Πλησιάζοντας χθες στο Ηρώδειο με ρώτησε ένας φίλος : «Φανταζόσουν ποτέ ότι θα ερχόμασταν ν’ ακούσουμε Socrates στο Ηρώδειο ;». Με τίποτα, του απάντησα. Αυτή την έκπληξη που θέλει μια προσεκτική διαχείριση από όλους τους λάτρεις του Γιάννη Σπάθα, των Socrates Drank The Conium και του Ελληνικού Rock και δεν είναι καθόλου εύκολη, είμαι σίγουρος ότι θα ένοιωσαν οι περισσότεροι που έσπευσαν χθες στο ιερό χώρο για να τιμήσουν το έργο του προικισμένου μουσικού που μας αποχαιρέτησε πρόωρα πριν τρία χρόνια.
Ο Γιάννης Σπάθας έπαιξε Rock με την ψυχή του πιάνοντας την κιθάρα στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια και ανδρώθηκε με την μουσική αυτή βάζοντας γερά θεμέλια στην χώρα μας από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 που σχηματίστηκαν οι Socrates Drank The Conium.
Όσο στεκόταν όρθιος στην σκηνή εξελίσσονταν σαν μουσικός κάνοντας σπουδή πάνω στα κομμάτια του γκρουπ, σε μια παράλληλη πορεία με τον συνιδρυτή και αδελφικό φίλο και συμμαθητή του Αντώνη Τουρκογιώργη.
Σπάνιο αυτό. Από την «μια πλευρά στην καρδιά του είχε τον Τζίμι Χέντριξ και από την άλλη τον Τάσο Χαλκιά», όπως ανέφερε εύστοχα ο Κώστας Χρονόπουλος, διευθυντής του περιοδικού Metal Hammer, που προλόγισε την μεγάλη βραδιά του Γιάννη Σπάθα στο Ηρώδειο. Το πάντρεμα του blues-rock με την πεντατονία της ηπειρώτικης μουσικής αποτυπώθηκε μοναδικά στο δικό του ιδιαιτέρως εντυπωσιακό παίξιμο.
Ο υπερμουσικός Γιάννης Σπάθας που έδωσε απλόχερα το ταλέντο του παίζοντας Rock με απήχηση και στο εξωτερικό, είναι ο υπεύθυνος που έφθασε να παιχθεί η μουσική των Socrates Drank The Conium στο ρωμαϊκό ωδείο με πρωταγωνιστή το γιο του ένα ατόφιο μουσικό ταλέντο, αντάξιο συνεχιστή της μουσικής του πατέρα του. Με το παίξιμο της Fender Stratocaster του – της δικής του όχι του Γιάννη – συγκίνησε βαθιά όλους όσους βρέθηκαν στο Ηρώδειο.
Η μεγάλη στιγμή που όλοι περίμεναν και δεν ήταν άλλη από την εκτέλεση του «Mountains» όπου ο Γ. Σπάθας ανέπτυξε την μοναδική τεχνική του και σήμερα αποτελεί το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι της πορείας του. Αυτή η στιγμή ήρθε λίγο πριν το φινάλε της συναυλίας.
Τα φώτα έσβησαν. Όλα τα μάτια στράφηκαν σε αυτό τον ενήλικα πια που σήκωνε το βάρος αυτής συναυλίας χωρίς άγχος γιατί ήξερε ότι νοερά εκεί ήταν ο πατέρας του και τον καμάρωνε. Ναι εκεί κάπου, εκεί κοντά, ήταν και ο Γιάννης Σπάθας. Ο χαμηλός φωτισμός σε ένα απίστευτο παιχνίδισμά του βοήθησε μεγεθύνοντας την σκιά του Νίκου που αποτυπώθηκε στον τοίχο του ωδείου με τις καμάρες όση ώρα έπαιζε το κομμάτι θρύλος σαν να ήταν η σκιά του Γιάννη που τον συντρόφευε σε αυτή την μεγάλη στιγμή του.
Το χειροκρότημα που ακολούθησε στο τέλος του «Mountains» ήταν το εισιτήριο της αποδοχής των ανθρώπων που αγάπησαν τον Γιάννη Σπάθα και δίνουν τώρα με την καρδιά τους τα εύσημα στον Νίκο να ακολουθήσει επίσης το δρόμο της καρδιάς του, την μουσική.
