Ο μουσικός που τράβηξε το βλέμμα από την κιθάρα στο φλάουτό του τη δεκαετία του 70 σε μια εποχή που οι κιθαρίστες ήταν οι σούπερ σταρ έδωσε ένα υπέροχο ροκ σόου στο Θέατρο Βράχων – Μελίνα Μερκούρη με το θρυλικό συγκρότημά του Jethro Tull, παρ’ όλου βέβαια ότι είναι το μόνο ιδρυτικό μέλος τους.
Άλλωστε αυτός ο ιδιοφυής μουσικός και από τα μεγάλα μυαλά του ροκ, ο Ίαν Άντερσον, από τις αρχές της δεκαετίας του 80 αλλάζει συνέχεια μέλη παραμένοντας ο ίδιος, από τα τέλη της δεκαετίας του 60, ο ιθύνων νους των Jethro Tull.
Ένας αυτοδίδακτος φλαουτίστας που πέρασε τα πρώτα χρόνια των 60s παίζοντας σε διάφορα συγκροτήματα στο Μπλάκπουλ της Αγγλίας, αν και γεννημένος στο Εδιμβούργο της Σκωτίας, και τελικά σχημάτισε τους Jethro Tull στο Λονδίνο. Έμαθε μάλιστα φλάουτο μέσα σε 6 μήνες πριν το πρώτο του live με την πολύτιμη βοήθεια του μεγάλου τζαζίστα Ρόλαντ Κερκ.
Η αναγραφή The Prog Years – Jethro Tull με τη χαρακτηριστική φιγούρα του Ίαν Άντερσον που καλωσόριζε τους θεατές στην οθόνη πίσω από τα στημένα όργανα σε προδιάθετε ευχάριστα για το περιεχόμενο της συναυλίας. Ήθελα οπωσδήποτε να δω τους Jethro Tull σε συναυλιακό χώρο γιατί την προηγούμενη φορά τους είδα στο Ηρώδειο, το 2003 πρέπει να ήταν, με συμφωνική διάσταση, όμως εκεί δεν ευχαριστιέμαι ροκ συναυλία.
Ο χώρος στους Βράχους ήταν ειδικά σχεδιασμένος για τους Jethro Tull με καθήμενους στο κυκλικό χώρο, που σχεδόν γέμισε, έως την εξέδρα του θεάτρου στο πίσω μέρος και φυσικά δεν είχε αυτή τη σοβαρότητα του Ηρωδείου τότε (τελευταία που πήγα εκεί έχουν αλλάξει αρκετά στα όρια που θέτουν στο κοινό).
Η συναυλία στο Βύρωνα ήταν συλλεκτικής σημασίας καθώς πια εκλείπουν οι συναυλίες 70άρηδων και άνω ρόκερς (φέτος το καλοκαίρι ήρθε και ο Nick Mason, καθώς και οι Iggy Pop, Patti Smith).
Σε μια νύχτα που είχε μια σχετική ψύχρα και σίγουρα θα κατάλαβε το λάθος όποιος ήρθε ντυμένος με μια μπλούζα μόνο. Περιμένοντας να αρχίσει η συναυλία θυμήθηκα ότι ο πρώτος δίσκος που αγόρασα των Jethro Tull ήταν το Benefit toy 1970 – o τρίτος τους – από τον κύριο Γιάννη Νεουδάκη στο Record House στην Νέα Σμύρνη. Ένα εκπληκτικό άλμπουμ τους, που συγκαταλέγεται στους καλύτερους τους, αλλά νομίζω είναι λίγο παραγνωρισμένο σε σχέση με άλλους δίσκους τους.
Στις 9 ακριβώς το βίντεο στην οθόνη ενεργοποιήθηκε και πήγε στα Progressive Years που υποσχόταν με τα καλύτερα συγκροτήματα του είδους, στο οποίο ανήκουν φυσικά και οι Jethro Tull, να παρελαύνουν διαδοχικά από την οθόνη με ονόματα και φωτογραφίες τους : Yes, Aquarium, Emerson Lake and Palmer, Pink Floyd, Mike Oldfield, Rush, Marilion, Genesis, King Krimson, Pink Floyd, Jethro Tull…H συναυλία άρχισε !
