(λειτουργούσε το 1908 ως βασιλικό), μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '70, από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων.
Η απόφαση αυτή σηματοδοτεί την απαρχή για την συντήρησή τους μαζί με το σύνολο του βεστιαρίου του Εθνικού μας Θεάτρου και την εν συνεχεία έκθεσή τους, προκειμένου το κοινό να έχει τη δυνατότητα αφενός να θαυμάσει δημιουργίες μεγάλων καλλιτεχνών και αφετέρου να διαπιστώσει μερικούς από τους σημαντικότερους σταθμούς του ελληνικού θεάτρου.
Αρκετά χρόνια προτού οι θεατρικές παραστάσεις αρχίσουν να βιντεοσκοπούνται και η τέχνη του εφήμερου αποκτήσει έστω και αποσπασματικά μερικούς «αντικειμενικούς μάρτυρες», το θέατρο ήταν ταυτισμένο αποκλειστικά με τον παρόντα χρόνο της αναπαράστασης, με τα περισσότερα μάλιστα κριτικά σημειώματα της εκάστοτε εποχής να αναιρούνται από την υποκειμενικότητά τους και τον σκόπιμο ιδεολογικό χρωματισμό. Χαρακτηριστικότερη όλων υπήρξε η περίπτωση του Εθνικού θεάτρου -ανέκαθεν ταλαιπωρούνταν από ίντριγκες- και ειδικότερα τις ταραγμένες πολιτικές περιόδους της χώρας μας όπου πολλοί από τους δημιουργούς πολεμήθηκαν λυσσαλέα, με αποτέλεσμα η αλήθεια σε καλλιτεχνικό επίπεδο να παραμένει σε πολλές περιπτώσεις ανεξιχνίαστη [η περίπτωση του Δημήτρη Ροντήρη φαντάζει ενδεικτική, καθώς προσλήφθηκε και απαλλάχτηκε επανειλημμένως από το Εθνικό Θέατρο, μέχρις ότου ο σπουδαίος Έλληνας σκηνοθέτης και θεατράνθρωπος ιδρύσει το Πειραϊκό Θέατρο (1957)].
Σε αυτό το πλαίσιο της διερεύνησης της θεατρικής πραγματικότητας και κυρίως της διάσωσης της θεατρικής μας κληρονομιάς, η συντήρηση και η έκθεση αυτών των «εικαστικών ντοκουμέντων» κρίνεται μείζονος αξίας και ελπίζουμε κάποια στιγμή να «συμπαρασύρει» και την τύχη του Θεατρικού Μουσείου, που παραμένει μέχρι σήμερα από την Πολιτεία σε κατάσταση απαξίωσης και εγκατάλειψης, με την πρόσφατη διάρρηξή του να είναι το φυσικό επακόλουθο αυτής της αντιμετώπισης.
Το βεστιάριο του Εθνικού Θεάτρου υπολογίζεται ότι περιλαμβάνει περισσότερα από 5.000 κοστούμια, ενώ μαζί με τα υπόλοιπα εξαρτήματα ξεπερνούν συνολικά τα 10.000 αντικείμενα, με την πλειονότητά τους να τοποθετείται μεταξύ 1940-1970, χωρίς ωστόσο να έχουν εντοπιστεί κοστούμια από την πρώτη περίοδο λειτουργίας του φορέα με την ονομασία «Βασιλικό Θέατρο», από το 1903 ώς το 1908 (υπενθυμίζουμε ότι στη συνέχεια και μέχρι το 1932 είχε παραμείνει κλειστό).
Η καταγραφή ξεκίνησε από τα κοστούμια των παραστάσεων του αρχαίου δράματος και μετά θα συνεχιστεί με τα έργα του νεώτερου ρεπερτορίου με τα αντικείμενα να κατηγοριοποιούνται ως εξής: ενδύματα (χιτώνες, ιμάτια, επενδυτές, θώρακες, φορέματα, μπλούζες, φούστες και παντελόνια), καλύμματα κεφαλής, κοσμήματα, υποδήματα και εξαρτήματα (όπως ζώνες, τελαμώνες και περιβραχιόνια).
Η πλειονότητα των κοστουμιών τραγωδίας που κηρύχθηκαν ως μνημεία υπογράφεται από τον ενδυματολόγο Αντώνη Φωκά (1889-1986). Ενδεικτικά αναφέρονται τα κοστούμια από τους «Πέρσες» του 1939, παράσταση που ανέβηκε σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Ροντήρη, με τους Νικόλαο Ροζάν, Ελένη Ζαφειρίου και Αλέξη Μινωτή στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ενώ αντιστοίχως οι περισσότερες παραστάσεις αρχαίας κωμωδίας τις δεκαετίες '50 και '60 υπογράφονται ενδυματολογικά και σκηνογραφικά από τον Γιώργο Βακαλό (1902-1991).
