Αναμνηστικό είναι ένα αντικείμενο εμποτισμένο με μια συγκεκριμένη ανάμνηση. Όλοι τα κρατάμε μα κανείς δεν μιλάει γι’ αυτά. Κάποια είναι τοποθετημένα σε ράφια, άλλα στο πατάρι ή το υπόγειο. Κάποια είναι στοιβαγμένα σε κουτάκια και άλλα καταχωνιασμένα στην ντουλάπα μακριά από τα βλέμματα των υπολοίπων. Θυμίζουν στιγμές νιότης, εφηβείας και αγνότητας. Κοιτάζοντας τα μπορεί να νοσταλγήσεις, να γελάσεις ή να δακρύσεις. Ότι και να συμβεί σίγουρα είναι συνυφασμένα με κάποιο συγκεκριμένο άνθρωπο σε κάποια συγκεκριμένη ηλικία και σε μια συγκεκριμένη στιγμή.
Κάθε φορά που τα κοιτάς τόσο μακραίνει η στιγμή. Και τα χρόνια περνάνε όμως αυτά έχουν πάψει πια να σε πονάνε. Απεναντίας, πλέον σε χαροποιούνε γιατί την έζησες την στιγμή και έχεις κρατήσει και απόδειξη γι’ αυτήν.
Ταυτίζομαι με τον στίχο «Πάει καιρός που μας ταράζανε τα αναμνηστικά, τώρα κοιμούνται φρόνιμα σε μέρη μυστικά. Καρδιά μες στη ντουλάπα μου λέει «Να με θυμάσαι, σ’ αγαπώ», κι έτσι ποτέ δε σε ξέχασα…»
“Τα αναμνηστικά” μας τραγουδούν Τα Παιδιά της Παλαιότητας και συγκεκριμένα ο Παντελής Δημητριάδης σε στίχους και μουσική του ίδιου.
Ο Παντελής Δημητριάδης ή αλλιώς Π.Ε. Δημητριάδης είναι ο γνωστός τραγουδοποιός, ερμηνευτής και περφόρμερ για τη δουλειά του με το συγκροτήμα Κόρε. Ύδρο. Το καλοκαίρι του 2013, o Δημητριάδης σχημάτισε το συγκρότημα Τα Παιδιά της Παλαιότητας, μαζί με συνεργάτες της τελευταίας περιόδου των Κόρε. Ύδρο.
Δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος που δεν μπορεί να αναγνωρίσει αυτή τη φωνή και να το ταιριάξει με το «όχι πια έρωτες» που μας έκανε να μουσκεύουμε με δάκρυα το μαξιλάρι. Γίνομαι γραφική αλλά κι αυτό μέσα στη ζωή είναι όπως εκείνα τα αναμνηστικά.
“Τα αναμνηστικά” είναι το νέο τραγούδι των παιδιών της παλαιότητας σε στίχους και μουσική του Π.Ε. Δημητριάδη. Περιλαμβάνεται στο 3ο δίσκο του συγκροτήματος με τίτλο “Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών”. Όλα τα τραγούδια γράφτηκαν από τον Π.Ε. Δημητριάδη, ενορχηστρώθηκαν από τα ΠτΠ με μαέστρο τον Μάριο Πλασκασοβίτη, ηχογραφήθηκαν και μιξαρίστηκαν από τον Μάριο Πλασκασοβίτη και τον Νίκο Ραράκο (ηχογράφηση ντραμς: Γιώργος Μπότης).
Το Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών κυκλοφορεί σε διπλό LP, CD και Digital album από την Inner Ear.
Πρόλογος Π.Ε. Δημητριάδη στη φυσική έκδοση:
«Πρός θεοῦ, δέν εἶναι ἕνας (ἀκόµα) δίσκος µελαγχολικῆς ἀναπόλησης µιᾶς ἐξιδανικευµένης ἐποχῆς πού δέ γυρίζει πίσω, γιά νά θυµοῦνται οἱ παλιοί καί νά µαθαίνουν οἱ νεότεροι. Εἶναι ἕνας δίσκος χαράς, µέ τόν κατά Αρανίτση ὁρισµό της (βλ. παρακάτω). Εἶναι ὁ δίσκος τῆς Κέρκυρας στή γιά γέλια καί γιά κλάµατα (δι)αχρονία της, µιά προσπάθεια νά (ξανα)τραγουδηθεί τό, κατά Καροῦζο, χαρωπό πένθος, πού διακρίνει τήν, κατά Αρανίτση (ξανά καί ξανά), µεταιχµιακή, ἑρµαφρόδιτη µοῖρα της, µιά... µοιραία µετα-φολκλόρ προσέγγιση στό «∆έν ζεῖ κανείς καλά παρά µόνος» τοῦ Σολωµοῦ στό Μαρκορά. Εἶναι ὁ δίσκος τῆς ζωῆς µου.»
