Πολυσχιδής καλλιτέχνης, ζωγράφος, γλύπτης, κινηματογραφιστής, συγγραφέας και συλλέκτης. Ένας πρωτοπόρος. Η παγκόσμια φήμη του ήταν αντίστοιχη εκείνης του Πάμπλο Πικάσο και του Σαλβαδόρ Νταλί.
Ο Truman Capote τον είχε αποκαλέσει «Σφίγγα χωρίς αίνιγμα», υπονοώντας την απουσία οποιουδήποτε μυστηρίου στα έργα του. Άλλωστε κι ο ίδιος έλεγε αυτοδιαφημιζόμενος: «Αν θέλετε να γνωρίσετε το έργο μου, δείτε την επιφάνεια κι αυτό είναι όλο· δεν υπάρχει τίποτε από πίσω», προβάλλοντας τη ιδέα του καλλιτέχνη ως απλού μεσάζοντα.
Και μόνο αυτά είναι λίγα για να περιγράψουν το μεγαλείο του Άντι Γουόρχολ, του «Πάπα» της Pop Art, τον άνθρωπο που άφησε τόσο έντονα το σημάδι του στην underground Τέχνη.
Ο γιος του ανθρακωρύχου που κατέκτησε τον κόσμο της Τέχνης
Ο Άντριου Γουορχόλα γεννήθηκε στις 6 Αυγούστου 1928 στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια από γονείς σλοβάκικης καταγωγής. Ο πατέρας του εργαζόταν ως βιομηχανικός εργάτης και ανθρακωρύχος και η μητέρα του κέρδιζε χρήματα φτιάχνοντας γλυπτά λουλούδια από κονσέρβες και διακοσμώντας αυγά του Πάσχα.
Αντλώντας έμπνευση από τις χειροτεχνίες της μητέρας του, άρχισε από μικρή ηλικία να ζωγραφίζει φιγούρες σε χαρτί και να συμπληρώνει λευκώματα. Μεγαλώνοντας διάβαζε μανιωδώς κόμικς (ιδιαίτερα τις ιστορίες του Ντικ Τρέισι) και μάζευε αυτόγραφα διασημοτήτων. Στα 14 του συμμετείχε σ’ ένα πρόγραμμα για εφήβους του Ινστιτούτου Τεχνολογίας Κάρνεγκι (νυν Πανεπιστήμιο Κάρνεγκι-Μέλον) και μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο σπούδασε στο ίδιο ίδρυμα σχέδιο και εικαστικές και διακοσμητικές τέχνες (1949-1952).
Την περίοδο 1945-9 σπούδασε στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Κάρνεγκι και κατόπιν εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου εργάστηκε αρχικά σαν σχεδιαστής παπουτσιών όπου και τον πρόσεξε ο πασίγνωστος τότε γκαλλερίστας Αλέξανδρος Ιόλας και τον προώθησε στο περιοδικό Glamour σαν εικονογράφο. Η ενασχόλησή του με τη ζωγραφική ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και αρχικά ήταν επηρεασμένη από θέματα διαφημίσεων, καθημερινά αντικείμενα και την εικονογραφία των κόμικς, δίνοντας τα πρώτα δείγματα γραφής της Pop Art.
Εφαλτήριο της καριέρας του αποτέλεσαν περιοδικά όπως η Vogue, το Harper’s Bazaar και ο New Yorker. Στα πρώτα του βήματα, σχεδίαζε διαφημίσεις και έφτιαχνε βιτρίνες, ενώ σχεδίαζε και παπούτσια. Όμως ο Warhol επιζητούσε τη λάμψη και το χρήμα και έτσι σύντομα άφησε τις διαφημίσεις παπουτσιών για μεγαλύτερα πράγματα.
Με πίνακες που απεικόνιζαν κουτιά σούπας της εταιρείας Κάμπελ ή μπουκάλια Coca-Cola, απέκτησε μεγαλύτερη φήμη και μέχρι το 1963 παρήγαγε μαζικά τέτοιου τύπου επιτηδευμένα κοινότοπες αναπαραστάσεις καταναλωτικών προϊόντων, καθώς και προσωπογραφίες διασημοτήτων - μεταξύ αυτών και αρκετά πρόσωπα που αποτελούσαν σύμβολα της αμερικανικής ποπ κουλτούρας - σε φανταχτερά χρώματα και συχνά ως μεταξοτυπίες.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο Γουόρχολ αφοσιώθηκε στον κινηματογράφο, σκηνοθετώντας ταινίες που χαρακτηρίζονταν από τη διάθεση πειραματισμού και πρόκλησης, το ερωτικό στοιχείο και ενίοτε την ασυνήθιστη διάρκειά τους. Στα πιο γνωστά έργα του ανήκουν τα The Chelsea Girls (1966), Eat (1963), My Hustler (1965) και Blue Movie (1969).
