Πολλά έχουν να διηγηθούν από τα χρόνια της Αμερικής Έλληνες καλλιτέχνες που τραγούδησαν στην ομογένεια που ζούσε με τη λαχτάρα του ελληνικού τραγουδιού. Διαφορετικές ιστορίες με απρόσμενες συναντήσεις έχουν να θυμούνται Έλληνες που γεννήθηκαν στη Νέα Υόρκη, ως μητρόπολη της μουσικής και όχι σαν κέντρο αποφάσεων.
Η Έλλη Πασπαλά συνάντησε τον τότε ήρωά της, μαζί με το γκρουπ του, μετά από πρόσκληση δική του και πέρασε ωραία. Το καλύτερο ίσως ως τώρα χριστουγεννιάτικο δώρο της.
Οι Emerson Lake and Palmer των Κιθ Έμερσον, Γκρεγκ Λέικ και Καρλ Πάλμερ μαζί με τους Yes και τους Jethro Tull θεωρούνται από τα καλύτερα συγκροτήματα του τεχνορόκ. Ένα συγκρότημα που από το 1970 ως σήμερα έχει θέση στην πρώτη δεκάδα μουσικών στα διάφορα δημοψηφίσματα. Ο Λέηκ στα μέσα του ’70 και ενώ το κάθε μέλος είχε ξεκινήσει τις σόλο ηχογραφήσεις, παρ’ ότι συνυπήρχαν και σαν γκρουπ, έβγαλε το δίσκο «I Believe in Father Christmas”, Κάπου εκεί χρειάστηκαν χορωδία…. Η Έλλη Πασπαλά λοιπόν θυμάται την αξέχαστη αυτή εμπειρία της :
«Την εποχή εκείνη πήγαινα σε μουσικό γυμνάσιο στη Νέα Υόρκη. Την χρονιά αυτή οι Emerson Lake and Palmer έκαναν μια μεγάλη χριστουγεννιάτικη συναυλία στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν και ήθελαν χορωδία για τις ανάγκες της συναυλίας τους. Συγκεκριμένα εκεί που θα έπαιζαν το μνημειώδες «Εικόνες από μία Έκθεση» («Pictures at an Exibition”), μια διασκευή στο θέμα του Mousourgksi, ξαφνικά θα άλλαζε το τοπίο και θα έπαιζαν την «Άγια Νύχτα».
Στη χορωδία αυτή κλήθηκα να είμαι και εγώ. Απίστευτη εμπειρία. Ήταν πολύ θερμοί μαζί μας. Πήγαμε στα καμαρίνια, είδα όλο το σκηνικό με τις γκρούπις, όπως στην ταινία «Σχεδόν Διάσημοι». Ακριβώς έτσι. Μας ευχήθηκαν καλή επιτυχία, να περάσουμε καλά και θα σας δούμε μετά. Μας χάρισαν δίσκους βινυλίου, με τις υπογραφές τους και πήγαμε σπίτια μας. Τον δικό μου υπέγραψε ο Λέικ, που του είχα αδυναμία, τον οποίο έχω ακόμη στο σπίτι στη Νέα Υόρκη πάνω στο πιάνο μου.
Οι Emerson Lake and Palmer ήταν αγαπημένο μου συγκρότημα, είχα τους δίσκους τους, και βρέθηκα να τραγουδώ μαζί τους μαζί με τη 60μελή χορωδία μας. Δεν έβγαλα τα μάτια μου από τον Λέικ. Ένας ρόκερ με προσωπικότητα. Την ώρα που βγήκαμε έπεφτε τεχνητό χιόνι και γινόταν της κακομοίρας μέσα στο κατάμεστο στάδιο. Ο κόσμος είχε φακούς με σκοινάκια και τα εκσφενδόνιζαν πάνω στην σκηνή.
Θυμάμαι και μια σκηνή με μία πολύ όμορφη γκρούπι η οποία την ώρα που έκαναν πρόβα πήγε στον Λέικ και του είπε : δες τι έχω εγώ. Είχε στο χέρι της ένα κιλοτάκι ! Ο Λέικ σκύβει και ρίχνει το βλέμμα του κάτω. Τότε εκείνη τον αρπάζει από τα μαλλιά και του τραβάει μια τούφα. Ολόκληρη τούφα. Με κινηματογραφική ταχύτητα την άρπαξαν αμέσως και φώναξαν την αστυνομία. Όλα αυτά για μένα στα 16 μου χρόνια μου φαίνονταν ένας μαγικός κόσμος, ο ψεύτικός κόσμος που σε οδηγεί σε μια αλήθεια…».
