Αν και ο ίδιος διακριτικά έχει κάνει τις εξαιρέσεις του εμφανιζόμενος π.χ. στο Ηρώδειο, στο Badminton αλλά και στο ίδιο το Μέγαρο. Ανεξάρτητα από τα παραπάνω οι δύο αυτές εκδηλώσεις προς τιμήν του στο Μέγαρο ήταν από μέρες sold out. Στην χθεσινή πρώτη παράσταση στην αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης δεν υπήρχε ούτε για δείγμα κενό κάθισμα. Ο Νικολόπουλος σεμνός, όπως πάντα, μας υποδέχτηκε περισσότερο με την ιδιότητα του φίλου παρά με αυτή του δημιουργού που η βραδιά γινόταν προς τιμήν του. Μας ευχαρίστησε θερμά για την αγάπη και τη στήριξή μας σε όλη την πορεία του και κάθισε στη θέση του να παίξει τις δημιουργίες του, ενώ πολλοί άλλοι που θα εύχονταν να είναι στη θέση του, θα μας μίλαγαν για τον εαυτό τους τουλάχιστον κανένα εικοσάλεπτο.
Το πρόγραμμα άνοιξε με το «Ξημέρωμα της 1ης Ιανουαρίου 2000μ.Χ» και ο χώρος γέμισε μελωδία με την εξαιρετική δεκαπενταμελή ορχήστρα που υπό τη διεύθυνση του Αντώνη Γούναρη έδωσαν μια άλλη πνοή στις μουσικές του συνθέτη.
Τα κομμάτια ερμήνευσαν με σειρά εμφάνισης οι: Μελίνα Ασλανίδου, η οποία δεν ξέρω αν αδίκησε ερμηνευτικά τα κομμάτια που ερμήνευσε ή αδικήθηκε γιατί ερμήνευσε τραγούδια που δεν της «πήγαιναν», ο εξαιρετικός Δημήτρης Μπάσης που με τη «βυζαντινότητα» της φωνής του έβαλε το δικό του λιθαράκι στη θετική αποτίμηση της εκδήλωσης, ο Κώστας Μακεδόνας, η Γιώτα Νέγκα η οποία μας καθήλωσε με την ερμηνεία της στη «Διαθήκη» και μας κράτησε καθηλωμένους σε όλο της το πρόγραμμα, η μοναδική Γλυκερία που κάθε ερμηνεία της είναι μια εμπειρία που δύσκολα μπορεί κάποιος να ζήσει πια και τέλος ο Πασχάλης Τερζής. Για τον Τερζή τι να πει κανείς; Εμφανίστηκε στη σκηνή και νόμιζες ότι θα γκρεμιστεί η αίθουσα από το χειροκρότημα και τις επευφημίες. Εκτέλεσε με την ιδιαίτερη φωνάρα του κλασικά αριστουργήματα του Νικολόπουλου όπως το «Υπάρχω» και το «Βραδιάζει» και ένιωθες πως όσα κομμάτια κι αν τραγούδαγε δεν σου έφτανε, ήθελες κι άλλο.
Σε γενικές γραμμές η εκδήλωση ήταν ενδιαφέρουσα αν και εγώ προσωπικά θα ήθελα να εκμεταλλευτεί ο συνθέτης περισσότερο την «αύρα» του Μεγάρου και σε αυτή την τρίτη παράστασή του σε αυτό να παρουσιάσει στο ευρύ κοινό το εξαιρετικό συνθετικό έργο του πέρα από τα πασίγνωστα λαϊκά «σουξέ» του. Τέλος, κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει κι εμείς σαν ακροατήριο να ωριμάσουμε λίγο και να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το Μέγαρο Μουσικής και άλλους ανάλογους «μουσικούς τόπους» από τις δευτεροκλασάτες πίστες και να συμπεριφερόμαστε με τρόπο που να αποδίδει και τον δέοντα σεβασμό στο χώρο που «αναπαράγει» πραγματικό πολιτισμό και στο έργο των δημιουργών που κλήθηκαν να το παρουσιάσουν σε αυτόν.