Συντελεστές
Τα ΠτΠ σ’ αυτό το δίσκο ήταν:
Π.Ε. Δημητριάδης: φωνή, κιθάρα-θόρυβος, ηχοπεδία
Μάριο Πλασκασοβίτης: πιάνο, κιθάρες, πλήκτρα, προγραμματισμός, μεταλλόφωνο, φωνητικά
Χριστίνα Παπαλίτσα: τσέλο
Επαμεινώνδας Καραΐσκος: ντραμς, μπάσο, τσίκι-τσίκι
Νίκος Ραράκος και Θοδωρής Άνθης: πρόσθετες κιθάρες
Μία παραγωγή του ράδΥο Κορέα, με τη γενική εποπτεία του Θανάση Δανίλη (Κέρκυρα, 2017-2019) και τη σφραγίδα της Inner Ear.
Σκηνοθεσία - Παραγωγή: ράδΥο Κορέα [με ευχαριστίες στον Γρηγόρη Πανόπουλο (μake your own films) για την παραχώρηση των πλάνων από το Πολύτεχνο (Μάρτης 2018), στη Βίλμα Κόκκα για τη βιντεοσκόπηση στο Gagarin (Νοέμβρης 2017) και τον μικρό Λεωνίδα, που δέχτηκε να βιντεοσκοπηθεί παίζων στο Atari του θείου του]
Στίχοι
Πάει καιρός που τα φοβόμουνα
τα αναμνηστικά -
κι αν με καταδυνάστευαν,
τώρα τα καταδυναστεύω
Γυμνές φωτογραφίες
και πρόστυχα μηνύματα·
η μυστική μου ζωή
είναι ο θεός που εγώ πιστεύω.
Την έχω και τη μπλούζα της ακόμα,
πίσω απ’ το κρεβάτι μου, κρυμμένη,
και τη θυμάμαι να τη βγάζει αγχωμένη
την τελευταία φορά που έγινε το σκηνικό εδώ.
Κι εσύ, μικρή, που είχες πει
πως ήμουν ο σωτήρας σου
που θ’ αγαπάς για πάντα,
έχεις χαθεί,
μα απ’ τις πομφόλυγες καλύτερη η σιωπή
και σίγουρα καλύτερα που οι Κόρε. Ύδρο. τέλειωσαν εκεί
και παραπαίει η νέα μπάντα.
Πάει καιρός που μας ταράζανε
τα αναμνηστικά,
τώρα κοιμούνται φρόνιμα
σε μέρη μυστικά.
Καρδιά μες στη ντουλάπα μου
λέει «Να με θυμάσαι, σ’ αγαπώ»,
κι έτσι ποτέ δε σε ξέχασα
κι όταν μεγαλώσεις θα σ’ το πω.
Κρατάω και τα γράμματά του ακόμα·
δεν ξέρω ποιος είναι πια,
μα σκέφτομαι καμιά φορά
πως η ζωή μου φτιάχτηκε από κείμενα,
κι είναι αλήθεια πως είναι τα πιο σκληρά
τα ερασιτεχνικά και τα νεανικά.
Κάθε φορά που τα κοιτάς τόσο μακραίνει η στιγμή. Και τα χρόνια περνάνε όμως αυτά έχουν πάψει πια να σε πονάνε. Απεναντίας, πλέον σε χαροποιούνε γιατί την έζησες την στιγμή και έχεις κρατήσει και απόδειξη γι’ αυτήν.
Ταυτίζομαι με τον στίχο «Πάει καιρός που μας ταράζανε τα αναμνηστικά, τώρα κοιμούνται φρόνιμα σε μέρη μυστικά. Καρδιά μες στη ντουλάπα μου λέει «Να με θυμάσαι, σ’ αγαπώ», κι έτσι ποτέ δε σε ξέχασα…»
“Τα αναμνηστικά” μας τραγουδούν Τα Παιδιά της Παλαιότητας και συγκεκριμένα ο Παντελής Δημητριάδης σε στίχους και μουσική του ίδιου.
Ο Παντελής Δημητριάδης ή αλλιώς Π.Ε. Δημητριάδης είναι ο γνωστός τραγουδοποιός, ερμηνευτής και περφόρμερ για τη δουλειά του με το συγκροτήμα Κόρε. Ύδρο. Το καλοκαίρι του 2013, o Δημητριάδης σχημάτισε το συγκρότημα Τα Παιδιά της Παλαιότητας, μαζί με συνεργάτες της τελευταίας περιόδου των Κόρε. Ύδρο.
Δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος που δεν μπορεί να αναγνωρίσει αυτή τη φωνή και να το ταιριάξει με το «όχι πια έρωτες» που μας έκανε να μουσκεύουμε με δάκρυα το μαξιλάρι. Γίνομαι γραφική αλλά κι αυτό μέσα στη ζωή είναι όπως εκείνα τα αναμνηστικά.
