Στις 25 Ιουνίου 1852 γεννιέται ο σπουδαίος Καταλανός αρχιτέκτονας Αντόνι Γκαουντί. Μία ηγετική μορφή του μοντερνισμού, που κατόρθωσε να συγκεράσει την αρχιτεκτονική με τη γλυπτική, προτείνοντας τολμηρές στατικές λύσεις.
Γεννήθηκε στη Ρέους, αλλά σπούδασε και εργάστηκε στη Βαρκελώνη όπου βρίσκονται και τα πιο σημαντικά έργα του, τα οποία ξεχωρίζουν για τον σχεδιασμό τους. Ήταν ταπεινής καταγωγής, γιος ενός χαλκουργού, ο οποίος μαζί με μια ανιψιά του έζησε αργότερα κοντά του.
Σπούδασε στην Ανώτατη Τεχνική Σχολή Αρχιτεκτονικής της Βαρκελώνης και χρειάστηκε οκτώ χρόνια να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Όταν τελικά τα κατάφερε, ο διευθυντής της σχολής είπε προς τους συναδέλφους του: «Κύριοι, έχουμε δίπλα μας μία ιδιοφυΐα ή έναν παρανοϊκό».
Ο Γκαουντί διαμορφώθηκε επαγγελματικά και πνευματικά στο κοσμοπολίτικο περιβάλλον της Βαρκελώνης. Μελέτησε τα καλλιτεχνικά ρεύματα του παρελθόντος, την ισλαμική και τη γοτθική αρχιτεκτονική η οποία μάλιστα εκείνη την εποχή αναβίωνε. Δέχτηκε την επιρροή του Βιολέ λε Ντικ, των Τζον Ράσκιν και Ρίχαρντ Βάγκνερ και μέσα από το έργο του θέλησε να ανανεώσει την τοπική αρχιτεκτονική έκφραση επεξεργαζόμενος νέες φόρμες.
Τα έργα του προσδίδουν στη Βαρκελώνη, την πόλη στην οποία έζησε και μεγαλούργησε, ξεχωριστό χαρακτήρα, ενώ συγκεντρώνουν χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο.
Το 1883, στην ηλικία των 31 ετών, έχτισε το πρώτο του σπίτι, ένα καλοκαιρινό καταφύγιο που ονομάζεται Casa Vicens, στο οποίο εφάρμοσε νέες τεχνικές σχεδιασμού και σήμανε τη γέννηση του μοντερνισμού στη Βαρκελώνη. Το 1993, το Casa Vicens έγινε ιστορικό μνημείο και το 2005 η UNESCO κήρυξε το σπίτι ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Έργο της ζωής του ήταν η Σαγράδα Φαμίλια, η οποία έμεινε ημιτελής μετά τον θάνατό του.
Ιδού τα πέντε σημαντικότερα δημιουργήματά του
Μέγαρο Γκουέλ
Ο σχεδιασμός του κτιρίου ανατέθηκε στον Γκαουντί από τον βιομήχανο Δον Eusebi Güell i Bacigalupi. Ο Güell, εκείνη την εποχή ήταν εξέχουσα μορφή στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή της Βαρκελώνης και αντιπροσώπευε ιδεολογικά την κοινωνία της πόλης.
Από αρχιτεκτονικής άποψης το κτίριο, λόγω του μικρού οικοπέδου στο οποίο βρίσκεται, αναπτύσσεται καθ’ ύψος σε οχτώ επίπεδα. Πυρήνας του κτιρίου είναι μια κεντρική αίθουσα μουσικής. Γύρω από αυτής αναπτύσσονται η τραπεζαρία, τα σαλόνια και οι αίθουσες υποδοχής. Ο επισκέπτης περνάει διαδοχικά από αυτή τη σειρά μικρότερων χώρων μεταξύ των οποίων και από το προσωπικό γραφείο του Güell για να καταλήξει στο κεντρικό σαλόνι.
Ο χώρος αντιπροσωπεύει ιδεατά το παραδοσιακό μεσογειακό αίθριο. Η γεωμετρία αυτής της αίθουσας αποτελείται από δύο βασικά στοιχεία, τον κύβο και το θόλο, με τον τρούλο να συμβολίζει τον ουρανό και την τετράγωνη κάτοψη της αίθουσας να συμβολίζει τη γη.
