ερώτημα αυτό θα τη δώσει και θα τη «δείξει» ο καιρός... Το βράδυ της Δευτέρας πάντως συναντήθηκαν 25 έλληνες τραγουδιστές κι ένωσαν τις φωνές τους, υπό την καθοδήγηση του ηθοποιού Γρηγόρη Βαλτινού, με σκοπό να απαλύνουν λιγάκι τον πληγωμένο ψυχισμό της ελληνικής κοινωνίας, μέσα από τη δύναμη της μουσικής και των στίχων των τραγουδιών τους. Μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου ήταν εκεί, δείχνοντας το μονοπάτι της εξάλειψης των περσινών ασχημονιών που υπέστη σε ανάλογες συναυλίες ο σπουδαίος συνάδελφός τους, που ήταν εκεί μαζί τους κι αυτό το βράδυ, τραγουδώντας, με Παραπονεμένα λόγια και ξορκίζοντας το περσινό κακό, που χτύπησε τόσο εκείνον όσο και συνολικά τον καλλιτεχνικό χώρο. Δικαιωματικά υπερτονίζω το ζήτημα της ενότητας και της συναδελφοσύνης αφού τόσο το πνεύμα της συναυλίας αλληλεγγύης, όσο και η ακλόνητη όλο αυτόν τον καιρό θέση μου, μου δίνουν την ώθηση και το ερέθισμα, να “διαλαλώ” απ’ όποιο βήμα κι αν μιλάω και γράφω πως ο καλλιτεχνικός χώρος αυτούς τους “άρρωστους καιρούς” όφειλε και οφείλει να είναι ενωμένος, να είναι μια γροθιά, μπροστάρης σε κάθε προσπάθεια συμπαράστασης και εμψύχωσης των συνανθρώπων του που δοκιμάζονται από τη συνεχιζόμενη κοινωνικοοικονομικοπολιτική κρίση... κρίση αξιών, θεσμών, κρίση στην ψυχή και τη συνείδηση μας, κρίση στην ιστορική μνήμη και τη λήθη μας.
Το άλσος του Περιστερίου, είχε γεμίσει ασφυκτικά από κόσμο κάθε ηλικίας. Έβλεπες γονείς με τα μωράκια τους, έφηβους, παππούδες και γιαγιάδες, κάποιοι ακόμα και στα αναπηρικά καροτσάκια τους, να έχουν έρθει από νωρίς, προσδοκώντας πως η μουσική θα τους τονώσει το πληγωμένο τους συναίσθημα και θα τους δώσει δύναμη ψυχής, να αντιμετωπίσουν τα πολλαπλά προβλήματα που αντιμετωπίζουν σε καθημερινή πια βάση. Ο χώρος γύρω από τη σκηνή, έτσι ως ήταν διαμορφωμένος, θύμιζε πλαγιά και μου δημιούργησε το συναίσθημα λες και παρευρισκόμουν σε παλιά φεστιβάλ πολιτικών νεολαίων ή στις παλαιότερες Rockwave συναυλίες που γίνονταν στην ύπαιθρο του Αγίου Κοσμά. Στην είσοδο του άλσους, είχε μαζευτεί ένας μεγάλος όγκος από φάρμακα και τρόφιμα μέσα σε σακούλες, ώστε να συγκεντρωθούν από το Δήμο Περιστερίου και να μοιραστούν στους συνανθρώπους μας, που τα έχουν ανάγκη. Η συναυλία ξεκίνησε λίγο μετά τις 8:00 με το Χρήστο Τσιαμούλη να ανεβαίνει πρώτος στη σκηνή και να ακολουθεί η παρακάτω σειρά τραγουδιστών και τραγουδιών, υπό την ευγενική προσφώνηση-πρόσκληση του Γρηγόρη Βαλτινού (καθένας τους έλεγε δύο τραγούδια):
ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΙΑΜΟΥΛΗΣ Τώρα τα πουλιά - Αμάραντος ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΥΡΙΤΣΗΣ Να 'σαν τα νιάτα δυο φορές - Δεν μπορώ μανούλα μ' ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ Δι' ευχών - Όλα σε θυμίζουν ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ Αυτά τα χέρια - Ερωτικό ΜΠΑΜΠΗΣ ΤΣΕΡΤΟΣ Πίνω και μεθώ - Πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει ΑΓΑΘΩΝΑΣ ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ Βάλε με στην αγκαλιά σου - Πέντε μάγκες στον Περαία ΜΕΛΙΝΑ ΑΣΛΑΝΙΔΟΥ Τι σου 'κανα και πίνεις - Το λάθος ΠΕΤΡΟΣ ΓΑΪΤΑΝΟΣ Μόνο η αγάπη μένει - Βρέχει στη φτωχογειτονιά ΓΛΥΚΕΡΙΑ Μάνα μου Ελλάς - Πάρε με απόψε πάρε με ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ Ο Καραγκιόζης - Ας κρατήσουν οι χοροί ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ Μένω εκτός - Δυνατά ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΑΝΔΡΕΑΤΟΣ Πρώτο φθινόπωρο - Ψυχή που δεν αμάρτησε ποτέ της δεν αγιάζει ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΤΣΑΚΝΗΣ Την πόρτα ανοίγω το βράδυ - Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον (με Μαχαιρίτσα) ΛΑΥΡΕΝΤΗΣ ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑΣ Και τι ζητάω (με Τσακνή) - Ήτανε μια φορά ΜΕΛΙΝΑ ΚΑΝΑ Να βάλω τα μεταξωτά - Τυφλές ελπίδες ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ Το πεπρωμένο - Παραπονεμένα λόγια ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας - Και φούμα-φούμα ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΕΚΚΑΣ Κεμάλ (αφήγηση: Γρηγόρης Βαλτινός) - Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΒΑΛΤΙΝΟΣ Στρώσε το στρώμα σου για δυο ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ Της ξενιτιάς (Φεγγάρι μάγια μου 'κανες) - Δραπετσώνα ΛΑΚΗΣ ΧΑΛΚΙΑΣ - ΝΑΝΤΙΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ - ΚΩΣΤΑΣ ΣΚΟΝΔΡΑΣ Μαλαματένια λόγια ΛΑΚΗΣ ΧΑΛΚΙΑΣ Η φάμπρικα ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ Η τράτα (Η χώρα μας η κουρελού) - Πήγα σε είκοσι γιατρούς ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ Πεθαίνω για σένα - Στο κελί τριάντα τρία ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΤΕ Της αμύνης τα παιδιά
Οι μουσικοί δε, που “έντυσαν” με τις μελωδίες τους τα τραγούδια της βραδιάς, ήταν οι: Γιάννης Σαρίκος – Ντραμς, Ανδρέας Παπάς – Κρουστά, Πάνος Διαμαντόπουλος – Μπάσο, Μιχάλης Σεραφείμ – Κιθάρα, Βασίλης Κετεντζόγλου – Κιθάρα, Γιώργος Ζωγράφος – Ακορντεόν, Σωτήρης Μαργώνης – Βιολί, Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος – Κλαρίνο, Δημήτρης Λιόλιος – Μπουζούκι, Κώστας Μήτσιος - Μπουζούκι, Λαούτο, Δημήτρης Ρέππας – Μπουζούκι, Βαγγέλης Λιόλιος – Μπουζούκι, Δημήτρης Μαργιολάς - Μπουζούκι (με Μητσιά), Δημήτρης Καπηλίδης – Πλήκτρα, Φαίδων Λιονουδάκης - Πιάνο, επιμέλεια ορχήστρας.
Θα παρατηρήσω πως η γενικότερη αίσθηση, που μου άφησε η “ενωτική” αυτή συναυλιακή βραδιά, είναι πως ήταν περισσότερο διεκπεραιωτική, δηλαδή κυριάρχησε το συναίσθημα, “ήρθα, λέω δυο τραγούδια, γεια σας”. Aυτή η τάση δημιουργήθηκε κυρίως, αφού δεν είχε προβλεφθεί κάποια συνύπαρξη πάνω στη σκηνή, ο καθένας ανέβαινε, έλεγε τα τραγούδια του κι έφευγε (μόνο ο Τσακνής με το Μαχαιρίτσα και ο Χαλκιάς με την Καραγιάννη και το Σκόνδρα, “έσπασαν” αυτό το “πρωτόκολλο”!) ενώ η αμήχανη αίσθηση, που αφέθηκε μερικές φορές μεταξύ των τραγουδιστών και της ορχήστρας, ήταν φυσιολογική, αν αναλογιστούμε ότι οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες, δεν έκαναν καμία πρόβα και sound check (μόνο ο Νταλάρας και ο Τσέρτος
θαρρώ!). H εναλλαγή δηλαδή των τραγουδιστών μεταξύ τους, μου άφησε ένα απρόσωπο συναίσθημα κι εικόνα ενώ θα σημειώσω και το ιδιότυπο σχόλιο του Χρήστου Νικολόπουλου, που πριν ξεκινήσει το “Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας” προλόγισε τα τραγούδια του, αφιερώνοντάς τα, σε όσους αυτοκτόνησαν αυτά τα χρόνια της κρίσης. Η συναυλία αλληλεγγύης που διοργανώθηκε από την Ένωση Τραγουδιστών Ελλάδας και το Δήμο Περιστερίου, αποτελεί ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί... Καιρό τώρα, τέτοιες κινήσεις ήταν αναγκαίο να έχουν πραγματοποιηθεί, καιρό τώρα ο καλλιτεχνικός χώρος, θα ’πρεπε ενωμένος να δίνει οξυγόνο και βάλσαμο, στο ολοένα και πληττόμενο κοινωνικό αίσθημα. Είθε, βραδιές σαν αυτή της Δευτέρας στο άλσος Περιστερίου να καθιερωθούν από εδώ και στο εξής και... είθε, η περσινή εικόνα της σπασμένης κιθάρας του Γιώργου Νταλάρα,να σβηστεί από την ιστορική μνήμη και τη θέση στο καινούριο κάδρο να πάρει η εικόνα της ομοψυχίας κι αλληλεγγύης του καλλιτεχνικού κόσμου και δη των ανθρώπων του τραγουδιού, συνθετών-στιχουργών-τραγουδιστών, οι οποίοι ανέκαθεν αποτελούσαν το ανίκητο “όπλο” για να ανέβει η Ελλάδα μας λίγο ψηλότερα. Πόσο δε σήμερα που τελούμε υπό “κοινωνικό χαμηλό”......
*Οι φωτογραφίες και το video είναι της συνεργάτιδας μας, Χρύσας Σωφρονά! Την ευχαριστώ πολύ που έδωσε εικόνα και ήχο στη γραφή μου..!