Τα πρώτα δύο τραγούδια ήταν από το πρόσφατο και αρκετά καλό άλμπουμ τους The Zealot Gene. Στην οθόνη η μητέρα του Ίαν Αντερσον και ο πατέρας του να τον κρατά από το χέρι. Τα κομμάτια αυτά έδεσαν ωραία με τα παλιότερα καθώς είχαν πολύ καλή ποιότητα.
Αμέσως μετά βουτιά στις πρώτες μέρες του γκρουπ στο 1968-69 με το θρυλικό Living In The Past. Διαδηλώσεις της ταραγμένης εκείνης εποχής προβάλλονται στην οθόνη και η μαύρη γροθιά υψωμένη του πρωταθλητή στίβου στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ο Ίαν Άντερσον είχε δίπλα τέσσερεις μουσικούς, ένα εξαιρετικό μπασίστα κι ένα νεαρό σε σχέση με τα άλλα μέλη κιθαρίστα που ήταν απίθανος, με πολύ φαντασία και χρώμα στο παίξιμό του, ο οποίος έκανε και δεύτερα φωνητικά, έναν πληκτρά και έναν ντράμερ αρκετά καλούς.
Ο δε Ίαν Άντερσον έκανε τα πάντα στη σκηνή, ήταν πολύ κινητικός και ακμαίος, έπαιζε φλάουτο χορεύοντας με το ένα πόδι κάτι που έγινε γρήγορα σήμα κατατεθέν του στην αρχή της καριέρας του, αλλά και με το ένα χέρι κάποιες φορές. Έδειχνε κεφάτος, έλεγε ιστορίες και προλόγιζε τα τραγούδια και φυσικά σε ένα τραγούδι έδειξε την αδυναμία που έχει στις γάτες αφιερώνοντας ένα καινούργιο τραγούδι του σε αυτές με την σχετική συνοδεία του βίντεο. «Ι like pussycats», είπε κι έλαμψε το πρόσωπό του.
Τα φώτα ήταν υπέροχα και παιχνιδιάρικα στην διάρκεια της συναυλίας με κυρίαρχο το μωβ, το χρώμα του ροκ, όπως καταπληκτικά ήταν τα βίντεο που προβάλλονταν στην οθόνη που πήγαιναν πιο πέρα το νου σε συνδυασμό με την μουσική των Jethro Tull.
Ήρθε η ώρα για το σόλο ντραμς σε ένα από τα αγαπημένα κομμάτια του Άντερσον, όπως είπε, το Clasp από το δίσκο The Broadsword And The Beast του 1982.
Κι ενώ βλέπουμε τον Πούτιν να σφίγγει το χέρι διαφόρων πολιτικών, όπως της Μέρκελ, στην οθόνη οι Jethro Tull παίζουν το Mine is the Mountain από τον νέο τους άλμπουμ . Στα 50 λεπτά έγινε διάλλειμα διάρκειας 20 λεπτών.
Ας σημειωθεί ότι πριν την έναρξη της συναυλίας μεταφέρθηκε στο μικρόφωνο η επιθυμία του Ίαν Άντερσον το κοινό και οι φωτογράφοι να μην χρησιμοποιήσουν τα κινητά και τις μηχανές τους, παρά μόνο στα δύο τελευταία κομμάτια της συναυλίας, για περίπου 10 λεπτά δηλαδή, ώστε να επικεντρωθούν στην ουσία της συναυλίας. Να πούμε ότι σε αυτό το δεκάλεπτο δυστυχώς ο Άντερσον δεν μας χάρισε μια χαρακτηριστική πόζα του με το ένα πόδι, οπότε δεν υπάρχει σχετική φωτογραφία.
