Η Ζωή Νάχη, έφυγε απ’ τη ζωή, την Τρίτη 15 Νοεμβρίου, σε ηλικία 91 ετών.
Την είδηση της φυγής της έκανε γνωστή ο φίλος της οικογένειας της και σολίστας του μπουζουκιού Στέλιος Τζανετής με ανάρτησή του στα social media:
«Σήμερα αποχαιρετήσαμε στο νεκροταφείο Ζωγράφου, η οικογένεια και λίγοι φίλοι την Ζωή Νάχη! Πρώτη σύζυγος του Μανώλη Χιώτη που είχε και τα παιδιά. Υπήρξε παιδί θαύμα έπαιζε στο θέατρο και τραγουδούσε από πολύ μικρή ηλικία “εφτά χρονών” και όλοι λέγανε “ζωή να ‘χει” αυτό το παιδί…
Το όνομα της το πραγματικό ήταν Ζωή Γρυπάρη και είχε συγγένεια με τον Ιωάννη Γρυπάρη (λογοτέχνης ποιητής μεταφραστής και εκπαιδευτικός). Ήταν μία εξαιρετική στιχουργός με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό της. Έφυγε σε ηλικία 91 ετών».
Τη δεκαετία του ‘50 έκανε μία σύντομη αλλά σημαντική για το λαϊκό τραγούδι καριέρα. Στάθηκε στο πάλκο και τη δισκογραφία στο πλευρό του Βασίλη Τσιτσάνη, του Γιάννη Παπαϊωάννου, της Καίτης Γκρέυ, του Στέλιου Καζαντζίδη, του Τάκη Μπίνη και φυσικά του Μανώλη Χιώτη.
Στα χρόνια που ακολούθησαν και μετά τη φυγή του τελευταίου, η Ζωή Γρυπάρη σημείωσε μεγάλες επιτυχίες ως στιχουργός, υπογράφοντας κομμάτια που μεταξύ άλλων ερμήνευσαν οι Τόλης Βοσκόπουλος, Πασχάλης Τερζής, Νότης Σφακιανάκης, Αντώνης Ρέμος, Έλενα Παπαρίζου, Νίκος Οικονομόπουλος κ.ά.
Τραγική στιγμή στη ζωή της η απώλεια της κόρη της πριν από μία δεκαπενταετία, περίπου.
Η Ζωή Γρυπάρη σε συνέντευξη στον Νίκο Νικόλιζα που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Espresso είχε δηλώσει σχετικά με το βιβλίο της ζωής της που ετοίμαζε:
Ο Μανώλης Χιώτης πάντα με αγαπούσε και υπολόγιζε σε εμένα και τη στήριξή μου. Θυμάμαι με πήρε τηλέφωνο από την Αμερική μόλις έμεινε μόνος και μου ζήτησε να πάω εκεί και να γυρίσουμε μαζί πίσω. Δεν το δέχτηκα. Του απάντησα: «Γύρνα εδώ και τα βρίσκουμε. Στην Αμερική δεν έρχομαι».
Το βιβλίο αυτό το γράφω κυρίως για τον Μανώλη Χιώτη. Τον πολύ μεγάλο Μανώλη Χιώτη. Δεν μπορεί ούτε θα μπορέσει ποτέ να τον φτάσει κανείς. Και όποιος τολμήσει να τον υποτιμήσει θα με βρει μπροστά του.
Μπορεί να μην ήμασταν συνέχεια μαζί, αλλά πορευόμασταν μαζί. Διότι έπρεπε να λύνουμε τα θέματα των παιδιών μας. Οπότε δεν χωρίσαμε ποτέ. Ήμασταν και θα είμαστε πάντα οικογένεια.
Η γνωριμία μας έγινε σε ένα θέατρο στον Πειραιά, όπου δούλευα ως παιδί - θαύμα με τον Κώστα Χατζηχρήστο και τον Γιώργο Οικονομίδη. Σε μια τιμητική βραδιά λοιπόν για τον Χατζηχρήστο γνώρισα τον Μανώλη. Και εκείνος τρελάθηκε που με είδε, όπως είπε τότε στον φίλο του Χατζηχρήστο, και από τότε έγινε η σκιά μου.
