Οι Νοστράδαμος δεν είχαν μεγάλη ούτε και δισκογραφία. Όμως το αποτύπωμά τους παραμένει ισχυρό και αναλλοίωτο.
Γράφει χαρακτηριστικά η Χάρις Ποντίδα στην έκδοση «Ένα τραγούδι μια ιστορία» (ΔΟΛ, Αθήνα 2012):
Το καλοκαίρι του 1973 ήταν το καλοκαίρι του «Δώσ’ μου το χέρι σου» και της πιο γνήσιας εκπροσώπου της γενιάς των παιδιών των λουλουδιών, της Δέσποινας Γλέζου. Τελευταίο καλοκαίρι της Χούντας με τη δικτατορία να μετράει με τη μεζούρα τον ποδόγυρο στις ποδιές των κοριτσιών, το έδαφος διψούσε για κείνες τις φωνές που θα μετέφεραν ζωντανά τα μηνύματα της νέας δεκαετίας (μηνύματα που σε μας έφταναν πάντα με καθυστέρηση).
Τα πιο ανήσυχα νιάτα εκείνων των χρόνων συχνάζουν στο Ροντέο και στο Κύτταρο, οι κιθάρες του Φρανκ Ζάππα και του Τζίμι Χέντριξ κοσμούν τα εφηβικά δωμάτια μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα και τον Γιάννη Καλατζή ενώ γκρουπ σαν τους Socrates Drunk The Conium, Δάμων και Φιντίας (τουτέστιν Παύλος Σιδηρόπουλος και Παντελής Δεληγιαννίδης), Εξαδάκτυλος, μαζί με ονόματα όπως του Θανάση Γκαϊφύλλια, του Δημήτρη Πουλικάκου, της Δέσποινας Γλέζου, του Γιώργου Ρωμανού, του Βλάση Μπονάτσου κάνουν βόλτα μέσα στις παρέες που παρακολουθούν το ροκ από κοντά.
Οι Νοστράδαμος δημιουργήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1970 από τον Στέλιο Φωτιάδη, τον Ιπποκράτη Εξαρχόπουλο και την Chris King. Δεν έβγαιναν βέβαια μέσα από το ρεύμα των πολιτικοποιημένων τροβαδούρων της εποχής (Λοΐζος, Μαρκόπουλος, Μικρούτσικος), δεν είχαν την αριστερή ταυτότητα των τραγουδιών του Θεοδωράκη (τότε ήταν εξόριστος στο Παρίσι) ή τη δημοτικότητα των τραγουδιών του Σταύρου Κουγιουμτζή. Ήταν κάτι σαν τους Poll. Οι πιο mainstream απ' τους «μοντέρνους». Οι πιο κοντινοί των πρώτων εφηβικών πάρτι (με την ανοχή των μεγαλύτερων της παρέας που παρακολουθούσαν φανατικά Ντίλαν, Σαββόπουλο ή Santana. Η Δέσποινα Γλέζου, που είχε προϊστορία στο ελληνικό ροκ, προστέθηκε στο γκρουπ τον Αύγουστο του 1972 με τη συμφωνία να παραμείνει μόνο δύο μήνες, ώστε να πάρουν μέρος στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης.
Και πραγματικά, το «Δώσ’ μου το χέρι σου» διαγωνίστηκε το Σεπτέμβριο του ’72 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και κέρδισε το δεύτερο βραβείο του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου συνθέτη και εκτελεστή. Το σινγκλ που κυκλοφόρησε αμέσως μετά γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία, πουλώντας μέσα σε έναν μήνα εννιά χιλιάδες αντίτυπα (δόξα που τότε κρατούσε όλη την σεζόν). Το ’72 κυκλοφόρησαν και τον δίσκο τους μακράς διαρκείας με τον ομώνυμο τίτλο («Νοστράδαμος») ενώ ακολούθησαν επτά σινγκλς μέχρι και το ’74.
Όμως η τύχη, που στην αρχή τουλάχιστον φάνηκε πολύ γενναιόδωρη με το νεανικό γκρουπ, τους περίμενε στη γωνία με ένα απρόσμενο γεγονός. Τον Μάρτιο του ’73 ο Ιπποκράτης Εξαρχόπουλος (Τσάρλι) κατηγορήθηκε για αποπλάνηση μαθήτριας (μιας από τις πολλές φαν του γκρουπ) και συνελήφθη από την Αστυνομία, ενώ βρίσκονταν για συναυλίες στη Βόρεια Ελλάδα. Οι εφημερίδες έδωσαν έκταση στο γεγονός, οι φωτογραφίες του με χειροπέδες μπήκαν σε όλα τα σπίτια, τα σχολεία απαγόρευσαν στους μαθητές με σχετική εγκύκλιο να παρακολουθήσουν συναυλίες του γκρουπ και στη συνέχεια απαγόρευσαν τα τραγούδια τους από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση.
Το «Δώσ’ μου το χέρι σου» βέβαια δεν κοβόταν με εγκυκλίους, οι στίχοι του ήταν σημειωμένοι σε όλα τα κοριτσίστικα ημερολόγια, το φευγάτο ύφος της Δέσποινας Γλέζου φοριόταν από όλες τις νεαρές της εποχής, η καμπάνα, το ταγάρι (αντί τσάντας) και τα ξυπόλητα πόδια έτρεχαν από πάρτι σε πάρτι, ενώ ο Σαββόπουλος με το «Βρώμικο ψωμί» έκανε τη διαφορά στα στέκια των πιο συνειδητοποιημένων και πολιτικοποιημένων νεαρών.
Όμως το καλοκαίρι ήταν καλοκαίρι, τα κορίτσια ήθελαν πάρτι και ρομάντζα και τα πικάπ έπαιρναν φωτιά: «Δώσ' μου το χέρι σου, μες στη ζωή, χωρίς αγάπη, ποιος μπορεί να κρατηθεί;».
Πηγή: «Ένα τραγούδι μια ιστορία» (ΔΟΛ, Αθήνα 2012)
