Γράφει ο Θάνος Μαντζάνας
Το νέο album της Δήμητρας Γαλάνη «Είσοδος Κινδύνου» αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη συνεργασία της με τον Σεραφείμ Γιαννακόπουλο που έγραψε την μουσική των εννέα τραγουδιών από κοινού μαζί της. Ο ίδιος υπογράφει και τους στίχους εκτός από δύο τραγούδια (το ένα είναι το ομότιτλο) στα οποία τους έχει γράψει ο Νίκος Βεργέτης και το «Η Θηλιά» όπου υπάρχουν και οι στίχοι του ράπερ Ταφ Λάθος ο οποίος συμμετέχει σε αυτό.
Ο κατά βάση κιθαρίστας Σεραφείμ Γιαννακόπουλος εκτός από όλες τις εκδοχές του οργάνου του (ακουστική, κλασική και ηλεκτρική) έπαιξε και τα υπόλοιπα όργανα, μπάσο, ντραμς, κρουστά, πιάνο και προγραμμάτισε τα ηλεκτρονικά με μόνο δύο άλλους μουσικούς να συμμετέχουν σε ισάριθμα τραγούδια παίζοντας αντίστοιχα πιάνο και synthesizer. Η ηχογράφηση έγινε στο σπίτι της Δήμητρας Γαλάνη από τον Νίκο Κόλλια που στη συνέχεια έκανε την μίξη σε ένα κανονικό στούντιο.
Ας πω εξαρχής ότι το «Είσοδος Κινδύνου» δεν έχει καμία σχέση με οποιονδήποτε προηγούμενο δίσκο της Δήμητρας Γαλάνη, συνθετικά, ενορχηστρωτικά, εκτελεστικά, ακόμα κα όσον αφορά στην ερμηνεία της. Τυπικά είναι ένας δίσκος «rock» αλλά με την πιο σύγχρονη, αν όχι και σημερινή, διεθνή έννοια του όρου. Η γραφή είναι πολύ περισσότερο «ελλειπτική» παρά ευθύγραμμη, οι ηλεκτρικές κιθάρες κυριαρχούν μεν αλλά όχι με τον συνηθισμένο τρόπο, δύο ή τρία το πολύ τραγούδια μπορεί να «γκρουβάρουν» με τον «παραδοσιακό» rock τρόπο των 4/4 αλλά στα υπόλοιπα οι ρυθμοί είναι διαφορετικοί, συγκοπτόμενοι, ακόμα και «υπαινικτικοί» κάποιες φορές.
Αλλά και τα ηλεκτρονικά παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στο album με έναν τρόπο που δεν είναι πολύ μακρινός από αυτόν που άλλαξαν ριζικά και εντέλει καθόρισαν τον ήχο π.χ. των Radiohead από το «OK Computer» και μετά. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το ότι τόσο η τοποθέτηση όσο ακόμα και το ηχόχρωμα της φωνής της Δ. Γαλάνη έχουν αλλάξει τόσο ώστε σε κάποια σημεία να είναι κυριολεκτικά αγνώριστη! Χωρίς να παύει ούτε στιγμή να ερμηνεύει γίνεται οργανικό και δομικό στοιχείο του ήχου και όχι αυτό που εκείνος απλά συνοδεύει.
Αλλά και ο τρόπος που ηχογραφήθηκε και στη συνέχεια μιξαρίστηκε αυτό το «home made» album έχει πάρα πολύ μεγάλη σχέση με το τελικό αποτέλεσμα. Η Δ. Γαλάνη λέει χαρακτηριστικά ότι «η συμβολή του Νίκου Κόλλια που είναι ο τρίτος συντελεστής του δίσκου είναι πάρα πολύ σημαντική, δεν ήταν απλά ηχολήπτης αλλά ο άτυπος παραγωγός του δίσκου. Ακόμα και το πως ενέταξε την φωνή μου στο ηχητικό οικοδόμημα ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα, δεν την είχα ξανακούσει ποτέ έτσι».