“Τα αναμνηστικά” είναι το νέο τραγούδι των παιδιών της παλαιότητας σε στίχους και μουσική του Π.Ε. Δημητριάδη. Περιλαμβάνεται στο 3ο δίσκο του συγκροτήματος με τίτλο “Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών”. Όλα τα τραγούδια γράφτηκαν από τον Π.Ε. Δημητριάδη, ενορχηστρώθηκαν από τα ΠτΠ με μαέστρο τον Μάριο Πλασκασοβίτη, ηχογραφήθηκαν και μιξαρίστηκαν από τον Μάριο Πλασκασοβίτη και τον Νίκο Ραράκο (ηχογράφηση ντραμς: Γιώργος Μπότης).
Το Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών κυκλοφορεί σε διπλό LP, CD και Digital album από την Inner Ear.
Πρόλογος Π.Ε. Δημητριάδη στη φυσική έκδοση:
«Πρός θεοῦ, δέν εἶναι ἕνας (ἀκόµα) δίσκος µελαγχολικῆς ἀναπόλησης µιᾶς ἐξιδανικευµένης ἐποχῆς πού δέ γυρίζει πίσω, γιά νά θυµοῦνται οἱ παλιοί καί νά µαθαίνουν οἱ νεότεροι. Εἶναι ἕνας δίσκος χαράς, µέ τόν κατά Αρανίτση ὁρισµό της (βλ. παρακάτω). Εἶναι ὁ δίσκος τῆς Κέρκυρας στή γιά γέλια καί γιά κλάµατα (δι)αχρονία της, µιά προσπάθεια νά (ξανα)τραγουδηθεί τό, κατά Καροῦζο, χαρωπό πένθος, πού διακρίνει τήν, κατά Αρανίτση (ξανά καί ξανά), µεταιχµιακή, ἑρµαφρόδιτη µοῖρα της, µιά... µοιραία µετα-φολκλόρ προσέγγιση στό «∆έν ζεῖ κανείς καλά παρά µόνος» τοῦ Σολωµοῦ στό Μαρκορά. Εἶναι ὁ δίσκος τῆς ζωῆς µου.»
Συντελεστές
Τα ΠτΠ σ’ αυτό το δίσκο ήταν:
Π.Ε. Δημητριάδης: φωνή, κιθάρα-θόρυβος, ηχοπεδία
Μάριο Πλασκασοβίτης: πιάνο, κιθάρες, πλήκτρα, προγραμματισμός, μεταλλόφωνο, φωνητικά
Χριστίνα Παπαλίτσα: τσέλο
Επαμεινώνδας Καραΐσκος: ντραμς, μπάσο, τσίκι-τσίκι
Νίκος Ραράκος και Θοδωρής Άνθης: πρόσθετες κιθάρες
Μία παραγωγή του ράδΥο Κορέα, με τη γενική εποπτεία του Θανάση Δανίλη (Κέρκυρα, 2017-2019) και τη σφραγίδα της Inner Ear.
Σκηνοθεσία - Παραγωγή: ράδΥο Κορέα [με ευχαριστίες στον Γρηγόρη Πανόπουλο (μake your own films) για την παραχώρηση των πλάνων από το Πολύτεχνο (Μάρτης 2018), στη Βίλμα Κόκκα για τη βιντεοσκόπηση στο Gagarin (Νοέμβρης 2017) και τον μικρό Λεωνίδα, που δέχτηκε να βιντεοσκοπηθεί παίζων στο Atari του θείου του]
Στίχοι
Πάει καιρός που τα φοβόμουνα
τα αναμνηστικά -
κι αν με καταδυνάστευαν,
τώρα τα καταδυναστεύω
Γυμνές φωτογραφίες
και πρόστυχα μηνύματα·
η μυστική μου ζωή
είναι ο θεός που εγώ πιστεύω.
Την έχω και τη μπλούζα της ακόμα,
πίσω απ’ το κρεβάτι μου, κρυμμένη,
και τη θυμάμαι να τη βγάζει αγχωμένη
την τελευταία φορά που έγινε το σκηνικό εδώ.
Κι εσύ, μικρή, που είχες πει
πως ήμουν ο σωτήρας σου
που θ’ αγαπάς για πάντα,
έχεις χαθεί,
μα απ’ τις πομφόλυγες καλύτερη η σιωπή
και σίγουρα καλύτερα που οι Κόρε. Ύδρο. τέλειωσαν εκεί
και παραπαίει η νέα μπάντα.
Πάει καιρός που μας ταράζανε
τα αναμνηστικά,
τώρα κοιμούνται φρόνιμα
σε μέρη μυστικά.
Καρδιά μες στη ντουλάπα μου
λέει «Να με θυμάσαι, σ’ αγαπώ»,
κι έτσι ποτέ δε σε ξέχασα
κι όταν μεγαλώσεις θα σ’ το πω.
Κρατάω και τα γράμματά του ακόμα·
δεν ξέρω ποιος είναι πια,
μα σκέφτομαι καμιά φορά
πως η ζωή μου φτιάχτηκε από κείμενα,
κι είναι αλήθεια πως είναι τα πιο σκληρά
τα ερασιτεχνικά και τα νεανικά.
