Είχε γεννηθεί στις 7 Ιανουαρίου του 1928 στην Κηφισιά. Βιρτουόζος του μπουζουκιού, κομβικός εκτελεστής και εκπρόσωπος της δεξιοτεχνικής σχολής του ’50 που συνέβαλλε αποφασιστικά στην καθιέρωση του οργάνου και στην εξέλιξή του.
Παράλληλα στο πλαίσιο μιας μικρής σχετικά συνθετικής δραστηριότητας άφησε τραγούδια αμανάτια: Το κορίτσι απόψε θέλει, Μάγισσες φέρτε βότανα, Ο κατάδικος, Γλυκοχαράζει ο Αυγερινός, Είναι βαρύς ο πόνος μου, Σπάστα γκρέμιστα κυρά μου, Πολλές μανάδες κλάψανε, Έφυγες μ’ έναν άλλονε, Το τελευταίο ραντεβού κ.ά.
Επίσης είχε μακρόχονη θητεία στην Αμερική όπου παρουσίασε πρωτοπόρες έθνικ συμπράξεις με μουσικούς του… κόσμου.
Ο γιος του Νίκος Τατασσόπουλος συνεχίζει με αξιώσεις την πατρική κληρονομιά. Δεξιοτέχνης μπουζουξής και ο ίδιος με πολλές και συμμετοχές και συνεργασίες στην δισκογραφία αλλά και την διασκέδαση καθώς και ευρηματικές προτάσεις σε πολλαπλά επίπεδα δημιουργίας.
Θυμάμαι, πριν σχεδόν δύο δεκαετίες, όταν σε ένα πορτραίτο που είχα επιμεληθεί για τον πατέρα του στο περιοδικό Δίφωνο, μου είχε πει, μεταξύ άλλων:
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα σ’ ένα περιβάλλον όπου η μουσική έπαιζε πρωταρχικό ρόλο. Ήταν λόγος, τρόπος ζωής και ύπαρξης. Ο πατέρας μου έδινε μεγάλη σημασία στο να μου εξασφαλίσει μια υγιή οικογενειακή ζωή. Θυμάμαι ότι θυσίαζε υψηλές αμοιβές για εμφανίσεις στα πιο ονομαστά Casino του Las Vegas προκειμένου να παραμένει κοντά μας στο σπίτι και να μην απουσιάζει. Ένας από τους λόγους που δεν επέστρεψε στην Ελλάδα ήταν και η δική μου ηρεμία και γαλήνη. Δεν ήθελε να διακόψω το σχολείο μου ή να με αποσπάσει απ’ τον κύκλο μου. Άλλωστε ένιωθε γεμάτος από την πορεία του στην Ελλάδα αλλά και την αναγνώριση που είχε στην Αμερική. Γενικά ήταν χαμηλών τόνων άνθρωπος. Πράος και γλυκός.
Άκουγε συνεχώς μουσική και μελετούσε. Μου προσέφερε συνεχώς ερεθίσματα, δίνοντάς μου ν’ ακούσω δίσκους, μαθαίνοντάς μου τεχνικές κ.λ.π. Εξαιρετικός δάσκαλος των λαϊκών δρόμων με χάρισμα και υπομονή. Ακόμα και προτού φύγει απ’ τη ζωή μου είχε στείλει κασέτες με επιλογές και προτάσεις του. Πειραματιζόταν με τον ήχο του, δοκίμαζε μαγνήτες, ενισχυτές και εφέ ενώ το ίδιο έκανε και με τα όργανα, παίζοντας άταστα μπουζούκια, κιθαρομπούζουκα κ.λ.π. Αυτό συνέβαινε μέχρι και το τέλος κι ας μην δούλευε πλέον συχνά. Θυμάμαι ερχόντουσαν στο σπίτι κιθαρίστες τζαζίστες αλλά και ηχολήπτες για να τον ρωτήσουν για τον ήχο του. Θαύμαζε πολύ τους τούρκους σαν μουσικούς, για την πειθαρχία και την φαντασία τους. Μοιραίο ήταν λοιπόν να μπολιαστώ κι εγώ με αυτήν την παθολογική αγάπη για την μουσική αλλά και να μοιραστώ, ώριμος πλέον την αναγκαιότητα για εξέλιξη του οργάνου μέσα σε μια νέα διεθνή μουσική πραγματικότητα. Από τριών χρονών παιδί συνόδεψα τον πατέρα μου στο πάλκο, έκανα ειδικά μαθήματα, άκουσα τον Al di Meola να μιλά με κολακευτικά λόγια για το παίξιμό μου…».
