Με ανάρτήσή του ο συνθέτης Ανδρέας Κατσιγιάννης γνωστοποίησε ότι δέχτηκε στο πατρικό του σπίτι στον Βόλο οικογένεια Ουκρανών προσφύγων. Στη συνέχεια αναφέρει ότι δεν μπορεί να συμμετέχει σε συναυλίες και εκδηλώσεις για τον πόλεμο, που οργανώνονται αυτές τις μέρες.
Γράφει αναλυτικά:
Ένας μήνας σήμερα,
Ένας μήνας από τον πόλεμο της Ουκρανίας , αλλά το σπίτι μας το πατρικό γέμισε , χαρά, χαμόγελα και ελπίδα. Δύο μέρες αφού ξεκίνησε ο Πόλεμος , επικοινώνησα με πολλούς φίλους Έλληνες και Ουκρανούς που ζουν στην πανέμορφη Οδησσό για να μάθω εάν χρειάζονται βοήθεια. Μια γνωστή μου οικογένεια, μου ζήτησε να δω εάν μπορώ να βρω ένα σπίτι στο Βόλο για 9 άτομα , να το νοικιάσουν, γιατί ο πόλεμος κτύπησε την πόρτα τους και εγκαταλείπουν την πατρίδα τους. Αμέσως θυμήθηκα τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου , τον Παύλο που μου έλεγε, ‘’όταν νομίζεις, ότι δεν σου φτάνουν αυτά που έχεις να περάσεις το μήνα , δώσε ότι μπορείς σε κάποιον που γνωρίζεις ότι πραγματικά δεν μπορεί , τότε θα καταλάβεις ότι σου έφταναν και ίσως σου περίσσευαν’’. Μίλησα με την αδερφή μου, την μητέρα μου και την οικογένειά μου και αποφασίσαμε να παραχωρήσουμε το πατρικό μας σπίτι, σε αυτές τις οικογένειές, γιατί κάποια οικογένεια το 1922, με τον ίδιο τρόπο φιλοξένησε τους Μικρασιάτες Παππούδες μας στον Πειραιά.
Η απάντηση στον αλαζόνα δικτάτορα που σπέρνει τον θάνατο στην Ουκρανία και κρύβετε στη χλιδή του , αλλά και στον άλλο συμπαίχτη του, που τώρα κάνει τον ευαίσθητο , αλλά τα δικά του εγκλήματα, τα ξέχασε ( την καλούλα Αμερική εννοώ), που έχει τις ευθύνες της και εδώ, είναι τα χαμόγελα αυτών των ανθρώπων που είναι τα αληθινά θύματα αυτού του άδικου πολέμου.
Eλπίζω να κατανόησαν κάποιοι φορείς και όσοι με προσκάλεσαν, πως δεν μπορώ να συμμετέχω και να οργανώσω συναυλίες και εκδηλώσεις για τον Ουκρανικό πόλεμο. Η ψυχή μου δεν ανταποκρίνεται αυτή τη στιγμή σε τέτοιου είδους συναθροίσεις. Εξάλλου δεν είμαι ο κατάλληλος να συγκινήσω και να ξεσηκώσω τα πλήθη, δεν ξέρω πραγματικά τι είναι αυτό που θα αλλάξει τον κόσμο , το ψάχνω και εγώ ακόμα…
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά το Ελληνικό κράτος πέρα από εξαγγελίες , ουσιαστικά δεν έχει κάνει τίποτα για τους πρόσφυγες από την Ουκρανία και μη μου πείτε μα πως , ρωτήστε με τι τραβάω για να βοηθήσω αυτούς τους ανθρώπους να βγάλουν ένα απλό χαρτί. Με το ζόρι βρέθηκε σχολείο για 1 από τα 6 παιδιά. Αφήστε τα , αφήστε τα… Τουλάχιστον ας αφήσει το καθένα μας να κάνει ότι μπορεί και εμείς ξέρουμε πως θα βοηθήσουμε και ας μας βοηθήσει ως κράτος να ξεπεράσουμε τον πόλεμο της ακρίβειας, γιατί μπορεί να μην φύγουμε από ρουκέτα, αλλά από διπλό εγκεφαλικό ΔΕΗ-ΑΕΡΙΟ , το βλέπω να φεύγουμε πολλοί.
Οι άνθρωποι που φιλοξενούμε είναι καλά, δεν χρειάζονται βοήθεια προς το παρόν. Θέλουν να τελειώσει αυτό το μαρτύριο και να γυρίσουν στα σπίτια τους.
Ευχαριστώ την οικογένειά μου και τους αγαπημένους φίλους και φίλες , την Εύα , την Νένα , τον Γιώργο τον Τάσο, τον Γιάννη και τον Τάσο για την ουσιαστική τους βοήθεια .
Υ.Γ Η φωτογραφία τραβήχτηκε την ημέρα που οι οικογένειες έφτασαν στο Βόλο στο πατρικό μας σπίτι , στις 4 Μαρτίου του 2022 και αυτά τα χαμόγελα κάποτε θα σβήσουν τους άσχημους αλαζόνες, αυτού του όμορφου Κόσμου.
