Τα τραγούδια αυτά είναι τα πιο δημοφιλή από όσα τραγούδησε η Μπέλλου εκτός ρεμπέτικου (με εξαίρεση το Ζεϊμπέκικο, του Σαββόπουλου), και βασίζονται σε στίχους δύο από τους πιο ενδιαφέροντες στιχουργούς-ποιητές που επηρέασαν, πιθανώς χωρίς να το ξέρουν, τη δημιουργική εξέλιξη του τραγουδιού.
Ο ίδιος ο Ηλίας Ανδριόπουλος γράφει για τη συνεργασία του με τη Μπέλλου: «Αύγουστος 1979. Συναυλία στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Με τον Μπουρμπούλη έχουμε φτιάξει το Μην κλαις, την Πλατεία Βάθης και το Είπα να σου στείλω. Τα τραγουδάει η Βίκυ Μοσχολιού. Στη συναυλία συμμετέχει, τιμής ένεκεν, η Σωτηρία Μπέλλου λέγοντας τρία ρεμπέτικα. Ακούγοντάς την εκεί μού μπήκε η ιδέα να τα τραγουδήσει εκείνη. Ο Μπουρμπούλης συμφωνούσε, όχι όμως κι ο Πατσιφάς. «Θα έχεις οικτρή αποτυχία. Με τον Κουνάδη και τον Δημητρίου δεν πούλησε τίποτα. Δεν την θέλει ο κόσμος σε τέτοια». Αλλά εγώ το είχα πει ήδη στην Μπέλλου και δεν μπορούσα να κάνω πίσω. Της είχε αρέσει η ιδέα. Ήθελε να μπει στο νεότερο τραγούδι. Μου είχε εκφράσει μάλιστα κι ένα παράπονο για τον Χατζιδάκι: ενώ τον ήξερε από νέο που πήγαινε και την άκουγε δεν την είχε φωνάξει ποτέ να πει ένα τραγούδι του. Ερχόταν κάθε απόγευμα στο σπίτι μου, με διαφορετικούς κάθε φορά φίλους της, και μ’ έβαζε να τους παίζω τα τραγούδια. Βέβαια, στην ηχογράφηση δεν ήταν εύκολα τα πράγματα…».
Στα Λαϊκά Προάστια συμμετέχει χορωδία υπό τη διεύθυνση της Λιλής Χριστοδούλου. Ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας του Ηλία Ανδριόπουλου, σόλο μπουζούκι ο Κώστας Παπαδόπουλος. Εξώφυλλο η Χαρίκλεια Μυταρά.
Από τον δίσκο αγαπήθηκαν σχεδόν όλα τα τραγούδια, ξεχώρισαν όμως το Μη Κλαις, η Πλατεία Βάθης και το ξεχωριστό Πάγωνε στους δρόμους ο αγέρας
Πάγωνε στους δρόμους ο αγέρας
σαν χαρταετός μοιάζει η ψυχή
κι έχεις τα δυο μάτια βουρκωμένα
σαν προάστια μέσα στην βροχή.
Στις Ξένες Πόρτες συμμετέχει Παιδική Χορωδία του Συλλόγου Φαρακλάδων Εύγηρος Κεφαλλονιάς, με τη διεύθυνση του Διονύση Αποστολάτου, ενώ την ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας ανέλαβε επιτυχώς ο Τάσος Καρακατσάνης. Η προσπάθεια να επαναληφθεί η τεράστια επιτυχία του πρώτου δίσκου δεν είχε τα αναμενόμενα εμπορικά αποτελέσματα στην εποχή της, το αποτέλεσμα όμως είχε καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Το τραγούδι Τα τελευταία σήματα, που ξεκινάει τον δίσκο, είναι ένα δυναμικό ζεϊμπέκικο, ενώ ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του δίσκου, σε στίχους του ίδιου του συνθέτη εναρμονισμένους στο πνεύμα του Ελευθερίου, είναι το Μοναχικέ μου φίλε.
Μοναχικέ μου φίλε του ’65 και του ’72
ποιος πλήγωσε το χαμόγελο και την περηφάνια μας
ποιος έσκυψε στο παράπονο και στην κατάντια μας
