Ο εμπνευσμένος συνθέτης και μαέστρος πέρα απ’ το ταλέντο που διαθέτει και την πλούσια εργογραφία και δράση του, ξεχωρίζει για τις μεστές τοποθετήσεις του, που προκύπτουν μέσα απ’ τη βαθιά γνώση του για το τραγούδι αλλά και την ευρύτερη καλλιέργεια, παιδεία και ευαισθησία του.
Άριστος γνώστης της γλώσσας, σκιαγραφεί ξάστερα και διεισδυτικά τα «θέματά» του.
Σας μεταφέρω ένα μικρό αλλά καίριο απόσπασμα της συνέντευξης-ποταμού του Δημήτρη Παπαδημητρίου στο Γιάννη Κολλιάκο και το περιοδικό Μετρονόμος (τεύχος 71 / Απρίλιος – Ιούνιος 2019)
Ναι, ο παράνομος λαϊκό-ρεμπέτικος Πειραιάς της χούντας με καθόρισε. Έμαθα το εξαφανισμένο τότε από τη μουσική τρίχορδο μπουζούκι από κάποιους ηλικιωμένους μπουζουκοπαίκτες σε καφενεία της Πειραϊκής και του Αγίου Νείλου. Στην κλασική μουσική τότε, ως έφηβος, ανήκα αναφανδόν στην ρομαντική ιδεολογία, καθώς ο αληθινός ελληνικός ρομαντισμός κρύβεται είτε στο δημοτικό τραγούδι, κυρίως στις παραλογές, είτε, ακόμα περισσότερο, στο ρεμπέτικο.
Από τις φυλακές και τα ναρκωτικά μέχρι την εξωραϊσμένη από τις διώξεις ελεύθερη κοινωνικά σκέψη, στον ακαριαίο σε ευαισθησία στίχο, τόσο πολλά κοινά υπάρχουν με τον Βερλέν, τον Ουάιλντ, τον Ρεμπό, τον Μποντλέρ. Με αποκορύφωμα τον Άκη Πάνου οι μορφές του λαϊκού μας και του ρεμπέτικου τραγουδιού είναι αναμφισβήτητα ρομαντικές. Δίκαια, λοιπόν, το ρεμπέτικο και το λαϊκό μοιράστηκε την κυριαρχία του επάνω μου μαζί με τον Σοπέν, τον Τσαϊκόφσκι, τον Βάγκνερ κλπ. Πιάνο και μπουζούκι ήσαν οι πύλες για να διαβεί η ίδια ψυχή. Στους γύρω μου θα φάνταζα σχιζοφρενής. Όμως, αισθανόμουν ότι έχω δίκιο.
Και σήμερα έχω ήδη έργα που ο σαφής ελληνικός μελωδισμός γίνεται ασμένως αποδεκτός από τους δυτικόφρονες όσο και από τους λαϊκούς συναδέλφους εξίσου και είμαι υπερήφανος γι’ αυτό. Στο κοινό μιας πρόσφατης συμφωνικής συναυλίας μου συνυπήρξαν ο Γιώργος Κουμεντάκης, ο Μιχάλης Οικονόμου, ο Τάσος Ρουσόπουλος, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Χρήστος Νικολόπουλος και η Γιώτα Γιάννα. Τους εκτιμώ και τους αγαπώ όλους, όχι με τον ίδιο τρόπο, αλλά για τον ίδιο λόγο.
Άριστος γνώστης της γλώσσας, σκιαγραφεί ξάστερα και διεισδυτικά τα «θέματά» του.
Σας μεταφέρω ένα μικρό αλλά καίριο απόσπασμα της συνέντευξης-ποταμού του Δημήτρη Παπαδημητρίου στο Γιάννη Κολλιάκο και το περιοδικό Μετρονόμος (τεύχος 71 / Απρίλιος – Ιούνιος 2019)
Ναι, ο παράνομος λαϊκό-ρεμπέτικος Πειραιάς της χούντας με καθόρισε. Έμαθα το εξαφανισμένο τότε από τη μουσική τρίχορδο μπουζούκι από κάποιους ηλικιωμένους μπουζουκοπαίκτες σε καφενεία της Πειραϊκής και του Αγίου Νείλου. Στην κλασική μουσική τότε, ως έφηβος, ανήκα αναφανδόν στην ρομαντική ιδεολογία, καθώς ο αληθινός ελληνικός ρομαντισμός κρύβεται είτε στο δημοτικό τραγούδι, κυρίως στις παραλογές, είτε, ακόμα περισσότερο, στο ρεμπέτικο.
Από τις φυλακές και τα ναρκωτικά μέχρι την εξωραϊσμένη από τις διώξεις ελεύθερη κοινωνικά σκέψη, στον ακαριαίο σε ευαισθησία στίχο, τόσο πολλά κοινά υπάρχουν με τον Βερλέν, τον Ουάιλντ, τον Ρεμπό, τον Μποντλέρ. Με αποκορύφωμα τον Άκη Πάνου οι μορφές του λαϊκού μας και του ρεμπέτικου τραγουδιού είναι αναμφισβήτητα ρομαντικές. Δίκαια, λοιπόν, το ρεμπέτικο και το λαϊκό μοιράστηκε την κυριαρχία του επάνω μου μαζί με τον Σοπέν, τον Τσαϊκόφσκι, τον Βάγκνερ κλπ. Πιάνο και μπουζούκι ήσαν οι πύλες για να διαβεί η ίδια ψυχή. Στους γύρω μου θα φάνταζα σχιζοφρενής. Όμως, αισθανόμουν ότι έχω δίκιο.
Και σήμερα έχω ήδη έργα που ο σαφής ελληνικός μελωδισμός γίνεται ασμένως αποδεκτός από τους δυτικόφρονες όσο και από τους λαϊκούς συναδέλφους εξίσου και είμαι υπερήφανος γι’ αυτό. Στο κοινό μιας πρόσφατης συμφωνικής συναυλίας μου συνυπήρξαν ο Γιώργος Κουμεντάκης, ο Μιχάλης Οικονόμου, ο Τάσος Ρουσόπουλος, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Χρήστος Νικολόπουλος και η Γιώτα Γιάννα. Τους εκτιμώ και τους αγαπώ όλους, όχι με τον ίδιο τρόπο, αλλά για τον ίδιο λόγο.