Έκπληξη αποτέλεσε η εμφάνιση του Βασίλη Λέκκα στο τέλος του κομματιού που μαζί με την Μαρκέλλα Παναγιώτου έκαναν τα φωνητικά του «Mountains».
Βασίλης Λέκκας – Πρώτο Μέρος
Ο Μακεδόνας ερμηνευτής ήταν το άλλο κεντρικό πρόσωπο στη βραδιά του Γ. Σπάθα καθώς μεταξύ άλλων συνεργασιών τους, έχουν κάνει μαζί τρία άλμπουμ: «Σύντομα Όνειρα» (1989), «Κλασσικά Εικογραφημένα» (1991» και τα δύο αυτά σε στίχους του Ευγένιου Αρανίτση και «Σπινθήρας» (2007) σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου.
Το ταλέντο του Γ. Σπάθα και οι μουσικές αναζητήσεις του δεν ήταν δυνατό να μην απλωθούν στην μουσική στη διάρκεια των τεσσάρων δεκαετιών της καριέρας του. Έτσι το πρώτο μέρος ήταν αφιερωμένο στην έντεχνη πλευρά του έργου του στην οποία κύριος εκφραστής ήταν ο Βασίλης Λέκκας με τον οποίο είχαν αναπτύξει στενή φιλία και γειτονία.
Ο Β. Λέκκας συνάντησε τον Γ.Σπάθα όπως ανέφερε ο ίδιος στην συναυλία, από τα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα και γνωρίστηκαν στην συναυλία του Μάνου Χατζιδάκι στις 2 Απριλίου 1980 στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, που ήταν και η πρώτη συναυλία Βασίλη ως ερμηνευτής. Πολύ σύντομα ακολούθησε μια περιοδεία των δύο μουσικών.
Ο Βασίλης Λέκκας κι αυτός χωρίς άγχος στη βραδιά αυτή κάτι που δήλωσε δια μικροφώνου καθώς το μυαλό ήταν στον άλλοτε συνεργάτη και φίλο του που τους συνδέανε τόσα και ήταν εκεί να τον τραγουδήσει.
Με τον γνωστό τρόπο της ποιοτικής του ερμηνείας η φωνή του φτερούγισε σε 16 τραγούδια, επιλεγμένα από τους τρεις δίσκους με το Γιάννη. Ανάμεσά τους και το ακυκλοφόρητο με τίτλο «Το Παιχνίδι», ένα υπέροχο τραγούδι, σε στίχους επίσης του Ε.Αρανίτση οποίο ερμήνευσε ντουέτο με τον Νίκο Σπάθα και ήταν μία από τις πιο δυνατές στιγμές της βραδιάς που χειροκροτήθηκε πολύ.
Άλλοι ήταν οι μουσικοί που συνόδευσαν τον Β. Λέκκα, στο πρώτο μέρος, και άλλοι που έπαιξαν μαζί με τον Ν. Σπάθα στο δεύτερος μέρος. Όλοι ικανοί και άξιοι για τη τιμητική αυτή συναυλία. Όλοι αναφέρονταν στο πρόγραμμα της συναυλίας του οποίου η εξαιρετική φωτογραφία εξώφυλλου του Γ. Σπάθα, που ήταν και η αφίσα της συναυλίας και άλλα πορτραίτα του μέσα σε αυτό, ήταν του επίσημου φωτογράφου της διοργάνωσης επί Τύπου, γνωστού και μη εξαιρετέου, Χρήστου Κισσατζεκιάν (το γράφω γιατί παραλήφθηκε να γραφεί το όνομά του στο πρόγραμμα).
Μουσικοί και στιγμές
Σπέσιαλ καλεσμένοι της βραδιάς ήταν πρώτα ο Τάσος Σκούρας, ο κιθαρίστας του Αντώνη Τουρκογιώργη στο συγκρότημά του Rock Machine, ο όποιος όπως ανέφερε στο μικρόφωνο «έτρεμαν τα πόδια του όταν τον κάλεσαν να παίξει μαζί τους οι Socrates στο House of Art» και όπως είπε ο Νίκος Σπάθας ήταν ο πρώτος – δεύτερος κιθαρίστας που είχε δει την πρώτη φορά live τους Socrates στο χώρο αυτό. Ο Τ. Σκούρας έπαιξε τώρα ως πρώτος κιθαρίστας δύο κλασικά κομμάτια των Socrates, το «High Speed Ride» και το «Endless».
