προλάβω τυχόν παρεξηγήσεις που μπορεί να προκύπτουν από τον σχολιασμό ή από την ίδια την εκπομπή. Κατ’ αρχήν, ο τίτλος «Η τελευταία «μηχανή» του Γιώργου Τσάμπρα στην ΕΡΑ» περιλαμβάνει δυο ανακρίβειες… Πρώτον, η εκπομπή ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΕΡΑ, βέβαια… Και δεύτερον, το «ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ» δεν μπορώ να το λέω ή να το δέχομαι εγώ, κάνοντάς το … δώρο, σε όποιον τυχόν θέλει πραγματικά να είναι η τελευταία… Σαφώς και δεν «παραιτούμαι», από την όποια επόμενη μέρα… Και αν τελικά βρεθώ «εκτός», θα πρέπει να το αποφασίσει και να το χρεωθεί κάποιος, τη στιγμή της «αναδιοργάνωσης» - όπως πήρε και κάποιος αυτή την απόφαση την εποχή της …«αυτοδιαχείρισης»… Σίγουρα πάντως, δεν είναι μια απόφαση που την έχω πάρει ήδη και μάλιστα μονομερώς… Ο «αποχαιρετισμός» ήταν σαφώς ένα λογοπαίγνιο – ένα …απωθημένο, αν θέλετε. Με βάση την πραγματικότητα ότι σχεδόν ποτέ – όπως εξήγησα – δεν «αποχαιρέτησα», όταν η «Μηχανή» ή πολλές άλλες εκπομπές σταματούσαν, για πάντα ή για ένα διάστημα... Και συγγνώμη αν δεν έγινε τόσο ξεκάθαρο… Με αφορμή αυτή τη διευκρίνιση όμως, σας στέλνω όλα τα κείμενα που είχα γα την εκπομπή και μαζί τους στίχους των τραγουδιών που ακούστηκαν και που ίσως λένε περισσότερα απ’ όσα είπα εγώ… Κάποια πράγματα βέβαια, κόπηκαν για λόγους χρόνου, κάποια ειπώθηκαν αλλιώς λόγω διάθεσης της στιγμής ή ψυχολογικής φόρτισης… Προτιμώ και υπογράφω την αρχική γραπτή τους μορφή – άλλωστε θεωρώ ότι είμαι περισσότερο … του «γραπτού» λόγου, παρά του προφορικού…
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΜΗΧΑΝΗ ΝΑ ΚΟΨΕΙΣ ΜΑΥΡΑ ΜΑΤΙΑ…
«…ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ» Τρίτη 25 Ιουνίου 2013 - Αριθμός εκπομπής: 1122
Ο Αλ Καπόνε πάει, τον κάρφωσε ο Λουτσιάνο
δολάριο πετάει, εγώ του παίζω πιάνο
και κάτω ο Καπόνε και ζήτω ο Λουτσιάνο
Ο Χίτλερ πήρε φόρα και πάει για το Κρεμλίνο
πετάει ένα μάρκο, αρπάω το κλαρίνο
και ζήτω για το Χίτλερ και κάτω το Κρεμλίνο
Ο Στάλιν μουλαρώνει και τρώει το Βερολίνο
πετάει ένα ρούβλι, του παίζω μαντολίνο
και ζήτω για το Στάλιν και φτου στο Βερολίνο
Ο Γιώργος ξεμπαρκάρει, μπουκάρει ο Αντρέας
μου δίνει το κοντάρι της πράσινης σημαίας
και κάτω για το Γιώργο και ζήτω ο Αντρέας
Ο ένας τρώει τον άλλο, τα κάτω έρχονται πάνω
δεκάρες μου πετάνε, το μπαγλαμά μου πιάνω
και κάτω στο χαμένο και ζήτω στον επάνω
(Στίχοι – Μουσική – Ερμηνεία: Άκης Πάνου)