Πάρκο Γκουέλ
Πρόκειται για ένα δημόσιο πάρκο με κήπους και αρχιτεκτονικά στοιχεία στο άνω μέρος της Βαρκελώνης, στη νότια πλαγιά του όρους Καρμέλο, Κατασκευάστηκε ανάμεσα στο 1900 και το 1914 και άνοιξε σαν δημόσιο πάρκο το 1926. Το 1984 η UNESCO ανακήρυξε το Πάρκο Γκουέλ σε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, ως μέρος του συνόλου «Έργα του Άντονι Γκαουντί».
Η είσοδος με τα δύο περίπτερα και τη μεγάλη σκάλα με την πολύχρωμη σαλαμάνδρα, που έγινε σύμβολο της πόλης, ενώ το «Δωμάτιο με τις εκατό κολόνες», μια κλειστή αγορά διακοσμημένη με γυαλί και τα χαρακτηριστικά κεραμικά μωσαϊκά του αρχιτέκτονα, εντυπωσιάζει τους επισκέπτες.
Η Γκραν Πλάσα Σιρκουλάρ, ένας ανοιχτός χώρος με πολύχρωμα μωσαϊκά, εντυπωσιακή θέα στην πόλη και το μακρύτερο ίσως παγκάκι στον κόσμο, μήκους 152 μέτρων, που σχεδίασε ο Ζουζέπ Ζουζόλ. Μέσα στο πάρκο υπάρχει και λειτουργεί ως μουσείο το σπίτι όπου έζησε ο Γκαουντί με τον πατέρα και την ανιψιά του από το 1906 έως το 1926, έργο του Φρανσέσκ Μπερένγκουερ.
Casa Batllo
Είναι ένα από τα πιο διάσημα κτήρια στο κέντρο της Βαρκελώνης και ένα από τα αριστουργήματα του μοντερνισμού, που φέρει την υπογραφή του σπουδαίου αρχιτέκτονα, Αντόνι Γκαουντί. Το όνομά του Casa Batlló.
Το κτήριο χτίστηκε αρχικά το 1877 από τον Γκαουντί μετά απο την ανάθεσή του σε αυτόν από τον Lluís Sala Sánchez. Ωστόσο το 1904, το διαμόρφωσε σε κάτι εντελώς εξωπραγματικό, με τον Καταλανό καλλιτέχνη να βάζει ανεξίτηλα σφραγίδα του.
Ενώ το εσωτερικό κυματίζει και το θέμα του μοιάζει περισσότερο υδάτινο, εξωτερικά έχει να διηγηθεί μία ιστορία. Και εξιστορεί τον μύθο του Αγίου Γεωργίου, πολιούχου της Βαρκελώνης, που σκότωσε τον δράκο. Το 1904, οπότε και αναδιαμορφώθηκε από τον Γκαουντί, το σπίτι ανήκε ακόμα στον Josep Batlló. Η οικογένεια Μπατγιό ήταν πολύ γνωστή στη Βαρκελώνη για τη συμβολή της στη βιομηχανία της κλωστοϋφαντουργίας.
Ο Μπατγιό ως βιομήχανος είχε αρκετά εργοστάσια στην πόλη και ήταν παντρεμένος με την Amalia Godo Belaunzaran που προερχόταν από την οικογένεια που είχε ιδρύσει την εφημερίδα La Vanguardia.
Το 1904 ο Josep Batlló προσέλαβε τον Γκαουντί να του σχεδιάσει το σπίτι. Αρχικά το σχέδιο ήταν το κτίριο να γκρεμιστεί και να ξαναχτιστεί ένα τελείως καινούριο. Ο Γκαουντί όμως έπεισε τον Μπατγιό ότι μια αναδιαμόρφωση ήταν αρκετή και ήταν σε θέση να υποβάλλουν αίτηση σχεδιασμού το ίδιο έτος. Το κτίριο ολοκληρώθηκε και ανακαινίστηκε το 1906.
Το ισόγειο, συγκεκριμένα, είναι ασυνήθιστα δομημένο, με ακανόνιστα οβάλ παράθυρα και πέτρινα τοίχο σμιλεμένο σαν να ρέει. Υπάρχουν λίγες ευθείες γραμμές και η πρόσοψη είναι διακοσμημένη με πολύχρωμο μωσαϊκό, φτιαγμένο από θραύσματα κεραμικών πλακιδίων Trencadís με μια τεχνική που λέγεται Pique assiette. Η οροφή είναι αψιδωτή και μοιάζει με την πλάτη από δράκο.
