Το μουσικό όργανο στα χέρια του 37χρονου Δημήτρη Κύρτσου από τη Βέροια «σπάει» την ησυχία που συνήθως επικρατεί πάνω από το χειρουργικό τραπέζι του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης.
Η ιδέα να έχει μαζί του την ώρα της επέμβασης το αγαπημένο μουσικό όργανο, όπως λέει μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του ΑΠΕ-ΜΠΕ «Πρακτορείο 104,9 FM», ήρθε όταν είδε άλλους ασθενείς στο εξωτερικό που έκαναν ανάλογα χειρουργεία στον εγκέφαλο.
«Βλέποντας βίντεο στο youtube αντίστοιχων επεμβάσεων, είδα έναν άνδρα να χειρουργείται παίζοντας κιθάρα και κάποιον άλλον να παίζει βιολί την ώρα της εγχείρησης. Σκέφτηκα "γιατί όχι κι εγώ;". Το πρότεινα στον γιατρό μου, αλλά δεν ήταν δυνατόν εκείνη τη χρονική στιγμή», εξηγεί ο κ. Κύρτσος.
Λίγο καιρό αργότερα, η επανεμφάνιση του όγκου τον οδήγησε και πάλι στο χειρουργείο του ίδιου νοσοκομείου. Αυτή τη φορά έγιναν όλες οι απαραίτητες διαδικασίες και συνεννοήσεις ώστε να μην μπει στο χειρουργείο μόνος, αλλά με την παρέα του αγαπημένου του μουσικού οργάνου.
Όπως εξηγεί ο νεαρός ασθενής, δεν ήταν σε ολική νάρκωση, πράγμα που σημαίνει ότι είχε τις αισθήσεις του και μάλιστα το πρώτο τραγούδι που έπαιξε το αφιέρωσε στη σύζυγό του.
«Το να χειρουργείται κάποιος ασθενής με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή να έχει επικοινωνία και να συνομιλεί με τους γιατρούς την ώρα εκείνη, είναι κάτι το οποίο γίνεται εδώ και τουλάχιστον δεκατέσσερα χρόνια στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ», δήλωσε στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο νευροχειρουργός, αναπληρωτής Καθηγητής Νευροχειρουργικής της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ Νικόλαος Φόρογλου, που ήταν ο χειρουργός του ασθενή-μουσικού. «Πρόκειται για μια τεχνική που εξασφαλίζει τη μέγιστη εξεύρεση των όγκων του εγκεφάλου, με την ταυτόχρονη διατήρηση των απαραίτητων λειτουργιών του», συμπλήρωσε.
«Ελπίζω να άρεσε στους γιατρούς που ήταν μέσα στο χειρουργείο η μουσική μου... Τους οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ. Εκτός από τον νευροχειρουργό κ. Φόρογλου και την ομάδα του, ευχαριστώ επίσης την επίκουρη Καθηγήτρια Κλινικής Αναισθησιολογίας και Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ Γεωργία Τσαούση», λέει με συγκίνηση ο 37χρονος Δημήτρης.
Ο ίδιος άρχισε να παίζει μπουζούκι από τα οκτώ του χρόνια και δεν το αποχωρίστηκε ούτε στιγμή. Στα 15 του άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά, συμμετέχοντας σε μουσικά σχήματα, σε διάφορες πίστες της Βόρειας Ελλάδας.
Την τελευταία περίοδο ωστόσο απέχει από τις ζωντανές εμφανίσεις, τόσο λόγω του κλεισίματος των νυχτερινών κέντρων, όσο και εξαιτίας της περιπέτειας της υγείας του.
«Οι μαθητές μου με ρωτούν πώς ένιωθα στο χειρουργείο και αν με βοήθησε το μπουζούκι μου. Η απάντηση είναι πως όλα έγιναν πιο εύκολα και πιο ήρεμα», λέει χαρακτηριστικά.
Ο κ. Κύρτσος από την αρχή της καραντίνας "συναντά" τους μαθητές του διαδικτυακά. «Παραδίδω μαθήματα με βιντεοκλήση, αλλά παρατηρώ ότι το ενδιαφέρον των παιδιών δεν έχει μειωθεί καθόλου. Βέβαια δεν είναι όλοι τους παιδιά, αφού ένας από αυτούς αποφάσισε να μάθει μπουζούκι αφού βγήκε στη σύνταξη...», αναφέρει.
