Ο Γιώργος Νταλάρας συνδέονταν με δεσμούς εκτίμησης και ουσιαστικής συνεργασίας με τον αλησμόνητο Χρόνη Αηδονίδη.
Μάλιστα ο Νταλάρας είχε προλογίσει το βιβλίο του Κώστα Παπασπήλιου για τον Αηδονίδη με τίτλο «Το Αηδόνι της Θράκης».
Εκεί μεταξύ άλλων ο Νταλάρας ανέφερε για τον Αηδονίδη:
«Είναι τόσο δύσκολο αν όχι αδύνατον να μιλήσεις γι’ αυτόν τον άνθρωπο αποτιμώντας τη σπάνια φωνή του, την μουσικότητά του, τις γνώσεις του, την παιδεία του, την ερμηνευτική του δεινότητα, τις αρετές του σαν καλλιτέχνης και άνθρωπος.
Δεν είναι μόνο ότι το όνομά του είναι συνώνυμο του παραδοσιακού τραγουδιού, δεν είναι μόνο ότι η χροιά της φωνής του, η άλλη διάσταση και η συγκίνηση που μας προσφέρει στις ερμηνείες του, δεν είναι μόνο ότι είναι ο μελωδός των ανείπωτων μύθων και θρύλων της ιστορικής μας παράδοσης, είναι πραγματικά μύστης μιας πανάρχαιας μουσικής τέχνης, που με πρώτη ανάγνωση λες, να ένας μεγάλος βυζαντινός τραγουδιστής και μελωδός!
Και μετά ακούγοντας και ξανακούγοντας και πολύ περισσότερο γνωρίζοντάς τον από κοντά, διαπιστώνεις ότι δεν είπες στην ουσία σχεδόν τίποτα και η προσπάθειά σου να περιγράψεις την πολυπλοκότητα, και μαζί την απλότητα και την μοναδικότητα των ερμηνειών του, ήταν σχεδόν άκαρπη!
Εμείς, πρέπει μάλλον να σωπαίνουμε και να τον ακούμε, γιατί είναι πολύ δύσκολο να ξαναβρεθεί ένας τέτοιος μουσικός και τραγουδιστής μ’ αυτή τη δεξιότητα, αυτήν την τελειότητα και αυτήν την έκφραση. Κυρίως την ευγένεια της ερμηνείας του. Είναι μάλλον ανέλπιδο -αν και μέσα από την καρδιά μου- εύχομαι η κοινωνία μας να συνεχίσει να υποθάλπει φυτώρια τέτοιων μουσικών, τέτοιων ανθρώπων.
Ξέρω ότι είναι και διακαής δική του επιθυμία, γιατί αλίμονο αν χαθούν αυτές οι φωνές, αυτοί οι εξάγγελοι των πανάρχαιων μουσικών μας καταβολών, τότε θα συνειδητοποιήσουμε την τεράστια φτώχεια μας…»
Μάλιστα ο Νταλάρας είχε προλογίσει το βιβλίο του Κώστα Παπασπήλιου για τον Αηδονίδη με τίτλο «Το Αηδόνι της Θράκης».
Εκεί μεταξύ άλλων ο Νταλάρας ανέφερε για τον Αηδονίδη:
«Είναι τόσο δύσκολο αν όχι αδύνατον να μιλήσεις γι’ αυτόν τον άνθρωπο αποτιμώντας τη σπάνια φωνή του, την μουσικότητά του, τις γνώσεις του, την παιδεία του, την ερμηνευτική του δεινότητα, τις αρετές του σαν καλλιτέχνης και άνθρωπος.
Δεν είναι μόνο ότι το όνομά του είναι συνώνυμο του παραδοσιακού τραγουδιού, δεν είναι μόνο ότι η χροιά της φωνής του, η άλλη διάσταση και η συγκίνηση που μας προσφέρει στις ερμηνείες του, δεν είναι μόνο ότι είναι ο μελωδός των ανείπωτων μύθων και θρύλων της ιστορικής μας παράδοσης, είναι πραγματικά μύστης μιας πανάρχαιας μουσικής τέχνης, που με πρώτη ανάγνωση λες, να ένας μεγάλος βυζαντινός τραγουδιστής και μελωδός!
Και μετά ακούγοντας και ξανακούγοντας και πολύ περισσότερο γνωρίζοντάς τον από κοντά, διαπιστώνεις ότι δεν είπες στην ουσία σχεδόν τίποτα και η προσπάθειά σου να περιγράψεις την πολυπλοκότητα, και μαζί την απλότητα και την μοναδικότητα των ερμηνειών του, ήταν σχεδόν άκαρπη!
Εμείς, πρέπει μάλλον να σωπαίνουμε και να τον ακούμε, γιατί είναι πολύ δύσκολο να ξαναβρεθεί ένας τέτοιος μουσικός και τραγουδιστής μ’ αυτή τη δεξιότητα, αυτήν την τελειότητα και αυτήν την έκφραση. Κυρίως την ευγένεια της ερμηνείας του. Είναι μάλλον ανέλπιδο -αν και μέσα από την καρδιά μου- εύχομαι η κοινωνία μας να συνεχίσει να υποθάλπει φυτώρια τέτοιων μουσικών, τέτοιων ανθρώπων.
Ξέρω ότι είναι και διακαής δική του επιθυμία, γιατί αλίμονο αν χαθούν αυτές οι φωνές, αυτοί οι εξάγγελοι των πανάρχαιων μουσικών μας καταβολών, τότε θα συνειδητοποιήσουμε την τεράστια φτώχεια μας…»
