Γράφει ο Λουκάς Φωτόπουλος
Ήταν Ιανουάριος του 1993 όταν για λογαριασμό του ANT1 TV η επική παράσταση «Δαίμονες» σε μουσική του Νίκου Καρβέλα και λιμπρέτο του Σταύρου Σιδερά θα περνούσε στην ιστορία με την βιντεοσκόπηση που έγινε στο θέατρο Αττικόν της οδού Σταδίου.
Μετά από δυο σεζον εξαιρετικής πορείας της πρώτης ελληνικής ροκ όπερας που παρουσιάστηκε στην χώρα μας και κυριολεκτικά άφηνε άφωνους όλους όσους την παρακολουθούσαν, οι Δαίμονες θά έριχναν αυλαία. Το τολμηρό επιχειρηματικό και καλλιτεχνικό πείραμα είχαν αναλάβει εξ’ ολοκλήρου ο Νίκος Καρβέλας και η Άννα Βίσση, μια πραγματικά πρωτότυπη και εξαιρετικά δύσκολη απόφαση για τα τότε δεδομένα.
Μια από τις πιο χαρακτηριστικές και ανεξίτηλα καταγεγραμμένες στιγμές από τους Δαίμονες ήθελα να μοιραστούμε εδώ. Εκείνο τον Ιανουάριο λοιπόν στις τελευταίες αν θυμάμαι καλά ημέρες, οι κάμερες του ANT1 “έγραφαν” τις παραστάσεις. Το έργο κυλούσε εξαρετικά καλά, με ροή και με τους πρωταγωνιστές να δίνουν μοναδικές στιγμές ερμηνείας θεατρικής και φωνητικής. Άννα Βίσση, Γιάννης Σαμσιάρης, Μπέσυ Μάλφα και Γιώργος Μούτσιος σε εξαιρετικές φόρμες. Τα μικρόφωνα της παράστασης ήταν «χειλόφωνα» εξαιρετικής ποιότητας για την εποχή αλλά και εξαιρετικά ευπαθή. Προς το τέλος του έργου όταν ο Ντάνιελ (Γιάννης Σαμσιάρης) «αυτοκτονεί» μετά από τα μάγια που του έκανε η Λόα (Μπέσυ Μάλφα), η Ροζάννα (Άννα Βίσση) στέκεται οκλαδόν πάνω από άψυχο σώμα του και ξεκινά ένα μοναδικής ερμηνείας τραγούδι
ΡΟΖΑΝΝΑ
κρατησε με! αγκαλιασε με! χαιδεψε με!
φιλησε με! αγγιξε με! αγαπησε με
ντανιελ, μιλησε μου! μη μ' αφηνεις μονη..
σ' αγαπω...
κλεινω τα ματια, ερχεσαι παλι
μεσα στη νυχτα σιωπηλα καιει το κορμι μου
οταν μ' αγγιζεις κι οταν για αγαπη μου μιλας
μεινε λιγο στα ονειρα μου μεχρι να 'ρθει το πρωι
εισαι ο κτυπος της καρδιας μου,
η ανασα, η αγαπη, η ζωη
κοιτα με στα ματια. πες μου ποσο μ' αγαπας
πλαι μου να 'σαι παντα
οπουδηποτε κι αν πας (δις)
να μ' αγαπας! πλαι μου να 'σαι
οπουδηποτε κι αν πας
κρατησε με! αγκαλιασε με! μη μ' αφηνεις μονη
σ' αγαπω.
θρηνώντας με αυτόν τον τρόπο τον αγαπημένο της. Ήταν η στιγμή όμως που το χειλόφωνο της Άννας χαλάει και ο θίασος το καταλαβαίνει και πηγαίνει κοντά της έτσι ώστε να μπορέσει να ακουστεί το τραγούδι με τη βοήθεια των μικροφώνων των άλλων συντελεστών. Η απόλυτη Άννα σε μια πραγματική στιγμή ρεσιτάλ, τους απομακρύνει «εκνευρισμένη» όλους από γύρω της αυτοσχεδιάζοντας σαν να ήταν μια κανονική στιγμή της ροής της παράστασης και ορθώνοντας τον λαιμό της αρχίζει να ερμηνεύει ένα από τα πιο δύσκολα solo τραγούδια της παράστασης a capella. Στο θέατρο επικρατεί νεκρική σιγή. Η Άννα όχι μόνο ερμηνεύει το τραγούδι, αλλά προσφέρει στο κοινό της, που για 10 λεπτά την χειροκροτεί όρθιο, μια από τις πιο συγκλονιστικές ερμηνευτικές στιγμές της!
Αυτή η στιγμή, αυτή η ερμηνεία είναι από τις πιο σπουδαίες στιγμές της απόλυτης σταρ που έχει μείνει ανεξίτηλη στην μνήμη όλων όσων την ζήσαμε εκείνη τη χειμωνιάτικη νύχτα του Ιανουαρίου 1993 στο Αττικόν της οδού Σταδίου που δεν υπάρχει πια....
Δαίμονες ήταν η ροκ όπερα, με πρωταγωνίστρια την Άννα Βίσση, σε μουσική Νίκου Καρβέλα και λιμπρέτο του Σταύρου Σιδερά. Η παράσταση ανέβηκε τον Νοέμβριο του 1991 στο θέατρο Αττικόν για δυο συνεχόμενες χρονιές (1991-1993) σε μουσική διεύθυνση Μιχάλη Ροζάκη και σκηνοθεσία του Ρότζερ Ουίλιαμς, τα σκηνικά και τα κοστούμια ήταν του Νίκου Πετρόπουλου, ενώ οι χορογραφίες του Jeffrey Carter. Β' Σκηνοθέτης και Διευθυντής Σκηνής ήταν ο Μιχάλης Παπαμιχάλης. Συμμετείχαν οι ηθοποιοί Τζων Μοδινός (που αντικαταστάθηκε από τον Γιώργο Μούτσιο τη δεύτερη σεζόν), Γιάννης Σαμσιάρης και Μαριάνθη Σοντάκη (που τη δεύτερη σεζόν αντικαταστάθηκε από την Μπέσυ Μάλφα).
Τα τραγούδια της παράστασης κυκλοφόρησαν δισκογραφικά την πρώτη χρονιά από τη Sony Music, ενώ η δεύτερη χρονιά προβλήθηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό ANT1.