Του ΓΙΑΝΝΗ Ε. ΣΤΑΜΟΥ
Πηγή: www.enet.gr
Η απόφαση αυτή σηματοδοτεί την απαρχή για την συντήρησή τους μαζί με το σύνολο του βεστιαρίου του Εθνικού μας Θεάτρου και την εν συνεχεία έκθεσή τους, προκειμένου το κοινό να έχει τη δυνατότητα αφενός να θαυμάσει δημιουργίες μεγάλων καλλιτεχνών και αφετέρου να διαπιστώσει μερικούς από τους σημαντικότερους σταθμούς του ελληνικού θεάτρου.
Αρκετά χρόνια προτού οι θεατρικές παραστάσεις αρχίσουν να βιντεοσκοπούνται και η τέχνη του εφήμερου αποκτήσει έστω και αποσπασματικά μερικούς «αντικειμενικούς μάρτυρες», το θέατρο ήταν ταυτισμένο αποκλειστικά με τον παρόντα χρόνο της αναπαράστασης, με τα περισσότερα μάλιστα κριτικά σημειώματα της εκάστοτε εποχής να αναιρούνται από την υποκειμενικότητά τους και τον σκόπιμο ιδεολογικό χρωματισμό. Χαρακτηριστικότερη όλων υπήρξε η περίπτωση του Εθνικού θεάτρου -ανέκαθεν ταλαιπωρούνταν από ίντριγκες- και ειδικότερα τις ταραγμένες πολιτικές περιόδους της χώρας μας όπου πολλοί από τους δημιουργούς πολεμήθηκαν λυσσαλέα, με αποτέλεσμα η αλήθεια σε καλλιτεχνικό επίπεδο να παραμένει σε πολλές περιπτώσεις ανεξιχνίαστη [η περίπτωση του Δημήτρη Ροντήρη φαντάζει ενδεικτική, καθώς προσλήφθηκε και απαλλάχτηκε επανειλημμένως από το Εθνικό Θέατρο, μέχρις ότου ο σπουδαίος Έλληνας σκηνοθέτης και θεατράνθρωπος ιδρύσει το Πειραϊκό Θέατρο (1957)].
Σε αυτό το πλαίσιο της διερεύνησης της θεατρικής πραγματικότητας και κυρίως της διάσωσης της θεατρικής μας κληρονομιάς, η συντήρηση και η έκθεση αυτών των «εικαστικών ντοκουμέντων» κρίνεται μείζονος αξίας και ελπίζουμε κάποια στιγμή να «συμπαρασύρει» και την τύχη του Θεατρικού Μουσείου, που παραμένει μέχρι σήμερα από την Πολιτεία σε κατάσταση απαξίωσης και εγκατάλειψης, με την πρόσφατη διάρρηξή του να είναι το φυσικό επακόλουθο αυτής της αντιμετώπισης.
Το βεστιάριο του Εθνικού Θεάτρου υπολογίζεται ότι περιλαμβάνει περισσότερα από 5.000 κοστούμια, ενώ μαζί με τα υπόλοιπα εξαρτήματα ξεπερνούν συνολικά τα 10.000 αντικείμενα, με την πλειονότητά τους να τοποθετείται μεταξύ 1940-1970, χωρίς ωστόσο να έχουν εντοπιστεί κοστούμια από την πρώτη περίοδο λειτουργίας του φορέα με την ονομασία «Βασιλικό Θέατρο», από το 1903 ώς το 1908 (υπενθυμίζουμε ότι στη συνέχεια και μέχρι το 1932 είχε παραμείνει κλειστό).
Η καταγραφή ξεκίνησε από τα κοστούμια των παραστάσεων του αρχαίου δράματος και μετά θα συνεχιστεί με τα έργα του νεώτερου ρεπερτορίου με τα αντικείμενα να κατηγοριοποιούνται ως εξής: ενδύματα (χιτώνες, ιμάτια, επενδυτές, θώρακες, φορέματα, μπλούζες, φούστες και παντελόνια), καλύμματα κεφαλής, κοσμήματα, υποδήματα και εξαρτήματα (όπως ζώνες, τελαμώνες και περιβραχιόνια).
Η πλειονότητα των κοστουμιών τραγωδίας που κηρύχθηκαν ως μνημεία υπογράφεται από τον ενδυματολόγο Αντώνη Φωκά (1889-1986). Ενδεικτικά αναφέρονται τα κοστούμια από τους «Πέρσες» του 1939, παράσταση που ανέβηκε σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Ροντήρη, με τους Νικόλαο Ροζάν, Ελένη Ζαφειρίου και Αλέξη Μινωτή στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ενώ αντιστοίχως οι περισσότερες παραστάσεις αρχαίας κωμωδίας τις δεκαετίες '50 και '60 υπογράφονται ενδυματολογικά και σκηνογραφικά από τον Γιώργο Βακαλό (1902-1991).
Του ΓΙΑΝΝΗ Ε. ΣΤΑΜΟΥ
Πηγή: www.enet.gr
