Ο Μπάμπης Αργυρίου έφυγε από τη ζωή μετά από επιπλοκές του κορονοϊού που επιβάρυνε την ήδη επιβαρυμένη υγεία του.
Με 40χρονη και πλέον καριέρα με «πυρήνα» τη λατρεία του για τη μουσική βρέθηκε πίσω από την έκδοση των Ράδιο Free (1980-87), Rollin Under fanzine (1985-91), Lazy Dog Records (1985-2005), MiC Books (2013-) και MiC.gr (2000-).
Εμβληματική φυσιογνωμία της μουσικής κουλτούρας της Θεσσαλονίκης, ο Μπάμπης Αργυρίου τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε κυρίως με τη συγγραφή βιβλίων μυθοπλασίας, «Έχω όλους τους δίσκους τους» (2013) και «Προτιμώ τα παλιά τους» (2015)) κι ενός βιβλίου με διηγήματα, το «Άλμπουμ διασκευών» (2019).
Το κείμενο του αποχαιρετισμού του στο mic.gr είναι ένα (από βιβλίο του Μπάμπη Αργυρίου) σαν να το έχει γράψει ο ίδιος, ειδικά για την περίσταση:
«Πόσα χρόνια τον ήξερες»; «Εγώ ήμουν στη μετακόμιση του 89». «Εγώ έχω όλους τους Γδούπους». «Εγώ έγραφα στο περιοδικό που είχε κάποτε στο δίκτυο». «Απ’ αυτόν έμαθα τον Ish Marquez». «Κάπως κλειστός τύπος, δεν τον πλησίαζες εύκολα». «Είχε πολλή οργή μέσα του, τον χαλούσαν πολλά πράγματα». «Πολύ καλός άνθρωπος, δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα στη γειτονιά»…
Επειδή δεν ανακάλυψα κανένα εμβόλιο που σώζει ζωές, δεν συνέθεσα καμιά «Περιμπανού», δεν έγραψα το «Πόλεμος και ειρήνη» (ούτε το διάβασα είναι η αλήθεια), δεν ανακάλυψα κάτι επαναστατικό όπως το φερμουάρ ή το καζανάκι που θα έκανε τη ζωή των ανθρώπων πιο εύκολη, οι μόνοι που έχουν λόγο να με θυμούνται είναι οι κοντινοί μου.
Και στις κοντινότερες των κοντινών αποστέλλω το παρακάτω μπουκέτο στίχων μήπως και υγρανθεί η παρειά τους.
«For the days when we smiled, and the hours that ran wild, with the magic of our eyes and the silence of our words. And sometimes I wonder, just for a while. Will you remember me?»
(Συγκινούμαι κι εγώ αλλά εδώ που ήρθα δεν υπάρχουν δάκρυα)
Με 40χρονη και πλέον καριέρα με «πυρήνα» τη λατρεία του για τη μουσική βρέθηκε πίσω από την έκδοση των Ράδιο Free (1980-87), Rollin Under fanzine (1985-91), Lazy Dog Records (1985-2005), MiC Books (2013-) και MiC.gr (2000-).
Εμβληματική φυσιογνωμία της μουσικής κουλτούρας της Θεσσαλονίκης, ο Μπάμπης Αργυρίου τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε κυρίως με τη συγγραφή βιβλίων μυθοπλασίας, «Έχω όλους τους δίσκους τους» (2013) και «Προτιμώ τα παλιά τους» (2015)) κι ενός βιβλίου με διηγήματα, το «Άλμπουμ διασκευών» (2019).
Το κείμενο του αποχαιρετισμού του στο mic.gr είναι ένα (από βιβλίο του Μπάμπη Αργυρίου) σαν να το έχει γράψει ο ίδιος, ειδικά για την περίσταση:
«Πόσα χρόνια τον ήξερες»; «Εγώ ήμουν στη μετακόμιση του 89». «Εγώ έχω όλους τους Γδούπους». «Εγώ έγραφα στο περιοδικό που είχε κάποτε στο δίκτυο». «Απ’ αυτόν έμαθα τον Ish Marquez». «Κάπως κλειστός τύπος, δεν τον πλησίαζες εύκολα». «Είχε πολλή οργή μέσα του, τον χαλούσαν πολλά πράγματα». «Πολύ καλός άνθρωπος, δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα στη γειτονιά»…
Επειδή δεν ανακάλυψα κανένα εμβόλιο που σώζει ζωές, δεν συνέθεσα καμιά «Περιμπανού», δεν έγραψα το «Πόλεμος και ειρήνη» (ούτε το διάβασα είναι η αλήθεια), δεν ανακάλυψα κάτι επαναστατικό όπως το φερμουάρ ή το καζανάκι που θα έκανε τη ζωή των ανθρώπων πιο εύκολη, οι μόνοι που έχουν λόγο να με θυμούνται είναι οι κοντινοί μου.
Και στις κοντινότερες των κοντινών αποστέλλω το παρακάτω μπουκέτο στίχων μήπως και υγρανθεί η παρειά τους.
«For the days when we smiled, and the hours that ran wild, with the magic of our eyes and the silence of our words. And sometimes I wonder, just for a while. Will you remember me?»
(Συγκινούμαι κι εγώ αλλά εδώ που ήρθα δεν υπάρχουν δάκρυα)