Ο ίδιος υπέγραφε τις δημιουργίες του ως Άντι Γουόρχολ και στα μεταγενέστερα έργα του δεν ξέχασε ποτέ τις τεχνικές και τις εικόνες που κυριαρχούσαν σε αυτή την περίοδο της ζωής του.
Το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του πέρασε και στον κόσμο της μουσικής με το pop art σήμα κατατεθέν του να συνοδεύει εξώφυλλα δίσκων που έμειναν στην ιστορία.
Από αυτά επιλέξαμε τα 20 πιο εμβληματικά που φέρουν την υπογραφή του
Carlos Chávez – A Program of Mexican Music (1949)
Σε ηλικία μόλις 21 ετών ο Γουόρχολ φιλοτεχνεί το εξώφυλλο του δίσκου του Μεξικανού συνθέτη, μαέστρου και θεωρητικού της μουσικής, Κάρλος Τσάβες και δίνει μία πρώτη, σύντομη γεύση για το pop art μέλλον του.
Gioachino Rossini - William Tell Overture/Semiramide Overture (1953)
Ένα τολμηρό, εντυπωσιακό σχέδιο προμηνύει την ισχυρή καλλιτεχνική προσπωικότητα του Γουόρχολ στη δεκαετία του '60. Το σύμβολο του μήλου θα πει όλη την ιστορία του Γουλιέλμου Τέλλου υπό τη μουσική διεύθυνση του Αρτούρο Τοσκανίνι στη Συμφωνική του NBC.
Count Basie – Count Basie (1956)
Ένα πορτρέτο του σπουδαίου πιανίστα της τζαζ αποτυπώνεται στο εξώφυλλο του δίσκου του 1956, που φέρει το όνομά του.
Ένα κλασικό έργο τέχνης του Γουόρχολ που καθιέρωσε τον Basie ως πολιτιστικό σύμβολο.
Thelonious Monk - Monk (1956)
Προτού εκτοξευθεί η pop art καριέρα του Γουόρχολ είχε εργαστεί, όπως προαναφέρθηκε, ως γραφίστας σχεδιάζοντας πολλά εξώφυλλα άλμπουμ της πρώιμης τζαζ, συμπεριλαμβανομένων δίσκων των Count Basie, Kenny Burrell και Artie Shaw. Ωστόσο, κανένα δεν υπήρξε τόσο εμβληματικό όσο το εξώφυλλο που δημιούργησε για τον Thelonious Monk για τον δίσκο του 1956, Monk. Ένα απλό, αλλά εντυπωσιακό cover με τον τίτλο ΜΟΝΚ να αποτυπώνεται με έντονα κεφαλαία και περιβάλλεται από μία ιδιότυπη γραμματοσειρά στις υπόλοιπες αναφορές του εξωφύλλου.
Kenny Burrell – Blue Lights, Volume 1 (1958)
Το 1958 ο Γουόρχολ υπογράφει καλλιτεχνικά το εξώφυλλο του δίσκου του Αμερικανού τζαζ κιθαρίστα, Kenny Barrel. Ο δεσμός μεταξύ τζαζ μουσικής και τέχνης είναι μεγάλος και ο Γουόρχολ σε εκείνο το στάδιο της καριέρας του έλαβε ένα σημαντικό έναυσμα για την καλλιτεχνική του έκφραση.
Tennessee Williams – Reading From the Glass Menagerie, The Yellow Book and Five Poems (1960)
Λίγο διαφορετικός απο τον προηγούμενο, αυτός ο δίσκος είχε κάτι και από τον σπουδαίο θεατρικό συγγραφέα, Τενεσί Ουίλιαμς. Ο Γουόρχολ αποτίει φόρο τιμής στον Ουίλιαμς σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του με αυτό το εξώφυλλο να αποτελεί τον πιο δυνατό συνδετικό τους κρίκο.