Μπορεί φυσικά συνήθως να επισκιάζεται από την ερμηνευτική πλευρά της αλλά εδώ και πολλά χρόνια η συνθετική πλευρά της Γαλάνη έχει εκδηλωθεί με αρκετά τραγούδια που κυρίως έχει γράψει για άλλους/ες και σπανιότερα για τον εαυτό της. Η ισότιμη συμμετοχή της στο συνθετικό σκέλος του δίσκου (που πιθανότατα έχει να κάνει με τις μελωδικές γραμμές) μόνο παράξενη δεν είναι λοιπόν αν και σαφώς υπερέβην την συνήθη μελωδικότητα της γραφής της. Και αυτή δεν είναι η μόνη υπέρβαση που έχει κάνει στην πολυετή διαδρομή της…
Μόνο λίγες υπερβάσεις όμως δεν έχουν υπάρξει και στην συντομότερη διαδρομή του Σεραφείμ Γιαννακόπουλου. Το ότι ο κιθαρίστας των Planet Of Zeus, ενός από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του εγχώριου heavy rock, μετά από κάποια στιγμή άρχισε να συνεργάζεται με την Δ. Γαλάνη και άλλα καταξιωμένα ονόματα της λόγιας μουσικής σκηνής δεν ήταν καθόλου μικρή υπέρβαση. Το «Είσοδος Κινδύνου» όμως είναι η μεγαλύτερη μέχρι τώρα υπέρβαση του, πριν από όλα γιατί ήταν η πρώτη φορά που έγραψε ελληνικούς στίχους. Ακόμα περισσότερο όμως ήταν το ότι η ηλεκτρική κιθάρα υποχώρησε πολύ ως συνθετικό και ακόμα περισσότερο ως κύριο εκφραστικό/εκτελεστικό μέσο του με την ακουστική ή την κλασική να έχουν πάρει την θέση της.
Πολύ συχνά όμως τον πρώτο λόγο έχουν τα προγραμματισμένα ηλεκτρονικά του δίνοντας στα κομμάτια μια ρευστότητα που επιτρέπει να ενταχθεί άνετα σε αυτά ακόμα και το rapping του Ταφ Λάθος η υποβλητική αστική μελαγχολία το οποίου «δένει» απρόσμενα καλά με τα θραύσματα νοσταλγίας στην τόσο ώριμη και για αυτό πιο βαθιά από ποτέ μελωδικότητα της φωνής της Γαλάνη.
Η πρώτη συνολική μεγάλη υπέρβαση που έκανε η τελευταία ήταν το «Μετά-» του 2001, το ηλεκτρονικό album στο οποίο την μουσική και τους στίχους των περισσότερων τραγουδιών είχε γράψει και βέβαια την παραγωγή είχε κάνει ο Κ. Βήτα. Μικρότερη ήταν το «Το Βαλς Των Χαμένων Μετά» του ’16 με τραγούδια του Ευστάθιου Δράκου (που αρχικά τα είχε γράψει με αγγλικό στίχο για το συγκρότημα του, τους Minor Project και τα ερμήνευε ο ίδιος) σε στίχους Νίκου Μωραϊτη.
Από το «Μετά-» είχε ξεχωρίσει βέβαια το remake του «Η Μέρα Εκείνη Δεν Θα Αργήσει» του Μάνου Λοϊζου που βέβαια στην πρωτότυπη εκτέλεση του είχε ερμηνεύσει η ίδια μαζί με τον δημιουργό του ενώ υπήρχε και μια διασκευή του «Πες Μου Μια Λέξη» του Μάνου Χατζιδάκι. Σε medley όμως με το «Ο Ορκος Της Σιωπής» που είχε γράψει η ίδια σε στίχους Παρασκευά Καρασούλου υπήρχε και το «Η Ωρα Του Stuff» του Παύλου Σιδηρόπουλου από τον εμβληματικό για το ελληνικό rock δίσκο «Φλου» που είχε κάνει μαζί με τους Σππυριδούλα το 1978. Ετσι αποκαλύφθηκε και ένα μυστικό που είχε ήδη αρχίσει να διαρρέει, ότι η «γυναίκα» η οποία έκανε φωνητικά στην αυθεντική εκτέλεση ήταν εκείνη.
