Το 1963 ο Πέτρος Αναγνωστάκης βρισκόταν στις μεγάλες τους δόξες. Συναισθηματικός ερμηνευτής, με ωραία εμφάνιση, φινετσάτο χτένισμα και λεπτό, σαν γραμμή πάνω απ’ τα χείλη μουστακάκι, ράγιζε καρδιές. Είχε ήδη γνωρίσει επιτυχίες στο πλευρό του Γιώργου Ζαμπέτα και πλέον φιγουράριζε δυναμικά σαν ανερχόμενο πρώτο όνομα τόσο στην δισκογραφία όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις. Ο Μανιάτης, αλλά μεγαλωμένος στον Πειραιά Αναγνωστάκης, έδρεπε δάφνες στην Odeon/ Parlophone σημειώνοντας απανωτά σουξέ με δημιουργίες του Δερβενιώτη, του Μπακάλη, του Βίρβου, του Γκούτη, του Μανισαλή, του Μαρκάκη και άλλων μαστόρων. Ποιος δεν ξέρει τα: Σε μια νύχτα μου ‘χεις κάνει, Δέκα συμβουλές, Πληγωμένοι κι οι δυο, Πληροφορίες κακές, Οι αναμνήσεις, Μεγάλη θλίψη, Ήρθα κι απόψε στα σκαλοπάτια σου και βέβαια το:
Περπατώ και σφυρίζω θλιμμένα
Και με πόνο δακρύζω για σένα…
Περπατώ και σφυρίζω θλιμμένα για τον Σφαιρόπουλο και τον μπασκετικό Ολυμπιακό, που χαρήκαν τη συγκρότηση της ομάδας τους, αλλά όχι και την νίκη, στην έδρα τους, απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο. Αντίθετα ο Παναθηναϊκός, παρά την άναρχη εμφάνισή του, δεν είπε όχι στα δώρα, και παρουσιάζει μια πιο γιορτινή εικόνα. Είναι κι πρόεδρος που ανάβει τα κεράκια στα social media με τον δικό του τρόπο, αλλά καλό βέβαια είναι να μην παίζεις και με τη φωτιά και το κόκκινο, αδηφάγο χρώμα της. Η ώρα της Ευρώπης πλησιάζει μαζί και η αλήθεια της.
Στο λιμάνι ευτυχώς προπονητής και παίκτης τα βρήκανε αναίμακτα, μόνο που δυστυχώς ο αγώνας χάθηκε… Παρά ταύτα, ενδεχομένως, σε βάθος χρόνου, αν στηριχτεί ο άρχων του πάγκου και η πειθαρχία του, τα οφέλη να λειτουργήσουν καταλυτικά στο φινάλε της διαδρομής, εντός κι εκτός.
Στο ποδοσφαιρικό στρατόπεδο, το Εθνικό, πάμε τελικά στα ζηλευτά μπαράζ, αλλά κι αυτό το πρώτο ημίχρονο, σωστή ταλαιπωρία. Φαντάσου να είσαι στην κερκίδα, να έχεις αγοράσει εισιτήριο, για σένα και τη συντρόφισσά σου -ακόμα το πάμε με την παλιά ατζέντα- και να περιμένεις να γιορτάσεις, έστω και δίχως την απόλυτη χαρά, και να βιώνεις αυτό το πρώτο 45λεπτο. Θα μου πεις αποζημιώθηκες απ’ το δεύτερο! Όλα είναι σχετικά! Μαζί κι η ελπίδα ότι στα μπαράζ, δεν κερδίζεις πάντα ο πραγματικά καλύτερος, ενώ συχνά ο πιο μαζεμένος πετυχαίνει τον στόχο του.
Πάντως, πριν κλείσω με το Εθνικό συγκρότημα, θέλω να πάω κόντρα στο τραγούδι των τίτλων του άρθρου, με ένα χαρούμενο σφύριγμα για τον Τοροσίδη. Παρά τα όρια του, φωτιά, πάθος, διάθεση αλλά και τεχνικός οπλισμός, που ίσως στα πάτρια εδάφη, παρά την αναγνώριση, να μην εκτιμήθηκε και στο βαθμό που του έπρεπε. Τα «παρατράγουδα» δυστυχώς παντού μας ακολουθούν… Μιλάω για τα άλλα… Και με πόνο δακρύζω για σένα… Μακάρι, η Θεά τύχη, να σταθεί ξανά στο πλευρό μας!