Παράλληλα στο πλαίσιο μιας μικρής σχετικά συνθετικής δραστηριότητας άφησε τραγούδια αμανάτια: Το κορίτσι απόψε θέλει, Μάγισσες φέρτε βότανα, Ο κατάδικος, Γλυκοχαράζει ο Αυγερινός, Είναι βαρύς ο πόνος μου, Σπάστα γκρέμιστα κυρά μου, Πολλές μανάδες κλάψανε, Έφυγες μ’ έναν άλλονε, Το τελευταίο ραντεβού κ.ά.
Επίσης είχε μακρόχονη θητεία στην Αμερική όπου παρουσίασε πρωτοπόρες έθνικ συμπράξεις με μουσικούς του… κόσμου.
Ο γιος του Νίκος Τατασσόπουλος συνεχίζει με αξιώσεις την πατρική κληρονομιά. Δεξιοτέχνης μπουζουξής και ο ίδιος με πολλές και συμμετοχές και συνεργασίες στην δισκογραφία αλλά και την διασκέδαση καθώς και ευρηματικές προτάσεις σε πολλαπλά επίπεδα δημιουργίας.
Θυμάμαι, πριν σχεδόν δύο δεκαετίες, όταν σε ένα πορτραίτο που είχα επιμεληθεί για τον πατέρα του στο περιοδικό Δίφωνο, μου είχε πει, μεταξύ άλλων:
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα σ’ ένα περιβάλλον όπου η μουσική έπαιζε πρωταρχικό ρόλο. Ήταν λόγος, τρόπος ζωής και ύπαρξης. Ο πατέρας μου έδινε μεγάλη σημασία στο να μου εξασφαλίσει μια υγιή οικογενειακή ζωή. Θυμάμαι ότι θυσίαζε υψηλές αμοιβές για εμφανίσεις στα πιο ονομαστά Casino του Las Vegas προκειμένου να παραμένει κοντά μας στο σπίτι και να μην απουσιάζει. Ένας από τους λόγους που δεν επέστρεψε στην Ελλάδα ήταν και η δική μου ηρεμία και γαλήνη. Δεν ήθελε να διακόψω το σχολείο μου ή να με αποσπάσει απ’ τον κύκλο μου. Άλλωστε ένιωθε γεμάτος από την πορεία του στην Ελλάδα αλλά και την αναγνώριση που είχε στην Αμερική. Γενικά ήταν χαμηλών τόνων άνθρωπος. Πράος και γλυκός.
Άκουγε συνεχώς μουσική και μελετούσε. Μου προσέφερε συνεχώς ερεθίσματα, δίνοντάς μου ν’ ακούσω δίσκους, μαθαίνοντάς μου τεχνικές κ.λ.π. Εξαιρετικός δάσκαλος των λαϊκών δρόμων με χάρισμα και υπομονή. Ακόμα και προτού φύγει απ’ τη ζωή μου είχε στείλει κασέτες με επιλογές και προτάσεις του. Πειραματιζόταν με τον ήχο του, δοκίμαζε μαγνήτες, ενισχυτές και εφέ ενώ το ίδιο έκανε και με τα όργανα, παίζοντας άταστα μπουζούκια, κιθαρομπούζουκα κ.λ.π. Αυτό συνέβαινε μέχρι και το τέλος κι ας μην δούλευε πλέον συχνά. Θυμάμαι ερχόντουσαν στο σπίτι κιθαρίστες τζαζίστες αλλά και ηχολήπτες για να τον ρωτήσουν για τον ήχο του. Θαύμαζε πολύ τους τούρκους σαν μουσικούς, για την πειθαρχία και την φαντασία τους. Μοιραίο ήταν λοιπόν να μπολιαστώ κι εγώ με αυτήν την παθολογική αγάπη για την μουσική αλλά και να μοιραστώ, ώριμος πλέον την αναγκαιότητα για εξέλιξη του οργάνου μέσα σε μια νέα διεθνή μουσική πραγματικότητα. Από τριών χρονών παιδί συνόδεψα τον πατέρα μου στο πάλκο, έκανα ειδικά μαθήματα, άκουσα τον Al di Meola να μιλά με κολακευτικά λόγια για το παίξιμό μου…».