La Pedrera (Casa Mila)
Ήταν το τελευταίο έργο του Γκαουντί, προτού αφοσιωθεί στην Σαγράδα Φαμίλια. Κατασκευάστηκε μεταξύ του 1906 και 1910 και ήταν ένα κτίριο παντελώς διαφορετικό από εκείνα της εποχής, με αποτέλεσμα να χλευαστεί από τους διανοούμενους της Βαρκελώνης, ενώ απογοήτευσε και την οικογένεια Μιλά, για κατοικία της οποίας προοριζόταν.
Πρόκειται για μια οκταώροφη γωνιακή πολυκατοικία με κυματοειδή πρόσοψη, η οποία εκτείνεται γύρω από δύο κυκλικές αυλές, ενώ στο υπόγειό της βρίσκεται ο πρώτος χώρος στάθμευσης της πόλης. Το πρωτοποριακό κτίριο διαθέτει τέλειο εξαερισμό, είναι κατασκευασμένο από σίδερο και σκυρόδεμα και πουθενά δεν υπάρχουν ευθείες γραμμές. Ο αρχιτέκτονας έχει επιμεληθεί και το εσωτερικό του, ενώ στη στέγη του ο επισκέπτης εντυπωσιάζεται από τα σουρεαλιστικά γλυπτά, τα οποία στην πραγματικότητα είναι οι αεραγωγοί και οι καμινάδες της πολυκατοικίας που έχουν χαρακτηριστεί «εσπανταμπρούσες», δηλαδή ξόρκια μαγισσών.
Έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO και για πολλούς είναι το σπουδαιότερο από τα δημιουργήματα του Καταλανού αρχιτέκτονα.
Σαγράδα Φαμίλια
Είναι το έμβλημα της Βαρκελώνης και Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Το έργο ανατέθηκε στον Γκαουντί το 1883, έναν χρόνο μετά την έναρξή του, και εκείνος άλλαξε κυριολεκτικά τα πάντα στα σχέδια, αντλώντας έμπνευση κυρίως από τη φύση.
Για 16 χρόνια ο Γκαουντί έζησε μέσα στον υπό ανέγερση ναό και όταν πέθανε,, ενταφιάστηκε στην κρύπτη του καθεδρικού. Ο ναός τότε είχε ολοκληρωθεί κατά το 20% περίπου, ενώ μόνο ένας πύργος από την πρόσοψη της Γέννησης, τη μία από τις τρεις προσόψεις της Σαγράδα Φαμίλια, είχε υψωθεί. Το έργο συνεχίστηκε μέχρι τον ισπανικό εμφύλιο, κατά τη διάρκεια του οποίου καταστράφηκε το εργαστήριο του Γκαουντί, μαζί με τα σχέδια του καθεδρικού. Η κατασκευή του ναού, που συνεχίζεται από το τέλος του εμφυλίου μέχρι σήμερα, αναμένεται να ολοκληρωθεί το 2026, οπότε και συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τον θάνατο του αρχιτέκτονα.
Η ανοικοδόμηση βασίζεται σε εκδοχές των χαμένων σχεδίων, αλλά και σε σχέδια άλλων αρχιτεκτόνων, που πολλές φορές προκαλούν διαμάχες ανάμεσα στους κατοίκους της πόλης. Σύμφωνα με τους ειδικούς, αν η κατασκευή του ναού συνεχιζόταν με τις τεχνικές που χρησιμοποιούνταν όταν ξεκίνησε η ανέγερσή του, θα χρειάζονταν τουλάχιστον εκατό χρόνια ακόμα για την ολοκλήρωσή του. Ο Αντόνι Γκαουντί δεν φαίνεται να ανησυχούσε γι' αυτό, όπως μαρτυρά η φράση που του αποδίδεται: «Ο πελάτης μου δεν βιάζεται».
Στις 7 Ιουνίου 1926, καθώς πήγαινε να δει την κατασκευή της Σαγράδα Φαμίλια, χτυπήθηκε από διερχόμενο τραμ. Η ρακένδυτη αμφίεσή του, καθώς και η απουσία ταυτότητας πάνω του έκανε τους περαστικούς να θεωρήσουν πως ήταν ζητιάνος. Ένας αστυνομικός τον μετέφερε στο νοσοκομείο, όπου του παρασχέθηκε η ιατρική περίθαλψη. Τον αναγνώρισε μία μέρα μετά ένας ιερέας. Δεν ήταν ζητιάνος, αλλά ένας από τους σπουδαιότερους αρχιτέκτονες της Ιστορίας. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να τον σώσουν και πέθανε στις 10 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς.