John Wallowitch – This Is John Wallowitch (1964)
Το εξώφυλλο του δισκογραφικού ντεμπούτου του πολυγραφότατου Αμερικανού τραγουδοποιού, John Wallowitch, ήταν διά χειρός Γουόρχολ. Σε αντίθεση με πολλές δουλειές του, ο "Πάπας" της ποπ αρτ ήταν βαθιά συνδεδεμένος με αυτό το έργο. Κι αυτό, γιατί ο Γουόρχολ συνεργαζόταν στενά με τον αδελφό του Wallowitch, τον φωτογράφο Edward, με τον οποίο φημολογείται, ότι είχαν και σχέση μεταξύ τους για λίγο διάστημα.
The Velvet Underground – The Velvet Underground & Nico (1967)
Ίσως το πιο θρυλικό εξώφυλλο δίσκου που φιλοτέχνησε ο Γουόρχολ ήταν αυτό των Velvet Underground με τίτλο "The Velvet Underground & Nico". Με την υπερώριμη μπανάνα σε λευκό φόντο, το άλμπουμ έγινε πραγματικά ένα σύμβολο της ποπ αρτ σε έναν δίσκο που χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών.
The Rolling Stones – Sticky Fingers (1971)
O Γουόρχολ ήταν ο καλλιτέχνης πίσω από το εμβληματικό εξώφυλλο του δίσκου "Sticky Fingers" (1971) των Rolling Stones. Ένα ασπρόμαυρο closeup ενός άνδρα με μαύρο τζιν. Αρχικά φωτογράφισε την κάτω περιοχή και στη συνέχεια τοποθέτησε ένα ένα φερμουάρ επάνω στο εξώφυλλο, το οποίο άνοιγε αποκαλύπτοντας ένα… βαμβακερό ανδρικό εσώρουχο. Χαρακτηρίστικε σοκαριστικό, σέξι, ερωτικό, αλλά και προκλητικό.
Τhe Rolling Stones – ‘Brown Sugar / Bitch / Let It Rock’ (1971)
Εκτός από το "Sticky Finger" ο Γουόρχολ ήταν πίσω από έναν ακόμη δίσκο των Rolling Stones. Στο "Brown Sugar / Bitch / Let It Rock" (1971) η ματιά του σπεσιαλίστα Άντι είναι διάχυτη σε όλη αυτή τη δουλειά. Αν και δεν πρόκειται για εξώφυλλο δίσκου, σίγουρα και στο single, ο Γουόρχολ δεν θα μπορούσε να δώσει κάτι λιγότερο.
John Cale – The Academy in Peril (1972)
To δεύτερο σόλο άλμπουμ του John Cale αποτυπώνει μία άλλη πλευρά της καλλιτεχνικής ιδιοφυΐας του Γουόρχολ, τη φωτογραφία. Kodachrome slides του Cale, αλλά και κοντινά ενσταντανέ στα μάτια σε λευκό φόντο στολίζουν το εξώφυλλο του δίσκου.
Paul Anka - The Painter (1976)
Αντιστοίχως και στο άλμπουμ του Paul Anka "The Painter" (1976) ο Γουόρχολ «έπαιξε» με το color blocking, χρησιμοποιώντας κόκκινες, μπλε, πράσινες και μωβ αποχρώσεις. Το μαύρο χρώμα κυριαρχεί, κάνοντας τα χρωματιστά pops να ακτινοβολούν στο εξώφυλλο.
The Rolling Stones – Love You Live – (1977)
Συνεχίζοντας την σχέση με τους Rolling Stones, ο Γουόρχολ επέστρεψε το 1977 με το live διπλό άλμπουμ "Love You Live". Ωστόσο, προς μεγάλη απογοήτευση του καλλιτέχνη, ο Μικ Τζάγκερ είχε αποφασίσει να προσθέσει χειρόγραφους τίτλους στο εξώφυλλο, κάτι που εξόργισε τον Γουόρχολ και έτσι σήμανε το τέλος μίας εργασιακής σχέσης. Για να το θέσουμε σοβαρά, μην μπλέκεις με έναν καλλιτέχνη με το όραμα του Γουόρχολ χωρίς να του δώσεις την παραμικρή αναφορά.