Η Έλλη Πασπαλά συνάντησε τον τότε ήρωά της, μαζί με το γκρουπ του, μετά από πρόσκληση δική του και πέρασε ωραία. Το καλύτερο ίσως ως τώρα χριστουγεννιάτικο δώρο της.
Οι Emerson Lake and Palmer των Κιθ Έμερσον, Γκρεγκ Λέικ και Καρλ Πάλμερ μαζί με τους Yes και τους Jethro Tull θεωρούνται από τα καλύτερα συγκροτήματα του τεχνορόκ. Ένα συγκρότημα που από το 1970 ως σήμερα έχει θέση στην πρώτη δεκάδα μουσικών στα διάφορα δημοψηφίσματα. Ο Λέηκ στα μέσα του ’70 και ενώ το κάθε μέλος είχε ξεκινήσει τις σόλο ηχογραφήσεις, παρ’ ότι συνυπήρχαν και σαν γκρουπ, έβγαλε το δίσκο «I Believe in Father Christmas”, Κάπου εκεί χρειάστηκαν χορωδία…. Η Έλλη Πασπαλά λοιπόν θυμάται την αξέχαστη αυτή εμπειρία της :
«Την εποχή εκείνη πήγαινα σε μουσικό γυμνάσιο στη Νέα Υόρκη. Την χρονιά αυτή οι Emerson Lake and Palmer έκαναν μια μεγάλη χριστουγεννιάτικη συναυλία στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν και ήθελαν χορωδία για τις ανάγκες της συναυλίας τους. Συγκεκριμένα εκεί που θα έπαιζαν το μνημειώδες «Εικόνες από μία Έκθεση» («Pictures at an Exibition”), μια διασκευή στο θέμα του Mousourgksi, ξαφνικά θα άλλαζε το τοπίο και θα έπαιζαν την «Άγια Νύχτα».
Στη χορωδία αυτή κλήθηκα να είμαι και εγώ. Απίστευτη εμπειρία. Ήταν πολύ θερμοί μαζί μας. Πήγαμε στα καμαρίνια, είδα όλο το σκηνικό με τις γκρούπις, όπως στην ταινία «Σχεδόν Διάσημοι». Ακριβώς έτσι. Μας ευχήθηκαν καλή επιτυχία, να περάσουμε καλά και θα σας δούμε μετά. Μας χάρισαν δίσκους βινυλίου, με τις υπογραφές τους και πήγαμε σπίτια μας. Τον δικό μου υπέγραψε ο Λέικ, που του είχα αδυναμία, τον οποίο έχω ακόμη στο σπίτι στη Νέα Υόρκη πάνω στο πιάνο μου.
Οι Emerson Lake and Palmer ήταν αγαπημένο μου συγκρότημα, είχα τους δίσκους τους, και βρέθηκα να τραγουδώ μαζί τους μαζί με τη 60μελή χορωδία μας. Δεν έβγαλα τα μάτια μου από τον Λέικ. Ένας ρόκερ με προσωπικότητα. Την ώρα που βγήκαμε έπεφτε τεχνητό χιόνι και γινόταν της κακομοίρας μέσα στο κατάμεστο στάδιο. Ο κόσμος είχε φακούς με σκοινάκια και τα εκσφενδόνιζαν πάνω στην σκηνή.
Θυμάμαι και μια σκηνή με μία πολύ όμορφη γκρούπι η οποία την ώρα που έκαναν πρόβα πήγε στον Λέικ και του είπε : δες τι έχω εγώ. Είχε στο χέρι της ένα κιλοτάκι ! Ο Λέικ σκύβει και ρίχνει το βλέμμα του κάτω. Τότε εκείνη τον αρπάζει από τα μαλλιά και του τραβάει μια τούφα. Ολόκληρη τούφα. Με κινηματογραφική ταχύτητα την άρπαξαν αμέσως και φώναξαν την αστυνομία. Όλα αυτά για μένα στα 16 μου χρόνια μου φαίνονταν ένας μαγικός κόσμος, ο ψεύτικός κόσμος που σε οδηγεί σε μια αλήθεια…».