Ήταν στα 1985, όταν κυκλοφόρησε το δισκάκι του Ακη Πάνου που από την μια του όψη είχε το «Πριν τώρα πάντα» και από την άλλη το «Πές μου παππού»… Έκανα τότε στο Δεύτερο, μια εκπομπή σχολιασμού της τρέχουσας δισκογραφίας… Παρουσίασα το δίσκο αμέσως μόλις ήρθε… Λίγες μέρες μετά, σε μια άτυπη συζήτηση, ο υπεύθυνος του προγράμματος της εποχής εκείνης μού ανέφερε το δισκάκι αλλά και τον προβληματισμό του αν το ραδιόφωνο της εποχής εκείνης άντεχε στίχους όπως «Ο Γιώργος ξεμπουκάρει μπουκάρει ο Αντρέας» η …. Του ανέφερα ότι το είχα παίξει ήδη. Για να αντιμετωπίσω ένα μάλλον τρομαγμένο βλέμμα κι έναν αφοπλιστικό προβληματισμό… Το έπαιξες ε… Και δεν έγινε τίποτα; Τα χρόνια πέρασαν, δεν ξέρω πόσα πράγματα άλλαξαν – είναι μεγάλη κουβέντα αυτή … Κι είμαστε σήμερα εδώ «στο κόκκινο»… Έτσι, σαν απάντηση στα ρολά που κατέβασαν οι επίσημες συχνότητες της ΕΡΤ, πριν δυο βδομάδες… Δε θέλω να πω πολλά… Γιατί μ ενοχλεί όταν ξεχειλώνουν οι ειδήσεις… Αλλά και γιατί όταν λες πολλά, μάλλον χάνεις και τα ουσιώδη… Έτσι κι αλλιώς και μόνο τα τραγούδια τα χουν πει όλα… Αρκεί να προσέχουμε τι λένε…
Κι αν θα μου πεις πως είν' αλλιώς
Το ίδιο κάνει
Φτωχοζητιάνοι μένουν κάτι σαν κι εμάς
Δικαιοσύνης ταπεινοί φτωχοζητιάνοι
Κι αν θα μου πεις πως είν' αλλιώς
Το ίδιο θα'ναι
Οι δυνατοί θα μας μετράνε την ζωή
Τα μονοπάτια που μας δείχνουν θα τραβάμε.
Κι αν θα μου πεις πως είν αλλιώς
Τι θα κερδίσεις;
Θα γονατίσεις κάποια δύσκολη στιγμή
Και από σίδερο αν είσαι θα λυγίσεις
(Μουσική – Στίχοι: Άκης Πάνου, Τραγούδι: Μανώλης Μητσιάς)
Κάτι που συμπληρώνει η μάλλον… επικαιροποιεί αυτούς τους στίχους που έγραψε ο Άκης Πάνου στα 1977, είναι κάποια από τα λόγια που είπε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στους «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη… Χτες το βράδυ νομίζω… Εγώ τα διάβασα σήμερα, σε στήλη του διαδικτυακού περιοδικού «Όγδοο»…
«Το κακό είναι ότι βγαίνει μια βία μετά από αυτά. Ακόμη κι αυτοί που συμφωνούν, συμφωνούν μ’ ένα τρόπο εκκωφαντικό. Αυτοί που διαφωνούν το ίδιο… Εάν δεν μπορείς να αγαπήσεις τον τόπο σου, δεν αγαπάς κανέναν. Για να δούμε που θέλουμε να πάμε, πρέπει να δούμε ποιοι ήμασταν πριν τη φούσκα. Αισθάνομαι όμως ότι οι περισσότεροι επιθυμούν διακαώς να επιστρέψουν στη φούσκα».
Λοιπόν αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει,
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός.
Πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός.
Mα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν.
Ήμουν εγώ στη φωτιά κι ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοιχτά.
Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη φυλή και τη ράτσα
προδομένη από μέσα απ’τους πιο πατριώτες
να `χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με το όπλο στο στόμα
τα παιδιά τους στολίζουν σήμερα τη Βουλή.