Liza Minnelli – Live At Carnegie Hall (1981)
Ένα πιο μινιμαλιστικό εξώφυλλο, με τον Γουόρχολ να προσθέτει την προσωπική, καλλιτεχνική πινελιά του στο πορτρέτο της Μινέλι στο άλμπουμ της του 1981. Ανεπιτήδευτο σε φόντο στο χρώμα της, αποτυπώνει εξαιρετικά το κλασικό, χαρακτηριστικό της κούρεμα και τα εντυπωσιακά μάτια της.
Billy Squier – Emotions in Motion (1982)
Το άλμπουμ του Billy Squier "Emotions in Motion", που κυκλοφόρησε το 1982, απεικονίζει τον τραγουδιστή με ένα βλέμμα αλά Μόνα Λίζα, με κυρίαρχα χρώματα το κόκκινο, το ροδακινί, το κίτρινο και το μπλε, ενώ τα μαλλιά του είναι φιλοτεχνημένα ανέμελα με πολύχρωμες πινελιές.
Diana Ross – Silk Electric (1982)
Ένα ακόμη, απλό αλλά εντυπωσιακό εξώφυλλο, στον δίσκο της Diana Ross του 1982 "Silk Electric" είναι γεμάτο από το ποπ αρτ στυλ του Γουόρχολ. Το πορτρέτο της Ρος ζωγραφισμένο σε ροζ φόντο, με έντονα διαπεραστικά μάτια. Στα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της δίνει λιγότερη έμφαση, προκειμένου να κυριαρχήσουν τα μάτια και το βλέμμα της στο εξώφυλλο.
Peer Raben – Querelle – Ein Pakt Mit Dem Teufel – (1982)
Μία ακόμη «διαφήμιση» της καλλιτεχνικής ματιάς του Γουόρχολ ήταν το soundtrack της ταινίας του 1982, "Querelle", το κύκνειο άσμα του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, βασισμένη στο έργο του Γάλλου συγγραφέα Ζαν Ζενέ.
Για την ιστορία, η πλοκή της ταινίας ακολουθέι τον ναύτη Κερέλ, που ξεμπαρκάρει στο λιμάνι της Βρέστης, όπου ο αδελφός του είναι ερωμένος της Λιζιάν, πατρόνας ενός μπορντέλου. Γίνεται εραστής του άνδρα της Λιζιάν, σκοτώνει χωρίς λόγο ένα ναύτη και παίρνει υπό την προστασία του ένα φυγόδικο, που είναι σωσίας του αδελφού του.
Rats & Star – Soul Vacation – (1983)
Έχοντας ένα όνομα που γούσταρε στο έπακρο, ο Άντι Γουόρχολ φιλοτέχνησε το εξώφυλλο του funk-soul δίσκου των Rats & Star, "Soul Vacation". Πρόκειται για ένα ακόμη λαμπρό παράδειγμα ενός καλλιτέχνη που ξέρει το στυλ τους από όλες τις πλευρές. Μπορεί τότε να ήταν μία «ηλικιωμένη φιγούρα» για τον κόσμο της Τέχνης, ωστόσο δεν τον εμπόδισε να υλοποιεί το όραμά του, όποτε τον καλούσαν να το κάνει.
Aretha Franklin - Aretha (1986)
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά εξώφυλλα στον δίσκο του 1986 της Aretha Franklin απεικονίζει στην πιο γουρχολική, ποπ αρτ μορφή της την θρυλική τραγουδίστρια. Κυριαρχεί το color-blocking στα μαλλιά της με αποχρώσεις των ροζ, μπλε και κίτρινο. Ο Γουόρχολ έχει δώσει ιδιαίτερη έμφαση στο σχήμα του προσώπου της και έχει επικεντρωθεί στα μάτι και το στόμα, χρωματίζοντάς τα με έντονα μοβ και κόκκινες αποχρώσεις. Ένα από τα τελευταία έργα του καλλιτέχνη, προτού περάσει στην αιωνιότητα το 1987.
John Lennon – Menlove Ave (1986)
Ένα πορτρέτο του Τζον Λένον στο εξώφυλλο του άλμπουμ που κυκλοφόρησε μετά τον θάνατό του. Με τη χαρακτηριστική τεχνοτροπία του, ο Γουόρχολ δημιουργεί έναν Λένον σε πορτοκαλί τόνους με μπλε πινελιές στα ατημέλητα μαλλιά του και περιγράμματα σε λευκό, μωβ, κόκκινο και κίτρινο. Και όλα αυτά σε μαύρο background.