Γεννήθηκε στη Ρέους, αλλά σπούδασε και εργάστηκε στη Βαρκελώνη όπου βρίσκονται και τα πιο σημαντικά έργα του, τα οποία ξεχωρίζουν για τον σχεδιασμό τους. Ήταν ταπεινής καταγωγής, γιος ενός χαλκουργού, ο οποίος μαζί με μια ανιψιά του έζησε αργότερα κοντά του.
Σπούδασε στην Ανώτατη Τεχνική Σχολή Αρχιτεκτονικής της Βαρκελώνης και χρειάστηκε οκτώ χρόνια να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Όταν τελικά τα κατάφερε, ο διευθυντής της σχολής είπε προς τους συναδέλφους του: «Κύριοι, έχουμε δίπλα μας μία ιδιοφυΐα ή έναν παρανοϊκό».
Ο Γκαουντί διαμορφώθηκε επαγγελματικά και πνευματικά στο κοσμοπολίτικο περιβάλλον της Βαρκελώνης. Μελέτησε τα καλλιτεχνικά ρεύματα του παρελθόντος, την ισλαμική και τη γοτθική αρχιτεκτονική η οποία μάλιστα εκείνη την εποχή αναβίωνε. Δέχτηκε την επιρροή του Βιολέ λε Ντικ, των Τζον Ράσκιν και Ρίχαρντ Βάγκνερ και μέσα από το έργο του θέλησε να ανανεώσει την τοπική αρχιτεκτονική έκφραση επεξεργαζόμενος νέες φόρμες.
Τα έργα του προσδίδουν στη Βαρκελώνη, την πόλη στην οποία έζησε και μεγαλούργησε, ξεχωριστό χαρακτήρα, ενώ συγκεντρώνουν χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο.
Το 1883, στην ηλικία των 31 ετών, έχτισε το πρώτο του σπίτι, ένα καλοκαιρινό καταφύγιο που ονομάζεται Casa Vicens, στο οποίο εφάρμοσε νέες τεχνικές σχεδιασμού και σήμανε τη γέννηση του μοντερνισμού στη Βαρκελώνη. Το 1993, το Casa Vicens έγινε ιστορικό μνημείο και το 2005 η UNESCO κήρυξε το σπίτι ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Έργο της ζωής του ήταν η Σαγράδα Φαμίλια, η οποία έμεινε ημιτελής μετά τον θάνατό του.
Ιδού τα πέντε σημαντικότερα δημιουργήματά του
Μέγαρο Γκουέλ
Ο σχεδιασμός του κτιρίου ανατέθηκε στον Γκαουντί από τον βιομήχανο Δον Eusebi Güell i Bacigalupi. Ο Güell, εκείνη την εποχή ήταν εξέχουσα μορφή στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή της Βαρκελώνης και αντιπροσώπευε ιδεολογικά την κοινωνία της πόλης.
Από αρχιτεκτονικής άποψης το κτίριο, λόγω του μικρού οικοπέδου στο οποίο βρίσκεται, αναπτύσσεται καθ’ ύψος σε οχτώ επίπεδα. Πυρήνας του κτιρίου είναι μια κεντρική αίθουσα μουσικής. Γύρω από αυτής αναπτύσσονται η τραπεζαρία, τα σαλόνια και οι αίθουσες υποδοχής. Ο επισκέπτης περνάει διαδοχικά από αυτή τη σειρά μικρότερων χώρων μεταξύ των οποίων και από το προσωπικό γραφείο του Güell για να καταλήξει στο κεντρικό σαλόνι.
Ο χώρος αντιπροσωπεύει ιδεατά το παραδοσιακό μεσογειακό αίθριο. Η γεωμετρία αυτής της αίθουσας αποτελείται από δύο βασικά στοιχεία, τον κύβο και το θόλο, με τον τρούλο να συμβολίζει τον ουρανό και την τετράγωνη κάτοψη της αίθουσας να συμβολίζει τη γη.
Πάρκο Γκουέλ
Πρόκειται για ένα δημόσιο πάρκο με κήπους και αρχιτεκτονικά στοιχεία στο άνω μέρος της Βαρκελώνης, στη νότια πλαγιά του όρους Καρμέλο, Κατασκευάστηκε ανάμεσα στο 1900 και το 1914 και άνοιξε σαν δημόσιο πάρκο το 1926. Το 1984 η UNESCO ανακήρυξε το Πάρκο Γκουέλ σε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς, ως μέρος του συνόλου «Έργα του Άντονι Γκαουντί».