Κάτω από ένα τραπέζι, το θυμάμαι σαν τώρα,
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδες
μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ.
"Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν,
τι ωραία που πέφτουν....".
Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ’ τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα 27 του στα δύο τον κόψανε οι Ναζί.
Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ’ άδειο ξενοδοχείο
αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάνε στης πλατείας τη γιορτή.
Είδα κομμάτια το κρέας μες στα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια, πεταμένα στη γη.
Είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική.
Εδώ στην άσχημη πόλη που απ’ την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπα ζητάει
Ολυμπιάδες
κι η χώρα ένα γραφείο τελετών.
Θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ.
Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι
κι απ’ την Ομόνοια να πετάν’ δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
στο παράθυρο εικόνισμα άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό.
Και είδα ξεριζωμένους να περνούν τη γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα.
Έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας, η καημένη,
ο Σολωμός με Armani και την καρδιά ανοιχτή.
Δε θέλω ο εαυτός μου να `ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν, θα `ταν αγέννητη η γη
δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου.
Με τρομάζεις εσύ.
Με τρομάζεις, ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα Του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
προσεύχεσαι και σκοτώνεις
τραυλίζεις ύμνους οργής
Έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο.
Κι όχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω.
(Μουσική – Στίχοι – Ερμηνεία : Αλκίνοος Ιωαννίδης)
Τι λέει σήμερα για την «τέχνη της κρίσης» ο Αλκίνοος; «Πιστεύω ότι θα βγει ενδιαφέρουσα τέχνη μέσα από την κρίση. Χαίρομαι πάρα πολύ που δεν βγήκε έτσι άμεσα και μαζικά. Θα ήταν εύκολο ένας καλλιτέχνης, για να γίνει αρεστός, να βγει και να πει αυτά με τα οποία όλοι συμφωνούν». Το τραγούδι που ακούσαμε, η «Πατρίδα» του, μπορεί να μην συντάσσεται στις «ιστορίες του μπουζουκιού»… Και οι «ιστορίες του μπουζουκιού» όμως, εκτυλίσσονται στα χρόνια μας, μέσα στις συνθήκες, μέσα στο κλίμα, που περιγράφει αυτό το τραγούδι…
Ακούγονται οι «Πεννιές Μπέμπη»…
Αυτό το σόλο του Δημήτρη Στεργίου, του περίφημου «Μπέμπη» του μπουζουκιού, ηχογραφήθηκε στα 1956… Στα χρόνια του 90 κι ως το 2005, γνώρισε δόξες ως σήμα της μακροβιότερης και της πλέον επιτυχημένης εκπομπής της ΕΡΑ που αφορούσε το λαϊκό τραγούδι. Ήταν βέβαια, οι «Λαϊκοί βάρδοι» του Πάνου Γεραμάνη… Μια εκπομπή από την οποία πέρασε το σύνολο σχεδόν των λαϊκών μουσικών, συνθετών και τραγουδιστών από τα χρόνια του ’50 μέχρι εκείνες τις μέρες. «Σπάζοντας» , κατά κάποιο τρόπο, το ιδιότυπο «κράτημα» της δημόσιας ραδιοφωνίας, απέναντι στο λαϊκό ήχο… Και με μεγάλη αποδοχή – αποδοχή που δεν μπορούσε να κρυφτεί, να αποσιωπηθεί… Αυτό το κράτημα βέβαια, συνέχισε να υπάρχει πάντα νομίζω… Όμως υπήρχε πια και η διέξοδος, δινόταν χρόνος και στην «άλλη» άποψη … Έτσι, τα κατοπινά χρόνια και ο λαϊκός ήχος βρήκε τη θέση του στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ… Και στις παλιές του καταγραφές αλλά και με τον τρόπο που πέρασε στα νεώτερα χρόνια πια, στους νεώτερους καλλιτέχνες…
Πρέπει να ξέρεις μηχανή να κόψεις μαύρα μάτια
Γιατί σαν σε κοιτάζουνε, σε κάνουνε κομμάτια.