Ο Άντι Γουόρχολ έφυγε από τη ζωή στις 22 Φεβρουαρίου 1987, στη Νέα Υόρκη, μετά από επιπλοκές κατά τη διάρκεια επέμβασης αφαίρεσης της χολής του.
Ήταν 58 ετών.
Ο Truman Capote τον είχε αποκαλέσει «Σφίγγα χωρίς αίνιγμα», υπονοώντας την απουσία οποιουδήποτε μυστηρίου στα έργα του. Άλλωστε κι ο ίδιος έλεγε αυτοδιαφημιζόμενος: «Αν θέλετε να γνωρίσετε το έργο μου, δείτε την επιφάνεια κι αυτό είναι όλο· δεν υπάρχει τίποτε από πίσω», προβάλλοντας τη ιδέα του καλλιτέχνη ως απλού μεσάζοντα.
Και μόνο αυτά είναι λίγα για να περιγράψουν το μεγαλείο του Άντι Γουόρχολ, του «Πάπα» της Pop Art, τον άνθρωπο που άφησε τόσο έντονα το σημάδι του στην underground Τέχνη.
Ο γιος του ανθρακωρύχου που κατέκτησε τον κόσμο της Τέχνης
Ο Άντριου Γουορχόλα γεννήθηκε στις 6 Αυγούστου 1928 στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια από γονείς σλοβάκικης καταγωγής. Ο πατέρας του εργαζόταν ως βιομηχανικός εργάτης και ανθρακωρύχος και η μητέρα του κέρδιζε χρήματα φτιάχνοντας γλυπτά λουλούδια από κονσέρβες και διακοσμώντας αυγά του Πάσχα.
Αντλώντας έμπνευση από τις χειροτεχνίες της μητέρας του, άρχισε από μικρή ηλικία να ζωγραφίζει φιγούρες σε χαρτί και να συμπληρώνει λευκώματα. Μεγαλώνοντας διάβαζε μανιωδώς κόμικς (ιδιαίτερα τις ιστορίες του Ντικ Τρέισι) και μάζευε αυτόγραφα διασημοτήτων. Στα 14 του συμμετείχε σ’ ένα πρόγραμμα για εφήβους του Ινστιτούτου Τεχνολογίας Κάρνεγκι (νυν Πανεπιστήμιο Κάρνεγκι-Μέλον) και μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο σπούδασε στο ίδιο ίδρυμα σχέδιο και εικαστικές και διακοσμητικές τέχνες (1949-1952).
Την περίοδο 1945-9 σπούδασε στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Κάρνεγκι και κατόπιν εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου εργάστηκε αρχικά σαν σχεδιαστής παπουτσιών όπου και τον πρόσεξε ο πασίγνωστος τότε γκαλλερίστας Αλέξανδρος Ιόλας και τον προώθησε στο περιοδικό Glamour σαν εικονογράφο. Η ενασχόλησή του με τη ζωγραφική ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και αρχικά ήταν επηρεασμένη από θέματα διαφημίσεων, καθημερινά αντικείμενα και την εικονογραφία των κόμικς, δίνοντας τα πρώτα δείγματα γραφής της Pop Art.
Εφαλτήριο της καριέρας του αποτέλεσαν περιοδικά όπως η Vogue, το Harper’s Bazaar και ο New Yorker. Στα πρώτα του βήματα, σχεδίαζε διαφημίσεις και έφτιαχνε βιτρίνες, ενώ σχεδίαζε και παπούτσια. Όμως ο Warhol επιζητούσε τη λάμψη και το χρήμα και έτσι σύντομα άφησε τις διαφημίσεις παπουτσιών για μεγαλύτερα πράγματα.
Με πίνακες που απεικόνιζαν κουτιά σούπας της εταιρείας Κάμπελ ή μπουκάλια Coca-Cola, απέκτησε μεγαλύτερη φήμη και μέχρι το 1963 παρήγαγε μαζικά τέτοιου τύπου επιτηδευμένα κοινότοπες αναπαραστάσεις καταναλωτικών προϊόντων, καθώς και προσωπογραφίες διασημοτήτων - μεταξύ αυτών και αρκετά πρόσωπα που αποτελούσαν σύμβολα της αμερικανικής ποπ κουλτούρας - σε φανταχτερά χρώματα και συχνά ως μεταξοτυπίες.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο Γουόρχολ αφοσιώθηκε στον κινηματογράφο, σκηνοθετώντας ταινίες που χαρακτηρίζονταν από τη διάθεση πειραματισμού και πρόκλησης, το ερωτικό στοιχείο και ενίοτε την ασυνήθιστη διάρκειά τους. Στα πιο γνωστά έργα του ανήκουν τα The Chelsea Girls (1966), Eat (1963), My Hustler (1965) και Blue Movie (1969).
