Ο Νίκος Πορτοκάλογλου και η Ρένα Μόρφη υποδέχονται τον θρυλικό έφηβο ροκά, Γιάννη Γιοκαρίνη, και τους Βαγγέλη Χατζηγιάννη και Πάνο Φραγκιαδάκη, που έγιναν «μουσικά αδέλφια» ενώνοντας τα επίθετά τους για να δημιουργηθεί το συγκρότημα «ΧατζηΦραγκέτα».
Οικοδεσπότες και καλεσμένοι χαρίζουν ένα μουσικό πρόγραμμα που παίζει από Σάκη Μπουλά και Σπύρο Ζαγοραίο, μέχρι Τόλη Βοσκόπουλο και Βασίλη Τσιτσάνη.
Οι νεότεροι εμπνέονται από το «Τραγούδι της Έμπνευσης» του Γιάννη Γιοκαρίνη και συστήνονται στον «Νοσταλγό του Ροκ εν Ρολλ», ενώ οι παλαιότεροι μαθαίνουν από τους Χατζηφραγκέτα το «Ουφάκι» και το «Τα ξαναφτιάξαμε».
Στο juke box της εκπομπής η μπάντα του Μουσικού Κουτιού δίνει το έναυσμα για απρόβλεπτες διασκευές.
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης έρχεται με τη «Νύχτα καταστροφής» από τους Χατζηφραγκέτα και ο Παύλος Σιδηρόπουλος με το «Αν ήσουν φίλος» από τον Γιάννη Γιοκαρίνη… Η παρέα ενώνει τις φωνές της στον «Πασατέμπο» του Χιώτη, στο «Ψύλλοι στ’ αυτιά μου» των Δερβενιθώτη-Βίρβου, στο περίφημο άσμα του Γιοβάν Τσαούς «Πέντε μάγκες στον Περαία» και στο παραδοσιακό «Γιαλό - Γιαλό». Η βραδιά κλείνει με την αειθαλή «Ευλαμπία», που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα παραμένει η όμορφη νεαρή που ξεμυαλίζει την Αθήνα!
Ο Γιάννης Γιοκαρίνης διηγείται ιστορίες από την ζωή: «Είμαι πολύ τυχερός που συνάντησα τον Γιώργο Ζαμπέτα και έπαιξα μαζί του. Θυμάμαι ήμασταν με τους 2002GR και έπρεπε να τον συνοδέψουμε σε κάποιο μαγαζί, έρχεται και με το που μπαίνει μέσα βλέπει τον μπασίστα μας, που φορούσε ένα μπλουζάκι με έναν ταύρο, το ζώδιο του, και του λέει: Ρε, γιατί έβαλες τον ταύρο για να σε φοβηθώ; Εγώ είχα αγχωθεί και όλοι μας βέβαια και του λέω: Δάσκαλε έχεις φέρει παρτιτούρες για να παίξουμε; Και βάζει τα γέλια … Τι παρτιτούρες ρε πιτσιρίκο, μου απαντάει γελώντας. Μίκυ Μάους σας έχω φέρει, να διαβάσετε ! Παίξαμε το βράδυ χωρίς πρόβα, δεν κάναμε ούτε μία. Μου είπε: Θα κοιτάς εμένα και τίποτα άλλο, θα με κοιτάς και θα λες στους μουσικούς ό,τι νομίζεις εσύ… Παίξαμε και νόμισα ότι έπαιξα με τον Mick Jagger, έπαθα πλάκα μαζί του…»
«Όταν γράφουμε τραγούδια το κριτήριο είναι να γελάμε…» εξομολογούνται οι μουσικά απρόβλεπτοι … Χατζηφραγκέτα που η φιλιά τους ξεκίνησε το 2007 στο λύκειο της Σιβιτανιδείου Σχολής. « Η φιλία μας ξεκίνησε από …συμφέρον! Ο Βαγγέλης ήταν ο ανεκδοτάκιας, ο «διάολος» της τάξης… Κάναμε παρέα και φασαρία μαζί και αυτό μας ένωσε … » λέει με χιούμορ ο Πάνος Φραγκιαδάκης και ο Βαγγέλης Χατζηγιάννης συμπληρώνει «Εμείς ξεκινήσαμε πολύ μικροί να τραγουδάμε και πολύ άσχετοι! Δηλαδή, ούτε ξέραμε να ακούμε, ούτε να παίζουμε, ούτε να τραγουδάμε! Πηγαίναμε στα live μας με μία κιθάρα και αυτή ξεκούρδιστη!»