Η ιδέα να έχει μαζί του την ώρα της επέμβασης το αγαπημένο μουσικό όργανο, όπως λέει μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του ΑΠΕ-ΜΠΕ «Πρακτορείο 104,9 FM», ήρθε όταν είδε άλλους ασθενείς στο εξωτερικό που έκαναν ανάλογα χειρουργεία στον εγκέφαλο.
«Βλέποντας βίντεο στο youtube αντίστοιχων επεμβάσεων, είδα έναν άνδρα να χειρουργείται παίζοντας κιθάρα και κάποιον άλλον να παίζει βιολί την ώρα της εγχείρησης. Σκέφτηκα "γιατί όχι κι εγώ;". Το πρότεινα στον γιατρό μου, αλλά δεν ήταν δυνατόν εκείνη τη χρονική στιγμή», εξηγεί ο κ. Κύρτσος.
Λίγο καιρό αργότερα, η επανεμφάνιση του όγκου τον οδήγησε και πάλι στο χειρουργείο του ίδιου νοσοκομείου. Αυτή τη φορά έγιναν όλες οι απαραίτητες διαδικασίες και συνεννοήσεις ώστε να μην μπει στο χειρουργείο μόνος, αλλά με την παρέα του αγαπημένου του μουσικού οργάνου.
Όπως εξηγεί ο νεαρός ασθενής, δεν ήταν σε ολική νάρκωση, πράγμα που σημαίνει ότι είχε τις αισθήσεις του και μάλιστα το πρώτο τραγούδι που έπαιξε το αφιέρωσε στη σύζυγό του.
«Το να χειρουργείται κάποιος ασθενής με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή να έχει επικοινωνία και να συνομιλεί με τους γιατρούς την ώρα εκείνη, είναι κάτι το οποίο γίνεται εδώ και τουλάχιστον δεκατέσσερα χρόνια στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ», δήλωσε στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο νευροχειρουργός, αναπληρωτής Καθηγητής Νευροχειρουργικής της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ Νικόλαος Φόρογλου, που ήταν ο χειρουργός του ασθενή-μουσικού. «Πρόκειται για μια τεχνική που εξασφαλίζει τη μέγιστη εξεύρεση των όγκων του εγκεφάλου, με την ταυτόχρονη διατήρηση των απαραίτητων λειτουργιών του», συμπλήρωσε.
«Ελπίζω να άρεσε στους γιατρούς που ήταν μέσα στο χειρουργείο η μουσική μου... Τους οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ. Εκτός από τον νευροχειρουργό κ. Φόρογλου και την ομάδα του, ευχαριστώ επίσης την επίκουρη Καθηγήτρια Κλινικής Αναισθησιολογίας και Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ Γεωργία Τσαούση», λέει με συγκίνηση ο 37χρονος Δημήτρης.
Ο ίδιος άρχισε να παίζει μπουζούκι από τα οκτώ του χρόνια και δεν το αποχωρίστηκε ούτε στιγμή. Στα 15 του άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά, συμμετέχοντας σε μουσικά σχήματα, σε διάφορες πίστες της Βόρειας Ελλάδας.
Την τελευταία περίοδο ωστόσο απέχει από τις ζωντανές εμφανίσεις, τόσο λόγω του κλεισίματος των νυχτερινών κέντρων, όσο και εξαιτίας της περιπέτειας της υγείας του.
«Οι μαθητές μου με ρωτούν πώς ένιωθα στο χειρουργείο και αν με βοήθησε το μπουζούκι μου. Η απάντηση είναι πως όλα έγιναν πιο εύκολα και πιο ήρεμα», λέει χαρακτηριστικά.
Ο κ. Κύρτσος από την αρχή της καραντίνας "συναντά" τους μαθητές του διαδικτυακά. «Παραδίδω μαθήματα με βιντεοκλήση, αλλά παρατηρώ ότι το ενδιαφέρον των παιδιών δεν έχει μειωθεί καθόλου. Βέβαια δεν είναι όλοι τους παιδιά, αφού ένας από αυτούς αποφάσισε να μάθει μπουζούκι αφού βγήκε στη σύνταξη...», αναφέρει.