Ο δεύτερος καλεσμένος ήταν ο Άκης Τουρκογιώργης που έμαθε κιθάρα δίπλα στον Γιάννη Σπάθα, παρακολουθώντας πρόβες, αλλά και παίζοντας μαζί τους αρκετές φορές. Αυτή τη φορά έδειξε τις ικανότητες του σε δύο από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια των Socrates, το «Lady» και το «Killer».
Φοβερή ήταν η εμφάνιση της Μαρκέλλας Παναγιώτου που ήταν μαζί με τους Socrates περίπου μια δεκαετία και αυτό το έζησε πολύ έντονα και τραγούδησε στο Ηρώδειο με την ψυχή όπως έκανε πάντα.
Στους μουσικούς που συμμετείχαν στο γκρουπ του Νίκου Σπάθα από την τελευταία σύνθεση των Socrates, έπαιξε επίσης πλήκτρα ο Αστέριος Παπασταματάκης, γνωστό «αστέρι» στα keyboards. Στα φωνητικά και στο μπάσο ήταν ο Μιχάλης Απαρτόγλου, ένας εξαιρετικός τραγουδιστής που απέδωσε με ροκιά τα τραγούδια των Socrates, συνιδρυτής του γκρουπ Jacks Full του Νίκου Σπάθα.
Επίσης επί σκηνής ήταν ο Μιχάλης Καπηλίδης στα τύμπανα, ο γιος του αείμνηστου ντράμερ Νίκου, που ήταν εντυπωσιακός, όπως και ο Μπάμπης Τυρόπουλος, δεύτερη κιθάρα.
To σετ – αφιέρωμα στους Socrates Drank The Conium περιλάμβανε 15 κομμάτια (κατά σειρά) : Breaking Through, Born Again, Stray Dogs, Time of Pain, Time Of Pain, Queen Of The Universe (από τα πιο αγαπημένα του Γιάννη Σπάθα), Most People I Know, For Every Clown, Mr. WC, Living In A Hot Town, High Speed Ride, Endless, Lady, Killer, Mountains και φινάλε με Starvation.
Στο πρώτο μέρος έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό συνοδεύοντας τον Βασίλη Λέκκα οι μουσικοί : Νίκος Σπάθας (ηλ. κιθάρα), Δέσποινα Σπανού (τσέλο), Στάθης Σαββίδης (ακ. Κιθάρα, μαντολίνο, λαούτο, τζουράς), Φοίβος Μπόζας (πνευστά), Γιώργος Σαλτάρης (πλήκτρα), Λεωνίδας Φιλίντας (μπάσο), Σπήλιος Ζευκιλής (ηλ.- ακ. Κιθάρα) και Γρηγόρης Συντρίδης.
Ο γενικός τίτλος της συναυλίας – αφιέρωμα ήταν Standing Proud Forever.
Dagipoli DC
Στις πιο δυνατές στιγμές της βραδιές ήταν η αρχή της. Μια υπέροχη ιδέα να ανοίξει την συναυλία η ομάδα σύγχρονου χορού Dagipoli Dance Co, η γνωστή μικτή, συμπεριληπτική ομάδα που ο πυρήνας της αποτελείται από άτομα με κινητική δυσκολία, παρουσιάζοντας ένας υψηλής ποιότητας και φαντασίας θέαμα βασισμένο στο μουσικό θέμα του Γιάννη Σπάθα «Blue Day».
Ο πολύπειρος Άκης Γκολφίδης επιμελήθηκε τον ήχο με επιτυχία, ενώ τα καταπληκτικά φώτα της συναυλίας επιμελήθηκε η Μαρία Βενετάκη με βοηθό της τον Θεοφάνη Θεοχάρη.