Να είσαι έξυπνος πολύ κι όλο με ζοριλίκι
Για μαύρα μάτια έξυπνα, να χεις το νταηλίκι.
Να ‘χεις καρδιά να ‘ναι βουνό, σπαθιά να τη χτυπούνε
Γιατί είναι μάτια ζόρικα και την καρδιά τρυπούνε.
(Μουσική-Στίχοι: Μάρκος Βαμβακάρης, Τραγούδι: Στέλιος Βαμβακάρης)
…Εδώ και χρόνια σκεφτόμουν, ότι αν έκανα κάποτε μια εκπομπή με άξονα το λαϊκό τραγούδι, θα ‘θελα να λέγεται έτσι : «Πρέπει να ξέρεις μηχανή, να κόψεις μαύρα μάτια» …Κι ας είναι μεγάλος ο τίτλος… Κι ας μην μπαίνει κανείς στο νόημά του με το πρώτο… Οι συμβουλές που δίνει ο Μάρκος είναι πραγματικά ένα ευαγγέλιο για την ταυτότητα αλλά και τη δημιουργία του λαϊκού τραγουδιού.
Δεν ξέρω αν θα ‘βρισκα καλλίτερο τίτλο για μια εκπομπή που φιλοδοξούσε να είναι ένα οδοιπορικό στη δεξιοτεχνία της έκφρασης του λαϊκού τραγουδιού τα τελευταία 100 χρόνια… Όταν στις 31 Οκτωβρίου 2005, ξεκινούσε αυτή η εκπομπή, έλεγα μιλώντας για τον τίτλο της, ότι ελπίζω απλά, όσο καιρό μείνω σ’ αυτή τη ζώνη, μ αυτή την εκπομπή, να καταφέρνω να αποδεικνύω πόσο αγαπώ τα λαϊκά τραγούδια και πόσο μ’ αρέσει να ψάχνω ανάμεσα στις εποχές και τα πρόσωπά τους… Γιατί έτσι κι αλλιώς, μέσα από τους στίχους του – αν τους προσέξει κανείς, επιμένω – έχουν ειπωθεί όλα… Και είναι κάποια λόγια που έχουν ειπωθεί από πολύ παλιά, αλλά ισχύουν για πάντα…
Απ’ το φούρνο του Τριβέλα
ξεκαρφώθηκε η ταμπέλα
δεν την είχανε στεριώσει
κι ακολούθησε η πτώση
Ήρθαν τόσοι κι άλλοι τόσοι
άιντε χίλιοι πεντακόσιοι,
κι ακολούθησε η πτώση
Άρχισαν τα σούρτα κι έλα
να βοηθήσουν το Τριβέλα
μαστοράδες όσοι κι όσοι
και μηχανικοί καμπόσοι
Ήρθαν τόσοι κι άλλοι τόσοι
άιντε χίλιοι πεντακόσιοι,
και μηχανικοί καμπόσοι
Μια ο ένας μια ο άλλος
και ο συνωστισμός μεγάλος
χτύπαγαν σφυριά με γνώση
το Τριβέλα ποιος να σώσει;
Ήρθαν τόσοι κι άλλοι τόσοι
άιντε χίλιοι πεντακόσιοι,
το Τριβέλα ποιος να σώσει
(Μουσική – Ερμηνεία : Γιώργος Ζαμπέτας - Στίχοι : Φώντας Φιλέρης )
Καθώς η δισκογραφία περιοριζόταν τα τελευταία χρόνια, η ΕΡΑ φιλοξενούσε στις εκπομπές της ηχογραφήσεις που πια δύσκολα εύρισκε κανείς πέρα από το διαδίκτυο… Και την ίδια στιγμή, στα στούντιό της, φιλοξενούσε σύγχρονους τραγουδιστές και συγκροτήματα «για να παίζουν ζωντανά» τα καινούργια και τα παλιά τραγούδια… Ήταν περισσότερες από 150 οι προσκλήσεις των τελευταίων χρόνων σε λαϊκά, δημοτικά αλλά και νεώτερα μουσικά σχήματα και τραγουδιστές. Και είναι περισσότερα από 3000 τα τραγούδια που ηχογραφήθηκαν… Θα ήταν πολύ περισσότερα, αν τον τελευταίο χρόνο, εκτός από «προσωπικό ειδικών θέσεων» είχε και …ηχολήπτες το μαγαζί… Οι πιο πρόσφατες τέτοιες ηχογραφήσεις που πραγματοποιήσαμε, δεν πρόλαβαν να μεταδοθούν από την ΕΡΑ…
Βγήκαν ψεύτες στα μπαλκόνια Νικολάκη μου
και μας κλέψανε τα χρόνια Βαγγελάκη μου.