Ο ίδιος υπέγραφε τις δημιουργίες του ως Άντι Γουόρχολ και στα μεταγενέστερα έργα του δεν ξέχασε ποτέ τις τεχνικές και τις εικόνες που κυριαρχούσαν σε αυτή την περίοδο της ζωής του.
Το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του πέρασε και στον κόσμο της μουσικής με το pop art σήμα κατατεθέν του να συνοδεύει εξώφυλλα δίσκων που έμειναν στην ιστορία.
Από αυτά επιλέξαμε τα 20 πιο εμβληματικά που φέρουν την υπογραφή του
Carlos Chávez – A Program of Mexican Music (1949)
Σε ηλικία μόλις 21 ετών ο Γουόρχολ φιλοτεχνεί το εξώφυλλο του δίσκου του Μεξικανού συνθέτη, μαέστρου και θεωρητικού της μουσικής, Κάρλος Τσάβες και δίνει μία πρώτη, σύντομη γεύση για το pop art μέλλον του.
Gioachino Rossini - William Tell Overture/Semiramide Overture (1953)
Ένα τολμηρό, εντυπωσιακό σχέδιο προμηνύει την ισχυρή καλλιτεχνική προσπωικότητα του Γουόρχολ στη δεκαετία του '60. Το σύμβολο του μήλου θα πει όλη την ιστορία του Γουλιέλμου Τέλλου υπό τη μουσική διεύθυνση του Αρτούρο Τοσκανίνι στη Συμφωνική του NBC.
Count Basie – Count Basie (1956)
Ένα πορτρέτο του σπουδαίου πιανίστα της τζαζ αποτυπώνεται στο εξώφυλλο του δίσκου του 1956, που φέρει το όνομά του.
Ένα κλασικό έργο τέχνης του Γουόρχολ που καθιέρωσε τον Basie ως πολιτιστικό σύμβολο.
Thelonious Monk - Monk (1956)
Προτού εκτοξευθεί η pop art καριέρα του Γουόρχολ είχε εργαστεί, όπως προαναφέρθηκε, ως γραφίστας σχεδιάζοντας πολλά εξώφυλλα άλμπουμ της πρώιμης τζαζ, συμπεριλαμβανομένων δίσκων των Count Basie, Kenny Burrell και Artie Shaw. Ωστόσο, κανένα δεν υπήρξε τόσο εμβληματικό όσο το εξώφυλλο που δημιούργησε για τον Thelonious Monk για τον δίσκο του 1956, Monk. Ένα απλό, αλλά εντυπωσιακό cover με τον τίτλο ΜΟΝΚ να αποτυπώνεται με έντονα κεφαλαία και περιβάλλεται από μία ιδιότυπη γραμματοσειρά στις υπόλοιπες αναφορές του εξωφύλλου.
Kenny Burrell – Blue Lights, Volume 1 (1958)
Το 1958 ο Γουόρχολ υπογράφει καλλιτεχνικά το εξώφυλλο του δίσκου του Αμερικανού τζαζ κιθαρίστα, Kenny Barrel. Ο δεσμός μεταξύ τζαζ μουσικής και τέχνης είναι μεγάλος και ο Γουόρχολ σε εκείνο το στάδιο της καριέρας του έλαβε ένα σημαντικό έναυσμα για την καλλιτεχνική του έκφραση.
Tennessee Williams – Reading From the Glass Menagerie, The Yellow Book and Five Poems (1960)
Λίγο διαφορετικός απο τον προηγούμενο, αυτός ο δίσκος είχε κάτι και από τον σπουδαίο θεατρικό συγγραφέα, Τενεσί Ουίλιαμς. Ο Γουόρχολ αποτίει φόρο τιμής στον Ουίλιαμς σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του με αυτό το εξώφυλλο να αποτελεί τον πιο δυνατό συνδετικό τους κρίκο.
