδές, μιλούσαν καθημερινά στο τηλέφωνο και συζητούσαν ώρες ατελείωτες για τη μεγάλη αγάπη και των δυο, τη μουσική, μα και οτιδήποτε τους κέντριζε το ενδιαφέρον... Ο κυρ-Νίκος έγινε ο «πνευματικός πατέρας» του Μιχάλη, ο συμβουλάτοράς του, ο μέντορας του, ο άνθρωπος που εμπιστευόταν τις σκέψεις και τις αγωνίες του... Ο άνθρωπος που του έδειξε τα «χνάρια» στο δύσκολο μονοπάτι που διάλεξε να βαδίσει, που του ξεδιάλυνε τις κακοτοπιές και του έμαθε τον τρόπο να κρατηθεί μακριά τους...
Ο Μαμαγκάκης δόθηκε και αφοσιώθηκε στο Μιχάλη, εκτιμώντας το μοναδικό του ταλέντο, τις καταβολές του, την ιδιοσυγκρασία του και την καθάρια επιθυμία του, να επιλέγει από μικρό κοπέλι το «άξιο λόγου», αυτό που συγκινεί τη ψυχή του και να πετά – αποστρέφεται το «κενό και το ψεύτικο»... Ο Μαμαγκάκης αγάπησε τη σεμνότητα και το σέβας του «μαθητή» του κι έγραψε τα «Τραγούδια της Παλιάς Πόλης» πάνω στη φωνή του Μιχάλη, εμπνεόμενος από τη χροιά της, αποκαλύπτοντάς του χαρακτηριστικά, πως «χρειάστηκα 40 μέρες να καταλάβω ότι η χροιά της φωνής σου και η ερμηνεία της είναι για μένα μια καινούρια σχολή»... Το 2003 τα τραγούδια αυτά σε μουσική του κυρ-Νίκου και στίχους του ποιητή Γιώργη Καλομενόπουλου, διασκευασμένα από το Μαμαγκάκη, εκδίδονται σε δίσκο (με τη συμμετοχή της Φωτεινής Δάρρα) και μέσα από αυτή την «ένωση» σφραγίζεται τόσο η στενή συνεργασία μα και η φιλία των δυο Κρητικών. Πρωτύτερα είχαν συνεργαστεί και σε άλλες δουλειές του συνθέτη, στον «Άγιο Ερωτόκριτο», στο «Στεναγμό Ανατολίτη», στο «Λαϊκό έπος του Μπαντζελιού» -τραγούδια γραμμένα για τον κρητικό ήρωα Δασκαλογιάννη, στο «Μικρό έπος για τον Ανδρέα Ροδινό», αλλά τα «Τραγούδια της Παλιάς Πόλης», ήταν ο δίσκος που μετουσίωσε την αγάπη και την εκτίμηση που εξέτρεφε ο ένας για τον άλλο σε «χημική ένωση»... Ο Μιχάλης έμεινε δίπλα στο μεγάλο του δάσκαλο, ως και την ύστατη στιγμή της «αιώνιας» φυγής του, μιας και αποτέλεσε έναν από τους ελάχιστους ανθρώπους, που ο Μαμαγκάκης ζήτησε κοντά του, τις μοναχικές και στυγνές ώρες, πριν το τέλος... Ο χαμός του «ανθρώπου του» συγκλόνισε βαθειά το Μιχάλη και στο Θέατρο Βράχων, την περασμένη Κυριακή 29/09, τιμώντας τη μνήμη του, παρουσίασε ένα μικρό απόσπασμα από τα «Τραγούδια της Παλιάς Πόλης», φωνάζοντας στη σκηνή τους μουσικούς Μάκη Καραντωνίου και Δημήτρη Δερμάνη, δυο από τους κοινούς τους συνεργάτες, να παίξουν μαζί τον «Τζελήση» και το «Γράμμα στο Γιάννη Μπαξέ», των οποίων το video εξασφαλίσαμε αποκλειστικά για τους αναγνώστες του ogdoo.gr... Ευχαριστώ πολύ τον καλό μου φίλο, Μιχάλη Τζουγανάκη, που μου άνοιξε την ψυχή του, «ανιστορώντας» τη ζωή του πλάι στον αγαπημένο του Νίκο Μαμαγκάκη, για τον οποίο θα «ανοίξουμε» ακόμα περισσότερο τα κιτάπια της μνήμης άμεσα, σε μια από καρδιάς κουβέντα του Μιχάλη στο ogdoo.gr.