Έλα κάτσε να τα πιούμε να γλεντήσουμε,
Μπαμ ! Μπουμ ! πριν σκορπίσουμε.
Βγήκαν μάγκες στα παζάρια Αργυρούλα μου
και μας κλέψανε στα ζάρια Αθηνούλα μου.
Την ακρίβεια θα τη φάμε, θα τη σκίσουμε,
Μπαμ ! Μπουμ ! πριν σκορπίσουμε.
Τα κορίτσια βγήκαν τσάρκα Μανωλάκη μου
κι εγώ μόνος μου στη βάρκα Μιχαλάκη μου.
Έλα δω στα βοτσαλάκια να καθίσουμε,
Μπαμ ! Μπουμ ! πριν σκορπίσουμε.
Μια πατάτες μια σαλάτα και κρασί απ’ το παλιό
κι άντε πάλι από τα ίδια μια ζωή «Πάτερ ημών».
Μια πατάτες μια σαλάτα και ελίτσες καλαμών
κι άντε πάλι από τα ίδια μια ζωή «Πάτερ ημών».
(Μουσική : Κώστας Καπλάνης, Στίχοι: Ακος Δασκαλόπουλος, Τραγούδι: Βαγγέλης Κορακάκης)
Ο Βαγγέλης Κορακάκης ήρθε λοιπόν στα στούντιο της ΕΡΑ για να παίξει τραγούδια του Κώστα Καπλάνη, η Κομπανία με την Κατερίνα Τσιρίδου, τον Σωτήρη Παπατραγιάννη και τον Δημήτρη Κρανίδα, ήρθε και ηχογράφησε τραγούδια του Γιώργου Μητσάκη… Αυτή η εκπομπή θα μεταδιδόταν την περασμένη Παρασκευή… Υπάρχει λοιπόν σ’ αυτήν ένα τραγούδι του Γιώργου Μητσάκη από τα 1950… Ηχογραφήθηκε λίγες μέρες πριν πέσουν τα ρολά της ΕΡΤ και δεν πρόλαβε να μεταδοθεί από τα μικρόφωνα της… Οι στίχοι του, θα μπορούσαν να σχολιάζουν τα τρέχοντα …
Πολύ σατράπικα μιλάς
εγώ πονώ κι εσύ γελάς
και μ’ απαρνιέσαι με ειρωνεία
τέτοια είναι η κοινωνία.
Έχεις δίκιο γιατί έχεις παραδάκια
ας πεθάνουμε εμείς τα φτωχαδάκια.
Δε βρίσκω δίκιο πουθενά
παντού ο λόγος σου περνά
είναι η ζωή μου μια τυραγνία
τέτοια είναι η κοινωνία.
Μα θα γυρίσει κι ο τροχός
δε θα `μαι πάντοτε φτωχός
θα με γυρεύεις με αγωνία
τέτοια είναι η κοινωνία.