John Wallowitch – This Is John Wallowitch (1964)
Το εξώφυλλο του δισκογραφικού ντεμπούτου του πολυγραφότατου Αμερικανού τραγουδοποιού, John Wallowitch, ήταν διά χειρός Γουόρχολ. Σε αντίθεση με πολλές δουλειές του, ο "Πάπας" της ποπ αρτ ήταν βαθιά συνδεδεμένος με αυτό το έργο. Κι αυτό, γιατί ο Γουόρχολ συνεργαζόταν στενά με τον αδελφό του Wallowitch, τον φωτογράφο Edward, με τον οποίο φημολογείται, ότι είχαν και σχέση μεταξύ τους για λίγο διάστημα.
The Velvet Underground – The Velvet Underground & Nico (1967)
Ίσως το πιο θρυλικό εξώφυλλο δίσκου που φιλοτέχνησε ο Γουόρχολ ήταν αυτό των Velvet Underground με τίτλο "The Velvet Underground & Nico". Με την υπερώριμη μπανάνα σε λευκό φόντο, το άλμπουμ έγινε πραγματικά ένα σύμβολο της ποπ αρτ σε έναν δίσκο που χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών.
The Rolling Stones – Sticky Fingers (1971)
O Γουόρχολ ήταν ο καλλιτέχνης πίσω από το εμβληματικό εξώφυλλο του δίσκου "Sticky Fingers" (1971) των Rolling Stones. Ένα ασπρόμαυρο closeup ενός άνδρα με μαύρο τζιν. Αρχικά φωτογράφισε την κάτω περιοχή και στη συνέχεια τοποθέτησε ένα ένα φερμουάρ επάνω στο εξώφυλλο, το οποίο άνοιγε αποκαλύπτοντας ένα… βαμβακερό ανδρικό εσώρουχο. Χαρακτηρίστικε σοκαριστικό, σέξι, ερωτικό, αλλά και προκλητικό.
Τhe Rolling Stones – ‘Brown Sugar / Bitch / Let It Rock’ (1971)
Εκτός από το "Sticky Finger" ο Γουόρχολ ήταν πίσω από έναν ακόμη δίσκο των Rolling Stones. Στο "Brown Sugar / Bitch / Let It Rock" (1971) η ματιά του σπεσιαλίστα Άντι είναι διάχυτη σε όλη αυτή τη δουλειά. Αν και δεν πρόκειται για εξώφυλλο δίσκου, σίγουρα και στο single, ο Γουόρχολ δεν θα μπορούσε να δώσει κάτι λιγότερο.
John Cale – The Academy in Peril (1972)
To δεύτερο σόλο άλμπουμ του John Cale αποτυπώνει μία άλλη πλευρά της καλλιτεχνικής ιδιοφυΐας του Γουόρχολ, τη φωτογραφία. Kodachrome slides του Cale, αλλά και κοντινά ενσταντανέ στα μάτια σε λευκό φόντο στολίζουν το εξώφυλλο του δίσκου.
Paul Anka - The Painter (1976)
Αντιστοίχως και στο άλμπουμ του Paul Anka "The Painter" (1976) ο Γουόρχολ «έπαιξε» με το color blocking, χρησιμοποιώντας κόκκινες, μπλε, πράσινες και μωβ αποχρώσεις. Το μαύρο χρώμα κυριαρχεί, κάνοντας τα χρωματιστά pops να ακτινοβολούν στο εξώφυλλο.
The Rolling Stones – Love You Live – (1977)
Συνεχίζοντας την σχέση με τους Rolling Stones, ο Γουόρχολ επέστρεψε το 1977 με το live διπλό άλμπουμ "Love You Live". Ωστόσο, προς μεγάλη απογοήτευση του καλλιτέχνη, ο Μικ Τζάγκερ είχε αποφασίσει να προσθέσει χειρόγραφους τίτλους στο εξώφυλλο, κάτι που εξόργισε τον Γουόρχολ και έτσι σήμανε το τέλος μίας εργασιακής σχέσης. Για να το θέσουμε σοβαρά, μην μπλέκεις με έναν καλλιτέχνη με το όραμα του Γουόρχολ χωρίς να του δώσεις την παραμικρή αναφορά.
Liza Minnelli – Live At Carnegie Hall (1981)
Ένα πιο μινιμαλιστικό εξώφυλλο, με τον Γουόρχολ να προσθέτει την προσωπική, καλλιτεχνική πινελιά του στο πορτρέτο της Μινέλι στο άλμπουμ της του 1981. Ανεπιτήδευτο σε φόντο στο χρώμα της, αποτυπώνει εξαιρετικά το κλασικό, χαρακτηριστικό της κούρεμα και τα εντυπωσιακά μάτια της.
