Η συνέντευξη, για τον ιστότοπο koutipandoras.gr, της οποίας αποσπάσματα δημοσιεύουμε στη συνέχεια, παραχωρήθηκε με αφορμή την κυκλοφορία του νέου δίσκου της Λιζέτας Καλημέρη και του Ορφέα Περίδη με τίτλο «Εν Φλύα», καθώς και τις ζωντανές τους εμφανίσεις στη μουσική σκηνή Σφίγγα οι οποίες θα συνεχιστούν και τα επόμενα τρία Σάββατα 30 Μαρτίου, 6 και 13 Απριλίου.
Έχουμε στα χέρια μας τον καινούργιο σας δίσκο μετά από πολύ καιρό. Αναρωτιέμαι πως μπορεί να «κοινωνηθεί» μέσα σε τρομερά δύσκολους καιρούς για όλους, καλλιτέχνες και μη...
Πρέπει καταρχάς να προσδιορίσουμε τι ακριβώς εννοούμε «κοινωνηθεί». Αν το μετρήσουμε με τα πεδία κατανάλωσης, που έχουν δημιουργηθεί, δεν αγωνιώ και πάρα πολύ. Ποτέ στη ζωή μου δεν αγωνιούσα γι' αυτή την πλευρά των πραγμάτων. Απ' την άλλη, 25 χρόνια μετά ακούγονται ακόμη η «Ζωή λαθραία», το «Ήτανε αέρας», οι προηγούμενοι δίσκοι μου, είμαι χαρούμενη και βρίσκω πολύ νορμάλ το διάστημα που μεσολάβησε στο να ωριμάσουν τα τραγούδια, όπως και οι συντελεστές τους, εμείς που τα κάναμε, μαζί με τον κόσμο. Αυτή η τάση της βιομηχανίας να βγάζει κάτι, να το πουλάει και να το θεωρεί επιτυχημένο, δεν μου είπε ποτέ τίποτα, ούτε και τώρα!
Ήταν κοινή η ιδέα σας με τον Ορφέα Περίδη να κάνετε μαζί δίσκο;
Για να είμαι ειλικρινής, ήταν όνειρο μου να δισκογραφήσω τραγούδια του Ορφέα. Και όχι μόνο: Είχα κι ένα τρομερό παράπονο...Α, μου είπαν ότι σας αρέσει να βγάζετε λαυράκια, οπότε θ' ακούσετε πράγματα για πρώτη φορά. Για σας το κάνω, να ξέρετε μια και δεν εκτίθεμαι στη δημόσια εικόνα μου (γέλια). Παράπονο, λοιπόν...Ανήκω στη γενιά των τραγουδιστριών και το υπογραμμίζω αυτό - και των τραγουδιστών φυσικά, αλλά οι γυναίκες κάτι παραπάνω - που δεν είχαμε υλικό στα χέρια μας για να τραγουδήσουμε. Οι συνθέτες δεν γράφανε για μας. Ίσως είναι μια μεγάλη ιστορία και βαρετή για να την αναλύσουμε.
Πάμε πάλι στον Ορφέα Περίδη.
Θα το επαναλάβω, είμαι ρομαντικός άνθρωπος. Αν είμαι δηλαδή ερωτευμένη μαζί σου, δεν θα στο πω ποτέ. Ούτε καν θα σκεφτώ να ήμασταν μαζί, μπορεί να γράφω ποιήματα, να τραγουδάω. Μ' αυτή την έννοια ήμουν ερωτευμένη με το έργο του Ορφέα, ήμουν θαυμάστρια και ακροάτρια του. Σ' ένα βαθύ μου όνειρο, ίσως νά'θελα να τραγουδήσω τραγούδια του. Σε μια συνεργασία μας, στο live, η πιο φανερή προσέγγιση που του έκανα, ήταν να του ζητήσω να λέω τα τραγούδια του. Του είπα ότι προτιμώ να λέω αυτά παρά τα δικά μου. Έτσι φανέρωσα τον έρωτα μου.
Μεγάλο κομπλιμέντο αυτό για κάθε δημιουργό.
Σίγουρα...
«Πέσιμο» είναι.
Μπορεί, ναι...Έτσι την «πέφτω» εγώ, να το ξέρει ο κόσμος. Αν και δεν την «πέφτω» πια (γέλια). Πραγματοποιήθηκε, λοιπόν, αυτό το βαθύ μου όνειρο, καθώς εκτιμώ πάρα πολύ τη γραφή του Ορφέα.