Ήρθε να με ζητήσει από τους γονείς μου, δεν με έδωσαν και με απήγαγε σε ηλικία 14 ετών. Από εκεί με πήγε στο σπίτι του Μητσάκη, για να χάσουν τα ίχνη μου, μέχρι να βγουν οι άδειες του γάμου. Μάλιστα, μου... έβαλε και καμιά 15αριά χρόνια παραπάνω για να είναι νόμιμος ο γάμος και παντρευτήκαμε. Και θα σ' το πω με μεγάλο εγωισμό: Ο Μανώλης μόνο εμένα αγάπησε και μόνο εκείνον θα αγαπώ μέχρι να πάω κοντά του. Οταν θα διαβάσετε την αυτοβιογραφία μου, θα διαπιστώσετε ότι λέω αλήθεια. Αλλωστε, το ίδιο έλεγε κι εκείνος.
Τον αγάπησαν ωραίοι άνθρωποι. Τον ζήλεψαν ανθρωπάκια.
Ως μεγάλη αξία, δεν έδινε σημασία, γιατί ήξερε ότι τους μεγάλους καλλιτέχνες τους ζηλεύουν, όπως γίνεται πάντα στην Ελλάδα. Γιατί στο εξωτερικό δεν ισχύει αυτό. Και όταν θέλουν να κακολογήσουν, λάθος ανθρώπους κακολογούν. Είπαν πολλά για εκείνον, αλλά δεν έδινε σημασία, γιατί ήξερε ποια ήταν η καλλιτεχνική αξία του και ποιος ήταν εκείνος. Δυστυχώς, τη ζήλια την έχουμε ως λαός.
Όσον αφορά το χαμό της κόρης της η Ζωή Γρυπάρη είχε πει:
Είναι κάτι που με πληγώνει αφάνταστα. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσω τον θάνατο του παιδιού μου. Δέκα χρόνια τώρα είναι μια πληγή ανοιχτή για μένα. Η Μαρία μου είχε παθολογική αγάπη στον πατέρα της. Ποτέ δεν ξεπέρασε τον θάνατό του. Και ποτέ δεν πίστεψε ότι ο θάνατος του πατέρας της ήταν ξαφνικός.
Η Μαρία είχε αφήσει τον εαυτό της εντελώς. Δεν ήθελε να ζήσει. Κάθε μέρα έλιωνε για τον χαμό του. Δεν ήθελε ούτε να φάει. Προσπαθούσα να την ισορροπήσω εγώ, αλλά δεν έπαιρνε από λόγια. Ξαφνικά μια μέρα ένιωσε αδιαθεσία, έπεσε και πέθανε...
Την είδηση της φυγής της έκανε γνωστή ο φίλος της οικογένειας της και σολίστας του μπουζουκιού Στέλιος Τζανετής με ανάρτησή του στα social media:
«Σήμερα αποχαιρετήσαμε στο νεκροταφείο Ζωγράφου, η οικογένεια και λίγοι φίλοι την Ζωή Νάχη! Πρώτη σύζυγος του Μανώλη Χιώτη που είχε και τα παιδιά. Υπήρξε παιδί θαύμα έπαιζε στο θέατρο και τραγουδούσε από πολύ μικρή ηλικία “εφτά χρονών” και όλοι λέγανε “ζωή να ‘χει” αυτό το παιδί…
Το όνομα της το πραγματικό ήταν Ζωή Γρυπάρη και είχε συγγένεια με τον Ιωάννη Γρυπάρη (λογοτέχνης ποιητής μεταφραστής και εκπαιδευτικός). Ήταν μία εξαιρετική στιχουργός με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό της. Έφυγε σε ηλικία 91 ετών».
Τη δεκαετία του ‘50 έκανε μία σύντομη αλλά σημαντική για το λαϊκό τραγούδι καριέρα. Στάθηκε στο πάλκο και τη δισκογραφία στο πλευρό του Βασίλη Τσιτσάνη, του Γιάννη Παπαϊωάννου, της Καίτης Γκρέυ, του Στέλιου Καζαντζίδη, του Τάκη Μπίνη και φυσικά του Μανώλη Χιώτη.
Στα χρόνια που ακολούθησαν και μετά τη φυγή του τελευταίου, η Ζωή Γρυπάρη σημείωσε μεγάλες επιτυχίες ως στιχουργός, υπογράφοντας κομμάτια που μεταξύ άλλων ερμήνευσαν οι Τόλης Βοσκόπουλος, Πασχάλης Τερζής, Νότης Σφακιανάκης, Αντώνης Ρέμος, Έλενα Παπαρίζου, Νίκος Οικονομόπουλος κ.ά.
Τραγική στιγμή στη ζωή της η απώλεια της κόρη της πριν από μία δεκαπενταετία, περίπου.