Αυτή η συνέχεια δεν είναι καθόλου συμπτωματική αλλά δείχνει πάρα πολλά για την μουσική, πιθανά και την ανθρώπινη προσωπικότητα της. Όταν άλλοι και άλλες του λόγιου τραγουδιού είχαν σε ένα βαθμό «ειδωλοποιήσει» τον ασύγκριτα πιο ήσσονα Νικόλα Ασιμο εκείνη επέλεγε για φίλο της από «την παρέα των Εξαρχείων» τον Παύλο Σιδηρόπουλο, μαζί παρακολουθούσαν συχνά το πρόγραμμα του Βασίλη Τσιτσάνη στο «Χάραμα». Γιατί, όσο παράδοξο και αν φαίνεται, μέσα στην φωνή που είχε σφραγίσει το «Ακρογιαλιές Δειλινά» του Τσιτσάνη, την ιδανική ερμηνεύτρια τραγουδιών του Λοϊζου, του Χατζηνάσιου αλλά και του Χατζιδάκι (για να αναφέρω τρεις μόνο και πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους από τους σπουδαίους συνθέτες με τους οποίους έχει συνεργαστεί) υπήρχε πάντοτε και μια rocker «εν υπνώσει». Μια rocker που ίσως ενδόμυχα να επιθυμούσε και να είναι μέλος μιας μπάντας και κατά κάποιο τρόπο το έκανε πράξη στο «Είσοδος Κινδύνου», έστω και αν η «μπάντα» αυτή έχει μόνο άλλο ένα μέλος.
Από όλους/ες τουςτις μεγάλους και μεγάλες ερμηνευτές και ερμηνεύτριες του λαϊκού και του λόγιου τραγουδιού η Δήμητρα Γαλάνη πειραματίζεται και κυρίως δοκιμάζει τα όρια της περισσότερο από κάθε άλλον και άλλη. Η μόνη άλλη που το κάνει, αν και σε πολύ μικρότερο βαθμό, είναι η Τάνια Τσανακκλίδου όπως για παράδειγμα στις παραστάσεις που πραγματοποιεί αυτόν τον καιρό μαζί με τον Φώτη Σιώτα.
Εχω παρακολουθήσει την Δήμητρα Γαλάνη ως βασική ερμηνεύτρια σε συναυλία της Λένας Πλάτωνος, μια δημιουργού δηλαδή που ο μουσικός κόσμος, ακόμα και η κοσμοαντίληψη της, δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερο διαφορετικά από τα δικά της. Όχι, δεν μπορώ να πω ότι το αποτέλεσμα με ικανοποίησε έστω και στο ελάχιστο σε σχέση για παράδειγμα με μια συναυλία της Πλάτωνος με την Σαβίνα Γιαννάτου και τον Γιάννη Παλαμίδα. Ισως όμως να έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία ότι αυτή ήταν μια πρόκληση στην οποία δεν δίστασε να ανταποκριθεί και να αναμετρηθεί μαζί της Όπως έχει κάνει και με ουκ ολίγες άλλες…
Το βαθύτερο κίνητρο της όμως για όλα αυτά πιστεύω ότι είναι κάτι άλλο. Μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα η Δήμητρα Γαλάνη είναι αντίστοιχα ο μεγάλος ερμηνευτής και η μεγάλη ερμηνεύτρια που παράλληλα, ίσως και πριν ακόμα από αυτό, είναι μουσικοί. Μουσικοί από αυτούς και αυτές που είναι διαρκώς ανήσυχοι/ες και δεν σταματούν να αναζητούν μέσα στην απεραντοσύνη της μουσικής, καταρχάς με μια συνεχή αγωνία και προσπάθεια να διευρύνουν τα δικά τους όρια.
Ειδικά στο θέμα της διεύρυνσης των ορίων, την συνειδητή και…με φόρα έξοδο της από την ερμηνευτική και εκφραστική comfort zone της, η Δήμητρα Γαλάνη το κάνει πολύ περισσότερο από τον Γ. Νταλάρα. Προσωπικά θα ευχόμουν βέβαια να έχει κάνει έστω μερικές ακόμα υπερβάσεις σαν την «Είσοδο Κινδύνου» στην μέχρι τώρα διαδρομή της. Από την άλλη όμως ευτυχώς είναι υγιής, ακμαιότατη και με την φωνή της να έχει υποστεί εντυπωσιακά πολύ λίγες συνέπειες και αλλοιώσεις στο πέρασμα του χρόνου και έχει αρκετά χρόνια μπροστά της για να τις κάνει στη συνέχεια.
Για να επιστρέψουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε, αν σας ενδιαφέρει η εξέλιξη της ελληνικής μουσικής η οποία θα την οδηγήσει σε ένα μέλλον ισάξιο ή και ανώτερο από το λαμπρό παρελθόν της το «Είσοδος Κινδύνου» είναι ένας δίσκος που αξίζει τουλάχιστον να ακούσετε.