Μοιάζετε κιόλας. Μοιράζεστε την ίδια αγοραφοβία;
Τό'χουμε αυτό και οι δύο, πιστεύω. Έχουμε και πολύ έντονες αντιθέσεις.
Για πείτε μου.
Ο Ορφέας μπορεί να σωπάσει, να συγκρατηθεί και να μη μιλήσει. Θα μετρήσει τα λόγια του. Υποκλίνομαι στην ψυχραιμία του, που εγώ δεν έχω και παίρνω φωτιά εύκολα. Ευτυχώς με τα χρόνια η ταχύτητα μου έχει γίνει λιγότερο επιζήμια συγκριτικά με το παρελθόν που ζούσα μεσ' στις εξάρσεις. Υπήρξα ο τύπος που ξυπνούσα κι έλεγα «Ωχ, ρε γαμώτο, γιατί το είπα αυτό τώρα;»
Τι θα γίνει μ' αυτόν τον Περίδη; Θα πούμε και για το δίσκο τελικά;
… Ο Ορφέας μου πρότεινε μ' αυτό τον απλούστατο τρόπο που έχει να σε πάει μια βόλτα στον Παράδεισο, τόσο απλό ώστε δε μπόρεσα να ζητωκραυγάσω. Είπα «Ναι, Ορφέα, δεν το δένω και κόμπο», παρότι με διαβεβαίωνε ότι θα τον κάνουμε το δίσκο. Ε μετά χοροπήδησα στο δωμάτιο μου! Πολύ γρήγορα μου τηλεφωνούσε κι άρχισε να μου παίζει τραγούδια, μια κι εγώ ζω στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια. Κάναμε skype, επίσης, μου διάβαζε στίχους, δοκιμάζαμε τα κομμάτια... Μέχρι να μπούμε στην τελική ευθεία, είχα πάντα ένα ερωτηματικό και ο Ορφέας μπορεί να έπαιρνε πίσω την απόφαση του, οπότε εγώ ήμουν έτοιμη να το δεχτώ. Πήγα ταπεινά γιατί ο Ορφέας είναι και μεγαλύτερος μου σε πορεία, σε ιδιότητα - ως δημιουργός - αλλά και ισότιμος τραγουδιστής!
Παρεμπιπτόντως σε εκείνη την παλιά συνέντευξη του, ο Νταλάρας μου είχε πει πως μόνο οι Κατσιμιχαίοι και ο Περίδης δικαιούνται να λένε τα τραγούδια τους.
Αλήθεια! Κι εγώ το επιβεβαιώνω! Μπράβο στον Νταλάρα που το είπε! Όλο και μου πετάγεται στο μυαλό μου κάποιο τραγούδι του Ορφέα που δεν το' χω πει και ψάχνομαι. Τις προάλλες, στη Θεσσαλονίκη, του τηλεφώνησα: «Αχ, ξέρεις ποιο τραγούδι τραγουδάω συνέχεια; Το ''Εικόν' αχειροποίητη''. Μου λέει: ''Το πάμε; Πες μου τόνο, τώρα παίρνω την κιθάρα κατευθείαν''»! Βρήκαμε ένα τόνο και πήγαμε να το προβάρουμε στη «Σφίγγα», αλλά από την ίδια μέρα είχα αποφασίσει κατά 50% πως δεν μου «πήγαινε». Ήξερα πως δεν θα τό'λεγα σαν τον Ορφέα και δεν ήθελα να το ακούσω αλλιώς κιόλας. Έχει ένα χάρισμα, όπως η ίδια η αρμονία στη μουσική του, που την έχει και στη συμπεριφορά του. Καμιά φορά θέλω να τον «χαλάσω» για να δω τι έχει μέσα, αλλά δεν τα καταφέρνω, ούτε καν το επιδιώκω.
Όταν ξεκινήσατε να γράφετε στο στούντιο, είχατε υπόψιν από ποια εταιρεία θα έβγαινε;
Όχι, πηγαίναμε στα τυφλά ακόμη. Αρκετά πελαγωμένοι, αλλά δε φρενάραμε. Ψάχναμε να βρούμε την άκρη με εταιρεία. Εγώ ήθελα να το υποστηρίζαμε και διαδικτυακά το όλο πράγμα, να πω την αλήθεια.
Παρότι δεν έχετε στενή σχέση με το διαδίκτυο.
