Διανύουμε την περίοδο που έχουμε εξαντλήσει και έχουμε εξαντληθεί μέσα από την έμφυτη ανάγκη μας να ξεχωρίσουμε και να μας ξεχωρίσουν, να μιλήσουμε για τα δικαιώματα μας και για τα δικαιώματα όλων, να δώσουμε και να πάρουμε χώρο άλλοτε ως οι αδύναμοι και άλλοτε ως οι δυνατοί μιας ομάδας, μιας σχέσης, μιας κοινότητας, ενός έθνους, ενός πλανήτη, να μας αποδεχτούν ως αλλόκοτους και να αποδεχτούμε τους περιθωριακούς, ένας κύκλος κυνηγητού που δεν τελειώνει ποτέ.
Στο “The Queen’s Gambit” ωστόσο η πρωταγωνίστρια του ούτε εξαντλείται, ούτε εξαντλεί προσπαθώντας να αποδεχτεί ο περίγυρος της την περίεργη φύση της, το ιδιοφυές μυαλό της, την αλλόκοτη ομορφιά της και την ατελείωτη μοναξιά της.
Η (ούτε Ελίζαμπεθ, ούτε Λίζι, ούτε Λίντι) Μπεθ Χάρμον είναι μια διάνοια στο σκάκι, στήνει τις τέλειες παρτίδες στο μυαλό της και στα ταβάνια των χώρων που την φιλοξενούν, τις οποίες αργότερα εκτελεί με περίσσια χάρη και ευκολία στις σκακιέρες που στήνονται μπροστά της. Ένα απόκληρο ορφανό παιδί που βρίσκει μόνο του το δρόμο προς την εξιλέωση και την αποδοχή, σε έναν κόσμο που δεν υπάρχουν άνθρωποι, παρά μόνο πιόνια, βασιλιάδες και βασίλισσες.
Η Μπεθ παλεύει με εξαρτήσεις σε ουσίες τις οποίες δεν διάλεξε να αποκτήσει αλλά την στοιχειώνουν σε κάθε της βήμα και σκακιστική κίνηση, δεν ενσωματώνεται σε καμία κοινωνική ομάδα την γεμάτη αλλαγές δεκαετία του ‘60, νιώθει κάτι που μοιάζει με έλξη για το αντίθετο φύλο αλλά δεν μπορεί να το ερμηνεύσει, μα ούτε και να το εισπράξει τις φορές που της δόθηκε η προσοχή. Το μυαλό της περνά από μαύρα και άσπρα τετράγωνα με περίεργες κώδικές ονομασίες, για όποιον δεν γνωρίζει την τέχνη της σκακιστικής, φυσικά.
Σε έναν κόσμο αδιάφορο προς εκείνη και ουσιαστικά προς όλα, εκείνη βρίσκει το σθένος να υπάρξει μέσα σε αυτόν και να μεγαλουργήσει, χωρίς να έχεις δεχτεί ποτέ πραγματική αγάπη, ενδιαφέρον ή νοιάξιμο, με μοναδική ίσως εξαίρεση τον επιστάτη του ορφανοτροφείου στο οποίο θα περάσει την εφηβεία της. H απώλεια την ακολουθεί σε όλη της τη ζωή, κι έχει μάθει να ζει με αυτή. ‘Όμως δεν έχει γεννηθεί ηττημένη και όταν καλείται να τη βιώσει σε μαζεμένες δόσεις τόσο εντός σκακιέρας, όσο κι εκτός, σφίγγει τα χείλη, φορά τα γυαλιά ηλίου της και βυθίζεται σε έναν κόσμο εξαρτήσεων και παραισθήσεων, που μόνο εκείνος τη χωράει. Μέχρι να μαζέψει τα κομμάτια της και να βαδίσει ξανά προς τη νίκη.
Το “The Queen’s Gambit” είναι μια ωδή στην υπεροχή της διαφορετικότητας, για όλους αυτούς που ένιωσαν κάποια στιγμή πως το σύστημα, μια κατάσταση, ο κόσμος δεν τους χωράει, όχι γιατί εκείνοι ήταν λάθος, αλλά απλά πολύ «μεγάλοι» για να χωρέσουν οπουδήποτε. Παρά μόνο όταν το Γκαμπί της Βασίλισσας φανερωθεί απέναντι σε έναν πανίσχυρο αντίπαλο.
Η σειρά περιλαμβάνει την εξαιρετική ερμηνεία της Anya Taylor-Joy, υπέροχη σκηνογραφία και φωτογραφία που «κλέβουν» στοιχεία από τον Tim Burton και τον Wes Andrerson, κοστούμια που αντικατοπτρίζουν το ρεύμα της εποχής χωρίς να «κουράζουν», μουσική που αγγίζει, ξεκούραστη σκηνοθεσία. Κοινώς, τα εφτά της επεισόδια βλέπονται πολύ γρήγορα και ευχάριστα, ίσως αναρωτηθείς κι εσύ στο τέλος του καθενός «καλά, μόνο τόσο είχε;».