Στο Ηρώδειο διακρίναμε τους καλλιτέχνες: Γιάννη Γλέζο, Ελένη Δήμου, Δημήτρη Γιακουμέλο (από το «Κύτταρο»), Johnny Vavoura, Χριστόφορο Κροκίδη, Παντελή Αμπαζή, Γεωργία Δρακάκη και τους ηθοποιούς Παύλο Ορκόπουλο και Γιώργο Γιαννόπουλο.
Επίσης στην πρώτη σειρά δεν καθόταν κανένας πολιτικός κάτι που θα άρεσε και στον Γιάννη Σπάθα.
Ο Γιάννης Σπάθας έπαιξε Rock με την ψυχή του πιάνοντας την κιθάρα στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια και ανδρώθηκε με την μουσική αυτή βάζοντας γερά θεμέλια στην χώρα μας από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 που σχηματίστηκαν οι Socrates Drank The Conium.
Όσο στεκόταν όρθιος στην σκηνή εξελίσσονταν σαν μουσικός κάνοντας σπουδή πάνω στα κομμάτια του γκρουπ, σε μια παράλληλη πορεία με τον συνιδρυτή και αδελφικό φίλο και συμμαθητή του Αντώνη Τουρκογιώργη.
Σπάνιο αυτό. Από την «μια πλευρά στην καρδιά του είχε τον Τζίμι Χέντριξ και από την άλλη τον Τάσο Χαλκιά», όπως ανέφερε εύστοχα ο Κώστας Χρονόπουλος, διευθυντής του περιοδικού Metal Hammer, που προλόγισε την μεγάλη βραδιά του Γιάννη Σπάθα στο Ηρώδειο. Το πάντρεμα του blues-rock με την πεντατονία της ηπειρώτικης μουσικής αποτυπώθηκε μοναδικά στο δικό του ιδιαιτέρως εντυπωσιακό παίξιμο.
Ο υπερμουσικός Γιάννης Σπάθας που έδωσε απλόχερα το ταλέντο του παίζοντας Rock με απήχηση και στο εξωτερικό, είναι ο υπεύθυνος που έφθασε να παιχθεί η μουσική των Socrates Drank The Conium στο ρωμαϊκό ωδείο με πρωταγωνιστή το γιο του ένα ατόφιο μουσικό ταλέντο, αντάξιο συνεχιστή της μουσικής του πατέρα του. Με το παίξιμο της Fender Stratocaster του – της δικής του όχι του Γιάννη – συγκίνησε βαθιά όλους όσους βρέθηκαν στο Ηρώδειο.
Η μεγάλη στιγμή που όλοι περίμεναν και δεν ήταν άλλη από την εκτέλεση του «Mountains» όπου ο Γ. Σπάθας ανέπτυξε την μοναδική τεχνική του και σήμερα αποτελεί το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι της πορείας του. Αυτή η στιγμή ήρθε λίγο πριν το φινάλε της συναυλίας.
Τα φώτα έσβησαν. Όλα τα μάτια στράφηκαν σε αυτό τον ενήλικα πια που σήκωνε το βάρος αυτής συναυλίας χωρίς άγχος γιατί ήξερε ότι νοερά εκεί ήταν ο πατέρας του και τον καμάρωνε. Ναι εκεί κάπου, εκεί κοντά, ήταν και ο Γιάννης Σπάθας. Ο χαμηλός φωτισμός σε ένα απίστευτο παιχνίδισμά του βοήθησε μεγεθύνοντας την σκιά του Νίκου που αποτυπώθηκε στον τοίχο του ωδείου με τις καμάρες όση ώρα έπαιζε το κομμάτι θρύλος σαν να ήταν η σκιά του Γιάννη που τον συντρόφευε σε αυτή την μεγάλη στιγμή του.
Το χειροκρότημα που ακολούθησε στο τέλος του «Mountains» ήταν το εισιτήριο της αποδοχής των ανθρώπων που αγάπησαν τον Γιάννη Σπάθα και δίνουν τώρα με την καρδιά τους τα εύσημα στον Νίκο να ακολουθήσει επίσης το δρόμο της καρδιάς του, την μουσική.
Έκπληξη αποτέλεσε η εμφάνιση του Βασίλη Λέκκα στο τέλος του κομματιού που μαζί με την Μαρκέλλα Παναγιώτου έκαναν τα φωνητικά του «Mountains».