Το τραγούδι όμως που έδωσε τις αφορμές, γι αυτούς τους σχολιασμούς, δεν χάνει το ολοκάθαρο νόημα και μήνυμά του, στην περίπτωση του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού. Όσο κι αν κάποιοι, αγωνιστικά, προσπαθούν να σώσουν τα προσχήματα, πιο θλιμμένα στο «τριφύλλι» δεν γίνεται.
Αυθόρμητη η αναφορά και πάλι στο τραγούδι του Αναγνωστάκη, με τη μουσική του Μπάμπη Μπακάλη και τα λόγια του Κώστα Βίρβου:
Δως μου ξανά την ελπίδα
Φτάνουν οι πίκρες που είδα…
*Το κείμενο προέρχεται από το σημερινό οπισθόφυλλο της Sportday (11-10-17) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb.
Περπατώ και σφυρίζω θλιμμένα
Και με πόνο δακρύζω για σένα…
Περπατώ και σφυρίζω θλιμμένα για τον Σφαιρόπουλο και τον μπασκετικό Ολυμπιακό, που χαρήκαν τη συγκρότηση της ομάδας τους, αλλά όχι και την νίκη, στην έδρα τους, απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο. Αντίθετα ο Παναθηναϊκός, παρά την άναρχη εμφάνισή του, δεν είπε όχι στα δώρα, και παρουσιάζει μια πιο γιορτινή εικόνα. Είναι κι πρόεδρος που ανάβει τα κεράκια στα social media με τον δικό του τρόπο, αλλά καλό βέβαια είναι να μην παίζεις και με τη φωτιά και το κόκκινο, αδηφάγο χρώμα της. Η ώρα της Ευρώπης πλησιάζει μαζί και η αλήθεια της.
Στο λιμάνι ευτυχώς προπονητής και παίκτης τα βρήκανε αναίμακτα, μόνο που δυστυχώς ο αγώνας χάθηκε… Παρά ταύτα, ενδεχομένως, σε βάθος χρόνου, αν στηριχτεί ο άρχων του πάγκου και η πειθαρχία του, τα οφέλη να λειτουργήσουν καταλυτικά στο φινάλε της διαδρομής, εντός κι εκτός.
Στο ποδοσφαιρικό στρατόπεδο, το Εθνικό, πάμε τελικά στα ζηλευτά μπαράζ, αλλά κι αυτό το πρώτο ημίχρονο, σωστή ταλαιπωρία. Φαντάσου να είσαι στην κερκίδα, να έχεις αγοράσει εισιτήριο, για σένα και τη συντρόφισσά σου -ακόμα το πάμε με την παλιά ατζέντα- και να περιμένεις να γιορτάσεις, έστω και δίχως την απόλυτη χαρά, και να βιώνεις αυτό το πρώτο 45λεπτο. Θα μου πεις αποζημιώθηκες απ’ το δεύτερο! Όλα είναι σχετικά! Μαζί κι η ελπίδα ότι στα μπαράζ, δεν κερδίζεις πάντα ο πραγματικά καλύτερος, ενώ συχνά ο πιο μαζεμένος πετυχαίνει τον στόχο του.
Πάντως, πριν κλείσω με το Εθνικό συγκρότημα, θέλω να πάω κόντρα στο τραγούδι των τίτλων του άρθρου, με ένα χαρούμενο σφύριγμα για τον Τοροσίδη. Παρά τα όρια του, φωτιά, πάθος, διάθεση αλλά και τεχνικός οπλισμός, που ίσως στα πάτρια εδάφη, παρά την αναγνώριση, να μην εκτιμήθηκε και στο βαθμό που του έπρεπε. Τα «παρατράγουδα» δυστυχώς παντού μας ακολουθούν… Μιλάω για τα άλλα… Και με πόνο δακρύζω για σένα… Μακάρι, η Θεά τύχη, να σταθεί ξανά στο πλευρό μας!
Το τραγούδι όμως που έδωσε τις αφορμές, γι αυτούς τους σχολιασμούς, δεν χάνει το ολοκάθαρο νόημα και μήνυμά του, στην περίπτωση του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού. Όσο κι αν κάποιοι, αγωνιστικά, προσπαθούν να σώσουν τα προσχήματα, πιο θλιμμένα στο «τριφύλλι» δεν γίνεται.
Αυθόρμητη η αναφορά και πάλι στο τραγούδι του Αναγνωστάκη, με τη μουσική του Μπάμπη Μπακάλη και τα λόγια του Κώστα Βίρβου:
Δως μου ξανά την ελπίδα
Φτάνουν οι πίκρες που είδα…
*Το κείμενο προέρχεται από το σημερινό οπισθόφυλλο της Sportday (11-10-17) και είναι μια χορηγία της πίπας Herb.
