Το καταλάβαινες, όταν τον συναντούσες κυρίως στις βραδιές ποίησης: είχε προσέλθει όχι για να παρέμβει υπέρ του έγκυρου της κριτικής φωνής του, για να ανανεώσει το ενδιαφέρον του υπέρ της παλιάς του λαχτάρας που παρέμεινε πάντα η λογοτεχνία, πάντως όχι για να υποτάξει το καινοφανές στη στρατηγική του εκπονημένου στόχου της δικής του γενιάς.
Πάντα ευπροσήγορος, ανοιχτός και διαλογικός, προσέφερε το θετικό λόγο σε κάθε συνάντηση, λες και θα εκλυόταν μια υπόσχεση οικειότητας για το μέλλον. Ο θάνατός του ήταν όπως τα τετράστιχα που έγραφε: μικροί κλυδωνισμοί μονόξυλων στην κοίτη ενός ακύμαντου ποταμού: «Τώρα που τέλειωσε/η μάχη με τους ίσκιους,/είναι καιρός να πάρουμε στα σοβαρά τον εαυτό μας» («Τα τετράστιχα της πικρής βροχής», εκδόσεις Άγρα). Πέθανε τη Δευτέρα 4/11 σε ηλικία 87 ετών, αφήνοντας στους ομότεχνους και στους αναγνώστες του την απουσία του ήθους του. Η κηδεία του Τάκη Μενδράκου θα γίνει σήμερα το απόγευμα στις 4, από το νεκροταφείο του Βύρωνα.
Ένα από τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του ήταν η επιείκεια. Γι' αυτό δεν αντιμετώπιζε την ευπώλητη λογοτεχνία με απορριπτικούς όρους. Προσπαθούσε να θέσει ερωτήματα, με την έννοια ότι αναρωτιόταν δημιουργικά, αποφεύγοντας τις δογματικές λύσεις: «Η ελαφρή λογοτεχνία, χωρίς να αποτελεί καθοριστικό και ενδεικτικό σημείο του πνευματικού μας τοπίου, είναι φυσικό να δημιουργεί κάποια ερωτήματα. Θα ήταν όμως άδικο να θεωρηθεί βασικό χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου, τη στιγμή που ο σύγχρονος λυρικός μας λόγος κοσμεί ξένες ανθολογίες, ενώ το αφήγημα παίρνει με αξιοπρέπεια τη θέση του στη μεταπολεμική ευρωπαϊκή λογοτεχνία».
Ο Τάκης Μενδράκος γεννήθηκε το 1927 στον Πειραιά, φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς να πάρει πτυχίο, και από την εφηβεία του ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Από το 1973 ασκούσε συστηματικά την κριτική της λογοτεχνίας. Μετέφραζε κυρίως αγγλόφωνη ποίηση και πεζογραφία (Πάουντ, Κόνραντ, Λόντον, Φόκνερ, Τσβάιχ, Κέσλερ, Μέιλερ). Είχε επιμεληθεί την πρώτη έκδοση των «Απάντων» της Μαρίας Πολυδούρη και ένα Μικρό Ανθολόγιο (Από τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασσίζης ώς την ποίηση της Μαύρης Αφρικής).
Σε βιβλία είχε τυπώσει: «Μικρές δοκιμές. Κριτικά σημειώματα και άρθρα: Πεζογραφία-ποίηση», «Τα τετράστιχα της πικρής βροχής», «Τα τετράστιχα της τρελής ανέμης», «Περιπλανήσεις στη μεταπολεμική πεζογραφία», «Εξ ακανθών. Έξι μαρτυρίες και ένα γράμμα», «Ατάκτως ερριμμένα». Από το τελευταίο: «Μεγάλες οι στιγμές της Ιστορίας:/το τρένο που έφερε την Επανάσταση,/ο κορεσμός της μέλισσας από των λουλουδιών τη γύρη,/το αδιόρατο χαμόγελό σου πριν το κλάμα».
Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ
Πηγή: www.enet.gr
Πάντα ευπροσήγορος, ανοιχτός και διαλογικός, προσέφερε το θετικό λόγο σε κάθε συνάντηση, λες και θα εκλυόταν μια υπόσχεση οικειότητας για το μέλλον. Ο θάνατός του ήταν όπως τα τετράστιχα που έγραφε: μικροί κλυδωνισμοί μονόξυλων στην κοίτη ενός ακύμαντου ποταμού: «Τώρα που τέλειωσε/η μάχη με τους ίσκιους,/είναι καιρός να πάρουμε στα σοβαρά τον εαυτό μας» («Τα τετράστιχα της πικρής βροχής», εκδόσεις Άγρα). Πέθανε τη Δευτέρα 4/11 σε ηλικία 87 ετών, αφήνοντας στους ομότεχνους και στους αναγνώστες του την απουσία του ήθους του. Η κηδεία του Τάκη Μενδράκου θα γίνει σήμερα το απόγευμα στις 4, από το νεκροταφείο του Βύρωνα.
Ένα από τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του ήταν η επιείκεια. Γι' αυτό δεν αντιμετώπιζε την ευπώλητη λογοτεχνία με απορριπτικούς όρους. Προσπαθούσε να θέσει ερωτήματα, με την έννοια ότι αναρωτιόταν δημιουργικά, αποφεύγοντας τις δογματικές λύσεις: «Η ελαφρή λογοτεχνία, χωρίς να αποτελεί καθοριστικό και ενδεικτικό σημείο του πνευματικού μας τοπίου, είναι φυσικό να δημιουργεί κάποια ερωτήματα. Θα ήταν όμως άδικο να θεωρηθεί βασικό χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου, τη στιγμή που ο σύγχρονος λυρικός μας λόγος κοσμεί ξένες ανθολογίες, ενώ το αφήγημα παίρνει με αξιοπρέπεια τη θέση του στη μεταπολεμική ευρωπαϊκή λογοτεχνία».
Ο Τάκης Μενδράκος γεννήθηκε το 1927 στον Πειραιά, φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς να πάρει πτυχίο, και από την εφηβεία του ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία. Από το 1973 ασκούσε συστηματικά την κριτική της λογοτεχνίας. Μετέφραζε κυρίως αγγλόφωνη ποίηση και πεζογραφία (Πάουντ, Κόνραντ, Λόντον, Φόκνερ, Τσβάιχ, Κέσλερ, Μέιλερ). Είχε επιμεληθεί την πρώτη έκδοση των «Απάντων» της Μαρίας Πολυδούρη και ένα Μικρό Ανθολόγιο (Από τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασσίζης ώς την ποίηση της Μαύρης Αφρικής).
Σε βιβλία είχε τυπώσει: «Μικρές δοκιμές. Κριτικά σημειώματα και άρθρα: Πεζογραφία-ποίηση», «Τα τετράστιχα της πικρής βροχής», «Τα τετράστιχα της τρελής ανέμης», «Περιπλανήσεις στη μεταπολεμική πεζογραφία», «Εξ ακανθών. Έξι μαρτυρίες και ένα γράμμα», «Ατάκτως ερριμμένα». Από το τελευταίο: «Μεγάλες οι στιγμές της Ιστορίας:/το τρένο που έφερε την Επανάσταση,/ο κορεσμός της μέλισσας από των λουλουδιών τη γύρη,/το αδιόρατο χαμόγελό σου πριν το κλάμα».
Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ
Πηγή: www.enet.gr