Βασίλης Λέκκας – Πρώτο Μέρος
Ο Μακεδόνας ερμηνευτής ήταν το άλλο κεντρικό πρόσωπο στη βραδιά του Γ. Σπάθα καθώς μεταξύ άλλων συνεργασιών τους, έχουν κάνει μαζί τρία άλμπουμ: «Σύντομα Όνειρα» (1989), «Κλασσικά Εικογραφημένα» (1991» και τα δύο αυτά σε στίχους του Ευγένιου Αρανίτση και «Σπινθήρας» (2007) σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου.
Το ταλέντο του Γ. Σπάθα και οι μουσικές αναζητήσεις του δεν ήταν δυνατό να μην απλωθούν στην μουσική στη διάρκεια των τεσσάρων δεκαετιών της καριέρας του. Έτσι το πρώτο μέρος ήταν αφιερωμένο στην έντεχνη πλευρά του έργου του στην οποία κύριος εκφραστής ήταν ο Βασίλης Λέκκας με τον οποίο είχαν αναπτύξει στενή φιλία και γειτονία.
Ο Β. Λέκκας συνάντησε τον Γ.Σπάθα όπως ανέφερε ο ίδιος στην συναυλία, από τα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα και γνωρίστηκαν στην συναυλία του Μάνου Χατζιδάκι στις 2 Απριλίου 1980 στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, που ήταν και η πρώτη συναυλία Βασίλη ως ερμηνευτής. Πολύ σύντομα ακολούθησε μια περιοδεία των δύο μουσικών.
Ο Βασίλης Λέκκας κι αυτός χωρίς άγχος στη βραδιά αυτή κάτι που δήλωσε δια μικροφώνου καθώς το μυαλό ήταν στον άλλοτε συνεργάτη και φίλο του που τους συνδέανε τόσα και ήταν εκεί να τον τραγουδήσει.
Με τον γνωστό τρόπο της ποιοτικής του ερμηνείας η φωνή του φτερούγισε σε 16 τραγούδια, επιλεγμένα από τους τρεις δίσκους με το Γιάννη. Ανάμεσά τους και το ακυκλοφόρητο με τίτλο «Το Παιχνίδι», ένα υπέροχο τραγούδι, σε στίχους επίσης του Ε.Αρανίτση οποίο ερμήνευσε ντουέτο με τον Νίκο Σπάθα και ήταν μία από τις πιο δυνατές στιγμές της βραδιάς που χειροκροτήθηκε πολύ.
Άλλοι ήταν οι μουσικοί που συνόδευσαν τον Β. Λέκκα, στο πρώτο μέρος, και άλλοι που έπαιξαν μαζί με τον Ν. Σπάθα στο δεύτερος μέρος. Όλοι ικανοί και άξιοι για τη τιμητική αυτή συναυλία. Όλοι αναφέρονταν στο πρόγραμμα της συναυλίας του οποίου η εξαιρετική φωτογραφία εξώφυλλου του Γ. Σπάθα, που ήταν και η αφίσα της συναυλίας και άλλα πορτραίτα του μέσα σε αυτό, ήταν του επίσημου φωτογράφου της διοργάνωσης επί Τύπου, γνωστού και μη εξαιρετέου, Χρήστου Κισσατζεκιάν (το γράφω γιατί παραλήφθηκε να γραφεί το όνομά του στο πρόγραμμα).
Μουσικοί και στιγμές
Σπέσιαλ καλεσμένοι της βραδιάς ήταν πρώτα ο Τάσος Σκούρας, ο κιθαρίστας του Αντώνη Τουρκογιώργη στο συγκρότημά του Rock Machine, ο όποιος όπως ανέφερε στο μικρόφωνο «έτρεμαν τα πόδια του όταν τον κάλεσαν να παίξει μαζί τους οι Socrates στο House of Art» και όπως είπε ο Νίκος Σπάθας ήταν ο πρώτος – δεύτερος κιθαρίστας που είχε δει την πρώτη φορά live τους Socrates στο χώρο αυτό. Ο Τ. Σκούρας έπαιξε τώρα ως πρώτος κιθαρίστας δύο κλασικά κομμάτια των Socrates, το «High Speed Ride» και το «Endless».
