Τη Νατάσα Θεοδωρίδου φιλοξένησε το μεσημέρι της Κυριακής (22/10), το πλατό της εκπομπής «Ακόμα δεν είδες» στο Mega, με αφορμή την έναρξη των εμφανίσεων της σε γνωστό νυχτερινό μαγαζί της Αθήνας. Ωστόσο, μιλώντας για την οικογένειά της, η αγαπημένη τραγουδίστρια δεν μπόρεσε να διαχειριστεί την συναισθηματική της φόρτιση.
Συγκεκριμένα, η Νατάσα Θεοδωρίδου εξομολογήθηκε πως «όταν ξεκίναγα δεν το περίμενα όλο αυτό, όχι βέβαια. Όταν ξεκίνησα από τη Θεσσαλονίκη, ήμουν 17 ετών, το 1986… Τώρα, η μάνα μου! Η μάνα μου, παιδιά, τώρα θα λέει: “Αχ αυτό το παιδί μου, που λέει όλο την ηλικία του”! Μου λέει, “βρε παιδί μου, μην την λες την ηλικία σου κάθε φορά”. Τέλος πάντων, εγώ είμαι γεννηθείσα το 1970, μαμά, και όταν ξεκίνησα το 1986 που ήμουν στην Γ’ Λυκείου δεν είχα καμία σχέση με αυτό που λέμε τραγούδι, νυχτερινή δουλειά και προφανώς δεν φανταζόμουν ποτέ όλα αυτά τα καλά που μου έφερε η δουλειά, ο Θεός, οι άνθρωποι που μου έδωσαν τα τραγούδια τους και μου άνοιξαν τα μαγαζιά τους για να μπω να τραγουδήσω. Όχι δεν το φανταζόμουν ποτέ».
«Μου είχε γίνει η μυθική τότε πρόταση για τις Χάντρες της Αθήνας, γιατί εμείς τις είχαμε τις Χάντρες στη Θεσσαλονίκη και, όταν πια αποφάσισα ότι θα γίνω “εσωτερικός μετανάστης” και από τη Θεσσαλονίκη θα πάω στην Αθήνα, ανέβηκα σε εκείνο το αεροπλάνο και το θυμάμαι σαν τώρα. Ήταν κάτι πολύ χαρούμενο αλλά για ένα κορίτσι τότε 26 ετών με την κόρη μου, την Χριστιάνα ούτε 2 ετών, έβλεπα από ψηλά τα φώτα της πόλης και σκεφτόμουν που πάω. Είχα μια μικρή άγνοια κινδύνου λόγω ηλικίας, είχα μια μεγάλη χαρά για κάτι καινούργιο που ερχόταν. Είχα ένα μωρό στην αγκαλιά, ναι, αλλά είχα μια θαυμάσια οικογένεια και τους ευχαριστώ πάρα πολύ».
Συγκεκριμένα, η Νατάσα Θεοδωρίδου εξομολογήθηκε πως «όταν ξεκίναγα δεν το περίμενα όλο αυτό, όχι βέβαια. Όταν ξεκίνησα από τη Θεσσαλονίκη, ήμουν 17 ετών, το 1986… Τώρα, η μάνα μου! Η μάνα μου, παιδιά, τώρα θα λέει: “Αχ αυτό το παιδί μου, που λέει όλο την ηλικία του”! Μου λέει, “βρε παιδί μου, μην την λες την ηλικία σου κάθε φορά”. Τέλος πάντων, εγώ είμαι γεννηθείσα το 1970, μαμά, και όταν ξεκίνησα το 1986 που ήμουν στην Γ’ Λυκείου δεν είχα καμία σχέση με αυτό που λέμε τραγούδι, νυχτερινή δουλειά και προφανώς δεν φανταζόμουν ποτέ όλα αυτά τα καλά που μου έφερε η δουλειά, ο Θεός, οι άνθρωποι που μου έδωσαν τα τραγούδια τους και μου άνοιξαν τα μαγαζιά τους για να μπω να τραγουδήσω. Όχι δεν το φανταζόμουν ποτέ».
«Μου είχε γίνει η μυθική τότε πρόταση για τις Χάντρες της Αθήνας, γιατί εμείς τις είχαμε τις Χάντρες στη Θεσσαλονίκη και, όταν πια αποφάσισα ότι θα γίνω “εσωτερικός μετανάστης” και από τη Θεσσαλονίκη θα πάω στην Αθήνα, ανέβηκα σε εκείνο το αεροπλάνο και το θυμάμαι σαν τώρα. Ήταν κάτι πολύ χαρούμενο αλλά για ένα κορίτσι τότε 26 ετών με την κόρη μου, την Χριστιάνα ούτε 2 ετών, έβλεπα από ψηλά τα φώτα της πόλης και σκεφτόμουν που πάω. Είχα μια μικρή άγνοια κινδύνου λόγω ηλικίας, είχα μια μεγάλη χαρά για κάτι καινούργιο που ερχόταν. Είχα ένα μωρό στην αγκαλιά, ναι, αλλά είχα μια θαυμάσια οικογένεια και τους ευχαριστώ πάρα πολύ».
