*Της Μαρίνας Κάβουρα
Συμβαίνει μερικές φορές, σπάνια είναι η αλήθεια, να ακούει κανείς ένα σάουντρακ και να σκέφτεται πως δεν μπορεί, το έργο το οποίο συνοδεύει θα είναι ωραίο. Δηλαδή, πώς θα μπορούσε να μην είναι ωραίο το Λόγω τιμής, το Κλείσε τα μάτια και το Τρίτο Στεφάνι; Κάπως έτσι συμβαίνει και με τη νέα σειρά του ANTI1 «Άγριες Μέλισσες».
Ήταν το 2008 όταν ακούσαμε για πρώτη φορά τις Μέλισσες με τη μουσική του Γιώργου Καζαντζή και τους στίχους της Ελένης Φωτάκη. Μια παράξενη φωνή αποκαλύφθηκε στο ευρύ κοινό. Που κάτι θύμιζε από το παρελθόν κι όμως ήταν διαφορετική από όλες τις φωνές που είχαμε ακούσει ως τότε. Ήταν η φωνή της Φωτεινής Βελεσιώτου, με τη μελωδικότητα, με τη βραχνάδα, με τον λιτό κι απλό και γι’ αυτό τόσο συγκινητικό τρόπο ερμηνείας της.
Αυτή η παράξενη φωνή τραγουδούσε ένα ακόμα πιο παράξενο τραγούδι. Άγνωστες λέξεις, δύσκολες μεταφορές, σουρεαλιστικές εικόνες. Ό,τι χρειάζεται δηλαδή για να στιγματιστεί ένα τραγούδι ως «έντεχνο». Κι όμως, οι Μέλισσες ανέτρεψαν τα δεδομένα. Έφτασαν στα χείλη και στις καρδιές όλων, έγιναν αυτό που λέμε λαϊκά «σουξέ».
Ο καιρός πέρασε και να που 11 χρόνια μετά το πρώτο τους άκουσμα, ήρθε η στιγμή οι Μέλισσες να ανοίξουν ακόμα έναν δρόμο, αυτόν της μυθοπλασίας. Οι Μέλισσες συνοδεύουν μουσικά τους τίτλους και τα πρώτα πλάνα της νέας σειράς του ANT1 «Άγριες Μέλισσες». Και της προσδίδουν ένα ειδικό βάρος. Την αίσθηση και την προσδοκία της οικειότητας, της νοσταλγίας, της υψηλής αισθητικής.
Το πρώτο επεισόδιο που προβλήθηκε το βράδυ της Κυριακής δικαιώνει αυτή την προσδοκία. Το σκηνικό, ο θεσσαλικός κάμπος στα μέσα του περασμένου αιώνα. Το περιβάλλον, αυτό της παρακμής της αγροτικής οικονομίας με τις καταιγιστικές της συνέπειες για τη ζωή των ανθρώπων. Και στο κέντρο της ιστορίας τρεις αδερφές, θύτες μιας δολοφονίας, αλλά και θύματα οι ίδιες μιας ασφυκτικής πατριαρχικής κοινωνίας. Μια ξεχωριστή μνεία αξίζει στη θεατρική Μαρία Κίτσου με το βάθος της ερμηνείας της και στη συγκινητική μουσική του Μίνωα Μάτσα.
«Τις μέλισσες δεν τις πειράζουμε ποτέ. Ούτε τις άγριες ούτε τις ήμερες».
Η συνέχεια στις μικρές μας οθόνες…