Ναι, αλλά όχι στο επίπεδο της επικοινωνίας των τραγουδιών με τον κόσμο. Δοξάζω το Θεό που υπάρχει το διαδίκτυο, όταν άλλοτε οι εταιρείες μπλόκαραν τα τραγούδια μας και μας στερούσαν την επικοινωνία με τον κόσμο. Τα πουλούσαν πολύ ακριβά για δικό τους κέρδος! Θα γελάσει κανείς...Είναι ντροπή να πω εγώ τι πήρα απ' τους δίσκους μου, θα'ναι σαν να λέω δημόσια «Είμαι βλάκας»! Πέρα απ' τα δικαιώματα που δεν τα'χω στα χέρια μου, ώστε να μπορώ τουλάχιστον να προχωρήσω σε επανεκδόσεις! Κι ας μην είχα και κέρδος! Ντροπή, αλλά συνέβη όμως!
Ο Περίδης, πάντως, μου έλεγε ότι δεν έχει ιδέα τι γίνεται με τα κλικ στο YouTube και το πως μπορεί κανείς να κερδίσει χρήματα.
Ναι, κι εγώ έχω άγνοια και άρνηση ταυτόχρονα. Δεν το εμπιστεύομαι αυτό το κριτήριο. Σαν ένα φτηνό τζόγο τα βλέπω τα κλικ, χάλια, του στυλ «ξυστό - λαχεία». Αν έχει πάρει πολλά κλικ κάποιος που έχει κάνει μια εκκεντρικότητα αισχίστου είδους, μου αποδεικνύει εμένα κάτι; Πείτε μου, δε μοιάζει λίγο όλο αυτό με το προφυλακτικό με γεύση φράουλα; Συγγνώμη, αλλά μου θυμίζει μια Κρητική μαντινάδα: Άμα δεν σου σηκώνεται μ' αγγούρι και ντομάτα, τι να την κάνεις φίλε μου την αχινοσαλάτα; Εκεί πάει το πράγμα! Μας έχουν «αυτώσει το αυτό» με όλα τα μαρκετίστικα κόλπα. «Αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία» που έλεγαν και οι Κατσιμιχαίοι! Ψάχνουμε να βρούμε την ουσία, καταζητείται το αυτονόητο, θέλω να βγάλω αφίσα που να λέει αυτό!
Να το κάνετε.
Κάντε το εσείς, βαριέμαι! Και δεν την πουλάω την ιδέα, τη χαρίζω! Τέλος πάντων, η δουλειά με τον Ορφέα θέλαμε να κυκλοφορήσει, βρεθήκαμε και σε εναγώνια κατάσταση προς το τέλος ώσπου βρέθηκε η αναπαυτική πολυθρόνα που λέγεται «όγδοο», διότι έτσι νιώσαμε. Εγώ τουλάχιστον ένιωσα έτσι από κάθε άποψη, απ' αυτές τις πολυθρόνες μάλιστα που σου κάνουν μασάζ. Δεν ήταν τόσο το αποτέλεσμα, αλλά το όλο κλίμα στο «όγδοο» που ήρθε να λειτουργήσει ως διορθωτική εμπειρία αναφορικά με ότι έλεγα στην αρχή. Νιώθω ευγνωμοσύνη, χαλαρότητα και το λέω απ' την καρδιά μου, σοβαρά.
Γιατί τραγουδάτε, κυρία Καλημέρη;
Γιατί είμαι αηδόνι! Δεν το λέω ψωνίστικα του τύπου «Επειδή δεν είμαι καναρίνι», αλλά είμαι ωδικό πτηνό. Κάποια στιγμή συνεργαζόμασταν με τη Μελίνα και όταν ερχόταν η στιγμή να ετοιμαστούμε, πάντα γκρινιάζαμε. «Μπες εσύ πρώτη στο μπάνιο», «Όχι, εσύ μπες»...«Βαριέμαι, βαριέμαι, βαριέμαι» λέγαμε κι οι δυο μας. Σε κάποια φάση τη ρωτάω: «Να σου πω, ρε Μελίνα, μόνο εμείς βαριόμαστε ή έτσι κάνουν κι οι άλλοι;» «Μπα, ξέρω περιπτώσεις» μου απαντάει, «που δε βλέπουν την ώρα να βγουν να τραγουδήσουν»! «Σοβαρά;» τη ρωτάω. Και μετά: «Πως γίνεται; Εμείς γιατί δεν το παθαίνουμε αυτό;» Μου απαντάει: «Γιατί είμαστε αηδόνια και το αηδόνι, ρε κορόιδο, δε θέλει να τραγουδάει. Τραγουδάει μια φορά το χρόνο και κρυμμένο κιόλας, τη νύχτα». Αυτό!