Οικοδεσπότες και καλεσμένοι χαρίζουν ένα μουσικό πρόγραμμα που παίζει από Σάκη Μπουλά και Σπύρο Ζαγοραίο, μέχρι Τόλη Βοσκόπουλο και Βασίλη Τσιτσάνη.
Οι νεότεροι εμπνέονται από το «Τραγούδι της Έμπνευσης» του Γιάννη Γιοκαρίνη και συστήνονται στον «Νοσταλγό του Ροκ εν Ρολλ», ενώ οι παλαιότεροι μαθαίνουν από τους Χατζηφραγκέτα το «Ουφάκι» και το «Τα ξαναφτιάξαμε».
Στο juke box της εκπομπής η μπάντα του Μουσικού Κουτιού δίνει το έναυσμα για απρόβλεπτες διασκευές.
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης έρχεται με τη «Νύχτα καταστροφής» από τους Χατζηφραγκέτα και ο Παύλος Σιδηρόπουλος με το «Αν ήσουν φίλος» από τον Γιάννη Γιοκαρίνη… Η παρέα ενώνει τις φωνές της στον «Πασατέμπο» του Χιώτη, στο «Ψύλλοι στ’ αυτιά μου» των Δερβενιθώτη-Βίρβου, στο περίφημο άσμα του Γιοβάν Τσαούς «Πέντε μάγκες στον Περαία» και στο παραδοσιακό «Γιαλό - Γιαλό». Η βραδιά κλείνει με την αειθαλή «Ευλαμπία», που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα παραμένει η όμορφη νεαρή που ξεμυαλίζει την Αθήνα!
Ο Γιάννης Γιοκαρίνης διηγείται ιστορίες από την ζωή: «Είμαι πολύ τυχερός που συνάντησα τον Γιώργο Ζαμπέτα και έπαιξα μαζί του. Θυμάμαι ήμασταν με τους 2002GR και έπρεπε να τον συνοδέψουμε σε κάποιο μαγαζί, έρχεται και με το που μπαίνει μέσα βλέπει τον μπασίστα μας, που φορούσε ένα μπλουζάκι με έναν ταύρο, το ζώδιο του, και του λέει: Ρε, γιατί έβαλες τον ταύρο για να σε φοβηθώ; Εγώ είχα αγχωθεί και όλοι μας βέβαια και του λέω: Δάσκαλε έχεις φέρει παρτιτούρες για να παίξουμε; Και βάζει τα γέλια … Τι παρτιτούρες ρε πιτσιρίκο, μου απαντάει γελώντας. Μίκυ Μάους σας έχω φέρει, να διαβάσετε ! Παίξαμε το βράδυ χωρίς πρόβα, δεν κάναμε ούτε μία. Μου είπε: Θα κοιτάς εμένα και τίποτα άλλο, θα με κοιτάς και θα λες στους μουσικούς ό,τι νομίζεις εσύ… Παίξαμε και νόμισα ότι έπαιξα με τον Mick Jagger, έπαθα πλάκα μαζί του…»
«Όταν γράφουμε τραγούδια το κριτήριο είναι να γελάμε…» εξομολογούνται οι μουσικά απρόβλεπτοι … Χατζηφραγκέτα που η φιλιά τους ξεκίνησε το 2007 στο λύκειο της Σιβιτανιδείου Σχολής. « Η φιλία μας ξεκίνησε από …συμφέρον! Ο Βαγγέλης ήταν ο ανεκδοτάκιας, ο «διάολος» της τάξης… Κάναμε παρέα και φασαρία μαζί και αυτό μας ένωσε … » λέει με χιούμορ ο Πάνος Φραγκιαδάκης και ο Βαγγέλης Χατζηγιάννης συμπληρώνει «Εμείς ξεκινήσαμε πολύ μικροί να τραγουδάμε και πολύ άσχετοι! Δηλαδή, ούτε ξέραμε να ακούμε, ούτε να παίζουμε, ούτε να τραγουδάμε! Πηγαίναμε στα live μας με μία κιθάρα και αυτή ξεκούρδιστη!»