Η είσοδος με τα δύο περίπτερα και τη μεγάλη σκάλα με την πολύχρωμη σαλαμάνδρα, που έγινε σύμβολο της πόλης, ενώ το «Δωμάτιο με τις εκατό κολόνες», μια κλειστή αγορά διακοσμημένη με γυαλί και τα χαρακτηριστικά κεραμικά μωσαϊκά του αρχιτέκτονα, εντυπωσιάζει τους επισκέπτες.
Η Γκραν Πλάσα Σιρκουλάρ, ένας ανοιχτός χώρος με πολύχρωμα μωσαϊκά, εντυπωσιακή θέα στην πόλη και το μακρύτερο ίσως παγκάκι στον κόσμο, μήκους 152 μέτρων, που σχεδίασε ο Ζουζέπ Ζουζόλ. Μέσα στο πάρκο υπάρχει και λειτουργεί ως μουσείο το σπίτι όπου έζησε ο Γκαουντί με τον πατέρα και την ανιψιά του από το 1906 έως το 1926, έργο του Φρανσέσκ Μπερένγκουερ.
Casa Batllo
Είναι ένα από τα πιο διάσημα κτήρια στο κέντρο της Βαρκελώνης και ένα από τα αριστουργήματα του μοντερνισμού, που φέρει την υπογραφή του σπουδαίου αρχιτέκτονα, Αντόνι Γκαουντί. Το όνομά του Casa Batlló.
Το κτήριο χτίστηκε αρχικά το 1877 από τον Γκαουντί μετά απο την ανάθεσή του σε αυτόν από τον Lluís Sala Sánchez. Ωστόσο το 1904, το διαμόρφωσε σε κάτι εντελώς εξωπραγματικό, με τον Καταλανό καλλιτέχνη να βάζει ανεξίτηλα σφραγίδα του.
Ενώ το εσωτερικό κυματίζει και το θέμα του μοιάζει περισσότερο υδάτινο, εξωτερικά έχει να διηγηθεί μία ιστορία. Και εξιστορεί τον μύθο του Αγίου Γεωργίου, πολιούχου της Βαρκελώνης, που σκότωσε τον δράκο. Το 1904, οπότε και αναδιαμορφώθηκε από τον Γκαουντί, το σπίτι ανήκε ακόμα στον Josep Batlló. Η οικογένεια Μπατγιό ήταν πολύ γνωστή στη Βαρκελώνη για τη συμβολή της στη βιομηχανία της κλωστοϋφαντουργίας.
Ο Μπατγιό ως βιομήχανος είχε αρκετά εργοστάσια στην πόλη και ήταν παντρεμένος με την Amalia Godo Belaunzaran που προερχόταν από την οικογένεια που είχε ιδρύσει την εφημερίδα La Vanguardia.
Το 1904 ο Josep Batlló προσέλαβε τον Γκαουντί να του σχεδιάσει το σπίτι. Αρχικά το σχέδιο ήταν το κτίριο να γκρεμιστεί και να ξαναχτιστεί ένα τελείως καινούριο. Ο Γκαουντί όμως έπεισε τον Μπατγιό ότι μια αναδιαμόρφωση ήταν αρκετή και ήταν σε θέση να υποβάλλουν αίτηση σχεδιασμού το ίδιο έτος. Το κτίριο ολοκληρώθηκε και ανακαινίστηκε το 1906.
Το ισόγειο, συγκεκριμένα, είναι ασυνήθιστα δομημένο, με ακανόνιστα οβάλ παράθυρα και πέτρινα τοίχο σμιλεμένο σαν να ρέει. Υπάρχουν λίγες ευθείες γραμμές και η πρόσοψη είναι διακοσμημένη με πολύχρωμο μωσαϊκό, φτιαγμένο από θραύσματα κεραμικών πλακιδίων Trencadís με μια τεχνική που λέγεται Pique assiette. Η οροφή είναι αψιδωτή και μοιάζει με την πλάτη από δράκο.