Ο δεύτερος καλεσμένος ήταν ο Άκης Τουρκογιώργης που έμαθε κιθάρα δίπλα στον Γιάννη Σπάθα, παρακολουθώντας πρόβες, αλλά και παίζοντας μαζί τους αρκετές φορές. Αυτή τη φορά έδειξε τις ικανότητες του σε δύο από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια των Socrates, το «Lady» και το «Killer».
Φοβερή ήταν η εμφάνιση της Μαρκέλλας Παναγιώτου που ήταν μαζί με τους Socrates περίπου μια δεκαετία και αυτό το έζησε πολύ έντονα και τραγούδησε στο Ηρώδειο με την ψυχή όπως έκανε πάντα.
Στους μουσικούς που συμμετείχαν στο γκρουπ του Νίκου Σπάθα από την τελευταία σύνθεση των Socrates, έπαιξε επίσης πλήκτρα ο Αστέριος Παπασταματάκης, γνωστό «αστέρι» στα keyboards. Στα φωνητικά και στο μπάσο ήταν ο Μιχάλης Απαρτόγλου, ένας εξαιρετικός τραγουδιστής που απέδωσε με ροκιά τα τραγούδια των Socrates, συνιδρυτής του γκρουπ Jacks Full του Νίκου Σπάθα.
Επίσης επί σκηνής ήταν ο Μιχάλης Καπηλίδης στα τύμπανα, ο γιος του αείμνηστου ντράμερ Νίκου, που ήταν εντυπωσιακός, όπως και ο Μπάμπης Τυρόπουλος, δεύτερη κιθάρα.
To σετ – αφιέρωμα στους Socrates Drank The Conium περιλάμβανε 15 κομμάτια (κατά σειρά) : Breaking Through, Born Again, Stray Dogs, Time of Pain, Time Of Pain, Queen Of The Universe (από τα πιο αγαπημένα του Γιάννη Σπάθα), Most People I Know, For Every Clown, Mr. WC, Living In A Hot Town, High Speed Ride, Endless, Lady, Killer, Mountains και φινάλε με Starvation.
Στο πρώτο μέρος έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό συνοδεύοντας τον Βασίλη Λέκκα οι μουσικοί : Νίκος Σπάθας (ηλ. κιθάρα), Δέσποινα Σπανού (τσέλο), Στάθης Σαββίδης (ακ. Κιθάρα, μαντολίνο, λαούτο, τζουράς), Φοίβος Μπόζας (πνευστά), Γιώργος Σαλτάρης (πλήκτρα), Λεωνίδας Φιλίντας (μπάσο), Σπήλιος Ζευκιλής (ηλ.- ακ. Κιθάρα) και Γρηγόρης Συντρίδης.
Ο γενικός τίτλος της συναυλίας – αφιέρωμα ήταν Standing Proud Forever.
Dagipoli DC
Στις πιο δυνατές στιγμές της βραδιές ήταν η αρχή της. Μια υπέροχη ιδέα να ανοίξει την συναυλία η ομάδα σύγχρονου χορού Dagipoli Dance Co, η γνωστή μικτή, συμπεριληπτική ομάδα που ο πυρήνας της αποτελείται από άτομα με κινητική δυσκολία, παρουσιάζοντας ένας υψηλής ποιότητας και φαντασίας θέαμα βασισμένο στο μουσικό θέμα του Γιάννη Σπάθα «Blue Day».
Ο πολύπειρος Άκης Γκολφίδης επιμελήθηκε τον ήχο με επιτυχία, ενώ τα καταπληκτικά φώτα της συναυλίας επιμελήθηκε η Μαρία Βενετάκη με βοηθό της τον Θεοφάνη Θεοχάρη.
Στο Ηρώδειο διακρίναμε τους καλλιτέχνες: Γιάννη Γλέζο, Ελένη Δήμου, Δημήτρη Γιακουμέλο (από το «Κύτταρο»), Johnny Vavoura, Χριστόφορο Κροκίδη, Παντελή Αμπαζή, Γεωργία Δρακάκη και τους ηθοποιούς Παύλο Ορκόπουλο και Γιώργο Γιαννόπουλο.
Επίσης στην πρώτη σειρά δεν καθόταν κανένας πολιτικός κάτι που θα άρεσε και στον Γιάννη Σπάθα.