Billy Squier – Emotions in Motion (1982)
Το άλμπουμ του Billy Squier "Emotions in Motion", που κυκλοφόρησε το 1982, απεικονίζει τον τραγουδιστή με ένα βλέμμα αλά Μόνα Λίζα, με κυρίαρχα χρώματα το κόκκινο, το ροδακινί, το κίτρινο και το μπλε, ενώ τα μαλλιά του είναι φιλοτεχνημένα ανέμελα με πολύχρωμες πινελιές.
Diana Ross – Silk Electric (1982)
Ένα ακόμη, απλό αλλά εντυπωσιακό εξώφυλλο, στον δίσκο της Diana Ross του 1982 "Silk Electric" είναι γεμάτο από το ποπ αρτ στυλ του Γουόρχολ. Το πορτρέτο της Ρος ζωγραφισμένο σε ροζ φόντο, με έντονα διαπεραστικά μάτια. Στα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της δίνει λιγότερη έμφαση, προκειμένου να κυριαρχήσουν τα μάτια και το βλέμμα της στο εξώφυλλο.
Peer Raben – Querelle – Ein Pakt Mit Dem Teufel – (1982)
Μία ακόμη «διαφήμιση» της καλλιτεχνικής ματιάς του Γουόρχολ ήταν το soundtrack της ταινίας του 1982, "Querelle", το κύκνειο άσμα του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, βασισμένη στο έργο του Γάλλου συγγραφέα Ζαν Ζενέ.
Για την ιστορία, η πλοκή της ταινίας ακολουθέι τον ναύτη Κερέλ, που ξεμπαρκάρει στο λιμάνι της Βρέστης, όπου ο αδελφός του είναι ερωμένος της Λιζιάν, πατρόνας ενός μπορντέλου. Γίνεται εραστής του άνδρα της Λιζιάν, σκοτώνει χωρίς λόγο ένα ναύτη και παίρνει υπό την προστασία του ένα φυγόδικο, που είναι σωσίας του αδελφού του.
Rats & Star – Soul Vacation – (1983)
Έχοντας ένα όνομα που γούσταρε στο έπακρο, ο Άντι Γουόρχολ φιλοτέχνησε το εξώφυλλο του funk-soul δίσκου των Rats & Star, "Soul Vacation". Πρόκειται για ένα ακόμη λαμπρό παράδειγμα ενός καλλιτέχνη που ξέρει το στυλ τους από όλες τις πλευρές. Μπορεί τότε να ήταν μία «ηλικιωμένη φιγούρα» για τον κόσμο της Τέχνης, ωστόσο δεν τον εμπόδισε να υλοποιεί το όραμά του, όποτε τον καλούσαν να το κάνει.
Aretha Franklin - Aretha (1986)
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά εξώφυλλα στον δίσκο του 1986 της Aretha Franklin απεικονίζει στην πιο γουρχολική, ποπ αρτ μορφή της την θρυλική τραγουδίστρια. Κυριαρχεί το color-blocking στα μαλλιά της με αποχρώσεις των ροζ, μπλε και κίτρινο. Ο Γουόρχολ έχει δώσει ιδιαίτερη έμφαση στο σχήμα του προσώπου της και έχει επικεντρωθεί στα μάτι και το στόμα, χρωματίζοντάς τα με έντονα μοβ και κόκκινες αποχρώσεις. Ένα από τα τελευταία έργα του καλλιτέχνη, προτού περάσει στην αιωνιότητα το 1987.
John Lennon – Menlove Ave (1986)
Ένα πορτρέτο του Τζον Λένον στο εξώφυλλο του άλμπουμ που κυκλοφόρησε μετά τον θάνατό του. Με τη χαρακτηριστική τεχνοτροπία του, ο Γουόρχολ δημιουργεί έναν Λένον σε πορτοκαλί τόνους με μπλε πινελιές στα ατημέλητα μαλλιά του και περιγράμματα σε λευκό, μωβ, κόκκινο και κίτρινο. Και όλα αυτά σε μαύρο background.
Ο Άντι Γουόρχολ έφυγε από τη ζωή στις 22 Φεβρουαρίου 1987, στη Νέα Υόρκη, μετά από επιπλοκές κατά τη διάρκεια επέμβασης αφαίρεσης της χολής του.
Ήταν 58 ετών.