Το δεύτερο μέρος άνοιξε με τον καλύτερο τρόπο καθώς το Too Old To Rock 'N' Roll: Too Young To Die, ένα από τα πιο θρυλικό κομμάτια τους, ενθουσίασε το κοινό. Την ίδια στιγμή βινύλια των Jethro Tull παρελαύνανε από την οθόνη καθώς και εικόνες από το ομώνυμο θρυλικό άλμπουμ τους με τα σκιτσάκια του, αλλά και ιπτάμενες μοτοσυκλέτες με το δικό του νόημα !
Με το ομώνυμο τραγούδι του τελευταίου άλμπουμ τους The Zealot Gene που ήταν και η αφορμή για την περιοδεία τους μετά από αρκετά χρόνια, συνεχίστηκε η συναυλία με ένα πορτοκαλί βινύλιό τους με την ετικέτα της δισκογραφικής του γκρουπ Chrysalis Records να παίζει στην οθόνη κάνοντας στην αρχή του τραγουδιού το χαρακτηριστικό φθαρμένο ήχο ενός πολυπαιγμένου βινυλίου, surface noise, όπως λέγεται στη γλώσσα των βινυλιάδων.
Κάπως έτσι κύλησε η συναυλία ώσπου φθάσαμε προς το τέλος σε ένα από τα πιο κλασσικά τραγούδια τους, αλλά και του ροκ γενικότερα, με το πασίγνωστο riff, το Aqualung. Το ομώνυμο άλμπουμ του 1971 απασχόλησε ιδιαίτερα τον Άντερσον θέτοντας ερωτήσεις στη θρησκεία και θρηνώντας για την κοινωνική αδικία. Ερωτήματα που έγινα πιο έντονα στο δίσκο Thick As A Brick του 1972.
Ασφαλώς ήταν μια συλλεκτική συναυλία, όπως εξελίχθηκε και ως προς την ποιότητα της, το ρεπερτόριο της και τα όσα είδαμε στην οθόνη μεταξύ αυτών σκηνές από τις παλιές μανιακές σκηνικές παρουσίες του Άντερσον, αλλά και στιγμιότυπα από συναυλίες του γκρουπ σε ένδοξες εποχές. Μια συναυλία, διάρκειας 100 λεπτών καθαρού χρόνου ενός από τους πιο ψαγμένους μουσικούς της ροκ για ένα ανάλογο ακροατήριο, αυτό των Jethro Tull.
*Φωτογραφίες : Γιάννης Αλεξίου
Άλλωστε αυτός ο ιδιοφυής μουσικός και από τα μεγάλα μυαλά του ροκ, ο Ίαν Άντερσον, από τις αρχές της δεκαετίας του 80 αλλάζει συνέχεια μέλη παραμένοντας ο ίδιος, από τα τέλη της δεκαετίας του 60, ο ιθύνων νους των Jethro Tull.
Ένας αυτοδίδακτος φλαουτίστας που πέρασε τα πρώτα χρόνια των 60s παίζοντας σε διάφορα συγκροτήματα στο Μπλάκπουλ της Αγγλίας, αν και γεννημένος στο Εδιμβούργο της Σκωτίας, και τελικά σχημάτισε τους Jethro Tull στο Λονδίνο. Έμαθε μάλιστα φλάουτο μέσα σε 6 μήνες πριν το πρώτο του live με την πολύτιμη βοήθεια του μεγάλου τζαζίστα Ρόλαντ Κερκ.
Η αναγραφή The Prog Years – Jethro Tull με τη χαρακτηριστική φιγούρα του Ίαν Άντερσον που καλωσόριζε τους θεατές στην οθόνη πίσω από τα στημένα όργανα σε προδιάθετε ευχάριστα για το περιεχόμενο της συναυλίας. Ήθελα οπωσδήποτε να δω τους Jethro Tull σε συναυλιακό χώρο γιατί την προηγούμενη φορά τους είδα στο Ηρώδειο, το 2003 πρέπει να ήταν, με συμφωνική διάσταση, όμως εκεί δεν ευχαριστιέμαι ροκ συναυλία.