Το νέο album της Δήμητρας Γαλάνη «Είσοδος Κινδύνου» αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη συνεργασία της με τον Σεραφείμ Γιαννακόπουλο που έγραψε την μουσική των εννέα τραγουδιών από κοινού μαζί της. Ο ίδιος υπογράφει και τους στίχους εκτός από δύο τραγούδια (το ένα είναι το ομότιτλο) στα οποία τους έχει γράψει ο Νίκος Βεργέτης και το «Η Θηλιά» όπου υπάρχουν και οι στίχοι του ράπερ Ταφ Λάθος ο οποίος συμμετέχει σε αυτό.
Ο κατά βάση κιθαρίστας Σεραφείμ Γιαννακόπουλος εκτός από όλες τις εκδοχές του οργάνου του (ακουστική, κλασική και ηλεκτρική) έπαιξε και τα υπόλοιπα όργανα, μπάσο, ντραμς, κρουστά, πιάνο και προγραμμάτισε τα ηλεκτρονικά με μόνο δύο άλλους μουσικούς να συμμετέχουν σε ισάριθμα τραγούδια παίζοντας αντίστοιχα πιάνο και synthesizer. Η ηχογράφηση έγινε στο σπίτι της Δήμητρας Γαλάνη από τον Νίκο Κόλλια που στη συνέχεια έκανε την μίξη σε ένα κανονικό στούντιο.
Ας πω εξαρχής ότι το «Είσοδος Κινδύνου» δεν έχει καμία σχέση με οποιονδήποτε προηγούμενο δίσκο της Δήμητρας Γαλάνη, συνθετικά, ενορχηστρωτικά, εκτελεστικά, ακόμα κα όσον αφορά στην ερμηνεία της. Τυπικά είναι ένας δίσκος «rock» αλλά με την πιο σύγχρονη, αν όχι και σημερινή, διεθνή έννοια του όρου. Η γραφή είναι πολύ περισσότερο «ελλειπτική» παρά ευθύγραμμη, οι ηλεκτρικές κιθάρες κυριαρχούν μεν αλλά όχι με τον συνηθισμένο τρόπο, δύο ή τρία το πολύ τραγούδια μπορεί να «γκρουβάρουν» με τον «παραδοσιακό» rock τρόπο των 4/4 αλλά στα υπόλοιπα οι ρυθμοί είναι διαφορετικοί, συγκοπτόμενοι, ακόμα και «υπαινικτικοί» κάποιες φορές.
Αλλά και τα ηλεκτρονικά παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στο album με έναν τρόπο που δεν είναι πολύ μακρινός από αυτόν που άλλαξαν ριζικά και εντέλει καθόρισαν τον ήχο π.χ. των Radiohead από το «OK Computer» και μετά. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το ότι τόσο η τοποθέτηση όσο ακόμα και το ηχόχρωμα της φωνής της Δ. Γαλάνη έχουν αλλάξει τόσο ώστε σε κάποια σημεία να είναι κυριολεκτικά αγνώριστη! Χωρίς να παύει ούτε στιγμή να ερμηνεύει γίνεται οργανικό και δομικό στοιχείο του ήχου και όχι αυτό που εκείνος απλά συνοδεύει.
Αλλά και ο τρόπος που ηχογραφήθηκε και στη συνέχεια μιξαρίστηκε αυτό το «home made» album έχει πάρα πολύ μεγάλη σχέση με το τελικό αποτέλεσμα. Η Δ. Γαλάνη λέει χαρακτηριστικά ότι «η συμβολή του Νίκου Κόλλια που είναι ο τρίτος συντελεστής του δίσκου είναι πάρα πολύ σημαντική, δεν ήταν απλά ηχολήπτης αλλά ο άτυπος παραγωγός του δίσκου. Ακόμα και το πως ενέταξε την φωνή μου στο ηχητικό οικοδόμημα ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα, δεν την είχα ξανακούσει ποτέ έτσι».