Το “The Queen’s Gambit” αν δεν σε τσιγκλήσει να παίξεις σκάκι, σίγουρα θα σου προσφέρει μερικές ώρες ευχάριστου binge watching.
Στο “The Queen’s Gambit” ωστόσο η πρωταγωνίστρια του ούτε εξαντλείται, ούτε εξαντλεί προσπαθώντας να αποδεχτεί ο περίγυρος της την περίεργη φύση της, το ιδιοφυές μυαλό της, την αλλόκοτη ομορφιά της και την ατελείωτη μοναξιά της.
Η (ούτε Ελίζαμπεθ, ούτε Λίζι, ούτε Λίντι) Μπεθ Χάρμον είναι μια διάνοια στο σκάκι, στήνει τις τέλειες παρτίδες στο μυαλό της και στα ταβάνια των χώρων που την φιλοξενούν, τις οποίες αργότερα εκτελεί με περίσσια χάρη και ευκολία στις σκακιέρες που στήνονται μπροστά της. Ένα απόκληρο ορφανό παιδί που βρίσκει μόνο του το δρόμο προς την εξιλέωση και την αποδοχή, σε έναν κόσμο που δεν υπάρχουν άνθρωποι, παρά μόνο πιόνια, βασιλιάδες και βασίλισσες.
Η Μπεθ παλεύει με εξαρτήσεις σε ουσίες τις οποίες δεν διάλεξε να αποκτήσει αλλά την στοιχειώνουν σε κάθε της βήμα και σκακιστική κίνηση, δεν ενσωματώνεται σε καμία κοινωνική ομάδα την γεμάτη αλλαγές δεκαετία του ‘60, νιώθει κάτι που μοιάζει με έλξη για το αντίθετο φύλο αλλά δεν μπορεί να το ερμηνεύσει, μα ούτε και να το εισπράξει τις φορές που της δόθηκε η προσοχή. Το μυαλό της περνά από μαύρα και άσπρα τετράγωνα με περίεργες κώδικές ονομασίες, για όποιον δεν γνωρίζει την τέχνη της σκακιστικής, φυσικά.
Σε έναν κόσμο αδιάφορο προς εκείνη και ουσιαστικά προς όλα, εκείνη βρίσκει το σθένος να υπάρξει μέσα σε αυτόν και να μεγαλουργήσει, χωρίς να έχεις δεχτεί ποτέ πραγματική αγάπη, ενδιαφέρον ή νοιάξιμο, με μοναδική ίσως εξαίρεση τον επιστάτη του ορφανοτροφείου στο οποίο θα περάσει την εφηβεία της. H απώλεια την ακολουθεί σε όλη της τη ζωή, κι έχει μάθει να ζει με αυτή. ‘Όμως δεν έχει γεννηθεί ηττημένη και όταν καλείται να τη βιώσει σε μαζεμένες δόσεις τόσο εντός σκακιέρας, όσο κι εκτός, σφίγγει τα χείλη, φορά τα γυαλιά ηλίου της και βυθίζεται σε έναν κόσμο εξαρτήσεων και παραισθήσεων, που μόνο εκείνος τη χωράει. Μέχρι να μαζέψει τα κομμάτια της και να βαδίσει ξανά προς τη νίκη.
Το “The Queen’s Gambit” είναι μια ωδή στην υπεροχή της διαφορετικότητας, για όλους αυτούς που ένιωσαν κάποια στιγμή πως το σύστημα, μια κατάσταση, ο κόσμος δεν τους χωράει, όχι γιατί εκείνοι ήταν λάθος, αλλά απλά πολύ «μεγάλοι» για να χωρέσουν οπουδήποτε. Παρά μόνο όταν το Γκαμπί της Βασίλισσας φανερωθεί απέναντι σε έναν πανίσχυρο αντίπαλο.
Η σειρά περιλαμβάνει την εξαιρετική ερμηνεία της Anya Taylor-Joy, υπέροχη σκηνογραφία και φωτογραφία που «κλέβουν» στοιχεία από τον Tim Burton και τον Wes Andrerson, κοστούμια που αντικατοπτρίζουν το ρεύμα της εποχής χωρίς να «κουράζουν», μουσική που αγγίζει, ξεκούραστη σκηνοθεσία. Κοινώς, τα εφτά της επεισόδια βλέπονται πολύ γρήγορα και ευχάριστα, ίσως αναρωτηθείς κι εσύ στο τέλος του καθενός «καλά, μόνο τόσο είχε;».
Το “The Queen’s Gambit” αν δεν σε τσιγκλήσει να παίξεις σκάκι, σίγουρα θα σου προσφέρει μερικές ώρες ευχάριστου binge watching.