Ο χώρος στους Βράχους ήταν ειδικά σχεδιασμένος για τους Jethro Tull με καθήμενους στο κυκλικό χώρο, που σχεδόν γέμισε, έως την εξέδρα του θεάτρου στο πίσω μέρος και φυσικά δεν είχε αυτή τη σοβαρότητα του Ηρωδείου τότε (τελευταία που πήγα εκεί έχουν αλλάξει αρκετά στα όρια που θέτουν στο κοινό).
Η συναυλία στο Βύρωνα ήταν συλλεκτικής σημασίας καθώς πια εκλείπουν οι συναυλίες 70άρηδων και άνω ρόκερς (φέτος το καλοκαίρι ήρθε και ο Nick Mason, καθώς και οι Iggy Pop, Patti Smith).
Σε μια νύχτα που είχε μια σχετική ψύχρα και σίγουρα θα κατάλαβε το λάθος όποιος ήρθε ντυμένος με μια μπλούζα μόνο. Περιμένοντας να αρχίσει η συναυλία θυμήθηκα ότι ο πρώτος δίσκος που αγόρασα των Jethro Tull ήταν το Benefit toy 1970 – o τρίτος τους – από τον κύριο Γιάννη Νεουδάκη στο Record House στην Νέα Σμύρνη. Ένα εκπληκτικό άλμπουμ τους, που συγκαταλέγεται στους καλύτερους τους, αλλά νομίζω είναι λίγο παραγνωρισμένο σε σχέση με άλλους δίσκους τους.
Στις 9 ακριβώς το βίντεο στην οθόνη ενεργοποιήθηκε και πήγε στα Progressive Years που υποσχόταν με τα καλύτερα συγκροτήματα του είδους, στο οποίο ανήκουν φυσικά και οι Jethro Tull, να παρελαύνουν διαδοχικά από την οθόνη με ονόματα και φωτογραφίες τους : Yes, Aquarium, Emerson Lake and Palmer, Pink Floyd, Mike Oldfield, Rush, Marilion, Genesis, King Krimson, Pink Floyd, Jethro Tull…H συναυλία άρχισε !
Τα πρώτα δύο τραγούδια ήταν από το πρόσφατο και αρκετά καλό άλμπουμ τους The Zealot Gene. Στην οθόνη η μητέρα του Ίαν Αντερσον και ο πατέρας του να τον κρατά από το χέρι. Τα κομμάτια αυτά έδεσαν ωραία με τα παλιότερα καθώς είχαν πολύ καλή ποιότητα.
Αμέσως μετά βουτιά στις πρώτες μέρες του γκρουπ στο 1968-69 με το θρυλικό Living In The Past. Διαδηλώσεις της ταραγμένης εκείνης εποχής προβάλλονται στην οθόνη και η μαύρη γροθιά υψωμένη του πρωταθλητή στίβου στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ο Ίαν Άντερσον είχε δίπλα τέσσερεις μουσικούς, ένα εξαιρετικό μπασίστα κι ένα νεαρό σε σχέση με τα άλλα μέλη κιθαρίστα που ήταν απίθανος, με πολύ φαντασία και χρώμα στο παίξιμό του, ο οποίος έκανε και δεύτερα φωνητικά, έναν πληκτρά και έναν ντράμερ αρκετά καλούς.
Ο δε Ίαν Άντερσον έκανε τα πάντα στη σκηνή, ήταν πολύ κινητικός και ακμαίος, έπαιζε φλάουτο χορεύοντας με το ένα πόδι κάτι που έγινε γρήγορα σήμα κατατεθέν του στην αρχή της καριέρας του, αλλά και με το ένα χέρι κάποιες φορές. Έδειχνε κεφάτος, έλεγε ιστορίες και προλόγιζε τα τραγούδια και φυσικά σε ένα τραγούδι έδειξε την αδυναμία που έχει στις γάτες αφιερώνοντας ένα καινούργιο τραγούδι του σε αυτές με την σχετική συνοδεία του βίντεο. «Ι like pussycats», είπε κι έλαμψε το πρόσωπό του.