Μπορεί φυσικά συνήθως να επισκιάζεται από την ερμηνευτική πλευρά της αλλά εδώ και πολλά χρόνια η συνθετική πλευρά της Γαλάνη έχει εκδηλωθεί με αρκετά τραγούδια που κυρίως έχει γράψει για άλλους/ες και σπανιότερα για τον εαυτό της. Η ισότιμη συμμετοχή της στο συνθετικό σκέλος του δίσκου (που πιθανότατα έχει να κάνει με τις μελωδικές γραμμές) μόνο παράξενη δεν είναι λοιπόν αν και σαφώς υπερέβην την συνήθη μελωδικότητα της γραφής της. Και αυτή δεν είναι η μόνη υπέρβαση που έχει κάνει στην πολυετή διαδρομή της…
Μόνο λίγες υπερβάσεις όμως δεν έχουν υπάρξει και στην συντομότερη διαδρομή του Σεραφείμ Γιαννακόπουλου. Το ότι ο κιθαρίστας των Planet Of Zeus, ενός από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του εγχώριου heavy rock, μετά από κάποια στιγμή άρχισε να συνεργάζεται με την Δ. Γαλάνη και άλλα καταξιωμένα ονόματα της λόγιας μουσικής σκηνής δεν ήταν καθόλου μικρή υπέρβαση. Το «Είσοδος Κινδύνου» όμως είναι η μεγαλύτερη μέχρι τώρα υπέρβαση του, πριν από όλα γιατί ήταν η πρώτη φορά που έγραψε ελληνικούς στίχους. Ακόμα περισσότερο όμως ήταν το ότι η ηλεκτρική κιθάρα υποχώρησε πολύ ως συνθετικό και ακόμα περισσότερο ως κύριο εκφραστικό/εκτελεστικό μέσο του με την ακουστική ή την κλασική να έχουν πάρει την θέση της.
Πολύ συχνά όμως τον πρώτο λόγο έχουν τα προγραμματισμένα ηλεκτρονικά του δίνοντας στα κομμάτια μια ρευστότητα που επιτρέπει να ενταχθεί άνετα σε αυτά ακόμα και το rapping του Ταφ Λάθος η υποβλητική αστική μελαγχολία το οποίου «δένει» απρόσμενα καλά με τα θραύσματα νοσταλγίας στην τόσο ώριμη και για αυτό πιο βαθιά από ποτέ μελωδικότητα της φωνής της Γαλάνη.
Η πρώτη συνολική μεγάλη υπέρβαση που έκανε η τελευταία ήταν το «Μετά-» του 2001, το ηλεκτρονικό album στο οποίο την μουσική και τους στίχους των περισσότερων τραγουδιών είχε γράψει και βέβαια την παραγωγή είχε κάνει ο Κ. Βήτα. Μικρότερη ήταν το «Το Βαλς Των Χαμένων Μετά» του ’16 με τραγούδια του Ευστάθιου Δράκου (που αρχικά τα είχε γράψει με αγγλικό στίχο για το συγκρότημα του, τους Minor Project και τα ερμήνευε ο ίδιος) σε στίχους Νίκου Μωραϊτη.
Από το «Μετά-» είχε ξεχωρίσει βέβαια το remake του «Η Μέρα Εκείνη Δεν Θα Αργήσει» του Μάνου Λοϊζου που βέβαια στην πρωτότυπη εκτέλεση του είχε ερμηνεύσει η ίδια μαζί με τον δημιουργό του ενώ υπήρχε και μια διασκευή του «Πες Μου Μια Λέξη» του Μάνου Χατζιδάκι. Σε medley όμως με το «Ο Ορκος Της Σιωπής» που είχε γράψει η ίδια σε στίχους Παρασκευά Καρασούλου υπήρχε και το «Η Ωρα Του Stuff» του Παύλου Σιδηρόπουλου από τον εμβληματικό για το ελληνικό rock δίσκο «Φλου» που είχε κάνει μαζί με τους Σππυριδούλα το 1978. Ετσι αποκαλύφθηκε και ένα μυστικό που είχε ήδη αρχίσει να διαρρέει, ότι η «γυναίκα» η οποία έκανε φωνητικά στην αυθεντική εκτέλεση ήταν εκείνη.
