Πρώτο, Θεατής, Ντομινό, Βεντέττα, Θησαυρός, Ρομάντσο , Κατερίνα, Μανίνα και όχι μόνο.
Αρώματα μια άλλης εποχής, με πρωταγωνιστές, ανθρώπους που στην πλειονότητά τους μπήκαν στα σπίτια και τις καρδιές των ανθρώπων, και χάραξαν εκεί ανεξίτηλα τη θέση τους.
Γίναν ομοτράπεζοί τους (μας), ένα «αίμα», οικογένειά τους (μας).
Γιατί παρότι «αστέρια» είχαν ρίζα ομοούσια και αλληλένδετη με τη βάση.
Όπως γράφω και σ’ένα στιχοπλόκημα που δείχνει να στεριώνει:
Μη μου λες γιατί
Γίνε ουρανός και γή
Μες τη σκοτεινιά
Φώτισε μου τα κελιά…
Κάπως έτσι ένιωθε ο ντουνιάς τους ξεχωριστούς της καθημερινής τέχνης που «κεντούσαν» και ομόρφαιναν τις στιγμές του, με «αμοιβαία τα αισθήματα» παράλληλα απ’ τη μεριά των τελευταίων.
10 εξωφυλλάκια από ένα «πρωινό» διαδικτυακό σεργιάνι που γέννησε το κείμενο αυτό.
Κάτι άλλωστε που έχει συμβεί και από άλλους πολλούς, πολλές φορές στο παρελθόν.
Ένα αρχή, το ζευγάρι των ζευγαριών… στο θέατρο και την οθόνη (γιατί στο τραγούδι έχουμε άλλους Θεούς). Βέβαια και ο Παπαμιχαήλ και η Αλίκη σμιλέψανε σαν ερμηνευτές τραγούδια που δεν θα φύγουν ποτέ.
Αλλά σάμπως θα ξεχαστεί ποτέ ο Γιάννης Πουλόπουλος;
Βοσκόπουλος και Λάσκαρη εκεί στο λυκαυγές του ΄70 όταν το «πάντρεμά» τους έγραφε ιστορία.
Και το Βαλσαμάκη; Έτσι αποκαλούσαν στις λαϊκές γειτονιές την όμορφη Νόρα, στα χρόνια τα παλιά.
Είναι η εποχή που ο Κώστας Καφάσης και η Μαίρη Χαλκιά «γράφουν» στις τηλεοπτικές σειρές της δημόσιας τηλεόρασης.
Και η Γωγώ Ατζολετάκη όμως, δεν πήγαινε πίσω…
Ομοίως και η Μαρίνα στη Μανίνα…
Αλλά και το περιοδικό «Κατερίνα» έδρεπε ταυτόχρονα δάφνες!
Πίσω στο χρόνο... και στις ευχές, με το Καρεζάκη στις αιώνιες δόξες του!
Κλείνουμε όπως ξεκινήσαμε. Αυτή τη φορά με τον καρπό του Δημήτρη και της Αλίκης.
Αρώματα μια άλλης εποχής, με πρωταγωνιστές, ανθρώπους που στην πλειονότητά τους μπήκαν στα σπίτια και τις καρδιές των ανθρώπων, και χάραξαν εκεί ανεξίτηλα τη θέση τους.
Γίναν ομοτράπεζοί τους (μας), ένα «αίμα», οικογένειά τους (μας).
Γιατί παρότι «αστέρια» είχαν ρίζα ομοούσια και αλληλένδετη με τη βάση.
Όπως γράφω και σ’ένα στιχοπλόκημα που δείχνει να στεριώνει:
Μη μου λες γιατί
Γίνε ουρανός και γή
Μες τη σκοτεινιά
Φώτισε μου τα κελιά…
Κάπως έτσι ένιωθε ο ντουνιάς τους ξεχωριστούς της καθημερινής τέχνης που «κεντούσαν» και ομόρφαιναν τις στιγμές του, με «αμοιβαία τα αισθήματα» παράλληλα απ’ τη μεριά των τελευταίων.
10 εξωφυλλάκια από ένα «πρωινό» διαδικτυακό σεργιάνι που γέννησε το κείμενο αυτό.
Κάτι άλλωστε που έχει συμβεί και από άλλους πολλούς, πολλές φορές στο παρελθόν.
Ένα αρχή, το ζευγάρι των ζευγαριών… στο θέατρο και την οθόνη (γιατί στο τραγούδι έχουμε άλλους Θεούς). Βέβαια και ο Παπαμιχαήλ και η Αλίκη σμιλέψανε σαν ερμηνευτές τραγούδια που δεν θα φύγουν ποτέ.
Αλλά σάμπως θα ξεχαστεί ποτέ ο Γιάννης Πουλόπουλος;
Βοσκόπουλος και Λάσκαρη εκεί στο λυκαυγές του ΄70 όταν το «πάντρεμά» τους έγραφε ιστορία.
Και το Βαλσαμάκη; Έτσι αποκαλούσαν στις λαϊκές γειτονιές την όμορφη Νόρα, στα χρόνια τα παλιά.
Είναι η εποχή που ο Κώστας Καφάσης και η Μαίρη Χαλκιά «γράφουν» στις τηλεοπτικές σειρές της δημόσιας τηλεόρασης.
Και η Γωγώ Ατζολετάκη όμως, δεν πήγαινε πίσω…
Ομοίως και η Μαρίνα στη Μανίνα…
Αλλά και το περιοδικό «Κατερίνα» έδρεπε ταυτόχρονα δάφνες!
Πίσω στο χρόνο... και στις ευχές, με το Καρεζάκη στις αιώνιες δόξες του!
Κλείνουμε όπως ξεκινήσαμε. Αυτή τη φορά με τον καρπό του Δημήτρη και της Αλίκης.