Τα φώτα ήταν υπέροχα και παιχνιδιάρικα στην διάρκεια της συναυλίας με κυρίαρχο το μωβ, το χρώμα του ροκ, όπως καταπληκτικά ήταν τα βίντεο που προβάλλονταν στην οθόνη που πήγαιναν πιο πέρα το νου σε συνδυασμό με την μουσική των Jethro Tull.
Ήρθε η ώρα για το σόλο ντραμς σε ένα από τα αγαπημένα κομμάτια του Άντερσον, όπως είπε, το Clasp από το δίσκο The Broadsword And The Beast του 1982.
Κι ενώ βλέπουμε τον Πούτιν να σφίγγει το χέρι διαφόρων πολιτικών, όπως της Μέρκελ, στην οθόνη οι Jethro Tull παίζουν το Mine is the Mountain από τον νέο τους άλμπουμ . Στα 50 λεπτά έγινε διάλλειμα διάρκειας 20 λεπτών.
Ας σημειωθεί ότι πριν την έναρξη της συναυλίας μεταφέρθηκε στο μικρόφωνο η επιθυμία του Ίαν Άντερσον το κοινό και οι φωτογράφοι να μην χρησιμοποιήσουν τα κινητά και τις μηχανές τους, παρά μόνο στα δύο τελευταία κομμάτια της συναυλίας, για περίπου 10 λεπτά δηλαδή, ώστε να επικεντρωθούν στην ουσία της συναυλίας. Να πούμε ότι σε αυτό το δεκάλεπτο δυστυχώς ο Άντερσον δεν μας χάρισε μια χαρακτηριστική πόζα του με το ένα πόδι, οπότε δεν υπάρχει σχετική φωτογραφία.
Το δεύτερο μέρος άνοιξε με τον καλύτερο τρόπο καθώς το Too Old To Rock 'N' Roll: Too Young To Die, ένα από τα πιο θρυλικό κομμάτια τους, ενθουσίασε το κοινό. Την ίδια στιγμή βινύλια των Jethro Tull παρελαύνανε από την οθόνη καθώς και εικόνες από το ομώνυμο θρυλικό άλμπουμ τους με τα σκιτσάκια του, αλλά και ιπτάμενες μοτοσυκλέτες με το δικό του νόημα !
Με το ομώνυμο τραγούδι του τελευταίου άλμπουμ τους The Zealot Gene που ήταν και η αφορμή για την περιοδεία τους μετά από αρκετά χρόνια, συνεχίστηκε η συναυλία με ένα πορτοκαλί βινύλιό τους με την ετικέτα της δισκογραφικής του γκρουπ Chrysalis Records να παίζει στην οθόνη κάνοντας στην αρχή του τραγουδιού το χαρακτηριστικό φθαρμένο ήχο ενός πολυπαιγμένου βινυλίου, surface noise, όπως λέγεται στη γλώσσα των βινυλιάδων.
Κάπως έτσι κύλησε η συναυλία ώσπου φθάσαμε προς το τέλος σε ένα από τα πιο κλασσικά τραγούδια τους, αλλά και του ροκ γενικότερα, με το πασίγνωστο riff, το Aqualung. Το ομώνυμο άλμπουμ του 1971 απασχόλησε ιδιαίτερα τον Άντερσον θέτοντας ερωτήσεις στη θρησκεία και θρηνώντας για την κοινωνική αδικία. Ερωτήματα που έγινα πιο έντονα στο δίσκο Thick As A Brick του 1972.
Ασφαλώς ήταν μια συλλεκτική συναυλία, όπως εξελίχθηκε και ως προς την ποιότητα της, το ρεπερτόριο της και τα όσα είδαμε στην οθόνη μεταξύ αυτών σκηνές από τις παλιές μανιακές σκηνικές παρουσίες του Άντερσον, αλλά και στιγμιότυπα από συναυλίες του γκρουπ σε ένδοξες εποχές. Μια συναυλία, διάρκειας 100 λεπτών καθαρού χρόνου ενός από τους πιο ψαγμένους μουσικούς της ροκ για ένα ανάλογο ακροατήριο, αυτό των Jethro Tull.
*Φωτογραφίες : Γιάννης Αλεξίου