Η Ζωή Γρυπάρη σε συνέντευξη στον Νίκο Νικόλιζα που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Espresso είχε δηλώσει σχετικά με το βιβλίο της ζωής της που ετοίμαζε:
Ο Μανώλης Χιώτης πάντα με αγαπούσε και υπολόγιζε σε εμένα και τη στήριξή μου. Θυμάμαι με πήρε τηλέφωνο από την Αμερική μόλις έμεινε μόνος και μου ζήτησε να πάω εκεί και να γυρίσουμε μαζί πίσω. Δεν το δέχτηκα. Του απάντησα: «Γύρνα εδώ και τα βρίσκουμε. Στην Αμερική δεν έρχομαι».
Το βιβλίο αυτό το γράφω κυρίως για τον Μανώλη Χιώτη. Τον πολύ μεγάλο Μανώλη Χιώτη. Δεν μπορεί ούτε θα μπορέσει ποτέ να τον φτάσει κανείς. Και όποιος τολμήσει να τον υποτιμήσει θα με βρει μπροστά του.
Μπορεί να μην ήμασταν συνέχεια μαζί, αλλά πορευόμασταν μαζί. Διότι έπρεπε να λύνουμε τα θέματα των παιδιών μας. Οπότε δεν χωρίσαμε ποτέ. Ήμασταν και θα είμαστε πάντα οικογένεια.
Η γνωριμία μας έγινε σε ένα θέατρο στον Πειραιά, όπου δούλευα ως παιδί - θαύμα με τον Κώστα Χατζηχρήστο και τον Γιώργο Οικονομίδη. Σε μια τιμητική βραδιά λοιπόν για τον Χατζηχρήστο γνώρισα τον Μανώλη. Και εκείνος τρελάθηκε που με είδε, όπως είπε τότε στον φίλο του Χατζηχρήστο, και από τότε έγινε η σκιά μου.
Ήρθε να με ζητήσει από τους γονείς μου, δεν με έδωσαν και με απήγαγε σε ηλικία 14 ετών. Από εκεί με πήγε στο σπίτι του Μητσάκη, για να χάσουν τα ίχνη μου, μέχρι να βγουν οι άδειες του γάμου. Μάλιστα, μου... έβαλε και καμιά 15αριά χρόνια παραπάνω για να είναι νόμιμος ο γάμος και παντρευτήκαμε. Και θα σ' το πω με μεγάλο εγωισμό: Ο Μανώλης μόνο εμένα αγάπησε και μόνο εκείνον θα αγαπώ μέχρι να πάω κοντά του. Οταν θα διαβάσετε την αυτοβιογραφία μου, θα διαπιστώσετε ότι λέω αλήθεια. Αλλωστε, το ίδιο έλεγε κι εκείνος.
Τον αγάπησαν ωραίοι άνθρωποι. Τον ζήλεψαν ανθρωπάκια.
Ως μεγάλη αξία, δεν έδινε σημασία, γιατί ήξερε ότι τους μεγάλους καλλιτέχνες τους ζηλεύουν, όπως γίνεται πάντα στην Ελλάδα. Γιατί στο εξωτερικό δεν ισχύει αυτό. Και όταν θέλουν να κακολογήσουν, λάθος ανθρώπους κακολογούν. Είπαν πολλά για εκείνον, αλλά δεν έδινε σημασία, γιατί ήξερε ποια ήταν η καλλιτεχνική αξία του και ποιος ήταν εκείνος. Δυστυχώς, τη ζήλια την έχουμε ως λαός.
Όσον αφορά το χαμό της κόρης της η Ζωή Γρυπάρη είχε πει:
Είναι κάτι που με πληγώνει αφάνταστα. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσω τον θάνατο του παιδιού μου. Δέκα χρόνια τώρα είναι μια πληγή ανοιχτή για μένα. Η Μαρία μου είχε παθολογική αγάπη στον πατέρα της. Ποτέ δεν ξεπέρασε τον θάνατό του. Και ποτέ δεν πίστεψε ότι ο θάνατος του πατέρας της ήταν ξαφνικός.
Η Μαρία είχε αφήσει τον εαυτό της εντελώς. Δεν ήθελε να ζήσει. Κάθε μέρα έλιωνε για τον χαμό του. Δεν ήθελε ούτε να φάει. Προσπαθούσα να την ισορροπήσω εγώ, αλλά δεν έπαιρνε από λόγια. Ξαφνικά μια μέρα ένιωσε αδιαθεσία, έπεσε και πέθανε...