Μπορείτε να διαβάσετε όλη τη συνέντευξη της Λιζέτας Καλημέρη στον Αντώνη Μποσκοΐτη εδώ
Έχουμε στα χέρια μας τον καινούργιο σας δίσκο μετά από πολύ καιρό. Αναρωτιέμαι πως μπορεί να «κοινωνηθεί» μέσα σε τρομερά δύσκολους καιρούς για όλους, καλλιτέχνες και μη...
Πρέπει καταρχάς να προσδιορίσουμε τι ακριβώς εννοούμε «κοινωνηθεί». Αν το μετρήσουμε με τα πεδία κατανάλωσης, που έχουν δημιουργηθεί, δεν αγωνιώ και πάρα πολύ. Ποτέ στη ζωή μου δεν αγωνιούσα γι' αυτή την πλευρά των πραγμάτων. Απ' την άλλη, 25 χρόνια μετά ακούγονται ακόμη η «Ζωή λαθραία», το «Ήτανε αέρας», οι προηγούμενοι δίσκοι μου, είμαι χαρούμενη και βρίσκω πολύ νορμάλ το διάστημα που μεσολάβησε στο να ωριμάσουν τα τραγούδια, όπως και οι συντελεστές τους, εμείς που τα κάναμε, μαζί με τον κόσμο. Αυτή η τάση της βιομηχανίας να βγάζει κάτι, να το πουλάει και να το θεωρεί επιτυχημένο, δεν μου είπε ποτέ τίποτα, ούτε και τώρα!
Ήταν κοινή η ιδέα σας με τον Ορφέα Περίδη να κάνετε μαζί δίσκο;
Για να είμαι ειλικρινής, ήταν όνειρο μου να δισκογραφήσω τραγούδια του Ορφέα. Και όχι μόνο: Είχα κι ένα τρομερό παράπονο...Α, μου είπαν ότι σας αρέσει να βγάζετε λαυράκια, οπότε θ' ακούσετε πράγματα για πρώτη φορά. Για σας το κάνω, να ξέρετε μια και δεν εκτίθεμαι στη δημόσια εικόνα μου (γέλια). Παράπονο, λοιπόν...Ανήκω στη γενιά των τραγουδιστριών και το υπογραμμίζω αυτό - και των τραγουδιστών φυσικά, αλλά οι γυναίκες κάτι παραπάνω - που δεν είχαμε υλικό στα χέρια μας για να τραγουδήσουμε. Οι συνθέτες δεν γράφανε για μας. Ίσως είναι μια μεγάλη ιστορία και βαρετή για να την αναλύσουμε.
Πάμε πάλι στον Ορφέα Περίδη.
Θα το επαναλάβω, είμαι ρομαντικός άνθρωπος. Αν είμαι δηλαδή ερωτευμένη μαζί σου, δεν θα στο πω ποτέ. Ούτε καν θα σκεφτώ να ήμασταν μαζί, μπορεί να γράφω ποιήματα, να τραγουδάω. Μ' αυτή την έννοια ήμουν ερωτευμένη με το έργο του Ορφέα, ήμουν θαυμάστρια και ακροάτρια του. Σ' ένα βαθύ μου όνειρο, ίσως νά'θελα να τραγουδήσω τραγούδια του. Σε μια συνεργασία μας, στο live, η πιο φανερή προσέγγιση που του έκανα, ήταν να του ζητήσω να λέω τα τραγούδια του. Του είπα ότι προτιμώ να λέω αυτά παρά τα δικά μου. Έτσι φανέρωσα τον έρωτα μου.
Μεγάλο κομπλιμέντο αυτό για κάθε δημιουργό.
Σίγουρα...
«Πέσιμο» είναι.
Μπορεί, ναι...Έτσι την «πέφτω» εγώ, να το ξέρει ο κόσμος. Αν και δεν την «πέφτω» πια (γέλια). Πραγματοποιήθηκε, λοιπόν, αυτό το βαθύ μου όνειρο, καθώς εκτιμώ πάρα πολύ τη γραφή του Ορφέα.
Μοιάζετε κιόλας. Μοιράζεστε την ίδια αγοραφοβία;
Τό'χουμε αυτό και οι δύο, πιστεύω. Έχουμε και πολύ έντονες αντιθέσεις.
Για πείτε μου.