(Μουσική: Πάνος Πετσάς, Στίχοι: Γιώργος Μητσάκης, Τραγούδι: Σωτήρης Παπατραγιάννης, Κατερίνα Τσιρίδου, Δημήτρης Κρανίδας)
Αυτή η ηχογράφηση λοιπόν, θα είχε μεταδοθεί την Παρασκευή 18 Ιουνίου… Αν στο διάστημα που μεσολάβησε, δεν αποφασιζόταν ξαφνικά, ότι η ΕΡΑ χρειάζεται «σίγουρο κλείσιμο» και «αμφισβητούμενη αναδιοργάνωση»… Τελικά, το κλείσιμο δεν ήταν τόσο σίγουρο.
Τουλάχιστον, σε επίπεδο προγράμματος… Όσο κι αν το αυτονόητο της πανελλήνιας λήψης, έγινε ξαφνικά «ψάχνω να δω από πού και πως θα ακούσω»… Για την αναδιοργάνωση τώρα – ΑΚΟΜΑ κανείς δεν ξέρει ή δεν θέλει να πει -από ποιους, πότε και με ποιο τρόπο θα γίνει…
Χτίζουν και γκρεμίζουν κάστρα
σ' ένα γλέντι φοβερό
για μια κόρη ξελογιάστρα
κι αν χαθεί που θα τη βρω
Δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω
σε βουνά και σε γκρεμό
κι όμως ζω να τυραννιέμαι
στο δικό της τον καημό
Μου την άρπαξε η μοίρα
μια βραδιά στο χαλασμό
θα τη βρω και θα την πάρω
το 'χω βάλει πια σκοπό
(Μουσική – Στίχοι: Βασίλη Τσιτσάνης, Τραγούδι: Πρόδρομος Τσαουσάκης)
Για τον τρόπο του Βασίλη Τσιτσάνη - να ξεκινάει να μιλήσει για μια γυναίκα, για μια αγάπη και τελικά, μέσα από τα λόγια του, να βγαίνει όλη η ελληνική ζωή – έχουν ειπωθεί πολλά… Αμέσως μετά τον πόλεμο έγραψε : «Χτίζουν και γκρεμίζουν κάστρα σ ένα γλέντι φοβερό για μια κόρη ξελογιάστρα κι αν χαθεί που θα τη βρώ;»
Και αλλού…
Βραδιάζει γύρω κι η νύχτα
απλώνει σκοτάδι βαθύ
κορίτσι ξένο σαν ίσκιος
πλανιέται μονάχο στην γη
Χωρίς ντροπή, αναζητεί
τον ήλιο που έχει χαθεί,
στα σκοτάδια να βρει
Μπορεί να το ‘χουν πλανέψει
ακρογιαλιές δειλινά
και σκλαβωμένη για πάντα
κρατούνε την δόλια καρδιά
Μπορεί ακόμα μπορεί,
να έχει πια τρελαθεί
και τότε ποιος θα ρωτήσει
να μάθει ποτέ το γιατί
(Μουσική – Στίχοι : Βασίλη Τσιτσάνης, Τραγούδι : Στέλλα Χασκίλ)
Αυτοί οι στίχοι, αν τους προεκτείνει κανείς, ταιριάζουν γάντι σε σκηνικά που ζούμε σήμερα… Τέλος πάντων! Δεν ξέρω πόσο από το κοινό της εκπομπής, μας ακούει σήμερα εδώ… Πάντως, ανεξάρτητα από την εξέλιξη των πραγμάτων, θα θελα να κάνω και μια «αποχαιρετιστήρια» εκπομπή… Μην το θεωρήσετε κάτι συνηθισμένο… Το έχω, σχεδόν σαν …απωθημένο… Έχω επιμεληθεί μέσα από τα χρόνια, περισσότερες από 20 εκπομπές στο ραδιόφωνο… Από αυτές, ελάχιστες έχουν «καταλήξει» κανονικά… Τις περισσότερες φορές όταν έβγαινε ή όταν ηχογραφούσα την