Αυτή η συνέχεια δεν είναι καθόλου συμπτωματική αλλά δείχνει πάρα πολλά για την μουσική, πιθανά και την ανθρώπινη προσωπικότητα της. Όταν άλλοι και άλλες του λόγιου τραγουδιού είχαν σε ένα βαθμό «ειδωλοποιήσει» τον ασύγκριτα πιο ήσσονα Νικόλα Ασιμο εκείνη επέλεγε για φίλο της από «την παρέα των Εξαρχείων» τον Παύλο Σιδηρόπουλο, μαζί παρακολουθούσαν συχνά το πρόγραμμα του Βασίλη Τσιτσάνη στο «Χάραμα». Γιατί, όσο παράδοξο και αν φαίνεται, μέσα στην φωνή που είχε σφραγίσει το «Ακρογιαλιές Δειλινά» του Τσιτσάνη, την ιδανική ερμηνεύτρια τραγουδιών του Λοϊζου, του Χατζηνάσιου αλλά και του Χατζιδάκι (για να αναφέρω τρεις μόνο και πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους από τους σπουδαίους συνθέτες με τους οποίους έχει συνεργαστεί) υπήρχε πάντοτε και μια rocker «εν υπνώσει». Μια rocker που ίσως ενδόμυχα να επιθυμούσε και να είναι μέλος μιας μπάντας και κατά κάποιο τρόπο το έκανε πράξη στο «Είσοδος Κινδύνου», έστω και αν η «μπάντα» αυτή έχει μόνο άλλο ένα μέλος.
Από όλους/ες τουςτις μεγάλους και μεγάλες ερμηνευτές και ερμηνεύτριες του λαϊκού και του λόγιου τραγουδιού η Δήμητρα Γαλάνη πειραματίζεται και κυρίως δοκιμάζει τα όρια της περισσότερο από κάθε άλλον και άλλη. Η μόνη άλλη που το κάνει, αν και σε πολύ μικρότερο βαθμό, είναι η Τάνια Τσανακκλίδου όπως για παράδειγμα στις παραστάσεις που πραγματοποιεί αυτόν τον καιρό μαζί με τον Φώτη Σιώτα.
Εχω παρακολουθήσει την Δήμητρα Γαλάνη ως βασική ερμηνεύτρια σε συναυλία της Λένας Πλάτωνος, μια δημιουργού δηλαδή που ο μουσικός κόσμος, ακόμα και η κοσμοαντίληψη της, δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερο διαφορετικά από τα δικά της. Όχι, δεν μπορώ να πω ότι το αποτέλεσμα με ικανοποίησε έστω και στο ελάχιστο σε σχέση για παράδειγμα με μια συναυλία της Πλάτωνος με την Σαβίνα Γιαννάτου και τον Γιάννη Παλαμίδα. Ισως όμως να έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία ότι αυτή ήταν μια πρόκληση στην οποία δεν δίστασε να ανταποκριθεί και να αναμετρηθεί μαζί της Όπως έχει κάνει και με ουκ ολίγες άλλες…
Το βαθύτερο κίνητρο της όμως για όλα αυτά πιστεύω ότι είναι κάτι άλλο. Μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα η Δήμητρα Γαλάνη είναι αντίστοιχα ο μεγάλος ερμηνευτής και η μεγάλη ερμηνεύτρια που παράλληλα, ίσως και πριν ακόμα από αυτό, είναι μουσικοί. Μουσικοί από αυτούς και αυτές που είναι διαρκώς ανήσυχοι/ες και δεν σταματούν να αναζητούν μέσα στην απεραντοσύνη της μουσικής, καταρχάς με μια συνεχή αγωνία και προσπάθεια να διευρύνουν τα δικά τους όρια.
Ειδικά στο θέμα της διεύρυνσης των ορίων, την συνειδητή και…με φόρα έξοδο της από την ερμηνευτική και εκφραστική comfort zone της, η Δήμητρα Γαλάνη το κάνει πολύ περισσότερο από τον Γ. Νταλάρα. Προσωπικά θα ευχόμουν βέβαια να έχει κάνει έστω μερικές ακόμα υπερβάσεις σαν την «Είσοδο Κινδύνου» στην μέχρι τώρα διαδρομή της. Από την άλλη όμως ευτυχώς είναι υγιής, ακμαιότατη και με την φωνή της να έχει υποστεί εντυπωσιακά πολύ λίγες συνέπειες και αλλοιώσεις στο πέρασμα του χρόνου και έχει αρκετά χρόνια μπροστά της για να τις κάνει στη συνέχεια.
Για να επιστρέψουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε, αν σας ενδιαφέρει η εξέλιξη της ελληνικής μουσικής η οποία θα την οδηγήσει σε ένα μέλλον ισάξιο ή και ανώτερο από το λαμπρό παρελθόν της το «Είσοδος Κινδύνου» είναι ένας δίσκος που αξίζει τουλάχιστον να ακούσετε.