Ο Ορφέας μπορεί να σωπάσει, να συγκρατηθεί και να μη μιλήσει. Θα μετρήσει τα λόγια του. Υποκλίνομαι στην ψυχραιμία του, που εγώ δεν έχω και παίρνω φωτιά εύκολα. Ευτυχώς με τα χρόνια η ταχύτητα μου έχει γίνει λιγότερο επιζήμια συγκριτικά με το παρελθόν που ζούσα μεσ' στις εξάρσεις. Υπήρξα ο τύπος που ξυπνούσα κι έλεγα «Ωχ, ρε γαμώτο, γιατί το είπα αυτό τώρα;»
Τι θα γίνει μ' αυτόν τον Περίδη; Θα πούμε και για το δίσκο τελικά;
… Ο Ορφέας μου πρότεινε μ' αυτό τον απλούστατο τρόπο που έχει να σε πάει μια βόλτα στον Παράδεισο, τόσο απλό ώστε δε μπόρεσα να ζητωκραυγάσω. Είπα «Ναι, Ορφέα, δεν το δένω και κόμπο», παρότι με διαβεβαίωνε ότι θα τον κάνουμε το δίσκο. Ε μετά χοροπήδησα στο δωμάτιο μου! Πολύ γρήγορα μου τηλεφωνούσε κι άρχισε να μου παίζει τραγούδια, μια κι εγώ ζω στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια. Κάναμε skype, επίσης, μου διάβαζε στίχους, δοκιμάζαμε τα κομμάτια... Μέχρι να μπούμε στην τελική ευθεία, είχα πάντα ένα ερωτηματικό και ο Ορφέας μπορεί να έπαιρνε πίσω την απόφαση του, οπότε εγώ ήμουν έτοιμη να το δεχτώ. Πήγα ταπεινά γιατί ο Ορφέας είναι και μεγαλύτερος μου σε πορεία, σε ιδιότητα - ως δημιουργός - αλλά και ισότιμος τραγουδιστής!
Παρεμπιπτόντως σε εκείνη την παλιά συνέντευξη του, ο Νταλάρας μου είχε πει πως μόνο οι Κατσιμιχαίοι και ο Περίδης δικαιούνται να λένε τα τραγούδια τους.
Αλήθεια! Κι εγώ το επιβεβαιώνω! Μπράβο στον Νταλάρα που το είπε! Όλο και μου πετάγεται στο μυαλό μου κάποιο τραγούδι του Ορφέα που δεν το' χω πει και ψάχνομαι. Τις προάλλες, στη Θεσσαλονίκη, του τηλεφώνησα: «Αχ, ξέρεις ποιο τραγούδι τραγουδάω συνέχεια; Το ''Εικόν' αχειροποίητη''. Μου λέει: ''Το πάμε; Πες μου τόνο, τώρα παίρνω την κιθάρα κατευθείαν''»! Βρήκαμε ένα τόνο και πήγαμε να το προβάρουμε στη «Σφίγγα», αλλά από την ίδια μέρα είχα αποφασίσει κατά 50% πως δεν μου «πήγαινε». Ήξερα πως δεν θα τό'λεγα σαν τον Ορφέα και δεν ήθελα να το ακούσω αλλιώς κιόλας. Έχει ένα χάρισμα, όπως η ίδια η αρμονία στη μουσική του, που την έχει και στη συμπεριφορά του. Καμιά φορά θέλω να τον «χαλάσω» για να δω τι έχει μέσα, αλλά δεν τα καταφέρνω, ούτε καν το επιδιώκω.
Όταν ξεκινήσατε να γράφετε στο στούντιο, είχατε υπόψιν από ποια εταιρεία θα έβγαινε;
Όχι, πηγαίναμε στα τυφλά ακόμη. Αρκετά πελαγωμένοι, αλλά δε φρενάραμε. Ψάχναμε να βρούμε την άκρη με εταιρεία. Εγώ ήθελα να το υποστηρίζαμε και διαδικτυακά το όλο πράγμα, να πω την αλήθεια.
Παρότι δεν έχετε στενή σχέση με το διαδίκτυο.