τελευταία εκπομπή – δεν ήξερα ότι ήταν η τελευταία… Το «Πρέπει να ξέρεις μηχανή» σταμάτησε και ξανάρχισε …πέντε φορές – χωρίς …αποχαιρετισμό. Γιατί έπρεπε να μεσολαβήσει τρίμηνο αποχής για να μην έχω λέει δικαίωμα μονιμοποίησης – άκου τι σκέφτονταν οι άνθρωποι. Γιατί ο διευθύνων σύμβουλος της ΕΡΤ δεν άκουγε λαϊκά τραγούδια και πολύ περισσότερο δεν ήθελε να ακούει ότι «η Γιουροβίζιον είναι το κερασάκι στην τούρτα του πολιτισμού μας» που είχε πει στην εκπομπή επιφανής καλεσμένος και ο παραγωγός …συμφώνησε μαζί του… Γιατί «ο Κεδίκογλου κατέβασε ρολά» - τώρα…Σχεδόν 30 χρόνια «φιλοξενούμενος» στην ΕΡΤ, τα είδα και τα άκουσα όλα… Σήμερα, ο κ. Κεδίκογλου κατέβασε ρολά αλλά και η «αυτοδιαχείριση» αποφάσισε ότι τέτοιες μουσικές επιλογές και θέσεις, μάλλον δεν …προωθούν το «αγωνιστικό πνεύμα»…Θέλω να τελειώσω μ ένα στίχο του Μιχάλη Γκανά… Με μουσική του Μιχάλη Χριστοδουλίδη, το τραγούδησε στα 2000 ο Γιώργος Νταλάρας. Νομίζω κοιτάζει όσα ζούμε από μια σκοπιά με την οποία συμφωνώ… Δεν ξέρω βέβαια - όπως ξαναείπα, πολλές φορές - αν προσέχουμε τους στίχους των τραγουδιών όσο τις αναλύσεις των πολιτικών συντακτών… Αλλά δεν θα το λύσουμε τώρα κι αυτό…
Σ’ αυτό τον τόπο δε βρίσκω εύκολα το Νότο
να ξέρω από πού φυσάει
ούτε τη Δύση σαν θεία να με νουθετήσει
τα ‘χω χαμένα
και στροβιλίζομαι σαν σβούρα
μες το κενό και τη θολούρα.
Σ’ αυτό τον τόπο δε βρίσκω εύκολα τον τρόπο
να πω το ναι να προχωρήσω
γιατί το όχι, έχει μακρύτερη απόχη
και παραπαίω
ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο
με ένα ίσως επενδύω.
Σ’ αυτό τον τόπο πιάνεις πιο εύκολα το λόττο
από τη σκέψη του πλησίον
γιατί ο άλλος έγινε πρόσφατα μεγάλος
και δεν ακούει
παρά μονάχα ό,τι θέλει
μ’ όλα τα δάχτυλα στο μέλι.
Σ’ αυτό τον τόπο δε βρίσκω εύκολα το στόχο
να πιάσω κέντρο επιτέλους
γιατί το κέντρο δεν είναι ακίνητο σαν δέντρο
μετακινείται
αλλάζει θέση κάθε λίγο
και προσπαθώ να τ’ αποφύγω
Σ’ αυτό τον τόπο που όλα γίνονται με κόπο
και πάντα κάποιος άλλος φταίει
έχω προσέξει όσοι ξυπνάν από τις έξι
δεν έχουν λόγο
μόνο αυτιά να μας ακούνε και χέρια να χειροκροτούνε
μα κάποτε θα βαρεθούνε
και θα μας γράψουν στα παλιά τους
εκτός κι αν έχουν λερωμένη με κάποιο τρόπο τη φωλιά τους…
(Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς, Μουσική: Μιχάλης Χριστοδουλίδης. Τραγούδι : Γιώργος Νταλάρας)
