Ιούνιος του 2006, ο Μιχάλης Τζουγανάκης «σαλπάρει» με το λαούτο του και ταξιδεύει στα νερά της Μεσογείου, με συνταξιδιώτες του το Γιώργο Νταλάρα, την Dulce Pontes και το Στέφανο Κορκολή κι αποσπά το έντονο χειροκρότημα των θεατών του κατάμεστου θεάτρου, αλλά και τα εγκώμια του Γιώργου Νταλάρα: «Δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να παίζει λαούτο με τον τρόπο που το παίζει ο Μιχάλης! Ίσως μόνο ο Καραντίνης ανήκει στην κατηγορία αυτή!» Κι αυτή η αίσθηση και η ταύτιση του μοναδικού κι απόλυτου τρόπου, που ο Μιχάλης «πολεμά» με το λαούτο του, είναι όχι μόνο αναλλοίωτη, αλλά ακόμα πιο έντονη κι εκρηκτική όσο περνούν τα χρόνια... Ο μουσικός Μιχάλης Τζουγανάκης, θα μπορούσε να είναι μέρος ενός διεθνικού club, που περιλαμβάνει τους πρώτους των πρώτων, έναν για κάθε όργανο... Κι αν στην κατηγορία της κιθάρας ο Al Di Meola ανταγωνίζεται τον Paco De Lucia για το ποιος είναι καλύτερος, στην κατηγορία του σαξόφωνου ο Kenny Garrett τον Manu Dibango, σ’ αυτή του μπουζουκιού ο Καραντίνης το Νικολόπουλο και σ’ εκείνη της λύρας ο Σκορδαλός τον Περυσινάκη, σαν το Μιχάλη στο λαούτο δεν υπάρχει δεύτερος! Το λαούτο στα χέρια του «Τζου» είναι σαν πυρηνικό όπλο, που διαρκώς σε απειλεί με αλυσιδωτές εκρήξεις! Το συναίσθημα κι ο αυθορμητισμός, σμίγουν με το πάθος και την ένταση... Και για να γαληνέψουν και να καταλαγιάσουν λιγάκι τη δύναμη της ενέργειας τους, χρειάζονται τη συντροφιά της γνώσης, της μνήμης και της αγάπης, που γλυκαίνουν το νου και την ψυχή... Όλα ετούτα τα έντονα συναισθήματα ανταμώσανε το δειλινό της Κυριακής της 29ης Σεπτεμβρίου, στη σκιά των Βράχων του Βύρωνα...
Αυτή η «χημική ένωση» είναι καθαρή κι αληθινή, όταν «κοχλάζει» μες τα κρητικά κύτταρα και αναδύει από τις μελωδίες της μουσικής του Μιχάλη Τζουγανάκη... Ντρέτος, γνήσιος, ανεπιτήδευτος, καπετάνιος του λαούτου και της φωνής του, ο Μιχάλης περιβάλει την κρητική παράδοση με συνείδηση και σεβασμό, γι’ αυτό και μπορεί και αναμετριέται μαζί της, δίχως εκπτώσεις και «μπάσταρδες» απολήξεις... Άριστος μαθητής και μελετητής των μεγάλων του δασκάλων, του Κλάδου, του Μαμαγκάκη, του Μουντάκη, δεν ενέδωσε ποτέ στον «πειρασμό» να προδώσει τη μουσική του παιδεία και να εκφυλίσει το κρητικό τραγούδι, όπως συμβαίνει εδώ και αρκετά χρόνια με πολλούς άλλους «τραγουδιάρηδες» της Μεγαλόνησου, που έχουν ανάγει τη κρητική μουσική σε πολεμικό κάλεσμα πιστολέρηδων, ζωοκλεφτών, χορτοκαλλιεργητών και σε ύμνο της καψούρας και της ψευτομαγκιάς... Την ώρα που οι προκείμενοι ντελάληδες σκυλιών, εξευτέλιζαν το κρητικό τραγούδι και κορόιδευαν τους ακροατές τους, ο Μιχάλης, μην εφησυχάζοντας ούτε στιγμή, περπάτησε το δικό του μοναχικό μονοπάτι, τραγουδώντας δίπλα στη Γλυκερία, το Νταλάρα, τη Dulce Pontes, τον Κορκολή, το Σκουλά, το Στόκα, τη Γιαννάτου, τον Ανδρεάτο, τους Πυξ-Λαξ, την Αρβανιτάκη, την Πίτσα Παπαδοπούλου, γυρίζοντας όλο τον κόσμο, παίζοντας σε μερικούς από τους καλύτερους χώρους της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, πλουτίζοντας τους ήχους και τη ματιά του, υφαίνοντας