La Pedrera (Casa Mila)
Ήταν το τελευταίο έργο του Γκαουντί, προτού αφοσιωθεί στην Σαγράδα Φαμίλια. Κατασκευάστηκε μεταξύ του 1906 και 1910 και ήταν ένα κτίριο παντελώς διαφορετικό από εκείνα της εποχής, με αποτέλεσμα να χλευαστεί από τους διανοούμενους της Βαρκελώνης, ενώ απογοήτευσε και την οικογένεια Μιλά, για κατοικία της οποίας προοριζόταν.
Πρόκειται για μια οκταώροφη γωνιακή πολυκατοικία με κυματοειδή πρόσοψη, η οποία εκτείνεται γύρω από δύο κυκλικές αυλές, ενώ στο υπόγειό της βρίσκεται ο πρώτος χώρος στάθμευσης της πόλης. Το πρωτοποριακό κτίριο διαθέτει τέλειο εξαερισμό, είναι κατασκευασμένο από σίδερο και σκυρόδεμα και πουθενά δεν υπάρχουν ευθείες γραμμές. Ο αρχιτέκτονας έχει επιμεληθεί και το εσωτερικό του, ενώ στη στέγη του ο επισκέπτης εντυπωσιάζεται από τα σουρεαλιστικά γλυπτά, τα οποία στην πραγματικότητα είναι οι αεραγωγοί και οι καμινάδες της πολυκατοικίας που έχουν χαρακτηριστεί «εσπανταμπρούσες», δηλαδή ξόρκια μαγισσών.
Έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO και για πολλούς είναι το σπουδαιότερο από τα δημιουργήματα του Καταλανού αρχιτέκτονα.
Σαγράδα Φαμίλια
Είναι το έμβλημα της Βαρκελώνης και Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Το έργο ανατέθηκε στον Γκαουντί το 1883, έναν χρόνο μετά την έναρξή του, και εκείνος άλλαξε κυριολεκτικά τα πάντα στα σχέδια, αντλώντας έμπνευση κυρίως από τη φύση.
Για 16 χρόνια ο Γκαουντί έζησε μέσα στον υπό ανέγερση ναό και όταν πέθανε,, ενταφιάστηκε στην κρύπτη του καθεδρικού. Ο ναός τότε είχε ολοκληρωθεί κατά το 20% περίπου, ενώ μόνο ένας πύργος από την πρόσοψη της Γέννησης, τη μία από τις τρεις προσόψεις της Σαγράδα Φαμίλια, είχε υψωθεί. Το έργο συνεχίστηκε μέχρι τον ισπανικό εμφύλιο, κατά τη διάρκεια του οποίου καταστράφηκε το εργαστήριο του Γκαουντί, μαζί με τα σχέδια του καθεδρικού. Η κατασκευή του ναού, που συνεχίζεται από το τέλος του εμφυλίου μέχρι σήμερα, αναμένεται να ολοκληρωθεί το 2026, οπότε και συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τον θάνατο του αρχιτέκτονα.
Η ανοικοδόμηση βασίζεται σε εκδοχές των χαμένων σχεδίων, αλλά και σε σχέδια άλλων αρχιτεκτόνων, που πολλές φορές προκαλούν διαμάχες ανάμεσα στους κατοίκους της πόλης. Σύμφωνα με τους ειδικούς, αν η κατασκευή του ναού συνεχιζόταν με τις τεχνικές που χρησιμοποιούνταν όταν ξεκίνησε η ανέγερσή του, θα χρειάζονταν τουλάχιστον εκατό χρόνια ακόμα για την ολοκλήρωσή του. Ο Αντόνι Γκαουντί δεν φαίνεται να ανησυχούσε γι' αυτό, όπως μαρτυρά η φράση που του αποδίδεται: «Ο πελάτης μου δεν βιάζεται».
Στις 7 Ιουνίου 1926, καθώς πήγαινε να δει την κατασκευή της Σαγράδα Φαμίλια, χτυπήθηκε από διερχόμενο τραμ. Η ρακένδυτη αμφίεσή του, καθώς και η απουσία ταυτότητας πάνω του έκανε τους περαστικούς να θεωρήσουν πως ήταν ζητιάνος. Ένας αστυνομικός τον μετέφερε στο νοσοκομείο, όπου του παρασχέθηκε η ιατρική περίθαλψη. Τον αναγνώρισε μία μέρα μετά ένας ιερέας. Δεν ήταν ζητιάνος, αλλά ένας από τους σπουδαιότερους αρχιτέκτονες της Ιστορίας. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να τον σώσουν και πέθανε στις 10 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς.