Ναι, αλλά όχι στο επίπεδο της επικοινωνίας των τραγουδιών με τον κόσμο. Δοξάζω το Θεό που υπάρχει το διαδίκτυο, όταν άλλοτε οι εταιρείες μπλόκαραν τα τραγούδια μας και μας στερούσαν την επικοινωνία με τον κόσμο. Τα πουλούσαν πολύ ακριβά για δικό τους κέρδος! Θα γελάσει κανείς...Είναι ντροπή να πω εγώ τι πήρα απ' τους δίσκους μου, θα'ναι σαν να λέω δημόσια «Είμαι βλάκας»! Πέρα απ' τα δικαιώματα που δεν τα'χω στα χέρια μου, ώστε να μπορώ τουλάχιστον να προχωρήσω σε επανεκδόσεις! Κι ας μην είχα και κέρδος! Ντροπή, αλλά συνέβη όμως!
Ο Περίδης, πάντως, μου έλεγε ότι δεν έχει ιδέα τι γίνεται με τα κλικ στο YouTube και το πως μπορεί κανείς να κερδίσει χρήματα.
Ναι, κι εγώ έχω άγνοια και άρνηση ταυτόχρονα. Δεν το εμπιστεύομαι αυτό το κριτήριο. Σαν ένα φτηνό τζόγο τα βλέπω τα κλικ, χάλια, του στυλ «ξυστό - λαχεία». Αν έχει πάρει πολλά κλικ κάποιος που έχει κάνει μια εκκεντρικότητα αισχίστου είδους, μου αποδεικνύει εμένα κάτι; Πείτε μου, δε μοιάζει λίγο όλο αυτό με το προφυλακτικό με γεύση φράουλα; Συγγνώμη, αλλά μου θυμίζει μια Κρητική μαντινάδα: Άμα δεν σου σηκώνεται μ' αγγούρι και ντομάτα, τι να την κάνεις φίλε μου την αχινοσαλάτα; Εκεί πάει το πράγμα! Μας έχουν «αυτώσει το αυτό» με όλα τα μαρκετίστικα κόλπα. «Αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία» που έλεγαν και οι Κατσιμιχαίοι! Ψάχνουμε να βρούμε την ουσία, καταζητείται το αυτονόητο, θέλω να βγάλω αφίσα που να λέει αυτό!
Να το κάνετε.
Κάντε το εσείς, βαριέμαι! Και δεν την πουλάω την ιδέα, τη χαρίζω! Τέλος πάντων, η δουλειά με τον Ορφέα θέλαμε να κυκλοφορήσει, βρεθήκαμε και σε εναγώνια κατάσταση προς το τέλος ώσπου βρέθηκε η αναπαυτική πολυθρόνα που λέγεται «όγδοο», διότι έτσι νιώσαμε. Εγώ τουλάχιστον ένιωσα έτσι από κάθε άποψη, απ' αυτές τις πολυθρόνες μάλιστα που σου κάνουν μασάζ. Δεν ήταν τόσο το αποτέλεσμα, αλλά το όλο κλίμα στο «όγδοο» που ήρθε να λειτουργήσει ως διορθωτική εμπειρία αναφορικά με ότι έλεγα στην αρχή. Νιώθω ευγνωμοσύνη, χαλαρότητα και το λέω απ' την καρδιά μου, σοβαρά.
Γιατί τραγουδάτε, κυρία Καλημέρη;
Γιατί είμαι αηδόνι! Δεν το λέω ψωνίστικα του τύπου «Επειδή δεν είμαι καναρίνι», αλλά είμαι ωδικό πτηνό. Κάποια στιγμή συνεργαζόμασταν με τη Μελίνα και όταν ερχόταν η στιγμή να ετοιμαστούμε, πάντα γκρινιάζαμε. «Μπες εσύ πρώτη στο μπάνιο», «Όχι, εσύ μπες»...«Βαριέμαι, βαριέμαι, βαριέμαι» λέγαμε κι οι δυο μας. Σε κάποια φάση τη ρωτάω: «Να σου πω, ρε Μελίνα, μόνο εμείς βαριόμαστε ή έτσι κάνουν κι οι άλλοι;» «Μπα, ξέρω περιπτώσεις» μου απαντάει, «που δε βλέπουν την ώρα να βγουν να τραγουδήσουν»! «Σοβαρά;» τη ρωτάω. Και μετά: «Πως γίνεται; Εμείς γιατί δεν το παθαίνουμε αυτό;» Μου απαντάει: «Γιατί είμαστε αηδόνια και το αηδόνι, ρε κορόιδο, δε θέλει να τραγουδάει. Τραγουδάει μια φορά το χρόνο και κρυμμένο κιόλας, τη νύχτα». Αυτό!
Μπορείτε να διαβάσετε όλη τη συνέντευξη της Λιζέτας Καλημέρη στον Αντώνη Μποσκοΐτη εδώ