Αύριο μεγάλη γιορτή, χρόνια πολλά σε όσες και όσους γιορτάζουνε, και όπως λέει ο λαός μας ,
η Παναγιά να βάλει το χέρι της.
Γράφει αναλυτικά:
Ένας μήνας σήμερα,
Ένας μήνας από τον πόλεμο της Ουκρανίας , αλλά το σπίτι μας το πατρικό γέμισε , χαρά, χαμόγελα και ελπίδα. Δύο μέρες αφού ξεκίνησε ο Πόλεμος , επικοινώνησα με πολλούς φίλους Έλληνες και Ουκρανούς που ζουν στην πανέμορφη Οδησσό για να μάθω εάν χρειάζονται βοήθεια. Μια γνωστή μου οικογένεια, μου ζήτησε να δω εάν μπορώ να βρω ένα σπίτι στο Βόλο για 9 άτομα , να το νοικιάσουν, γιατί ο πόλεμος κτύπησε την πόρτα τους και εγκαταλείπουν την πατρίδα τους. Αμέσως θυμήθηκα τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου , τον Παύλο που μου έλεγε, ‘’όταν νομίζεις, ότι δεν σου φτάνουν αυτά που έχεις να περάσεις το μήνα , δώσε ότι μπορείς σε κάποιον που γνωρίζεις ότι πραγματικά δεν μπορεί , τότε θα καταλάβεις ότι σου έφταναν και ίσως σου περίσσευαν’’. Μίλησα με την αδερφή μου, την μητέρα μου και την οικογένειά μου και αποφασίσαμε να παραχωρήσουμε το πατρικό μας σπίτι, σε αυτές τις οικογένειές, γιατί κάποια οικογένεια το 1922, με τον ίδιο τρόπο φιλοξένησε τους Μικρασιάτες Παππούδες μας στον Πειραιά.
Η απάντηση στον αλαζόνα δικτάτορα που σπέρνει τον θάνατο στην Ουκρανία και κρύβετε στη χλιδή του , αλλά και στον άλλο συμπαίχτη του, που τώρα κάνει τον ευαίσθητο , αλλά τα δικά του εγκλήματα, τα ξέχασε ( την καλούλα Αμερική εννοώ), που έχει τις ευθύνες της και εδώ, είναι τα χαμόγελα αυτών των ανθρώπων που είναι τα αληθινά θύματα αυτού του άδικου πολέμου.
Eλπίζω να κατανόησαν κάποιοι φορείς και όσοι με προσκάλεσαν, πως δεν μπορώ να συμμετέχω και να οργανώσω συναυλίες και εκδηλώσεις για τον Ουκρανικό πόλεμο. Η ψυχή μου δεν ανταποκρίνεται αυτή τη στιγμή σε τέτοιου είδους συναθροίσεις. Εξάλλου δεν είμαι ο κατάλληλος να συγκινήσω και να ξεσηκώσω τα πλήθη, δεν ξέρω πραγματικά τι είναι αυτό που θα αλλάξει τον κόσμο , το ψάχνω και εγώ ακόμα…
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά το Ελληνικό κράτος πέρα από εξαγγελίες , ουσιαστικά δεν έχει κάνει τίποτα για τους πρόσφυγες από την Ουκρανία και μη μου πείτε μα πως , ρωτήστε με τι τραβάω για να βοηθήσω αυτούς τους ανθρώπους να βγάλουν ένα απλό χαρτί. Με το ζόρι βρέθηκε σχολείο για 1 από τα 6 παιδιά. Αφήστε τα , αφήστε τα… Τουλάχιστον ας αφήσει το καθένα μας να κάνει ότι μπορεί και εμείς ξέρουμε πως θα βοηθήσουμε και ας μας βοηθήσει ως κράτος να ξεπεράσουμε τον πόλεμο της ακρίβειας, γιατί μπορεί να μην φύγουμε από ρουκέτα, αλλά από διπλό εγκεφαλικό ΔΕΗ-ΑΕΡΙΟ , το βλέπω να φεύγουμε πολλοί.
Οι άνθρωποι που φιλοξενούμε είναι καλά, δεν χρειάζονται βοήθεια προς το παρόν. Θέλουν να τελειώσει αυτό το μαρτύριο και να γυρίσουν στα σπίτια τους.
Ευχαριστώ την οικογένειά μου και τους αγαπημένους φίλους και φίλες , την Εύα , την Νένα , τον Γιώργο τον Τάσο, τον Γιάννη και τον Τάσο για την ουσιαστική τους βοήθεια .
Υ.Γ Η φωτογραφία τραβήχτηκε την ημέρα που οι οικογένειες έφτασαν στο Βόλο στο πατρικό μας σπίτι , στις 4 Μαρτίου του 2022 και αυτά τα χαμόγελα κάποτε θα σβήσουν τους άσχημους αλαζόνες, αυτού του όμορφου Κόσμου.
Αύριο μεγάλη γιορτή, χρόνια πολλά σε όσες και όσους γιορτάζουνε, και όπως λέει ο λαός μας ,
η Παναγιά να βάλει το χέρι της.