ταυτόχρονα με εργατικότητα, την ωριμότητα του... Ο μοναδικός τζαζίστας του λαούτου-ο οποίος την άνοιξη στο Σταυρό του Νότου μας έδειξε τις δεξιοτεχνικές του ικανότητες και στη λύρα, με τη συναυλία του στο Θέατρο Βράχων ολοκλήρωσε δυναμικά το πρόγραμμα της φετινής του καλοκαιρινής περιοδείας στην ελληνική ύπαιθρο, γνωρίζοντας για ακόμα μια φορά την αποθέωση του κοινού του, που γέμισε το Βυρωνιώτικο θέατρο, τραγούδησε και χόρεψε στους ρυθμούς της μουσικής του Μιχάλη! Εκλεκτό καλεσμένο του σ’ αυτή τη μελωδική «γιορτή», είχε το Βασίλη Σκουλά, το μοναδικό κι αειθαλή αυτόν τραγουδιστή, που τόσα χρόνια με τις υπέροχες ερμηνείες του, τη σεμνότητα και την ατόφια ιδιοσυγκρασία του, έχει ριζώσει μες την ψυχή όχι μόνο των Κρητών, μα κι όλων των Ελλήνων, αποτελώντας πια αναπόσπαστο μέρος της κρητικής παράδοσης... «Βαθύ ποτάμι», «Αντέχω», «Ο αητός», «Ήλιος θεός», «Σαν είχες άλλον στην καρδιά», «Μαδάρες μου χανιώτικες», «Πάλι-πάλι», «Ο πόνος», «Αύγουστος», «Μικρή Πατρίδα», «Όνειρο ήτανε», «Μιλώ-μιλώ», «Μαντινάδες-Κι εσύ στην ίδια θάλασσα», «Η γη», «Το όνειρο», «Τί να θυμηθώ», «Πώς να σωπάσω», «Πάντα θλιμμένη χαραυγή», «Σε ψηλό βουνό»...
Πλάι σε τούτα τα πολυαγαπημένα τραγούδια που ερμήνευσε ο Μιχάλης, ο Βασίλης Σκουλάς κι ο επάξιος συνεχιστής του πατέρα του, Αλέξανδρος Τζουγανάκης, ο «Τζου» θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη του αγαπημένου του δάσκαλου Νίκου Μαμαγκάκη, που τον Αύγουστο ξεκίνησε το «αιώνιο ταξίδι», κάλεσε στη σκηνή τους συνεργάτες του μεγάλου Έλληνα συνθέτη, Μάκη Καραντωνίου και Δημήτρη Δερμάνη, παρουσιάζοντας τον «Τζελήση» και το «Γράμμα στο Γιάννη Μπαξέ», που αποτελούν δύο από τα «Τραγούδια της Παλιάς Πόλης», που είχε συνθέσει το 1997 ο Νίκος Μαμαγκάκης, εμπνεόμενος μάλιστα και γράφοντάς τα, πάνω στη φωνή και την ερμηνεία του Μιχάλη! Συνταξιδιώτες του Μιχάλη Τζουγανάκη στο μουσικό ταξίδι της Κυριακάτικης νύχτας, ήταν οι μουσικοί: Σκορδαλός Γιώργος (λύρα), Πασχάλης Γιώργος (ηλεκτρική κιθάρα), Κουέλης Θεόδωρος (κόντρα μπάσο), Ματί Παλαιολόγος (πλήκτρα), Αριάδνη Πόλκα (τσέλο), Αντρέας Πόλκας (τύμπανα), Σίμος Κουφάκης (κρουστά), Χαρίτωνας Χαριτωνίδης (πνευστά), Σαλούστρος Γιώργος (μαντολίνο, γκάιντα) και στα «Τραγούδια της Παλιάς Πόλης», οι: Δερμάνης Δημήτρης (πιάνο), Καραντωνίου Μάκης (κλασική κιθάρα). Στο Θέατρο Βράχων για να δουν και να ακούσουν από κοντά τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη, ήταν ο στιχουργός Κώστας Φασουλάς, η Μελίνα Ασλανίδου, ο μουσικός Γιάννης Νικολετόπουλος κι η στιχουργός και συνεργάτρια του Μιχάλη, Όλγα Μιχελή. Ο Μιχάλης, μετά την καλοκαιρινή του διαδρομή, σε λίγο καιρό θα κουρντίσει πάλι το λαούτο του, ταξιδεύοντας το Νοέμβριο με τη Γλυκερία στην Αυστραλία για μια μεγάλη κι εκεί περιοδεία! Η συνέπεια, η αλήθεια και το πάθος της μουσικής σου, φίλε μου καλέ «Καπετάν Μιχάλη», αποτελούν θαλασσινό φίλτρο, που καθαρίζει την ψυχή μας και της δίνει οξυγόνο και δύναμη, να περπατήσει στα μονοπάτια ετούτης της παντέρμης εποχής της κρίσης, που δοκιμάζονται ολικώς οι αξίες της ζωής μας......
